โจวเสี่ยวเทา เศร้าอยู่แล้ว แต่เมื่อนางได้ยินคำพูดของ หลู่เจียว และ เด็กๆทั้งสี่ นางยิ่งเศร้ากว่าเดิม จนไม่สามารถควบคุมความเศร้าของนางได้

“เจ้ารังแกคนมากเกินไปแล้ว ครอบครัวของเจ้ารังแกข้า ข้าไม่ต้องการอยู่บ้านของเจ้าอีกต่อไปแล้ว ข้าอยากกลับบ้าน ข้าอยากกลับบ้าน ครอบครัวของเจ้าไม่ใช่คนดี”

โจวเสี่ยวเทาร้องไห้และวิ่งหนีออกไป หลู่เจียวยังคงรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง พอโจวเสี่ยวเทาจากไป นางก็คงต้องทำงานคนเดียวที่บ้าน แต่สิ่งนี้อาจดีกับโจวเสี่ยวเทาก็เป็นไปได้ 

เมื่อเห็นว่ามันสายแล้ว หลู่เจียวก็รีบไปที่ห้องครัวเพื่อเติมโจ๊กให้เด็กน้อยสี่คน จากนั้นเติมโจ๊กให้เซี่ยหยุนจินในห้องนอนทางทิศตะวันออก

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเซี่ยหยุนจิน เต็มไปด้วยน้ำค้างแข็ง และในรูม่านตาที่มืดมิดของเขา มีแสงที่เย็นเยียบราวกับดวงดาวในคืนที่หนาวเหน็บ

เขามองไปที่หลู่เจียวอย่างเย็นชา

หลู่เจียว มองมาที่เขาอย่างลึกลับ "เกิดอะไรขึ้น เจ็บขาอีกแล้ว"

เซี่ยหยุนจิน กล่าวอย่างเศร้าโศก "เจ้าเจตนาทำมัน"

หลู่เจียว ไม่เข้าใจว่าทำไมในตอนแรก หรือว่าจะเคืองที่ทำให้โจวเสี่ยวเทาจากไป แต่หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้ชายคนนี้คงคิดว่านางตั้งใจให้โจวเสี่ยวเทา เข้ามาในห้องเขามากกว่า

หลู่เจียว ปฏิเสธอย่างราบเรียบ "เจ้าคิดมากเกินไปแล้วข้าไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะแอบเข้ามาในตอนที่ข้าเผลอ"

เซี่ยหยุนจิน มองไปที่หลู่เจียว และพบว่าดวงตาของนางสงบ และไม่มีล่อกแล่กแม้แต่น้อย นางคงพูดความจริง

ในที่สุด เซี่ยหยุนจิน ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเขาที่เย็นชาอ่อนลงเล็กน้อย

“จำสิ่งที่เจ้าพูดกับข้าก่อนหน้านี้ ข้าจะช่วยเจ้าเขียนใบสั่งยา และเจ้าต้องช่วยข้าหยุดโจวเสี่ยวเทา ไม่เข้ามาวุ่นวาย ข้าอารมณ์ไม่ดีเมื่อเห็นนาง”

หลู่เจียวก็พูดอย่างจริงจัง "ไม่ต้องกังวล ถ้านางกล้าที่จะเข้าไปในห้องอีกครั้ง คอยดูได้เลยว่าข้าจะจัดการนางอย่างไร"

เซี่ยหยุนจิน พอใจ พ่นลมเบาๆออกมา และเลิกสนใจมัน

หลู่เจียว โล่งใจและถามเขาเกี่ยวกับสภาพของขา "เป็นอย่างไรบ้าง อาการปวดที่ขาดีขึ้นหรือไม่"

เซี่ยหยุนจิน พยักหน้า "ดีขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้ข้าสามารถทนได้ ไม่ต้องกังวลไป"

หลู่เจียวอยากจะพูดว่า ‘ข้าไม่ได้กังวล ข้าแค่อยากให้เจ้าหายป่วยเร็วๆ’ แม้ว่าหลู่เจียวจะคิดเช่นนั้น

นางไม่ได้พูดอะไร นางหันไปมองที่ขาของเซี่ยหยุนจิน แม้ว่าความเจ็บปวดจะลดลง แต่คงจะดีกว่า หากได้กินน้ำพุจิตวิญญาณ แต่วันนี้ เมื่อโจวเสี่ยวเทาอยู่ที่นี่ นางไม่สามารถให้น้ำเซี่ยหยุนจินได้

ในตอนกลางคืน เด็กน้อยสองคนนอนกับเซี่ยหยุนจิน ถ้านางให้น้ำเซี่ยหยุนจิน เด็กน้อยจะรู้ไหม

หลู่เจียวปวดหัว นางไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร? นอกห้องหลัก เสียงที่ไม่มีความสุขของ เอ้อเป่า ดังขึ้น "คืนนี้ ต้าเป่า และข้าควรนอนกับแม่ และเจ้าสองคนนอนกับพ่อ"

เด็กน้อยทั้งสี่ผลัดกันนอนกับหลู่เจียว และเซี่ยหยุนจินด้วยกัน คืนนี้ถึงคิวต้าเปาและเอ้อเป่าจะนอนกับหลู่เจียว ไม่มีการคัดค้านในเรื่องนี้ แต่ทุกครั้งที่ ต้าเป่า เอ้อเป่า นอนกับ หลู่เจียว เสี่ยวซือเป่า จะทำหน้าบูดบึ้งและดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี

คืนนี้เขายังคุยกับเอ้อเป่า เพื่อให้เขานอนกับแม่ แต่ เอ้อเป่า ตำหนิด้วยใบหน้าที่โกรธจัด “เตียงแม่ใหญ่ ไม่ได้นอนหนูนอนไม่หลับ เราสามคนนอนกับแม่”

ซันเป่าจ้องที่ซือเป่าน้อยอย่างไม่พอใจ “แล้วหนูล่ะ”

ต้าเป่าเคร่งขรึม ใบหน้าเล็กๆ มองมาที่ เสี่ยวซือเป่าอย่างจริงจังและกล่าวว่า "สุภาพบุรุษควรรักษาคำพูดของเขา เมื่อเราคุยกันก่อนหน้านี้ เจ้าตกลงไปแล้ว และเจ้าก็เห็นด้วย อย่าเสียใจไปเลย"

เสี่ยวซือเป่าฟังคำพูดของต้าเป่า และดวงตาของนางแดงก่ำด้วยความคับข้องใจ ตอนนี้ เขาเลื่อนเก้าอี้และวิ่งไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก

“แม่ครับ หนูอยากนอนกับแม่”

นอกบ้าน เด็กสามคนวิ่งเข้ามา และเด็กสามคนก็จ้องไปที่สมบัติสี่ตัวน้อยอย่างพร้อมเพรียงกัน

สมบัติสี่ตัวน้อยกอดขาของหลู่เจียวไม่ปล่อย และไม่แม้แต่จะมองไปที่เด็กน้อยทั้งสามที่อยู่ข้างหลังนาง

ดวงตาของหลู่เจียวเป็นประกาย เดิมที นางไม่รู้ว่าจะช่วยเซี่ยหยุนจิน แขวนน้ำเกลือ น้ำยาแก้ปวดได้อย่างไร แต่เด็กน้อยทั้งสี่ก็พากันเอะอะกับการนอน นี่เป็นโอกาสดี

หลู่เจียว มองไปที่ เสี่ยวซือเป่า ครุ่นคิด "ซือเป่า คืนนี้เจ้าอยากนอนกับแม่ไหม"

ซือเป่า ตัวน้อยมองดู หลู่เจียว เหมือนลูกสุนัขและพยักหน้าอย่างแรง "คืนนี้ข้าต้องการนอนกับแม่"

หลู่เจียว ขมวดคิ้วและพูดว่า “แต่เจ้าสัญญากับพี่น้องของเจ้าก่อนหน้านี้ว่าเจ้าจะผลัดกันกับพี่น้องของเจ้า มันไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำ และคนอื่นๆก็ไม่เชื่อในคำพูดของเจ้าในอนาคต”

“แต่เมื่อเจ้าพูดแบบนั้น แม่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเจ้า คืนนี้เจ้าสามารถนอนกับแม่ได้ แต่ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องปฏิบัติตามสิ่งที่เจ้าพูดอย่างเคร่งครัด เข้าใจไหม”

หลู่เจียวดูจริงจังมาก ถ้าคืนนี้ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เซี่ยหยุน นางจะไม่มีวันทำให้สมบัติทั้งสี่เสียนิสัยได้ 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียว มองลงไปที่ เสี่ยวซือเป่า และถามว่า "บอกแม่มา ว่าเจ้าสามารถทำได้หรือเปล่า"

ซือเป่าตัวน้อยไม่เห็นด้วยในครั้งแรก แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของหลู่เจียว เขาก็ทำหน้าขี้อายเล็กน้อย และพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

“อืม”

หลู่เจียว เอื้อมมือไปแตะหัวของเขาและพูดอย่างอบอุ่น “แม่เชื่อว่าซือเป่าเป็นเด็กดีที่รักษาคำพูดของเขา และเขาไม่มีทางผิดคำพูดของเขาใช่ไหม”

เสี่ยวซือเป่า พยักหน้าทันทีอย่างแรง ดวงตาของเขาชัดเจนและสดใส หลู่เจียว ยิ้มและเอนตัวไปหอมแก้มเขา

“เสี่ยวซือเป่า จะปฏิบัติตามสิ่งที่เขาพูดในอนาคตใช่ไหม”

เสี่ยวซือเป่าได้รับการสนับสนุนจากหลู่เจียว จึงพูดออกมาเสียงดัง "ใช่ ข้าเป็นเด็กดีและจะรักษาคำพูดของข้า และข้าจะทำในสิ่งที่พูดในอนาคต" 

หลังจากที่เขาพูดจบ นางมองขึ้นไปที่คนอื่นๆอีกสามตัวในห้องแล้วพูดว่า "คืนนี้พวกเจ้าทุกคนนอนกับแม่ แล้วค่อยต่อในวันพรุ่งนี้"

หลังจากคำพูดของหลู่เจียวเสร็จแล้ว เอ้อเป่า และ ซันเป่า ก็มีความสุข แล้วหัวเราะออกมา 

ต้าเปาเดินไปที่เตียงทันทีด้วยใบหน้าเล็กๆ แล้วพูดว่า "คืนนี้ข้าจะนอนกับพ่อ"

น่าเสียดายที่พ่อจะนอนคนเดียวไม่ได้

บนเตียง เซี่ยหยุนจิน เห็นว่า ต้าเป่า ก็ต้องการนอนกับ หลู่เจียว และพูดว่า "คืนนี้เจ้าสามารถนอนกับแม่ของเจ้าได้ พ่อสบายดี ขาก็ไม่เจ็บมากนักเมื่อคืนนี้ คืนนี้ไม่เป็นไร ไปนอนเถอะ"

"ได้เหรอครับ"

ต้าเป่า อยากจะพูดมากกว่านี้ แต่หลู่เจียว ได้ลุกขึ้นและเดินออกไปแล้ว และพูดกับ เด็กๆทั้งสี่ ขณะที่นางเดิน "หากตกลงกันแล้ว ออกมาอาบน้ำกันเถอะ และข้าจะเล่านิทานให้พวกเจ้าฟังหลังอาบน้ำ”

เด็กน้อยทั้งสามเดินตามไปด้วยรอยยิ้ม  ต้าเป่า ลังเล เซี่ยหยุนจิน กระตุ้น "ไปอาบน้ำและนอนเถอะ พ่อสบายดี"

ต้าเป่า คิดเกี่ยวกับมันและตกลง แต่ก่อนจะจากไป เขารีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องของ เซี่ยหยุนจิน เขย่งเท้าข้างเตียง แล้วเขาก็หอมแก้มเซี่ยหยุนจิน

“พรุ่งนี้ข้าจะนอนกับป๊า”

เด็กน้อยสามคนที่อยู่ข้างหน้าวิ่งไปที่ประตูห้องแล้ว เมื่อเห็นการกระทำของต้าเปา เด็กน้อยทั้งสามก็หันกลับมาทันทีและรีบวิ่งเข้ามากอดใบหน้าของเซี่ยหยุนจินแล้วหอมแก้มเขาสลับกัน 

เซี่ยหยุนจิน เปรอะเปื้อนน้ำลายทั่วใบหน้า เขามองดูเด็กน้อยสี่คนที่วิ่งหนีไปอย่างเงียบๆ เขาได้เรียนรู้จากใครบางคนจริงๆ

หลู่เจียวอาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่คน และเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้พวกเขาฟัง จนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสี่ผล็อยหลับไป

นางไปที่ห้องครัวและนำยาร้อนมาให้เซี่ยหยุนจินดื่ม คราวนี้ซุปก็เต็มไปด้วยยากล่อมประสาทด้วย ดังนั้น เซี่ยหยุนจินจึงผล็อยหลับไปหลังจากดื่มไปไม่นาน

หลู่เจียว กลัวว่าเมื่อนางแขวนน้ำเกลือ และเด็กน้อยทั้งสี่จะวิ่งเข้ามาดู ดังนั้นหลังจากปิดประตู นางจึงนำน้ำเกลือออกจากพื้นที่มิติ และแขวนให้กับเซี่ยหยุนจิน…