เซี่ยหยุนจิน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์บนเตียง ที่เหมือนเป็นผู้ชนะ

หลู่เจียว ก็ทำใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว หยิบพู่กัน หมึก และกระดาษมา แล้วขอให้ เซี่ยหยุนจิน ช่วยนางเขียนใบสั่งยา

เซี่ยหยุนจิน ไม่ได้เรื่องมากอะไรอีก หันข้างเล็กน้อย และถือพู่กันช่วยหลู่เจียว เขียนใบสั่งยา

ตอนนี้ แม้ว่าขาของเขาจะได้รับการผ่าตัดไปแล้ว แต่ม้ามของเขาก็ฟื้นตัวได้ดี ตราบใดที่เขาไม่ขยับขาบนเตียง ส่วนที่เหลือก็สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

หลู่เจียว ก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเขา

“ว่านชักมดลูก 5 ตำลึง, ว่านมหาเมฆ 4 เฉียน, ตังกุย 4 เฉียน, โกฐหัวบัว 7 เฉียน, ขมิ้นอ้อย 3 เฉียน, กวาวเครือขาว 3 ตำลึง, อึ่งคี่ 6 เฉียน, คี่เฮี่ย 5 เฉียน, โกฐเขมาขาว 4 เฉียน, ดอกคำฝอย 2 เฉียน, เอี๊ยะบอเช่า”

หลู่เจียว กล่าวอย่างช้าๆ เมื่อนางเอ่ยจบ เซี่ยหยุนจิน ก็เขียนเสร็จพอดี

หลู่เจียว เอื้อมมือไปหยิบมันและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ไม่ต้องพูดถึงว่าลายมือของ เซี่ยหยุนจิน นั้นสวยเป็นพิเศษ ด้วยฝีแปรงพู่กันที่ชัดเจน คนที่ได้ดูย่อมเห็นได้ชัดว่าเป็นบุคคลพิเศษ

หลู่เจียว เป่าปากกาและหมึกบนกระดาษ และขอให้ เซี่ยหยุนจิน เขียนอีกใบให้กับฉางเหม่ย หลังจากเตรียมใบสั่งยา แล้วนางก็หยิบพู่กันและกระดาษออก

เซี่ยหยุนจิน ถามบนเตียงว่า "ใบสั่งยานี้สำหรับใคร"

หลู่เจียว ชี้ไปที่บ้านของย่าสองที่อยู่ติดกัน แล้วพูดออกมาด้วยริมฝีปากบางของนาง "หลินชุนหยาน และ ฉางเหม่ย"

เซี่ยหยุนจิน มองไปที่วิธีที่นางพูดใน เสียงต่ำ ด้วยความขี้เล่น

เซี่ยหยุนจิน หรี่ตาลงเล็กน้อยและมองที่นาง

ดูเหมือนหลู่เจียวจะลดน้ำหนักได้มาก เมื่อมองดีๆ ใบหน้าของนางสูญเสียไขมันไปมาก และรูปร่างหน้าตาของนางก็ค่อยๆ เผยออกมา และเขาเห็นว่าคิ้วและตาของนางคล้ายกับเอ้อเป่าและซันเป่ามาก

ผู้หญิงคนนี้ลดน้ำหนักได้ และนางดูดี จนนางไม่มีเงาเหมือนผู้หญิงคนเดิมอีกต่อไป และตอนนี้นางก็เหมือนเป็นคนใหม่เอี่ยม

เซี่ยหยุนจิน มองไปที่นาง เขาไม่เคยมองผู้หญิงคนนี้อย่างจริงจังมาก่อน

หลู่เจียว ไม่รู้ว่า เซี่ยหยุนจิน กำลังคิดอะไรอยู่ นางเดินออกไปพร้อมกับใบสั่งยาสองใบ

ในสวน หลินชุนหยาน ก็ได้ทำความสะอาดลานบ้านเสร็จแล้ว และกำลังรีบไปฟันฟืนกับโจวเสี่ยวเทา

ทันทีที่โจวเสี่ยวเทา ได้ยินว่ามีคนกำลังช่วยตัดฟืนของนาง นางอยากจะลุกขึ้นและอยากจะขี้เกียจซักหน่อย

หลู่เจียวก็กล่าวออกมาทันทีว่า "ชุนหยานให้นางสับ" หลินชุนหยาน มองไปที่ โจวเสี่ยวเทา จากนั้นมองไปที่ หลู่เจียว หลู่เจียว เดินไปหานางและพูดกับนาง

"นี่คือคนที่แม่สามีของข้าส่งมาช่วยข้าทำงาน ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเกรงใจนาง" 

เมื่อโจวเสี่ยวเทาได้ยินดังนี้ นางโกรธมากจนอยากจะด่าคนอื่น คำกล่าวนี้หมายความว่าอย่างไร นี่มันต่างจากที่นางได้คุยกับนางเหยียนอย่างสิ้นเชิง

เดิมทีนางต้องการจะกลับบ้าน แต่นางเหยียนกลับกล่อมให้นางกลับมาที่นี่

ปีนี้โจวเสี่ยวเทา อายุสิบเจ็ดปี นางไม่สวย และครอบครัวของนางไม่สามารถจ่ายค่าสินเดิมได้มาก แต่พ่อแม่ของนางก็ยังต้องการสินสอดทองหมั้นมากๆ ซึ่งทำให้นางล่าช้าออกไปอีก

โจวเสี่ยวเทา เมื่อคิดถึงความหล่อของเซี่ยหยุนจิน ที่อยู่ในห้อง แล้วนางก็ต้องฝืนทนเอาไว้ ถ้านางสามารถเกลี้ยกล่อมเซี่ยหยุนจินให้รักนาง และขับไล่ หลู่เจียว ออกไปได้ นางก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ

โจวเสี่ยวเทา คิดว่าสิ่งนี้คงไม่ยากเกินไปที่จะทนต่อความยากลำบากนิดๆหน่อยๆ ยังไงก็ตาม งานพวกนี้ ก็ล้วนเป็นงานที่นางทำที่บ้านอยู่แล้ว เพียงแต่นงคงต้องหาโอกาสในการเกลี้ยกล่อมเซี่ยหยุนจินให้ได้เท่านั้นเอง

หลินชุนหยาน เมื่อได้ยินคำพูดของหลู่เจียว และเข้าใจทันทีว่า หลู่เจียว หมายถึงอะไร นางมองไปที่โจวเสี่ยวเทา ที่กำลังสับฟืน นางกำลังคิดว่าแม่สามีของหลู่เจียวกำลังคิดอะไรอยู่

ที่แน่ๆหลินชุนหยาน ไม่คิดจะช่วยโจวเสี่ยวเทาสับฟืนอีกต่อไป แต่ถึงแม้นางจะไม่สับฟืน นางก็อยากจะหาอะไรทำ

"ท่านป้า ให้ข้าทำอาหารเย็นให้ท่าน" หลู่เจียว ไม่อยากรบกวนนางจริงๆ หลินชุนหยานมีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว ทั้งประจำเดือนไม่ปกติ ไตวายเรื้อรัง และรังไข่มีปัญหาเพราะภาวะไตพร่อง ผู้หญิงคนนี้ก็น่าสงสารเช่นกัน และหลู่เจียวไม่ต้องการนางทำงานหนัก 

และนางไม่ยอมให้หลินชุนหยาน ทำงานหนักมากเกินไป หลินชุนหยาน เองก็รู้สึกอึดอัดใจ ถ้าไม่ใช่ป้าสาม นางก็คงถูกหย่าร้างจากครอบครัวของสามีของนาง ไปแล้ว 

‘เราควรทำงานให้ป้าสามบ้าง’

หลินชุนหยานเมื่อคิดเกี่ยวกับมันได้ ก็หันหลังและกลับไปที่ห้องครัว และหลู่เจียว ไม่สามารถหยุดนางได้ ดังนั้น คงต้องปล่อยให้นางทำงานไป

ทั้งสองเดินไปที่ห้องครัวด้วยกัน และ หลู่เจียว ก็ส่งใบสั่งยาให้แก่หลินชุนหยาน 

"พรุ่งนี้ให้หูจื่อ เข้าเมืองเพื่อซื้อยา ซื้อสิบห่อก่อน แล้วดื่มชามหนึ่งในตอนเช้าและอีกชามตอนเย็น"

“ข้ารู้แล้ว”

“อีกชุดเป็นของป้าของเจ้า เจ้าเอาไปให้นางด้วย”

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหยิบบางอย่างออกมาเงียบๆ เพื่อให้หลินชุนหยานเก็บไว้

"นี่สำหรับป้าของเจ้า ใช้น้ำต้มสุก ปล่อยให้อุ่นแล้วนำไปล้างตรงจุดนั้น"

ใบหน้าของหลินชุนหยาน เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด และนางก็เก็บของเอาไว้เหมือนขโมย

หลู่เจียว หยุดพูดถึงเรื่องนี้ และหันกลับไป เริ่มทำอาหารเย็นกับหลินชุนหยาน ในตอนนั้นเอง หลู่เจียว ก็เทน้ำหนึ่งแก้วให้หลินชุนหยาน และตอนนางไม่สังเกตนางก็เติมน้ำพุแห่งจิตวิญญาณเพื่อให้นางดื่ม…

….

หลังจากอาหารเย็นปรุงเสร็จแล้ว หลินชุนหยานก็เดินกลับอย่างเรียบร้อย หลู่เจียว ไม่สามารถรั้งนาง ร่วมกินอาหารเย็นได้ ในท้ายที่สุด นางต้องส่งนางไปที่ประตูรั้วและเตือนนางว่า "เจ้าไม่ต้องทำอะไร เพื่อครอบครัวของเราในอนาคต ก็ได้ สุขภาพของเจ้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจ้าต้องพักผ่อนให้มากๆ"

หลังจากเดินกลับบ้าน หลู่เจียวก็หันหลังและเดินไปที่ห้องครัว นางกำลังเตรียมโจ๊กให้เด็กน้อยทั้งสี่คนกิน และเมื่อนางเดินไป นางก็ได้ยินเด็กน้อยทั้งสี่ ตะโกนออกมา จากห้องนอนทิศตะวันออก

“พ่อของข้า ไม่ต้องการให้เจ้าป้อนข้าวต้ม”

“ออกไปเร็วๆ ออกไป” 

“ในอนาคตเจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องพ่อของข้า”

“ถ้าเข้าห้องพ่อข้าอีก อย่าโทษเราที่เรียกเจ้าว่าไร้ยางอาย”

ในบ้านทันทีที่หลู่เจียว ได้ยินสิ่งที่เด็กทั้งสี่พูด นางก็รู้ว่า โจวเสี่ยวเทา คงฉวยโอกาสส่งหลินชุนหยานออกไป และเก็บโจ๊กไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อ ให้อาหารเซี่ยหยุนจิน

หลู่เจียว ไม่ต้องการจัดการกับโจวเสี่ยวเทา ในตอนแรก นางคิดว่าตราบใดที่ เซี่ยหยุนจิน ไม่ตาบอด คงไม่หลงกลผู้หญิงคนนี้

อย่างไรก็ตาม หลู่เจียว ก็จำข้อตกลงที่นางและเซี่ยหยุนจิน เคยตกลงกันเอาไว้ว่าเซี่ยหยุนจินจะช่วยนางเขียนใบสั่งยาในอนาคต และนางต้องช่วยเซี่ยหยุนจิน กีดกั้นการล่วงละเมิดของโจวเสี่ยวเทา

หลู่เจียว พอคิดขึ้นมาได้ ใบหน้าของนางก็มืดมนในทันที นางเดินตรงไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกทันที

ในห้องนอนทางทิศตะวันออก โจวเสี่ยวเทาไม่ได้คาดคิดว่า เด็กๆทั้งสี่ จะกีดกันนาง และป้องกันไม่ให้นางเข้าใกล้ เซี่ยหยุนจิน

โจวเสี่ยวเทาโกรธมาก นางอดไม่ได้ที่จะด่าเด็กน้อยทั้งสี่ เด็กน้อยพวกนี้น่ารำคาญจริงๆ เมื่อนางแต่งงานกับพ่อของพวกเขาในอนาคต นางจะจัดการพวกเขาอย่างแน่นอน และทำให้พวกเขารู้ว่า จะเกิดอะไรขึ้น หากพวกเขาทำให้นางขุ่นเคือง

อย่างไรก็ดี แม้โจวเสี่ยวเทาจะมีจิตใจโหดเหี้ยม และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความคับข้องใจ นางมองไปที่เด็กทั้งสี่และพูดว่า "พ่อของเจ้ากำลังหิว ข้าจะป้อนโจ๊กให้เขา ขาของเขาจะหายดีได้อย่างไรถ้าเขาไม่กินอะไรเลย"

โจวเสี่ยวเทาพอพูดจบ ก็ไม่สนใจเด็กน้อยทั้งสี่อีก นางหันไปมอง เซี่ยหยุนจิน บนเตียงและพูดอย่างน่าสงสาร “ลูกพี่ลูกน้อง ท่านดูพวกเขาสิ”

เซี่ยหยุนจิน มองโจวเสี่ยวเทา และเอ่ยออกมาด้วยความดูถูก “เจ้าไม่เคยส่องกระจกเลยหรือ”

โจวเสี่ยวเทาไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ใครบ้างไม่เคยส่องกระจก หรือว่านี่จะเป็นคำชม นางก้มศีรษะอย่างเขินอายและพูดว่า "ลูกพี่ลูกน้องข้าได้ส่องกระจกแล้ว"

เซี่ยหยุนจิน เยาะเย้ย "ถ้าเจ้าได้ดูตัวเองในกระจกแล้ว ทำไมเจ้าไม่รู้ว่าตัวเองน่าเกลียดแค่ไหน สำหรับผู้หญิงที่น่าเกลียดและไร้ประโยชน์เช่นเจ้า เจ้าไม่คู่ควรที่จะถือรองเท้าให้ข้าด้วยซ้ำ เข้าใจไหม"

โจวเสี่ยวเทา เมื่อได้ยินคำพูดของเซี่ยหยุนจิน สมองของนางก็มีเสียงหึ่งๆออกมา นางได้ยินอะไร ลูกพี่ลูกน้องพูดอะไรกับนาง ใบหน้าของโจวเสี่ยวเทา คล้ายเสียเลือดมากไปจนหน้าซีดเผือด

หลู่เจียว เดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วคว้า โจวเสี่ยวเทา และลากเขาออกไป 

"โจวเสี่ยวเทา เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องนอนตะวันออกอีกต่อไป หากเจ้ายังกล้าไปห้องนอนทางฝั่งตะวันออก ดูสิว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร ถ้าหากเจ้ายังไม่เชื่อ จะลองดูซักครั้งก็ได้"

หลังจากคำพูดของหลู่เจียวจบลง เด็กน้อยทั้งสี่ในห้องนอนด้านทิศตะวันออกก็ตามมาออกมา และพูดทีละประโยค

“เจ้าไม่สามารถเป็นเมียน้อยของพ่อข้าได้ พ่อข้าไม่อยากให้คนน่าเกลียดอย่างเจ้ามาเป็นเมียน้อย”

“อย่าได้คิดจะมีลูกกับพ่อของข้าด้วย”

"เราไม่เห็นด้วยหากเขาจะมีลูกกับคนอื่น"  

"เราจะไม่อยากใช้อนาคตกับเจ้า"