หลู่เจียวนำน้ำเข้ามาในห้องนอนทางทิศตะวันออกให้หลู่กุ้ย เซี่ยหยุนจินรอให้นางวางชามน้ำลงแล้วสั่งด้วยเสียงอันอบอุ่น "วันนี้เป็นโอกาสดีที่น้องภรรยามาหา ทำอาหารมากขึ้นอีกซักอย่าง"

ครานี้ ไม่เพียงแต่หลู่กุ้ย ที่รู้สึกว่าเซี่ยหยุนจินผิดปกติ แม้แต่หลู่เจียวเองก็รู้สึกว่าคนนี้ผิดปกติ

ก่อนหน้านี้ เขารักษาระยะห่างจากครอบครัวหลู่ แต่ตอนนี้เขากลับกระตือรือร้นมากขึ้น

มีอะไรผิดปกติกับผู้ชายคนนี้หรือเปล่า? หลู่เจียวจำได้ว่า ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ผู้ชายคนนี้ก็ดูผิดปกติไป เป็นไปได้หรือเปล่าว่าเขาพยายามจะวางอุบายบางอย่างกับนาง?

เป็นไปไม่ได้ ก่อนหน้านี้นางก็ไม่ได้ทำอะไรให้เขาขุ่นเคือง หรือเขาจะกลวางอุบายบางอย่างสำหรับเรื่องอื่น

หลู่เจียวคิดกับตัวเองและพยายามทำให้ใบหน้าของนางสงบ "ตกลง ข้าจะออกไปทำข้าวกลางวันก่อน เจ้าสามารถคุยกับหลู่กุ้ยได้"

แม้ว่าเซี่ยหยุนจินกำลังคุยกับหลู่กุ้ยด้วยท่าทางที่อ่อนโยน แต่หลู่กุ้ยยังคงรู้สึกไม่สบายใจเพราะไม่รู้จะคุยอะไร เมื่อเซี่ยหยุนจินกำลังจะพูดอะไรออกมา เขาก็ลุกขึ้นยืนและพูดกับเซี่ยหยุนจินว่า "ข้าจะออกไปดูว่าพี่สาวมีอะไรจะให้ข้าช่วยหรือเปล่า พี่เขย ขาของท่านไม่ค่อยดี ดังนั้นเจ้าควรพักผ่อนให้มากกว่านี้"

หลู่เจียวมองไปที่หลู่กุ้ยอย่างพูดไม่ออก สงสัยว่าหลู่กุ้ยจะกลัวได้คุยกับเซี่ยหยุนจิน? นางมองย้อนกลับไปที่เซี่ยหยุนจิน เซี่ยหยุนจินก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "ไปทำงานของเจ้าเถอะ"

เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเขา หลู่เจียวก็รู้สึกว่ามีการสมคบคิดครั้งใหญ่รอนางอยู่และนางก็สั่นอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมองออกไป สองพี่น้องดูเหมือนกันทุกประการ ทางด้านหลังเซี่ยหยุนจินมองดูพี่น้องสองคนที่วิ่งหนีไปด้วยท่าทางตลก เกิดอะไรขึ้น เหมือนเห็นผี ในห้องนี้มีผีหรือเปล่า หรือในห้องในยังมีสัมภเวสีตนอื่นอีก?

….

ตอนเที่ยง หลู่เจียวปรุงอาหารจานต่างๆ เช่น ไก่ตุ๋นเห็ด หมูตุ๋น ซุปเห็ดเป็ดเก่า เต้าหู้ผัด ปลาคาร์ปตุ๋น และซุปเต้าหู้หัวปลา

เด็กๆทั้งสี่เห็นอาหารบนโต๊ะ พากันหัวเราะจนปิดปากไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ลืมพ่อของเขาในห้องนอนทางทิศตะวันออก

ต้าเป่าวิ่งไปข้างหน้าหลู่เจียวและเงยหน้าขึ้นเอ่ยออกมา "แม่ย้ายโต๊ะไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อกินกับพ่อได้หรือเปล่า"

ไม่อย่างนั้น หากพวกเขากินข้าวนอกบ้าน แล้วพ่อกินคนเดียวในห้องนอนทางทิศตะวันออกมันก็จะดูน่าสงสารเกินไป

หลู่เจียวยกมือขึ้นแล้วลูบศีรษะเด็กน้อย "เจ้าไม่ลืมพ่อของเจ้าได้จริงๆ เอาล่ะ เช่นนั้นก็เอาตามนั้น"

หลู่เจียวพูดจบก็ย้ายโต๊ะอาหาร ไปทางห้องนอนทิศตะวันออก

เด็กน้อยทั้งสี่พากันส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจและลากหลู่กุ้ยไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน…

….

ในห้องนอนทิศตะวันออก

เซี่ยหยุนจินมองดูทั้งหมดนี้ เขารู้สึกดีอย่างสุดจะพรรณนา เมื่อมองดูดวงตาของ หลู่เจียวก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

หลู่เจียวรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว คนๆ นี้ไม่ปกติ ผิดปกติมากจริงๆ

เมื่อความคิดของนางจมลง และทันใดนั้นนางก็คิดถึงความเป็นไปได้อีกอย่าง เป็นไปได้หรือเปล่าว่า คนๆนี้จะไม่ใช่คนเดิมของเซี่ยหยุนจินและได้เปลี่ยนจิตวิญญาณของเขาเหมือนนาง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวเงยหน้าขึ้นมองชายบนเตียง เซี่ยหยุนจิน ก็มองไปที่นาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นว่า "มีอะไรผิดปกติ?"

หลังจากดูอย่างระมัดระวัง หลู่เจียวรู้สึกว่าชายที่อยู่บนเตียง ยังคงเป็นคนเดิม

“ไม่มีอะไร”

ดวงตาของเซี่ยหยุนจินมืดลง และรอยยิ้มเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขาเห็นความสงสัยของหลู่เจียวโดยธรรมชาติ มันเป็นเพราะเขาดีกับนาง และเขาจะปฏิบัติต่อนางให้ดียิ่งขึ้นในอนาคต อย่างไรก็ตาม นั่นก็เป็นเพราะนางทำดีกับเขาและลูกของเขา เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีมโนธรรม คนดีด้วยต้องดีตอบ

“เจ้ายุ่งทั้งเช้าเลย กินข้าวกันเถอะ”

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน หลู่เจียวก็ตระหนักว่าคนนี้อ่อนโยนต่อนางมากขึ้น อาจเป็นไปได้เพราะว่านางดูแลเขาและลูกชายของเขาด้วยดีหรือเปล่า ดังนั้นนางจึงคิดว่า มันอาจซับซ้อนขนาดนั้น?

หืมม อย่าพึ่งไปคิดอะไรมากเลย ดูแลพวกมันไปตามปกติ อีกเดือนกว่าเขาจะเดินได้ปกติแล้ว นางก็จะได้จากไปอย่างมีความสุขกับเจ้าตัวเล็กทั้งสี่

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ อารมณ์ของ หลู่เจียวก็ดีขึ้น นางเติมข้าวด้วยรอยยิ้ม และให้น้ำซุปให้แก่เซี่ยหยุนจินอีกครึ่งชาม "เจ้าอยากกินอะไร บอกข้าได้"

เซี่ยหยุนจินมองขึ้นไปที่นางและ เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง ราวกับว่ามีแสงสว่างในดวงตาของเขา

อารมณ์ของเซี่ยหยุนจินก็สบายใจเป็นพิเศษ เขาพยักหน้าเล็กน้อยและโบกมือให้ หลู่เจียวกินต่อเถอะ

หลู่เจียวหันกลับมาและเดินไปที่โต๊ะ หลู่กุ้ยและเด็กๆทั้งสี่ ยังไม่ได้หยิบตะเกียบของพวกเขาและหลายคนกำลังรอนางอยู่

ขณะที่หลู่เจียวกำลังจะพูด ก็มีคนเรียกนางที่นอกหน้าต่างห้องนอนด้านทิศตะวันออก "ภรรยาหยุนจิน"

หลู่เจียวหันกลับมาและเห็นว่าเป็นนางจ้าว ป้าข้างบ้าน นางจ้าวขยิบตาให้นางอย่างลึกลับและส่งสัญญาณบางอย่าง

หลู่เจียวพยักหน้าบอกหลู่กุ้ยและเด็กๆทั้งสี่ให้ทานอาหารก่อน นางมีสิ่งที่ต้องทำต้องออกไปครู่หนึ่ง

หลู่กุ้ยและเด็กน้อยทั้งสี่ก็พูดอย่างร่าเริงว่า "แม่ เราจะเก็บน่องไก่ไว้ให้แม่"

"ใช่ ขาเป็ด ทั้งหมดนี้ให้แม่กิน"

หลู่เจียวมองดูเด็กน้อยทั้งสี่ตัวด้วยความสดใส รอยยิ้มบนใบหน้าของนาง เหมือนดั่งฤดูใบไม้ผลิด้วยความอบอุ่นไปทั่ว

เด็กน้อยทั้งสี่เป็นคนดีมีคุณธรรม หากนางเลี้ยงดูอย่างระมัดระวัง แม้ว่าในที่สุดพวกเขาจะกลับไปหาพ่อ พวกเขาจะจดจำความดีของนางได้อย่างแน่นอน บางทีพวกเขาจะมาหานางบ่อยๆในอนาคตซึ่งมันก็ไม่เลวเหมือนกัน

ยิ่งหลู่เจียวคิดเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น "ลูกชายของข้าเป็นคนกตัญญูจริงๆ และแม่ของข้าก็มีความสุขมาก รู้จักแบ่งอาหารให้แม่ด้วย"

หลังจากต้าเป่าพูดจบเขาก็ดูมีความสุข ไปหยิบชามมาใส่ขาไก่กับขาเป็ดลงในชาม แล้วยังไม่ลืมบอกลูกๆ อีกสามคนที่อยู่ข้างๆ ว่า “ขาไก่อีกข้างสำหรับพ่อ ส่วนขาเป็ดสำหรับน้า ส่วนอย่างอื่นกินได้” 

“อาหารอร่อยมาก”

เด็กๆบนโต๊ะ ตอบอย่างเรียบร้อย “ข้ารู้”

หลู่เจียวหันกลับมาและเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของนางหยุดไม่ได้

นอกบ้าน ทันทีที่นางจ้าวเห็นนางออกมา เขาก็ยื่นมือออกไปและดึงนางไปที่ประตูห้องครัว เมื่อไม่มีใครอยู่รอบๆ นางจ้าวก็กระซิบกับหลู่เจียว

"เจ้ารู้หรือเปล่า วันนี้ข้ากับชุนหยานขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร และเห็นว่าพี่สะใภ้ใหญ่ติดตามพี่สะใภ้คนที่สองของเจ้าขึ้นไปบนภูเขา พี่สะใภ้คนที่สองของเจ้าสอนพวกเขาให้รู้จักยาสมุนไพร ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบพี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้า ข้าเลยมาบอกเจ้า"

หลังจากได้ยินคำพูดของนางจ้าว ใบหน้าของหลู่เจียวก็แย่ลงเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่มีอะไรก็ตาม แต่ก็ทำให้นางรู้สึกแย่

นิสัยของนางเป็นแบบนี้ นางไม่ยอมให้ผลประโยชน์แก่คนที่นางไม่ชอบ

ไม่งั้น นางก็ตกลงที่จะให้เฉินหลิวมาเรียนรู้เรื่องสมุนไพรไปแล้ว ทำไมนางถึงต้องทะเลาะกับพวกเขา

พี่สะใภ้คนที่สองเป็นคนดีและก็เป็นคนหัวอ่อนด้วย เป็นไปได้ว่านางก็ไม่มีทางเลือก เป็นฝ่ายนั้นบีบบังคับนางให้สอนพวกเขา

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของหลู่เจียวไม่ค่อยดี นางจ้าวก็เอ่ยออกมาปลอบใจ "ข้าบอกเจ้าเพื่อทำให้เจ้ารู้สึกดี ไม่ได้ทำให้เจ้าโกรธ"

หลู่เจียวยับยั้งการแสดงออกของนางและขอบคุณนางเจ้า ไม่ว่าอย่างไร นางจ้าว ก็นำเรื่องนี้มาเล่าให้นางฟัง นางก็ยังมีความสุขเล็กน้อย

"ขอบคุณพี่สะใภ้ อยากกินอะไรที่บ้านข้าก่อนไหม" 

นางจ้าวส่ายศีรษะทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "วันนี้ครอบครัวของข้าก็ฆ่าไก่ด้วย ดังนั้นข้าจะกลับไปกิน"

หลินชุนหยาน กับย่าสอง พบกวาวเครือขาวแล้วนำขายไปได้เงินมาสามตำลึง ดังนั้น วันนี้ครอบครัวของพวกเขาก็ฆ่าไก่ด้วย

เมื่องนางเจ้าคิดว่านางสามารถกินไก่ในวันนี้ นางก็รีบจากไปอย่างมีความสุข

ใบหน้าของหลู่เจียวไม่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อน และนางก็เดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกด้วยอารมณ์ไม่ดี

ทุกคนในห้องนอนทางทิศตะวันออกสามารถรู้สึกได้ว่านางอารมณ์ไม่ดี

เสี่ยวซือเป่าเป็นคนแรกที่ถามออกไปว่า "แม่มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?"

ก่อนที่ หลู่เจียวจะพูดเซี่ยหยุนจินก็พูดอย่างเย็นชาบนเตียง "พี่สะใภ้จ้าวบอกเจ้าว่าอย่างไร"