ใบหน้าซับซ้อนของต้าเป่าเอ่ยออกมา "ผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านของเรา นางคงอยากเป็นภรรยาน้อยของพ่อเรา แล้วมีลูกกับพ่อของพวกเราแน่ๆ" 

ใบหน้าของเอ้อเป่า ซันเป่า และซือเป่าก็เปลี่ยนไป เด็กน้อยทั้งสามหันกลับมามองที่ต้าเปา

หลู่เจียว เลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่เด็กน้อยทั้งสี่ "เจ้าบอกให้นางไปที่คอกสุนัขเหรอ" 

เด็กชายทั้งสี่รีบหันไปมองหลู่เจียว และพวกเขาก็โล่งใจเมื่อเห็นว่า หลู่เจียว ไม่โกรธ

แล้วหลู่เจียวก็สอนเด็กน้อยทั้งสี่ "เจ้าสามารถหางานบางอย่างให้นางทำได้ ถึงแม้ท่านย่าเจ้าจะมีเจตนาไม่ดี ที่พานางเข้ามา แต่เราก็สามารถหลีกเลี่ยงได้ โดยการหางานให้นางทำจนไม่ว่าง แต่อย่าทำร้ายใครเลย เข้าใจไหม"

หลู่เจียวไม่ต้องการเด็กน้อยทั้งสี่ ที่จะกลายเป็นวายร้ายเมื่อโตขึ้น จึงตัดสินใจยุติความคิดไม่ดีตั้งแต่ยังเด็ก

เอ้อเป่า ซันเป่า และซือเป่า พยักหน้าอย่างจริงจัง เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ แต่ดวงตาของต้าเปาเป็นประกายด้วยความเศร้า เขานึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำ เขาเคยนำยาพิษมาให้แม่ของเขามาก่อน นางยังจำเรื่องนี้ได้หรือเปล่า และนางคงคิดว่าเขาไม่ใช่เด็กดี

ต้าเป่า รู้สึกเศร้ามาก

หลู่เจียว ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของต้าเป่า นางหันกลับมาล้างถังเก็บน้ำอีกครั้ง

หลังจากทำความสะอาดถังเก็บน้ำเสร็จแล้ว หลู่เจียว ก็หยิบถังไม้สองถังและวางแผนที่จะตักน้ำจากบ่อน้ำในหมู่บ้าน

ในตอนนั้นเอง นางก็เห็นร่างเล็กๆ กำลังเดินตามมาทางด้านหลัง ตามมุมของกำแพง ร่างเล็กและผอมบางแสดงความเศร้าโศกและซึมเศร้า แม้ว่านางจะไม่เห็นหน้าของเขา แต่หลู่เจียวก็รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงนั้น กำลังเศร้า และถึงแม้นางจะไม่เห็นหน้า แต่นางก็รู้ว่าเป็นใคร

หลู่เจียว วางถังลงโดยไม่รู้ตัวแล้วเดินเข้าไปหาอย่างแผ่วเบา จากนั้นนางก็เห็นเด็กน้อยทางหลังบ้าน นั่งหลบอยู่ที่มุมผนังด้านหลัง และดึงหญ้าบนพื้นด้วยมือเล็กๆ ของเขา

คนตัวเล็กนี้คล้ายกำลังมีเรื่องเศร้า

หลู่เจียว เดินไปและนั่งยองๆ ข้างๆ หลังจากนั่งลง นางพบว่าเจ้าตัวเล็กมีดวงตาสีแดงและน้ำตาก็รินไหล

ในเวลานี้ หลู่เจียว ก็พบว่าเป็นต้าเป่า ที่กำลังเศร้าและหลบมาร้องไห้

หลู่เจียว รู้สึกประหลาดใจเมื่อรู้ว่าในบรรดาเด็กน้อยสี่คน ต้าเป่าดูจะเป็นเด็กที่เข้มแข็ง และอารมณ์มั่นคงที่สุด และเขาก็เหมือนกับพ่อของเขาเล็กน้อย สงบและมีเหตุมีผล ไม่ค่อยแสดงอารมณ์เช่นนี้ออกมา

แต่เมื่อเห็นเขาเศร้า หลู่เจียว ก็เอื้อมมือโอบกอดเขาเอาไว้ และถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เป็นอะไรไปต้าเป่า คุยกับแม่สิ"

ต้าเป่า เมื่อเห็นหลู่เจียว เขาตกใจในตอนแรก แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของหลู่เจียว เขารู้สึกเศร้ามากขึ้น และน้ำตาของเขาก็รินไหลออกมาอย่างดุเดือดมากยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ส่งเสียงใดๆ และครางเบาๆเหมือนลูกแมว ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดมากขึ้นเมื่อเห็นเขา

หลู่เจียว เหยียดแขนออกเพื่อกอดเขาและถามอย่างอบอุ่นว่า "เกิดอะไรขึ้น คุยกับแม่สิ"

พอหลู่เจียวเอ่ย นางก็ครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนหน้านี้เด็กน้อยคนนี้ยังดีๆอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ จึงทำให้เขาเศร้า

จู่ๆ หลู่เจียวก็นึกถึงสิ่งที่นางพูดก่อนหน้านี้ คำพูดที่บอกพวกเขาว่าอย่าทำร้ายใคร

ต้าเป่า คงคิดถึงตอนที่เขาวางยาพิษนางในอดีตหรือเปล่า?

ต้าเป่าเมื่อได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว และน้ำตาก็ไหลมากขึ้น หลู่เจียวเอื้อมมือออกไปและลูบหลังของเขาและพูดเบาๆ

“ต้าเปากำลังคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับแม่ในอดีตใช่ไหม”

ต้าเปาตกใจ ร่างกายของเขาแข็งทื่อเล็กน้อย

หลู่เจียวเข้าใจว่านางพูดถูก นางกอดเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ที่จริงแม่ไม่ได้โทษเจ้า ที่ผ่านมาข้าทำไม่ดีหลายอย่าง เจ้าถึงทำอย่างนั้น และแม่ก็อยากบอกเจ้าบางอย่าง นั่นเพราะเจ้าวางยาพิษแม่ครั้งนั้น จึงทำให้แม่ดีขึ้น”

พอหลู่เจียวกล่าวเช่นนี้ ต้าเป่าก็หยุดร้องไห้ไปชั่วขณะมองขึ้นไปที่หลู่เจียว ด้วยความประหลาดใจ หลู่เจียว ก็มองไปที่เขา

“เพราะเจ้าวางยาพิษแม่ แม่ถึงได้รู้ว่าเมื่อก่อนแม่ทำเกินไป ลูกชายถึงได้วางยาพิษ และข้าก็ล้มเหลวมากในฐานะแม่ ข้าจึงตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเองและดีต่อพวกเจ้า”

พอหลู่เจียวพูดจบ นางก็เหยียดมือออกและแตะศีรษะของต้าเปาแล้วพูดว่า "แม่อยากจะขอบคุณเจ้า ขอบคุณต้าเป่าที่ทำให้แม่ตื่น"

ต้าเป่าพอได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว ก้อนหินที่กดทับอยู่ในใจก็ถูกยกออกไป และเขาก็รู้สึกดีขึ้นและมีแสงอ่อนๆ ในดวงตาของเขา

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ หลู่เจียว ก็รู้สึกมีความสุข ยิ้มแล้วกอดเขา "ปล่อยให้สิ่งที่ผ่านมาแล้วผ่านไป เราจะเริ่มต้นใหม่ มองไปอนาคตข้างหน้า ตกลงไหม"

เมื่อต้าเป่าได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว ในที่สุดใบหน้าเล็กๆของเขาก็มีรอยยิ้ม เขาเอาแขนโอบคอของหลู่เจียว และตอบด้วยเสียงที่นุ่มนวล

“ก็ได้ครับ”

เมื่อแม่บอกว่านางไม่ได้โทษเขา เขาก็รู้สึกขอบคุณนางเช่นกัน

หลู่เจียว กอดเขาครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "แต่เจ้าต้องสัญญากับแม่อย่างหนึ่ง"

ต้าเป่า พยักหน้าอย่างแรง "แม่พูดออกมาได้เลย"

"เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรแบบนั้นในอนาคต เพราะมันจะทำให้เจ้าเจ็บปวดในภายหลัง ในฐานะแม่ของเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะแข็งแรงและปลอดภัย และไม่มีเรื่องที่ทำให้ต้องเจ็บปวดใจ"

หลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียว ต้าเป่าก็รู้สึกอบอุ่นใจ หัวเล็กๆของเขาก็พยักหน้าหนักๆ แล้วเอ่ยอย่างหนักแน่น "ข้าสัญญา คราวหน้าข้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก"

"ดีแล้ว กลับกันเถอะ"

หลู่เจียวปล่อยมือเด็กน้อยแล้วจับมือเขา พาเดินกลับมา ต้าเป่ามองดูหลู่เจียวเป็นครั้งคราว หัวใจเขาเปี่ยมสุข แม่ไม่โทษเขา แม่ยังขอบคุณเขา แม่ช่างแสนดีจริงๆ

แม่และลูกชายเพิ่งเดินไปที่หน้าบ้าน และมีคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามานอกรั้วบ้านของพวกเขาพอดี

คนนี้กลับกลายเป็นโจวเสี่ยวเทา ทันทีที่โจวเสี่ยวเทา เข้ามานางก็วิ่งไปที่ถังเก็บน้ำ พร้อมที่จะล้างถังเก็บน้ำ แต่ หลู่เจียว ทำความสะอาดถังเก็บน้ำเสร็จแล้ว และน้ำสกปรกก็เทออกไปหมดแล้ว

โจวเสี่ยวเทา หันกลับมาและเห็นถังไม้สองถัง จึงรีบวิ่งไปหยิบขึ้นมา หันกลับและวิ่งออกไปตักน้ำ

ไม่ไกล หลู่เจียว ก็มองไปที่โจวเสี่ยวเทา ที่วิ่งหนีไปพร้อมกับถังตักน้ำด้วยความประหลาดใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้จึงวิ่งกลับมาที่นี่อีก

หลู่เจียว คิดเกี่ยวกับมันและเข้าใจ ต้องเป็นนางเหยียนที่กล่อมโจวเสี่ยวเทา และหลอกล่อนางด้วยผลประโยชน์บางอย่าง นางจึงยังวิ่งกลับมา หลังจากทนทุกข์กับความอัปยศอดสูก่อนหน้านี้

หลู่เจียวไม่สนใจอะไรมากมาย แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กๆทั้งสี่ ที่ยืนอยู่ข้างหลู่เจียว ก็ดูไม่มีความสุขมากนัก และพูดออกมาอย่างโกรธเคือง

“แม่ครับ นางมาอีกแล้ว”

“นางอยากเป็นเมียน้อยของพ่อจริงๆ เหรอ” 

“นางคงอยากมีลูกกับพ่อมาก”

“หืม เราไม่ยอมให้นางทำสำเร็จหรอก เราต้องคอยดูพ่อไว้”

ในเวลานี้ หลู่เจียวและเด็กน้อยทั้งสี่ก็กำลังยืนอยู่ใต้หน้าต่างห้องนอนด้านทิศตะวันออก คำพูดของเด็กน้อยทั้งสี่จึงผ่านเข้าไปในหูของเซี่ยหยุนจิน ใบหน้าของเซี่ยหยุนจิน ก็มืดมนลง จนนางไม่สามารถพูดอะไรได้ เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะหลู่เจียว ที่บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวภรรยาน้อยให้กับพวกเด็กๆ

เซี่ยหยุนจิน กัดฟันของเขา

แม้ว่าหลู่เจียว จะไม่เห็นการแสดงออกของเซี่ยหยุนจิน แต่นางก็กลัวว่าเซี่ยหยุนจิน จะสงสัยว่านางไม่ใช่หลู่เจียวคนเดิม ดังนั้นนางจึงทำเป็นพูดออกมาอย่างไม่พอใจทันที

"ถ้านางกล้าที่จะก่อกวนพ่อของเจ้า  ดูสิว่าข้าจะทุบตีนางอย่างไร"

คำกล่าวนี้ ทำให้เด็กน้อยทั้งสี่คนก็พากันเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ "แม่ไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการให้นางทำงานจนไม่ว่าง"

แต่ถึงแม้ว่าหลู่เจียวจะพูดแบบนี้ ลูกๆ ทั้งสี่ก็ยังดูเป็นกังวลมาก

“ไม่ เราต้องเฝ้าพ่อเอาไว้”

“ใช่”

เด็กน้อยทั้งสี่หันกลับมาและวิ่งไปที่ห้องนอนทิศตะวันออก หลู่เจียวก็พูดไม่ออก ดวงตาของพ่อเจ้าสูงจะตาย เขาคงไม่ชอบคนแบบนั้นเป็นแน่

เมื่อเห็นว่าใกล้ค่ำแล้ว หลู่เจียวจึงหันหลังกลับและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเย็น

เซี่ยหยุนจิน เพิ่งได้รับการผ่าตัดที่ขาของเขา และตอนนี้เขาต้องเลิกกินอาหารรสจัด แต่ก็พอจะกินเนื้อได้แล้ว ดังนั้นนางจึงต้องซื้ออาหารเบา ๆ

คืนนี้พวกเขามีผักและโจ๊กถั่ว แล้วก็ผัดผักอีก 2 จาน อันที่จริง หลู่เจียวอยากจะนึ่งซาลาเปาให้เด็กน้อยทั้งสี่คนจริงๆ

………………………..

//ตอนแรกว่าจะหยุดเข้าพรรษาซักหลายวัน แต่พอดีว่ายังขับรถไปไม่ถึงไหนเลย ปั้มน้ำและหม้อน้ำในรถเสีย ตั้งแต่เมื่อคืน พึ่งจะเอาเข้าอู่เมื่อเช้า และก็เลยใช้โอกาสนี้ที่กำลังรอช่างซ่อมรถ นั่งปั่นซักตอนสองตอน…

แค่เล่าให้ฟัง