หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางเก็บภาชนะแล้วจากไป จากนั้นเซี่ยหยุนจินก็มองไปที่หลู่เจียวที่กำลังจากไปอย่างครุ่นคิด

ดูเหมือนว่าเขาจะเคยมีเรื่องขุ่นเคืองกับหลู่เจียวมาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่แค้นเคืองเขา เพราะนางชอบเขาหรือเปล่า? นางก็เลยยอมทนกับเขา สงสัยว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะคงไม่มีเหตุผลอื่น

ด้วยรายละเอียดต่างๆที่ผ่านมา เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าเขาควรจะแน่ใจอย่างหนึ่งว่าหลู่เจียวชอบเขา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เซี่ยหยุนจินก็อารมณ์ดีอย่างสุดจะพรรณนา ดูเหมือนตัวเขาทั้งตัวเต็มไปด้วยความภูมิอกภูมิใจ ใบหน้าและรอยยิ้มของเขาก็ชัดเจนและน่าดึงดูดใจ

หลู่เจียวไม่ได้คิดมากเหมือนที่เขาคิด หลังจากที่นางล้างจานแล้ว นางก็เก็บของหลายอย่างเพื่อให้ หลู่กุ้ยนำกลับไป

หลู่กุ้ยมองดูกองสิ่งของด้วยความประหลาดใจ พี่สาวให้เขาขนของกลับบ้านเยอะขนาดนี้ นี่ไม่ใช่การย้ายบ้านใช่ไหม? แบบนี้ไม่ดีเลย

หลู่กุ้ยปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “พี่สาว นี่มันเยอะเกินไป พี่เขยอาจตำหนิท่านได้”

หลู่เจียวมองเขาด้วยความโกรธ “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ นี่คือของที่ชาวบ้านส่งมาเมื่อวาน ถ้ากินไม่หมดจะแย่แน่ เอากลับไปให้ครอบครัวกินดีกว่าปล่อยให้เน่าเสียเปล่าเฉยๆดีกว่า”

หลู่กุ้ยสงสัย “ทำไมพวกเขาเอาแต่ส่งของไปบ้านท่าน?” 

"ก่อนหน้านี้ข้าสอนพวกเขาให้รู้จักสมุนไพร แล้วพวกเขาทำเงินได้มากมายเมื่อวานนี้ ทุกบ้านเลยให้ของบางอย่างกับข้าเพื่อขอบคุณ"

หลู่กุ้ยถามอย่างสนใจ "พี่สาว พวกเขาหาเงินได้เท่าไหร่"

"แต่ละบ้านส่วนใหญ่หาเงินได้เจ็ดหรือแปดตำลึง และอย่างน้อยๆก็ได้เงินสามตำลึง"

หลู่กุ้ยดูตกใจ สามหรือสองตำลึง? นี่มันมากจริงๆเมื่อก่อนเขาไม่เคยจับเงินตำลึงเลยซักตำลึง แม้แต่ตอนนี้ ถึงครอบครัวของพวกเขาจะขายเต้าหู้ แต่ก็ต้องขายสองสามวันกว่าจะหาเงินได้สามตำลึง

หลู่กุ้ยคิดเกี่ยวกับการเก็บสมุนไพรอีกครั้ง "พี่สาว ทำไมท่านไม่สอนให้ข้าเก็บสมุนไพรบ้างเฝื่อข้าจะหาเงินได้วันละสองสามตำลึงบ้าง"

หลู่เจียวมองเขาด้วยความโกรธ จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องครัว และหลังจากนั้นไม่นานนางก็หยิบถุงสมุนไพรออกมา

"นี่คือสมุนไพรทั้งหมดที่ข้าเก็บมา เจ้าสามารถนำมันกลับไปได้ตามต้องการ หลังจากนำไปแล้วก็จำไว้ พอจำได้แล้วก็ไปหามาใหม่แบบนี้เอาไปขายที่เปาเหอถัง ในเมืองฉีหลี บอกพวกเขาว่าเจ้าเป็นน้องชายของข้า และพวกเขาอาจจะให้ราคาพิเศษ" 

เมื่อหลู่กุ้ยได้ยินดังนั้น เขาก็กระโดดเข้ามากอดหลู่เจียวด้วยความประหลาดใจ "พี่สาว พี่เป็นพี่สาวที่สุดยอดจริงๆ เยี่ยมมาก"

ใบหน้าของหลู่เจียวแข็งทื่อ แล้วนางก็กัดฟัน "เอาล่ะปล่อยข้าเดี๋ยวนี้"

หลู่กุ้ยกอดอีกครั้งก่อนปล่อยด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา "พี่สาว ท่านเป็นดาวนำโชคของครอบครัวเรา ไม่ ท่านยังเป็นดาวนำโชคของพี่เขย และยังเป็นดาวนำโชคของหมู่บ้านเซี่ยเจียอีกด้วย"

หลู่กุ้ยกล่าวออกมา เพราะคิดถึงสิ่งต่างๆที่หลู่เจียวได้ทำหลายเดือนมานี่ "พี่สาวท่านเป็นดาวนำโชคจริงๆ และท่านจะโชคดีมากในอนาคต"

หลู่เจียวจ้องเขา "ไปได้แล้ว อย่าพูดไร้สาระมาก ก่อนหน้านี้ ข้าบอกเจ้าเกี่ยวกับการเลี้ยงปลิง เจ้ากลับไปบอกครอบครัวหลู่ ดูสิว่ามีใครสนใจเลี้ยงหรือเปล่า หากพวกเขาต้องการเลี้ยง ก็มาหาข้า ข้าจะได้สอนไปพร้อมกัน"

หลู่กุ้ยพยักหน้าอย่างจริงจัง "ตกลงพี่สาว ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะรีบกลับไปคุยกับเขา" 

"ไปได้แล้ว" หลู่เจียวและเด็กๆทั้งสี่ส่งเขาออกไปด้วยกัน และเด็กน้อยทั้งสี่ก็โบกมืออาลัยอย่างไม่เต็มใจ "น้าเล็ก กลับมาเยี่ยมพวกเราบ่อยๆนะ"

"พวกเราจะคิดถึงท่าน" 

"คราวหน้าไม่ต้องเอาของขวัญ มาแต่ตัวก็พอ"

เมื่อได้ฟังคำพูดของเด็กน้อยทั้งสี่ หลู่กุ้ยก็แทบอยากจะพาเด็กทั้งสี่กลับบ้านไปด้วยจริงๆ กล่าวออกมาอย่างอาลัยอยู่บ้าง "เมื่อขาของพ่อพวกเจ้าหายดีแล้ว อย่าลืมไปเยี่ยมบ้านตายายของพวกเจ้านะ" 

เด็กสี่คนรีบหันไปมองหลู่เจียวอย่างรวดเร็ว หลู่เจียวพยักหน้า และเด็กทั้งสี่ก็ส่งเสียงร้องรับทันที “พวกเรารู้แล้ว” 

หลังจากหลู่กุ้ยจากไป หลู่เจียวก็พาเด็กน้อยทั้งสี่ไปงีบหลับและรอจนกว่าเด็กน้อยจะหลับ หลู่เจียวก็ลุกขึ้นและไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออกเพื่อฝึกการคัดลายมือ นางเรียนหนังสือตามเซี่ยหยุนจินสอนเพื่อจดจำตัวอักษรบางตัวในสองวันที่ผ่านมา และตอนนี้นางต้องการฝึกเขียนพู่กัน การเขียนพู่กัน จะเป็นเรื่องง่ายที่จะอยู่รอดในโลกนี้ในอนาคต

หลู่เจียวได้เรียนภาษาจีนหรือเขียนอักษรจีนในชีวิตก่อนหน้านี้ดีพอสมควร และการเขียนหรือประดิษฐ์ตัวอักษรจีนของนางดีมาก แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เซี่ยหยุนจินค้นพบพิรุธ นางจงใจเขียนด้วยถ้อยคำที่น่าเกลียด แต่ถึงกระนั้นเซี่ยหยุนจินก็ยังแปลกใจกล่าวออกมา “นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเขียนหรือ เจ้าเขียนได้ดีมาก" 

ถึงแม้ว่าหลู่เจียวตั้งใจเขียนคำที่น่าเกลียด แต่นางก็เขียนออกมาได้ดีมาก

เซี่ยหยุนจินรู้สึกแปลกๆ เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้หนังสือ ทำไมนางถึงเขียนได้ดีขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ไหมว่านางเคยเรียนหนังสือมาก่อน?

เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าน่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า หากไม่เคยเขียนตัวหนังสือมาก่อน นางก็คงไม่สามารถเขียนตัวหนังสือสวยขนาดนี้ แต่เพื่อไม่ให้หลู่เจียวประหม่าเซี่ยหยุนจินก็เอ่ยชมออกมา

“การประดิษฐ์ตัวอักษรของเจ้าจะดีมาก แต่ต้องฝึกฝนมากขึ้นทุกวันในอนาคต”

หลู่เจียวยิ้มแห้งๆ และหันกลับไปอย่างรวดเร็วเพื่อฝึกคัดลายมือต่อไป

ในตอนบ่ายหลู่เจียวและเด็กอีก 4 คนสอนเด็กในหมู่บ้านให้อ่านตำราสามอักษร ดังนั้นพวกเขาจึงพาพวกเขาไปปีนเขาในชุดเกราะเต็มตัว พวกเขาตกลงที่จะสอนเด็กทั้งสี่คนให้ปีนต้นไม้ในวันนี้ ดังนั้นหลู่เจียวแต่งตัวให้เด็กน้อยทั้งสี่ด้วยชุดเต็มตัวเสื้อและกางเกงขายาว 

เด็กสี่คนยังแบกเป้ตะกร้าเล็กๆบนหลังที่มีธนูและดาบอยู่ในตะกร้าด้านหลัง หลู่เจียวเติมน้ำกระบอกน้ำสำหรับแต่ละคนและนำลูกพีชและนำองุ่นมาด้วย

ก่อนที่เด็กน้อยทั้งสี่จะขึ้นเขา พวกเขาวิ่งไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกพร้อมกับตะกร้าบนหลังของเขาเพื่อบอกลาเซี่ยหยุนจิน

“พ่อครับ พวกเรากำลังจะไปขึ้นภูเขา วันนี้แม่กำลังจะสอนเราปีนต้นไม้ นอกจากปีนต้นไม้แล้ว พวกเรายังต้องฝึกยิงธนูด้วย”

เอ้อเป่าพูดอย่างกระตือรือร้น อีกสามคนก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน และต้าเป่ารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่จะทิ้งเซี่ยหยุนจินไว้ที่บ้านตามลำพัง

“พ่อ หากพวกเราไปแล้ว ถ้ามีคนมารังแกท่าน ท่านก็ร้องตะโกนเลยนะเดี่ยว พี่ชายเสี่ยวเป่าจะมาปกป้องท่านแน่นอนเมื่อเขาได้ยินเสียง”

เซี่ยหยุนจินลูบหัวลูกชายอย่างตลกอยู่บ้าง "เอาล่ะ พ่อเป็นคนแบบนี้ ชายร่างใหญ่ เขาจะไป ดูแลตัวเองด้วย ไม่ต้องห่วง"

ในที่สุด เจ้าตัวเล็กทั้งสี่ก็เดินออกไปพร้อมกับเป้ตะกร้าใบเล็กบนหลัง แต่พวกเขาเดินออกมาจากประตูห้องหลัก พวกเขาก็เห็นเซี่ยเสี่ยวเป่ากับหลานบ้านลุงโหย่วไฉ และโกวจื่อบ้านย่าสามเดินมาตรงลานบ้าน

“ต้าเปา เราจะไปปีนภูเขาพร้อมกับเจ้า”

เด็กๆ ชอบไปเป็นกลุ่ม เมื่อเด็กๆได้ยินคำพูดของเซี่ยเสี่ยวเป่า พวกเขาก็หันกลับมามองหลู่เจียวทันที หลู่เจียวไม่ได้ห้ามพวกเขา

"เอาล่ะ ไปกันเถอะ"

ทั้งกลุ่มเดินไปจนถึงภูเขาและระหว่างทางก็พบกับชาวบ้านสองสามกลุ่ม ที่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรอยู่ไม่ไกล หลู่เจียวก็พาเด็กๆเดินขึ้นไปบนภูเขา

ผู้หญิงทุกคนก็พยักหน้าชื่นชม หลู่เจียว

“ภรรยาหยุนจินดูแลเด็กน้อยทั้งสี่ดีจริงๆ”

“จริง ๆ แล้วเจ้าไม่เห็นเหรอว่าตอนนี้เด็กน้อยทั้งสี่มีเนื้อบนใบหน้าของพวกเขามากแค่ไหน และข้ารู้สึกเหมือนว่าพวกเขาสูงขึ้นเล็กน้อย”

“ข้าก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ข้ามักจะรู้สึกว่าหลู่เจียวถูกแม่สามีรังแกอย่างไร้เหตุผลแต่นางก็ยังอยู่รอดได้ ดูสิว่านางเก่งแค่ไหน”

ทุกคนที่พูดซุบซิบนินทาก็พากันพยักหน้า เชื่อว่าหลู่เจียวเป็นคนดี เมื่อก่อนนางถูกแม่สามีหาเรื่องทุกวันอย่างไร้เหตุผล นางเหยียนยังบังคับให้เซี่ยหยุนจินออกจากบ้านเมื่อบาดเจ็บ แต่เมื่อครอบครัวนี้แยกบ้านออกจากบ้านเซี่ยกลับดีขึ้นเรื่อยๆแทบไม่น่าเชื่อ

หากหลู่เจียวได้ยินคำพูดเหล่านี้ นางก็จะเข้าใจว่าตอนนี้ชาวบ้านเริ่มที่จะคิดเข้าข้างนางมากยิ่งขึ้น!