หลู่เจียว มองดูเซี่ยหยุนจิน ด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าคิดมากไปแล้ว มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการผ่าตัดสำหรับเจ้า"

เซี่ยหยุนจิน สูดหายใจเอาลึกๆ แล้วพูดว่า  “ถ้าเจ้าไม่อยากยุ่งกับเขา...”

หลู่เจียวรีบพูด "ข้าไม่ได้บอกว่าข้าไม่อยาก ยุ่งเกี่ยวกับเขา เป็นธรรมดาที่คนที่เรียนแพทย์จะศึกษาความเจ็บป่วยของผู้ป่วยร่วมกัน และนี่ จะช่วยพัฒนาทักษะทางการแพทย์ของพวกเขา"

เซี่ยหยุนจิน หยุดพูด เขารู้ว่าคำพูดของหลู่เจียว ฟังดูมีเหตุผลมาก แต่ในใจของเขา ข้าไม่ต้องการให้นางเข้าใกล้ฉีเหล่ยมากเกินไป และเขาก็รู้สึกไม่มีความสุขมาก

หลู่เจียว ไม่ต้องการคุยกับเซี่ยหยุนจิน ในหัวข้อนี้อีกต่อไป นางจึงเบี่ยงประเด็นไปคุยเรื่องอื่น

“พรุ่งนี้ ข้าจะวางแผนออกกำลังกายสำหรับเด็กๆทั้งสี่คน”

เซี่ยหยุนจิน ก็เริ่มสนใจหลังจากฟังคำพูดของ หลู่เจียว

“บอกมา”

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า "เด็กน้อยทั้งสี่คนต้องออกกำลังกายให้มากขึ้น กินมากขึ้น และดื่มนมแพะมากขึ้น เพื่อให้ร่างกายดีขึ้น ข้าตัดสินใจทำกระสอบทรายแล้วปล่อยให้พวกเขาหัดแตะต่อยกระสอบทราย ในตอนเช้าพวกเขาจะได้หิวมากขึ้น"

"หลังอาหารเช้า ข้าจะให้เด็กๆในหมู่บ้าน เรียนตำราสามอักษร หลังจากเรียน ตำราสามอักษร ซักสองชั่วโมง แล้วข้าจะปล่อยให้เล่นของเล่น ต่อไปข้าจะทำของเล่นที่มีประโยชน์ต่อพวกเขามากขึ้น และปล่อยให้พวกเขาเล่นจนถึงเวลากินข้าวเที่ยง"

“แล้วปล่อยให้พวกเขาพาสุนัขออกไปเดินเล่น หลังอาหารกลางวันก็จะช่วยย่อยอาหารแล้ว ให้พวกเขาพักกลางวัน หลังช่วงพักกลางวัน ก็ไปสอนเด็กๆ ในหมู่บ้านให้เรียนรู้ ตำราสามอักษร ต่อไป หลังจากเรียน ตำราสามอักษร แล้ว ข้าจะพาพวกเขาขึ้นไปบนภูเขา”

หลังจากคำพูดของ หลู่เจียว, เซี่ยหยุนจินต้องการรู้ว่าแผนของนางมีไว้สำหรับเด็กๆทั้งสี่ โดยหลักแล้วเพื่อให้พวกเขาออกกำลังกายมากขึ้น อย่างแรก ออกกำลังกาย ร่างกายก็จะหิว และอย่างที่สอง คือเพื่อสอนให้เด็กๆทั้งสี่แข็งแรงมากขึ้น

ตอนนี้ เซี่ยหยุนจิน มั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ทุ่มเทให้กับเด็กน้อยทั้งสี่คน แม้ว่าเด็กน้อยทั้งสี่จะไม่ใช่ลูกชายของนาง แต่สิ่งที่นางทำนั้นไม่น้อยไปกว่าสิ่งที่แม่ควรทำ ดังนั้นเด็กน้อยทั้งสี่ควรจะเป็นลูกของนางในอนาคต

เซี่ยหยุนจิน ยิ้มและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มจางๆ "เจ้าเป็นคนช่างคิดมาก" เมื่อเขาพูดจบ หน้าอกของเขาก็รู้สึกเปรี้ยวเล็กน้อย เขาคิดและวางแผนอย่างรอบคอบสำหรับเด็กๆทั้งสี่ แต่ว่านางไม่ได้วางแผนเกี่ยวกับเขาเลย

เซี่ยหยุนจิน คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดในลักษณะแปลกๆ "แล้วเจ้ามีแผนอะไรสำหรับข้าหรือไม่"

หลู่เจียว ตกตะลึงมองไปที่ชายบนเตียงโดยคิดว่านางได้ยินผิด เขาพูดว่าอะไร แต่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ตกตะลึงของหลู่เจียว เขารู้สึกขบขันอีกครั้งและไม่สามารถหยุดหยอกล้อนางได้

“เจ้าคิดมากสำหรับการวางแผนสำหรับเด็กๆทั้งสี่ เจ้าอยากวางแผนให้ข้าด้วยหรือเปล่า”

หลู่เจียวมองมาที่เขา และนางนึกถึงอะไรบางอย่างแล้วพูดว่า “ที่จริงแล้ว ข้าก็คิดบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าเอาไว้ด้วยเหมือนกัน ข้านึกถึงบางสิ่งที่จะช่วยให้เจ้าไม่ต้องนอนบนเตียงตลอดเวลา”

เซี่ยหยุนจิน คิดหยอกล้อและพูดเล่นกับนางในตอนแรก ไม่คิดว่านางจะคิดเฝื่อเขาจริงๆ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“อะไรนะ”

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า “วีลแชร์”

แล้วนางก็เอ่ยเพิ่มเติม "เจ้าสามารถตัดไหมออกได้ภายในห้าถึงเจ็ดวัน และเจ้าสามารถเคลื่อนไหวง่ายๆได้ ในเวลาประมาณสิบวัน ตราบใดที่ไม่เคลื่อนไหวขามากนัก"

หลู่เจียวพูดจบ เขาเดินไปที่โต๊ะข้างห้องด้วยความสนใจ และเริ่มวาดรูปแบบรถเข็น

แม้ว่านางจะไม่รู้จักอักษรจีนตัวเต็ม แต่นางก็ไม่มีปัญหากับการวาดภาพ และในไม่ช้านางก็วาดรถเข็นแบบมินิมอลที่ทำจากไม้ทั้งหมด

หลังจากที่หลู่เจียว วาดภาพเสร็จแล้ว นางจึงนำภาพวาดนั้นไปที่ข้างเตียง ให้เซี่ยหยุนจินดู และอธิบายให้เขาฟัง

“ดูสิ นี่คือวีลแชร์ หรือก็คือรถเข็น เจ้านั่งบนมัน แล้วเจ้าสามารถใช้มือหมุนวงล้อไม้ด้านข้างด้วยตัวเอง เจ้าก็สามารถไปได้ทุกที่ๆเจ้าต้องการไป และเจ้าจะไม่จำเป็นต้องใช้ขาของเจ้า ดังนั้นขาของเจ้าก็จะไม่เป็นไร”

เซี่ยหยุนจิน มองไปที่แบบภาพวาดในมือ แล้วรู้สึกประทับใจมาก เขามองดูภาพวาดในมือของเขาด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง

หลู่เจียว ก็ไม่ได้สังเกตมากนัก ในตอนนี้ทั้งสองคนกำลังใกล้ชิดกันเพื่อดูรูปวาดรถเข็นอยู่ใกล้ๆกัน

เซี่ยหยุนจิน เริ่มมีปฏิกิริยาก่อน ดูเหมือนว่าทั้งสองจะอยู่ใกล้ชิดกันเกินไป แต่ชั่วขณะหนึ่ง เขาก็ไม่เต็มใจที่จะแยกจากกัน เขาได้กลิ่นหอมที่เย็นและหอมหวานบนร่างกายของนาง ซึ่งทำให้เขารู้สึกสงบราวกับว่ากำลังอาบน้ำ และกำลังแช่ในน้ำแร่ที่หอมหวาน

อันที่จริง เซี่ยหยุนจินเองก็ไม่ชอบอยู่ใกล้คนอื่นมากเกินไป โดยเฉพาะผู้หญิง เขามักจะรักษาระยะห่างที่เหมาะสมโดยไม่รู้ตัว

แต่ตอนนี้เขาดูไม่รังเกียจที่จะใกล้ชิดหลู่เจียว อาจเป็นเพราะหลู่เจียว ดูแลเขาอย่างใกล้ชิด ตอนเขาเป็นอัมพาตบนเตียง ดังนั้นเขาจึงชินกับมัน

เซี่ยหยุนจิน ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปที่หลู่เจียว

หลู่เจียว ถามเขาด้วยรอยยิ้มว่า "เจ้าคิดว่าอย่างไร ถ้าเจ้าคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร ข้าจะไปหาลุงโหย่วไฉ และขอให้เขาทำมันให้เจ้า"

รถเข็นนี้ไม่ซับซ้อนและช่างไม้ธรรมดาสามารถทำมันได้ ดังนั้น หลู่เจียว ไม่ต้องกังวลว่าลุงโหย่วไฉจะทำมันไม่ได้

เซี่ยหยุนจิน ฟังคำพูดของนางและเห็นด้วยตามธรรมชาติ "ตกลง เจ้าไปหาลุงโหย่วไฉ และขอให้เขาทำมันให้ข้าได้เลย"

เขานอนอยู่บนเตียงจนเบื่อจะตายแล้ว หากเขามีรถเข็นแบบนี้ เขาก็จะสามารถออกไปไหนมาไหนได้ และสามารถทำกิจกรรมต่างๆได้ ไม่ต้องพูดถึงว่า เขาสามารถทำสิ่งต่างๆ ได้มากขึ้นด้วยรถเข็นนี้

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน หลู่เจียวก็เก็บแบบรถเข็นไปอย่างมีความสุข แต่นางไม่รีบไปหาลุงโหย่วไฉ เพื่อทำรถเข็นในทันที ตอนนี้เซี่ยหยุนจิน เพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดและเขายังไม่สามารถใช้รถเข็นได้

นางต้องทำของเล่นให้เด็กๆทั้งสี่ก่อน…

….

ในตอนบ่าย หลู่เจียวได้ทำของเล่นใหม่หลายชิ้นให้กับเจ้าตัวเล็กทั้งสี่

หนังสติ๊กไม้ จิ๊กซอว์ชิ้นเล็กๆ ปืนฉีดน้ำไม้ไผ่ ลูกข่าง และดาบไม้ไผ่

ในตอนเย็น เด็กทั้งสี่คนตกตะลึงเมื่อเห็นของเล่นที่หลู่เจียวหยิบออกมา

“ท่านแม่ นี่เป็นของเล่นทั้งหมดที่ท่านทำเพื่อพวกเราหรือไม่?”

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่” เด็กทั้งสี่มองดูของเล่นบนโต๊ะด้วยความประหลาดใจ แล้วมองขึ้นไปที่ดวงตาของหลู่เจียว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยดวงดาว มันแพรวพราวยิ่ง

“ท่านแม่ ท่านช่างน่าทึ่งจริงๆ ท่านแข็งแกร่งมีพลังมากกว่ามารดาคนอื่นๆ เสียอีก”

สมบัติน้อยที่สี่รีบวิ่งเข้าไปกอดหลู่เจียวและหอมแก้มนาง

สมบัติสองและสมบัติสามก็รีบเร่งเข้าไปกอดนาง

ต้าเป่า ก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วหอมแก้มหลู่เจียว โดยไม่ลังเล

หลู่เจียว มองดูเด็กน้อยทั้งสี่ด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงอธิบายวิธีเล่นของเล่นให้พวกเขาฟัง

“นี่คือหนังสติ๊ก ใช้ก้อนหินยิงนกและสิ่งของ แน่นอนว่าเจ้าไม่สามารถยิงใส่คนได้ เพราะมันจะทำให้คนอื่นบาดเจ็บเสียหาย หากโดนตาก็อาจทำให้เขาตาบอดได้”

เอ้อเป่ารีบคว้าหนังสติ๊กแล้วถาม “แล้วพวกที่รังแกเราล่ะ”

“เอาไว้ป้องกันตัวได้ แต่อย่ายิงใส่หัวหรือดวงตา ให้ยิงใส่ก้นและต้นขาของเขา”

เอ้อเป่ายิ้มแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว ท่านแม่”

ต้าเป่าเอื้อมมือหยิบปริศนาบนโต๊ะ “แม่ครับ นี่คืออะไร”

“นี่คือจิ๊กซอว์ แม่วาดรูปและตัดเป็นสี่เหลี่ยมชิ้นเล็กๆ มากมาย เจ้าสามารถดูภาพต้นฉบับก่อน จากนั้นจึงค่อยกัน ต่อพวกมันเป็นภาพเดิมอีกครั้ง”

ต้าเป่าเป็นประกาย นี่คือสิ่งที่เขาโปรดปราน “แม่ครับ ข้าชอบนี่”

ซันเป่ารีบหยิบปืนฉีดน้ำไม้ไผ่ “แม่ครับ อันนี้เล่นยังไงครับ”

“นี่คือปืนฉีดน้ำไม้ไผ่ มันดูดน้ำเข้าไป แล้วพอเรากดลงไป มันก็จะยิงน้ำออกไปได้” ซันเป่าก็พยักหน้าด้วยความประหลาดใจ "มันน่าสนุกมาก"

สมบัติน้อยที่สี่ หยิบสองชิ้นที่เหลือในมือของเขา "แม่ อันนี้จะเล่นอย่างไร"

หลู่เจียวชี้ไปที่ลูกข่างเล็กๆ แล้วบอกว่า “อันนี้ใช้เชือก วนรอบมัน แล้วมันจะหมุนได้ ลองแข่งกับพี่น้องของเจ้าดูว่าใครเล่นได้ดีที่สุด นี่คือดาบไม้ พวกเจ้าเล่นฟันดาบได้”

เด็กน้อยทั้งสี่ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนตะวันออกกับของเล่นในมือของเขาอย่างมีความสุข และนำไปอวดให้เซี่ยหยุนจินดู

“ท่านพ่อ แม่ทำของเล่นไว้เยอะแยะเลย”

“แม่น่าทึ่งมาก ไม่เพียงแต่ทำแมลงปอไม้ไผ่เท่านั้น นางยังทำสเก็ตบอร์ดได้ด้วย และตอนนี้นางได้ทำอะไรสนุกๆ มากมายอีกด้วย….”