คำพูดของป้ากุ้ยฮัว เมื่อจบลง ทุกคนบนเกวียนก็พยักหน้าเห็นด้วย จางชุนหัว ภรรยาของซูต้าจิน ก็พูดด้วยเสียงต่ำว่า "ในครอบครัวของข้ามีหม้อเดียวเท่านั้นและมันไม่สะดวกจริงๆ"

รถม้าเริ่มมีชีวิตชีวา เซี่ยเถี่ยหนิว ก็ขับรถเกวียนวัวไปยังเมืองฉีหลี่

ในรถ ทุกคนคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา มีเพียง แม่ม่ายหวังเท่านั้นที่ยังคงนิ่งเงียบ แต่ หลู่เจียวรู้ว่านางแอบมองนางอยู่ และดวงตาของนางก็แสดงอาการหงุดหงิดเล็กน้อยในบางครั้ง

หลู่เจียวไม่ได้มองนางราวกับว่านางก็ไม่สังเกตเห็นนางด้วยเช่นกัน

ในเวลานี้ ป้ากุ้ยฮัว ถามหลู่เจียวด้วยความกังวล "เจียวเจียว แม่สามีของเจ้าไม่ได้รบกวนเจ้าใช่ไหม"

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะดีใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ นางกังวลว่าจะหาโอกาสคุยถึงพ่อแม่ผัวไม่ได้

“ตอนนี้ยังเงียบอยู่ แต่ข้าก็เกรงว่าจะมีปัญหามากขึ้นในภายหลัง”

ผู้คนในรถฟังคำพูดของหลู่เจียวและพวกเขาทั้งหมดก็บอกว่านางเหยียนนั้นแย่จริงๆ

ป้ากุ้ยฮัวดุอย่างโกรธเคือง "นังแม่มดเฒ่าผู้นี้คงไม่มีความสุข หากไม่สามารถหาเรื่องลูกสะใภ้อย่างเจ้าในแต่ละวัน แต่ไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องถูกลงโทษจากสวรรค์"

พอป้ากุ้ยฮัวกล่าวออกมา ทุกคนบนเกวียนวัวพยักหน้า ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้าน นางจาง เลิกคิ้วและกล่าวว่า

“ถ้าจะบอกว่าใคร ที่มีความสุขมากที่สุดในหมู่บ้านเซี่ยเจีย คือท่านย่าสี่ นางแต่งงานกับท่านปู่สี่มาหลายปีแล้ว และไม่ค่อยทนทุกข์ทรมาน ท่านปู่สี่ก็คอยปกป้องนางมาตลอด ทั้งลูกชาย ลูกสาว และหลานๆล้วนกตัญญูและเชื่อฟัง และคำพูดของนางก็เป็นคำพูดสุดท้ายในบ้าน เหมือนเป็นคนตัดสินใจทุกเรื่องในครอบครัวนั้น แต่ขนาดนั้นนางยังปฏิบัติไม่ดีต่อลูกๆหลานๆ หากนางยังคงทำอย่างนั้นต่อไป นางคงจะรับผลที่ตามมาในวันหนึ่ง”

เจียงซี ลูกสะใต้ของผู้อาวุโสก็พยักหน้า "ลูกชายที่ดีเช่นหยุนจิน เป็นเหมือนพรจากสวรรค์จริงๆ แต่นางกลับปฏิบัติไม่ดีกับเขา ข้าคิดว่าในหมู่เด็กที่นางให้กำเนิด หยุนจินเป็นเด็กดีที่สุด และแน่นอนว่าภรรยาของหยุนจินก็เป็นคนดีเหมือนกัน"

หลู่เจียวมองดูทุกคนและถอนหายใจ “น่าเสียดายแม่สามีของข้า คิดว่าพวกเราไม่กตัญญู และนางมักเข้าใจพวกเราผิด”

หลู่เจียวจบประโยคของนางและพูดว่า "จริงๆ แล้ว พ่อสามีของข้าก็เป็นคนดีมากพูดตามตรง พ่อสามีของข้า เป็นคนที่มีความอดทนสูงจริงๆ ไม่ว่าแม่สามีของข้าจะทำอะไร พ่อสามีของข้าก็ไม่เคยพูดไม่ดีเกี่ยวกับนางเลย"

พอหลู่เจียวพูดจบ และทุกคนบนเกวียนพยักหน้า "ลุงหยวนเซิน รักภรรยามากจริงๆ บอกตรงๆพวกเราก็ไม่เข้าใจ ป้าเหยียนไม่ค่อยสวย ทั้งยังปากร้ายก็เท่านั้น แต่ลุงหยวนเซินก็ตามใจนาง ดูแลนางเหมือนสมบัติล้ำค่า"

ป้ากุ้ยฮัวกล่าวต่อ "ข้าก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ถ้านางเหยียนเป็นหญิงงาม พวกเรายังเข้าใจว่า มันเป็นเพราะเขาหลงในความงาม แต่ตรงกันข้ามเลย อีกอย่างหยุนจินก็ไม่ค่อยเหมือนพ่อเหมือนแม่ของเขา หยุนจินทั้งสูงทั้งหล่อ"

นางเจียง สะใภ้ของผู้อาวุโสก็กล่าวออกมาทันที "ข้าได้ยินพ่อสามีของข้าบอกว่า หยุนจินหน้าเหมือนปู่ของเขา ปู่ของเขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ในสมัยนั้น เมื่อตอนที่เขายังเป็นหนุ่ม ข้างนอกนั่นก็มีสาวๆมากมายรักชอบเขา แต่ต่อมาเขาก็ได้แต่งงานกับท่านย่าของหยุนจิน ย่าของเขาเตี้ยและอ้วน แต่พวกเขาก็รักกันมาก แม้ว่ารูปร่างหน้าตาจะไม่เข้ากัน แต่พวกเขาก็รักกันชั่วชีวิต เมื่อท่านปู่หยุนจินเสียชีวิต หลังจากนั้นไม่นาน ท่านย่าของเขาก็ตรอมใจตายตาม และทั้งสองก็เหมือนเท้าหน้าเท้าหลัง เดินตามกันไป ทั้งยามอยู่ยามตาย"

หลู่เจียวมองไปที่แม่ม่ายหวัง อย่างเงียบๆ และพบว่านางกำลังฟังอยู่ โดยแอบเงี่ยหูฟังอยู่ หลู่เจียวก็ยิ้มและพูดว่า

"แม่สามีของข้าคงมีความสุขมาตลอดชีวิตของนาง" ทันที ที่หลู่เจียวพูดจบ ผู้คนบนเกวียนหลายคนก็ถอนหายใจ "นางชั่งมีวาสนาจริงๆ สวรรค์ไม่ยุติธรรมจริงๆ" 

หลู่เจียวกล่าวเสริมว่า "แต่นางก็ไม่ควรทำให้พ่อสามีของข้ารำคาญมากเกินไปจริงๆ ถ้านางยังทำแบบนี้ต่อไป ไม่แน่ว่าพ่อสามีของข้าจะหย่ากับนางแล้วแต่งภรรยาใหม่ก็เป็นไปได้" 

ทันที ที่หลู่เจียวพูดเช่นนี้ ผู้หญิงบนเกวียนหลายคนก็พากันส่ายหน้าแล้วกล่าว "เป็นไปไม่ได้"

"พ่อสามีของเจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือของนางเหยียนตลอดชีวิตของเขาไปแล้ว" 

"เฮ้อน่าสงสารเขาจริงๆ"

"ข้าก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เช่นกัน ถ้าผู้หญิงคนใดมีความสามารถในการเอาเซี่ยหยวนเซินหลุดพ้นขุมนรกของนางเหยียนได้ คงต้องมีคนยกย่องนางมากแน่ๆ" 

ที่ด้านข้างของรถม้า ดวงตาของแม่ม่ายหวังก็เป็นประกาย แต่นางไม่พูดอะไรสักคำ หลู่เจียวก็หัวเราะเบาๆ และไม่พูดต่อและพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้ออื่นๆ กับผู้คนบนรถม้า

ทุกคนรีบพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการเก็บสมุนไพร ป้ากุ้ยฮัวก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "วันนี้ข้าเข้าไปในเมืองก็เพื่อไปหาซื้อเกาลัดม้า หญ้าเจ็ดใบ และสมุนไพรที่เจียวเจียวกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เพื่อนำกลับมาใส่ถุงป้องกันงูและกันแมลง ด้วยวิธีนี้ พวกเราจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรในเช้าวันพรุ่งนี้"

นางจาง ภรรยาหัวหน้าหมู่บ้านก็ยิ้มและพูดว่า “ข้าก็ไปซื้อสมุนไพรนี้เหมือนกัน ในตอนบ่ายเพื่อเอาไปให้เสี่ยวจวน นางต้องการขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร ข้ากลัวว่านางจะถูกงูกัด ข้าก็เลย ยังไม่ให้นางขึ้นไปบนภูเขาไปเก็บสมุนไพร ก่อนที่ข้าจะหาซื้อสมุนไพรพวกนั้นให้ได้ก่อน”

ป้ากุ้ยฮัวพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าก็ด้วย ข้าก็มาซื้อสมุนไพรกันงู และข้าก็จะขึ้นไปบนเขาพรุ่งนี้เช้าด้วย”

เมื่อทุกคนพูดเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดก็รู้สึกขอบคุณหลู่เจียวแล้วกล่าวออกมา

“ขอบคุณภรรยาหยุนจินจริงๆ”

หลู่เจียวส่ายศีรษะ "ไม่เป็นไร แต่ทุกคนต้องระวังตัวให้ดี ถ้าโดนงูกัด เจ้าสามารถรักษาแผลได้ทันทีด้วยกิ่งเกาลัดม้า ยานี้ช่วยลดอาการบวมได้"

….

ในห้องโถง หมอฉี ก็ยืนอยู่ที่ประตูมองไปรอบๆ ทันทีที่เขาเห็นหลู่เจียวกำลังมา เขาก็ทักทายนางว่า "ท่านอาจารย์ ท่านมาแล้ว" 

พอทุกคนได้ยินหมอฉีเรียกหลู่เจียว คนอื่นๆก็ไม่เข้าใจ คิดว่าเขาฟังผิดในตอนแรก หญิงสาวคนนี้เป็นอาจารย์ของหมอฉีดอกหรือ หากเป็นเช่นนั้น ทักษะทางการแพทย์ของนางคงทรงพลังมาก 

หมอฉีก็พาหลู่เจียวเดินเข้าไปในเป่าเหอถัง ขณะที่เขาเดิน เขาพูดออกมา "หลิงเฟิงกำลังรอท่านอยู่"

หลู่เจียวเหลือบมองฉีเหล่ย และพยักหน้า  "เจ้ากับครอบครัวของเจ้าของร้านจ้าว สนิทกันมากไหม" เมื่อได้ยิน ฉีเหล่ย ก็เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร นางคงสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา เมื่อฉีเหล่ยเป็นอาจารย์ของหลู่เจียว เขาจึงไม่ต้องการซ่อนมันจากนาง และพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ครอบครัวของเราเป็นเพื่อนกัน และพวกเราก็เติบโตมาด้วยกัน ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้อง แต่ก็เหมือนพี่น้อง"

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างเฉยเมย "ดูจากคำพูดและการกระทำของเจ้าแล้ว พวกเจ้าไม่ควรเป็นคนธรรมดา ในสถานที่ห่างไกลอย่างเมืองฉีหลี่ ไม่ควรเป็นที่ๆพวกเจ้าควรมาตั้งรกตากอยู่ที่นี่ มีความลับอะไร"

ฉีเหล่ย พอได้ฟังคำพูดหลู่เจียวก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง จึงทำได้แค่เงียบเป็นคำตอบ

เมื่อเห็นหน้าตาและท่าทางของเขา หลู่เจียวเดาว่าเจ้าของร้าน คงมีความเป็นมาลึกลับ ดังนั้นฉีเหล่ยจึงไม่ต้องการบอกกล่าว

ทั้งสองเดินไปที่อาคารเล็กๆ ในสวนหลังบ้าน ในห้องโถงใหญ่ จ้าวหลิงเฟิง เจ้าของเป่าเหอถัง ก็นั่งที่โต๊ะและมองดูนางอย่างลึกซึ้ง

หลู่เจียวพูดไม่อ่อนน้อมถ่อมตนหรือเย่อหยิ่ง "เจ้าของร้านจ้าว"

จ้าวหลิงเฟิง ก็พยักหน้าและยกมือขึ้นและโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขานั่งลง จากนั้นเขาไม่รอให้ หลู่เจียวพูดและถามก่อน "ข้าได้ยินมาว่าฉีเหล่ยพูดว่าเจ้ามีไอเดียทำเงินเยอะมากใช่ไหม"

หลู่เจียวไม่เกรงใจ เอ่ยกับเขา "ใช่ ข้ามีทั้งระยะสั้นและระยะยาว แต่ข้าอยากถาม เจ้าของร้านจ้าว มีแผนจะทำการค้ากับข้าหรือไม่"