หลู่เจียว กำลังคิดเมื่อเด็กน้อยทั้งสี่ขัดจังหวะนาง

ต้าเป่ามองดูนางเถียนแล้วพูดออกมาว่า “ท่านยาย ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่”

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เด็กน้อยทั้งสี่ได้สร้างสัมพันธ์กับนางเถียนและหลู่กุ้ยเป็นอย่างดี เมื่อพวกเขาได้ยินว่ายายกับน้าของพวกเขาต้องกลับบ้าน เด็กน้อยทั้งสี่ก็ไม่อยากให้พวกเขาจากไป

เมื่อได้ยินคำพูดของต้าเปา นางเทียนก็รู้สึกไม่อยากจะจากไป เด็กสี่คนนี้ไม่เหมือนกับหูจื่อในครอบครัวของพวกเขา หูจื่อมักจะกลิ้งไปกับและก่อปัญหาหากพวกเขาอยู่เสมอ เมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ จนกว่าพวกเขาจะให้ของที่เขาต้องการ เขาถึงจะยอมหยุด

เด็กน้อยทั้งสี่พวกนี้ ไม่เคยทำเช่นนั้น พวกเขาเป็นเด็กดี เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตัวเล็กกว่าหูจื่อ แต่พวกเขากลับเป็นเด็กเชื่อฟังและมีเหตุผลมาก

นางเถียน อาศัยอยู่กับครอบครัวนี้มาสองสามวัน และนางรู้ว่านางไม่สามารถพึ่งพาหูจื่อได้ในอนาคต มิฉะนั้น มันคงเป็นหายนะเมื่อเขาโตขึ้น

“ต้าเป่า ไม่อยากให้อยากกลับบ้านใช่หรือเปล่า ถ้าอย่างนั้น วันหลังเจ้ากับแม่ก็ไปเที่ยวบ้านยายบ้างสิ”

ต้าเปามองไปที่หลู่เจียว หลู่เจียวพยักหน้า “ตกลง คราวหน้าหากแม่ไปบ้านยาย จะพาพวกเจ้าไปด้วย” พวกเขาพากันหัวเราะอย่างมีความสุข

เอ้อเป่าก็ถามอย่างตื่นเต้น “แม่ครับ แล้วเมื่อไหร่ท่านจะไปบ้านท่านยาย” ซานเป่าก็ยิ้มทันทีและพูดออกมาบ้างว่า “พาพ่อไปด้วย”

หลู่เจียวพูดด้วยรอยยิ้ม “คงต้องรอให้ขาของพ่อของพวกเจ้าหายดีก่อน” เด็กชายทั้งสี่พยักหน้าอย่างจริงจัง "ตกลง" ดวงตาของหลู่เจียว ก็เบิกกว้าง เหมือนคิดได้อันใด เมื่อขาเซี่ยหยุนจินดีขึ้น พวกเขาก็จะหย่ากัน แล้วในตอนนั้น เขาจะยังไปด้วยกันได้หรือเปล่า และหลู่เจียวก็ยังไม่ได้คุยกับนางเถียนในเรื่องนี้เลย

....

วันรุ่งขึ้น เมื่อฟ้าสาง หลู่เจียวก็รีบลุกขึ้น ส่วนนางเถียน และซือเป่า ก็ยังคงนอนหลับอยู่เหมือนเดิม และนางไม่ได้รบกวนใครตอนออกไป

แต่เมื่อนางตื่น นางก็เห็นหลู่กุ้ย กำลังจะกวาดบ้านด้วยไม้กวาดขาดๆ เมื่อเห็น หลู่เจียว ลุกออกมาจากในห้อง หลู่กุ้ย ก็เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่สาว ทำไมเจ้าไม่นอนมากกว่านี้ล่ะ”

หลู่เจียว มองไปที่ หลู่กุ้ย น้องชายราคาถูกผู้นี้ สามารถทนต่อความยากลำบากได้ดี และเขาก็ขยันมากๆ ในบ้านของพวกเขาทุกวันนี้ เมื่อมีเวลาว่าง เขาก็รีบหางานอะไรทำทันที

หลู่เจียว อยู่กับเขามาสองสามวันแล้ว และนางก็ไม่ได้โกรธเขามากเหมือนเมื่อก่อน

“เมื่อวานแม่บอกว่าจะบ้านบ่ายนี้ ข้าเลยคิดว่าจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อหาเหยื่อให้เจ้านำกลับไปด้วย”

ทันทีที่หลู่เจียวพูด หลู่กุ้ยก็รู้สึกตื่นเต้น “พี่สาว ข้าไปกับท่านได้ไหม"

หลู่เจียว ไม่คัดค้าน "เอาล่ะ ไปกันเถอะ"

สองพี่น้องหยิบตะกร้าแล้วขึ้นไปบนภูเขา ระหว่างทาง หลู่กุ้ยก็มองไปที่หลู่เจียว อย่างระมัดระวังแล้วพูดเบาๆ “พี่สาว ตอนนี้ท่านยังโกรธข้าอยู่หรือเปล่า”

เขาจบคำพูด เมื่อเห็นหลู่เจียวไม่สนใจเขา เขารีบยื่นมือออกและคว้าแขนของหลู่เจียวแล้วเขย่า “พี่สาว อย่าโกรธข้าเลย เมื่อก่อนเป็นความผิดของข้าเอง”

พี่สาวของเขาแข็งแกร่งมากในตอนนี้ จนเขาเองก็แอบชื่นชมนาง เขารู้สึกภูมิใจในตัวพี่สาวของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้พี่สาวของเขาโกรธนาน

หลู่เจียว ทนไม่ไหวแล้วผลักเขา "เอาล่ะ ปล่อยข้า"

หลู่กุ้ย ไม่ปล่อยและกอดนางแน่น "พี่สาว ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย"

หลู่เจียว ไม่ต้องการพัวพันกับเขา นางพยักหน้าตอบ “เอาล่ะ ข้าให้อภัยเจ้า แต่เจ้าต้องทำสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือทำดีกับแม่ให้มาก ถ้าข้ารู้ว่า เจ้าทำไม่ดีกับแม่ คอยดูก็แล้วกันว่าข้าจะจัดการเจ้ายังไง”

หลู่กุ้ยยกหน้าอกขึ้นทันทีและพูดออกมาอย่างมั่นใจ “พี่สาว ท่านไม่ต้องกังวล ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่โกรธอีกครั้งในอนาคต และเมื่อข้ากลับถึงบ้าน ข้าจะบอกพี่ชายใหญ่และพี่รอง ว่าห้ามทำให้แม่ต้องเป็นทุกข์ในอนาคต”

หลู่กุ้ยคิดและพึมพำในใจ แม่ให้กำเนิดลูกสาวที่ดีจริงๆ

ดูเหมือนว่าลูกสาวจะมีประโยชน์มากกว่าลูกชาย ดังนั้นเขาจะต้องมีลูกสาว และเลี้ยงให้เก่งเหมือนพี่สาวของเขาในอนาคต

หลู่กุ้ย แย้มยิ้มออกมา หลู่เจียว ก็งงเล็กน้อย "จำที่เจ้าพูดเอาไว้ให้ดี"

"อืม ข้าจำได้แล้ว"

สองพี่น้องกำลังพูดคุยกัน พร้อมทั้งกำลังเดินขึ้นไปบนภูเขา หลู่เจียว พบบ่อดักก่อนหน้านี้ นางจัดการไม้ไผ่อันเก่าออก แล้วตัดปลายไม้ไผ่ที่แหลมคมชุดใหม่ แล้วใส่เข้าไปในบ่อดัก จากนั้น คลุมมันด้วยหญ้า และนำเนื้อกวางที่ทิ้งไว้ในพื้นที่มิติออกมา หยดน้ำพุจิตวิญญาณลงไปเล็กน้อย แล้วโยนมันเข้าไป แล้วนางค่อยมาตรวจเช็คดูในภายหลัง

หลู่กุ้ยมองดูทั้งหมดนี้ด้วยความประหลาดใจ "แค่นี้หรือ เสร็จแล้วหรือ"

เขามักจะคิดว่ากับดักเป็นสิ่งที่ซับซ้อนมาก เขาเคยเห็นคนในหมู่บ้านทำกับดักมาก่อน แต่พี่สาวของเขา กลับทำแบบง่ายๆ ทำแค่นี้ก็สามารถจับเหยื่อได้แล้วหรือ หรือว่าป่าแถวนี้จะมีสัตว์ป่ามากมาย

หลู่กุ้ย มองด้วยความไม่เชื่อ และหลู่เจียวก็พูดออกมาอย่างเฉยเมย "นี่เป็นวิธี ที่จับเหยือไปให้เจ้ากินก่อนหน้านี้"

หลู่กุ้ย มองไปที่หลุมกับดัก แล้วก็มองที่พี่สาวของเขา ในที่สุดเขาคิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง

บางที อาจเป็นแค่พี่สาวของเขา ที่สามารถจับเหยื่อได้ในบ่อกับดักแบบนี้ แต่ไม่ใช่กับคนอื่น

ส่วนความสามารถของพี่สาวในการจับเหยื่อได้ นั้นน่าจะเป็นเพราะ นางเป็นคนโชคดีมาก จึงได้เหยื่อมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลู่เจียว เพิกเฉยต่อ หลู่กุ้ย และเข้าไปในภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร หลังจากนี้อีกสองวัน นางตัดสินใจที่จะสอนชาวบ้านให้รู้จักสมุนไพร แต่นางก็กังวลชาวบ้านจะไม่รู้จักพวกมัน ดังนั้น มันจะง่ายกว่า หากนากแสดงตัวอย่างให้พวกเขาดู พวกเขาก็จะได้จดจำได้ง่ายกว่า

เมื่อเห็นหลู่เจียวเก็บสมุนไพร หลู่กุ้ยก็รีบตามไป “พี่สาว ช่วยสอนให้รู้จักสมุนไพรหน่อยได้ไหม?”

เขารู้ว่าพี่สาวของเขาต้องการสอนชาวบ้านให้รู้จักสมุนไพร ดังนั้นเขาจึงอยากเรียนรู้ เกี่ยวกับสมุนไพรด้วยเหมือนกัน เฝื่อเขาจะสามารถหาสมุนไพรพวกนี้ได้จากภูเขาแถวบ้านเขาได้ด้วย

“ตกลง”

หลู่เจียวไม่ปฏิเสธ และพาหลู่กุ้ยไปเก็บสมุนไพร “ดูสิ นี่คือสมุนไพรวงศ์ทานตะวัน ซึ่งส่วนใหญ่จะม้วนเป็นกอ เทา-ขาว หรือเทา-เขียว ก็ใช้ได้ ช่วยขับไข่ความชื้นและบรรเทาความร้อนของตับและถุงน้ำดี แต่นี่เป็นวัสดุยาเย็น ผู้ที่มีม้ามและกระเพาะอาหารไม่ดีควรใช้อย่างระมัดระวัง"

“นี่คือแดนดิไลออน ขอบใบแดนดิไลออนมีรอยหยักและก้านใบมีสีม่วง แดนดิไลออนสามารถคลายร้อน ขับพิษ ขับปัสสาวะ เป็นยาระบาย ดีซ่าน และถุงน้ำดี มีฤทธิ์เย็นเช่นกัน ดังนั้นคนที่มีม้ามและท้องไม่ดี ควรควบคุมปริมาณให้ดี"

"นี่คือ ... "

หลู่เจียว อธิบายให้หลู่กุ้ยฟังขณะรวบรวมวัสดุยา แต่น่าเสียดายที่นางอธิบายไปไม่นาน หัวสมองหลู่กุ้ยก็เริ่มบาน เขามองไปที่หลู่เจียว อย่างรวดเร็ว และพูดว่า "พี่สาว ข้าไม่ต้องการเรียนอีกแล้ว ข้าปวดหัวมาก จำอะไรไม่ได้เลย"

หลู่เจียว หันกลับมามองเขาอย่างขบขัน  คิดว่าคงมากเกินไปสำหรับเขาจริงๆ

“เอาล่ะ ถ้างั้นก็เอาแค่นี้ก่อน เจ้าไปฟันฟืนให้ข้า”

หลู่กุ้ยพอได้ยิน เขาก็ไปสับฟืนอย่างมีความสุข

พูดตามตรง เขาคิดว่ามันคงจะง่ายที่จะเรียนรู้เรื่องสมุนไพร แต่กลับกลายเป็นว่า มันยากเกินไปสำหรับ เขาจำไม่ได้เลย แม้แต่ต้นเดียว แล้วจู่ๆ หลู่กุ้ยก็คิดว่า หากพี่สาวของเขา ไปสอนชาวบ้าน แล้วชาวบ้านเหล่านั้น จะจำได้หรือเปล่า

หลู่เจียว หยิบสมุนไพรขึ้นมาพวงหนึ่ง และเมื่อนางกลับมา หลู่กุ้ยก็สับฟันฟืนเป็นมัดใหญ่ และพี่สาวกับน้องชายก็ถือสมุนไพรและฟืนไปที่หลุมกับดัก

ในครั้งนี้ เนื่องจากลู่กุ้ยมาด้วย หลู่เจียวจึงไม่ได้ใส่สมุนไพรลงในพื้นที่มิติ เพื่อไม่ให้หลู่กุ้ยมองเห็นสิ่งผิดปกติ

ทันทีที่ทั้งสองเดินไปที่บ่อกับดัก พวกเขาก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในบ่อกับดัก

หลู่กุ้ย ก็วิ่งไปอย่างมีความสุข และหลู่เจียวก็ติดตามไปอย่างใกล้ชิด และทั้งสองก็เดินไปที่หลุมกับดักและเอนตัวเข้าไปดู...