เซี่ยหยุนจินมองดูเด็กน้อยทั้งสี่ที่กำลังตื่นเต้นดีใจ และมีแสงอ่อนโยนแวบเข้ามาในดวงตาของเขาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่ง เขาจะสามารถเห็นภาพแบบนี้ในครอบครัวได้

ในอดีตเขากังวลอยู่เสมอว่าเด็กๆทั้งสี่ จะมีเพียงเงาในใจ เพราะประสบการณ์ในวัยเด็กของเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะมีชีวิตชีวาและน่ารักเหมือนอย่างในตอนนี้ เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้นมาเช่นนี้พวกเขาต้องมีความสุขและมีความอบอุ่น

ดวงตาของเซี่ยหยุนจินตกอยู่ที่หลู่เจียว ใบหน้าที่อ้วนเล็กน้อยของผู้หญิงคนนี้ กลายเป็นสามมิติมากขึ้นเรื่อยๆ คิ้วและดวงตาของนางมั่นใจและดูสงบมาก การขมวดคิ้วและรอยยิ้มของนางเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่แผดเผาในหัวใจของนาง

ด้วยวิธีนี้ เด็กที่นางสอนจะกลายเป็นผู้ชายที่ฉลาดและแข็งแกร่งอย่างแน่นอน

ในขณะนี้ เซี่ยหยุนจินมีความคิดที่จะพิจารณาหลู่เจียว อย่างจริงจัง

หน้าห้องหลู่เจียวมองดูเด็กน้อยสี่คนที่ตื่นเต้นมากเกินไปและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะ ออกไปอาบน้ำเถอะ และปล่อยให้พ่อของเจ้าพักผ่อน”

เด็กน้อยสี่คนพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า "ออกไปอาบน้ำกันเถอะ"

เซี่ยหยุนจินพยักหน้า หลู่เจียวก็พาลูกตัวเล็กๆทั้งสี่ออกไปและอาบน้ำ ในตอนนั้น เซี่ยเอ้อจู ก็เข้ามาจากนอกลานรั้วบ้าน "น้องสะใภ้สาม"

"พี่รองมาแล้วหรือ"

เซี่ยเอ้อจู พยักหน้า ตอนนี้เขาไม่กลัวน้องสะใภ้สามแล้ว แม้ว่าบางครั้งนางก็แสดงท่าทางที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ แต่เซี่ยเอ้อจู ก็พบว่านางดีต่อผู้คนมากจริงๆ ไม่เหมือนคนเก่าที่ยุ่งวุ่นวาย

เมื่อเห็นเซี่ยเอ้อจูเดินไปที่ห้องหลัก หลู่เจียวก็พาเด็กน้อยทั้งสี่ออกไปอาบน้ำ

โดยไม่คาดคิด เด็กน้อยทั้งสี่ ก็ตื่นเต้นมากเกินไปและถือของเล่นเอาไว้ตลอด และหลู่เจียวก็ปล่อยให้พวกเขาไปที่ห้องครัวเพื่อต้มน้ำร้อนในหม้อ

“เอาล่ะ ค่ำแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเล่นกันใหม่นะ”

เด็กน้อยทั้งสี่คนเชื่อฟังเป็นพิเศษ และพวกเขาก็เชื่อแม่ของพวกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

หลู่เจียว อาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่เสร็จแล้วก็ใส่ชุดนอน และเตรียมจะพาเด็กน้อยทั้งสี่ไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันตกเพื่อเล่านิทานให้พวกเขาฟัง

แม่และลูกชายเพิ่งเดินไปที่ห้องหลักเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของเซี่ยเอ้อจู มาจากห้องนอนทางทิศตะวันออก

“น้องสาม ข้าเห็นแม่และพี่สะใภ้แอบซุบซิบกัน และข้ารู้สึกว่าพวกนางกำลังวางแผนการณ์อะไรบางอย่าง ดังนั้นเจ้าต้องระวัง”

เสียงเย็นชาของเซี่ยหยุนจินออกมา "ขอบคุณพี่รอง ข้าเข้าใจแล้ว"

เมื่อหลู่เจียวได้ยินคำพูดของเซี่ยเอ้อจู นางจึงโบกมือให้เด็กน้อยทั้งสี่ไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตกและนอนรอไปก่อน นางไปที่ห้องนอนทิศตะวันออก

เด็กน้อยทั้งสี่เดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตกอย่างเชื่อฟังและรออยู่บนเตียง หลู่เจียว เดินเข้าไปในห้องนอนด้านทิศตะวันออกและถามเซี่ยเอ้อจู "พี่รอง แม่และพี่สะใภ้ต้องการทำอะไร"

เซี่ยเอ้อจู ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า "ข้าไม่รู้ ข้าได้ยินมาว่าพวกนางพูดถึงสามสิ่งอย่างคลุมเครือ และพวกนางพูดเสียงต่ำ ข้าจึงได้ยินไม่ชัด"

หลู่เจียวขมวดคิ้ว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรำคาญ นางรำคาญแม่สามีอย่างนางเหยียนจริงๆ ไม่ใช่แค่เห็นแก่ตัวเท่านั้น แต่ยังงี่เง่ามากด้วย

นางมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับลูกชาย และนางยังไม่รู้ว่าจะคลี่คลายความสัมพันธ์ยังไงดี นางคิดว่าลูกชายของนางยังเป็นลูกชายคนเดิมหรือเปล่า? ยิ่งสร้างปัญหามากเกินไป ยิ่งจะทำให้ความสัมพันธ์แย่มากขึ้น ระหว่างนางกับลูกชายยิ่งไม่แยแสกันมากขึ้นเรื่อยๆ

หลู่เจียว ไม่สนใจเรื่องนี้ นางแค่ต้องการอยู่อย่างสงบสุขเป็นเวลาสองหรือสามเดือนเท่านั้น แล้วนางจะทำให้นางเหยียนอยู่เงียบๆได้อย่างไร? เซี่ยหยุนจินจะโกรธเกียจนางไหม ถ้านางวางแผนต่อต้านนางเหยียน

หลู่เจียวมองไปที่ เซี่ยหยุนจินบนเตียงด้วยสายตาที่ซับซ้อน

เซี่ยหยุนจินรู้ทันทีว่า หลู่เจียว กำลังคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถ และนางก็ใจดี แต่นางตรงไปตรงมามาก และนางก็จะแสดงสิ่งที่นางคิดบนใบหน้าของนาง ใครก็ตามที่ฉลาดกว่าเล็กน้อย อาจจะมองเห็นความจริงได้ 

เซี่ยหยุนจินคิดโดยไม่รู้ตัวว่า ถ้านางหย่ากับเขาแล้วออกไปอยู่ด้วยตัวเอง นางคงจะถูกคนอื่นหลอก ดังนั้นเพื่อประโยชน์ในการอุทิศตนเพื่อเด็กน้อยทั้งสี่ เขาควรอยู่เคียงข้างนาง

ในห้อง เซี่ยเอ้อจู เห็นว่าบรรยากาศเย็นลงเล็กน้อยและพูดอย่างรวดเร็วว่า "บางทีข้าอาจจะคิดมากเกินไป พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไป"

หลู่เจียว ส่ายศีรษะ "ไม่เป็นไรพี่รอง ท่านเองก็ไม่ต้องกังวล"

นางหยิบลูกอมหนึ่งกำมือให้ เซี่ยเอ้อจู "นำขนมนี้กลับไปให้ต้าหยาและเอ้อหยากิน"

เซี่ยเอ้อจู ไม่ได้ผลักมันกลับไป ตอนนี้เขาคุ้นเคยกับอารมณ์ของน้องสะใภ้แล้ว ถ้านางให้ก็ให้ด้วยใจจริง ไม่ต้องเกรงใจหรือมีมารยาทมากกับนาง จะได้ไม่เสียน้ำใจ

“ขอบคุณ น้องสะใภ้สาม”

เซี่ยเอ้อจู ได้ดูแลการปลดทุกข์ของเซี่ยหยุนจิน แล้วหันหลังเดินจากไป เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้ว หลู่เจียว ได้กระตุ้นเซี่ยหยุนจิน "เข้านอนเถอะ"

หลู่เจียว หันหลังกลับไป แต่เซี่ยหยุนจินหยุดนางจากด้านหลัง

"หลู่เจียว"

หลู่เจียว หยุดและมองกลับมาที่เขา เซี่ยหยุนจินเรียก "มาที่นี่สักหน่อยข้าจะบอกเจ้าบางอย่าง"

หลู่เจียว เดินไปที่ข้างเตียงของ เซี่ยหยุนจิน "บอกข้า"

เซี่ยหยุนจินยกศีรษะของเขา เมื่อมองดูนาง รูม่านตาสีดำซึ่งเงียบราวกับสระน้ำ ส่องแสงเจิดจ้าภายใต้แสงไฟ และความเฉลียวฉลาดทำให้ดวงตาของเขาพร่างพรายราวกับไข่มุกอันเจิดจ้า

หลู่เจียว ดูงุนงงเล็กน้อย นางคิดว่าคนหล่อยิ่งดูหล่อขึ้น ภายใต้แสงไฟ เซี่ยหยุนจินเกิดมาบริสุทธิ์และงดงามมาก จากนั้นภายใต้แสงที่ปกคลุม ก็ยิ่งน่าทึ่งมากขึ้นไปอีก และมันก็จางหายไปจากความหนาวเหน็บและรุนแรงอ่อนล้า

บนเตียง เซี่ยหยุนจินไม่รู้สึกเบื่อหน่าย เมื่อเห็นหลู่เจียว จ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า แต่เขามีความสุขมากกว่า แต่ในเวลานี้ เขาไม่ได้ตระหนักถึงสภาพจิตใจของเขาเลย เขามองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดช้าๆ

“เจ้า ไม่ต้องการให้แม่ วางแผนร้ายกับเราอีกใช่ไหม”

หลู่เจียวพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดอย่างโกรธเคือง "ข้าแค่ต้องการมีชีวิตที่สงบสุข และดูแลเด็กน้อยทั้งสี่และเขาให้ดี"

เซี่ยหยุนจินฟังคำพูดของนางและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "ข้ามีวิธีแก้ปัญหา เข้ามาใกล้ๆ แล้วข้าจะสอนวิธีการให้เจ้า"

หลู่เจียว เอนกายโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเซี่ยหยุนจินและเขาก็กระซิบเบาๆ

“เจ้ารู้ไหมว่ามีหญิงม่ายหวังฉุยฮวาอยู่ในหมู่บ้าน”

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง จำได้ว่ามีหญิงม่ายคนหนึ่งอยู่ในหมู่บ้าน และนางก็ยังไม่แก่เกินไป ดูเหมือนนางจะอายุเพียงยี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดเท่านั้น หญิงม่ายหวังผู้นี้ แต่เข้าบ้านเซี่ยครอบครัวหนึ่ง แต่ชายคนนั้นเสียชีวิตในคืนที่นางแต่งงาน นางก็เลยกลายเป็นแม่ม่าย มีคนในหมู่บ้านบอกว่านางดวงกินสามี แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ชายหลายคนในหมู่บ้านก็เป็นชู้กับนาง

ผู้หญิงคนนี้อาศัยอยู่ข้างบ้านของป้ากุ้ยฮัว นางได้ยินมาว่าป้ากุ้ยฮัว กลัวว่าผู้ชายของนางจะถูก แม่ม่ายหวังล่อลวง นางจึงมักจะระวังนาง เหมือนระวังขโมย

“ข้ารู้ นางอาศัยอยู่ข้างบ้านของป้ากุ้ยฮัว”

ริมฝีปากของ เซี่ยหยุนจินโค้งเป็นริมฝีปากที่คลุมเครือ “ท่านบอกว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในบ้านเซี่ยของข้า แม่ของข้ายังมีเวลามารบกวนเราหรือเปล่า?”

หลู่เจียว มองไปที่ เซี่ยหยุนจินด้วยความตกใจ "เจ้าต้องการให้พ่อของเจ้ารับหญิงม่ายคนนั้นเป็นภรรยาน้อยหรือเปล่า"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่ หลู่เจียว แล้วกล่าว "ข้าจะปล่อยให้แม่ม่ายหวังขี่ศีรษะข้าเหมือนแม่ได้อย่างไร"

"แล้วเจ้าต้องการจะทำอย่างไร…”

หลู่เจียวไม่เข้าใจวงจรสมองของชายคนนี้

เซี่ยหยุนจินเหลือบมองที่หลู่เจียว ด้วยท่าทางสบายๆ ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถและแผนการณ์เล็กน้อย ดังนั้นเขาควรให้นางอยู่เคียงข้างเขาและดูแลนาง

“ผู้หญิงคนนี้ต้องการหาบ้านอื่นมาโดยตลอด ถ้านางรู้ว่า นางสามารถจะเข้าไปในครอบครัวเซี่ยหลังนั้นได้ แม้ว่านางจะได้เป็นภรรยาน้อย นางก็คงจะสบายใจกว่าเป็นภรรยาคนอื่นๆ เจ้าคิดว่าเจ้าจะล่อลวงนางได้หรือไม่”

หลู่เจียว มองเขานิ่งๆ พูดไม่ออก นี่มันไอ้บ้าเอ๊ย? ถ้าแม่ม่ายหวัง เข้าไปในบ้านเซี่ย แม่ของเขาก็คงจะบ้าคลั่งมาก แต่อย่างที่เขาพูด พอถึงตอนนั้น แม่ของเขาก็จะไม่มีเวลาว่างมาสร้างปัญหาให้กับพวกเขาในอนาคต…