แม่ม่ายหลี่ได้ยินการด่าของนางเถียน นางก็รู้สึกว่ามีเหตุผล แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ และต้องการด่าใครซักคน แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้น และมองเห็นหลู่เจียว ที่มองนางอย่างเย็นชานางก็ตกตะลึง

นางหันหลังกลับแล้วจากไป และหลัวว่านไฉกับเสิ่นเสี่ยวซาน ก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ ก็พากันจากไปด้วยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม พอทั้งสามคนเพิ่งเดินไม่กี่ก้าวก่อนที่หลู่เจียวจะพูดด้วยเสียงลึกๆ “หยุด”

แม่ม่ายหลี่ หลัวว่านไฉและเสิ่นเสี่ยวซานตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง และทั้งสามก็หันกลับมาพร้อมกัน

แม่ม่ายหลี่ยืนกรานและถามว่า “เจ้า เจ้าต้องการทำอะไร”

หลู่เจียวเดินไปและมองดูนางอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ใช่เพราะอายุของท่าน ข้าจะไม่ช่วยท่านในวันนี้ แต่ตอนนี้ ข้าจะเตือนท่านอีกครั้ง คราวหน้าหากยังกล้ามาก่อความเดือดร้อนที่บ้านข้าอีก ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางก็มองขึ้นไปที่หลัวว่านไฉและเสิ่นเสี่ยวซาน และทั้งสองก็พากันส่ายศีรษะ

"ไม่เกี่ยวกับข้า แต่เป็นแม่ยายที่ต้องการมาเอง" หลัวว่านไฉเอ่ย

"ข้าไม่ต้องการมา แต่แม่ต้องการมา" เสิ่นเสี่ยวซานก็เอ่ยออกมา

ชายสองคนรีบคว้าแม่ม่ายหลี่แล้วพากันจากไปเพราะกลัวว่าหากอยู่ต่อ จะถูกหลู่เจียวทุบตี 

ด้านนอกรั้วบ้าน ก็มีใครบางคนยืนดูอยู่ในเวลานี้ และพวกเขาพูดอย่างโกรธเคืองเมื่อเห็น แม่ม่ายหลี่และคนอื่นๆพากันจากไป

“ทำไมเจ้าจะไม่เข้าไปในเมือง เพื่อตามหาลูกสาวของเจ้า? แต่กลับมาตามหาที่บ้านคนอื่น ทำยังกะพวกเขาเป็นหนี้เจ้า”

"ภรรยาของหยุนจิน ไปในเมืองวันนี้ เพื่อหารือเกี่ยวกับการผ่าตัดของหยุนจิน ดังนั้นนางจะรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับลูกสาวเจ้า"

"บางทีเสิ่นซิ่ว อาจหนีไปกับใครซักคน ก่อนหน้านี้ นางไม่อยากแต่งงานกับหลัวว่านไฉ บางทีนางอาจใช้โอกาสวันนี้หนีไป"

"ข้าคิดว่านางอาจจะหนีไปแล้ว ก็เป็นไปได้"

คำพูดของชาวบ้าน ก็ทำให้แม่ม่ายหลี่ และหลัวว่านไฉ พากันขมขื่น ทั้งสองคนก็เริ่มมีความคิดอยู่ในใจเหมือนกัน คงไม่ใช่ว่า เสิ่นซิ่ว หนีไปจริงหรอกใช่ไหม? เพราะก่อนหน้านี้ นางไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับหลัวว่านไฉจริงๆ

หลังจากที่หลู่เจียวทักทายผู้คนนอกลานรั้ว นางก็กลับไปนอน

คืนนี้ เด็กๆทั้งสี่ก็ฉลาดมาก ไม่ได้รุมเล้าให้นางเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง

“แม่รีบนอนแต่หัวค่ำ แล้วพรุ่งนี้ส่งป๊าไปรักษาขาในเมือง”

หลู่เจียวยิ้ม “ตกลง พวกเจ้าก็รีบเข้านอนได้แล้ว”

ต้าเปา เอ้อเป่า กับซันเป่า ก็ยังคงไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก เพื่อนอนกับเซี่ยหยุนจิน 

เสี่ยวซือเป่า หลู่เจียว และนางเถียน ก็พากันนอนอยู่ในห้องฝั่งตะวันตก…

….

วันรุ่งขึ้น ผู้คนจำนวนมากมาที่ลานบ้านเซี่ย ของเซี่ยหยุนจิน 

เมื่อมองแวบแรก มีคนมากถึงสี่สิบหรือห้าสิบคน พวกเขาทั้งหมดมาจากตระกูลเซี่ย หนึ่งคนจากแต่ละครัวเรือน คล้ายเป็นตัวแทนของครอบครัว

เมื่อมองดูผู้คนจำนวนมาก หลู่เจียวก็ปวดศีรษะ นี่เป็นการไปผ่าตัด ไม่ใช่เป็นการยกพวกตีกัน หรือทำสงครามกับหมู่บ้านอื่น จะนำคนจำนวนมากไปทำอะไร? นางก็เข้าไปคุยกับผู้ใหญ่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าว่า

"คนเยอะเกินไป พอเข้าเมืองไป คนอื่นๆจะคิดว่าเรายกพวกไปสู้กันกับใครหรือเปล่า จะทำให้เกิดความเข้าใจได้ง่ายๆ ข้าคิดว่าคนไปน้อยที่สุดน่าจะดีกว่า" 

ผู้ใหญ่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าในตระกูล ก็เห็นด้วย พวกเขาจึงประชุมหารือกัน สุดท้ายก็คัดออกไป เหลือเพียงหัวหน้าหมู่บ้าน และคนอีก 20 คน

รถลากเกวียนจากครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านมาถึงก่อนเวลา และเซี่ยหยุนจิน รับประทานอาหารเช้าและเก็บของเตรียมเอาไว้แล้ว 

หลู่เจียว มองมาที่เขาและพูดอย่างอบอุ่นว่า “ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย การผ่าตัดในวันนี้จะประสบความสำเร็จ อย่างแน่นอน อย่ากังวลและสงบใจให้มาก สิ่งนี้จะช่วยให้การผ่าตัดราบลื่น”

เซี่ยหยุนจิน มองขึ้นไปที่ผู้หญิงข้างๆเขา ใบหน้าของผู้หญิงสูญเสียน้ำหนักมากคางสองของนางกลายเป็นคางเดียวและตาของนางมีขนาดใหญ่ขึ้นซึ่งทำให้คนเห็นว่านางมีดวงตาอัลมอนด์ที่สวยงามคู่หนึ่ง

เซี่ยหยุนจิน มองมาที่นาง ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงเอ้อเป่ากับซันเป่า ดูเหมือนว่าเด็กๆทั้งสองจะดูเหมือนผู้หญิงคนนี้มาก ปรากฎว่าเขายังไม่เข้าใจว่าเด็กสองคนนี้หน้าตาเหมือนใคร กลับกลายเป็นว่าเหมือนแม่ของพวกเขา

ขณะที่เซี่ยหยุนจิน กำลังคิด หลู่เจียว ก็เอนกายและต้องการอุ้มเขาไปวางไว้บนเกวียนวัว

เขาไม่ต้องการให้หลู่เจียวอุ้มไป เซี่ยหยุนจินจึงหยุดนางเอาไว้ มีคนจำนวนมากอยู่ในลานบ้าน เขาคงรู้สึกอายมาก หากถูกหลู่เจียวอุ้มออกไป

“ให้น้องชายของเจ้ามาอุ้มข้าออกไป”

หลู่เจียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ เรียกหลู่กุ้ยจากข้างนอกให้เข้ามาอุ้มเซี่ยหยุนจิน ออกไปที่รถม้าข้างนอก “หลู่กุ้ย ระวังด้วย”

หลู่เจียวรอให้หลู่กุ้ยอุ้มเซี่ยหยุนจินขึ้นมา จากนั้นนางจึงหยิบที่นอนเก่า และผ้าห่มบางๆ จากในห้องตามไปด้วยทันที และเมื่อนางเดินออกไปข้างนอก นางก็ปูที่นอนไว้บนเกวียนก่อน แล้วโบกมือให้หลู่กุ้ยวางเซี่ยหยุนจินบนนั้น แล้วนางก็เอาผ้าห่มบางๆคลุมร่างของเซี่ยหยุนจินเอาไว้

ผู้คนในลานบ้าน ที่ต้องการส่งเซี่ยหยุนจิน เข้าไปในเมืองเพื่อทำการผ่าตัด ต่างก็มาดูแลเขาและให้กำลังใจเขา “หยุนจิน การผ่าตัดของเจ้าจะประสบความสำเร็จในวันนี้”

“ใช่ เจ้าต้องโชคดี”

“ไม่ต้องกังวล ข้าได้ยินมาว่าหมอฉีเป็นหมอที่เก่งมาก ในเมืองหลวง อาการบาดเจ็บนี้จะต้องหายไป แล้วจะกลายเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย”

เซี่ยหยุนจิน เมื่อถูกทุกคนเอาอกเอาใจ เขาก็แย้มยิ้มออกมาเล็กน้อยบนใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อมองดูกลุ่มคนที่อยู่รอบๆตัวเขา เขาก็แอบตัดสินใจว่า หากในอนาคตเขาได้ดิบได้ดีเจริญรุ่งเรือง และเมื่อออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียจริงๆ เขาจะไม่ลืมหมู่บ้านเซี่ยเจียเลย

เซี่ยหยุนจิน กำลังคิดอะไรอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียง ที่คล้ายหายใจไม่ออกออกมาจากฝูงชน 

"ลูกสาม แม่มารับเจ้าไปผ่าตัดแล้ว"

ความเบื่อหน่ายก็ปรากฏอยู่ในดวงตาของเซี่ยหยุนจิน บนเกวียนวัว

ข้างนอกรั้วบ้าน นางเหยียนก็รีบมา พร้อมกับครอบครัวใหญ่ของนาง แต่หลังจากมองดูใกล้ๆ กลับไม่พบเซี่ยเอ้อจู และภรรยาของเขา

ครอบครัวเซี่ย นำโดยเซี่ยหยวนเซินและภรรยาของเขานางเหยียน ยังมีเซี่ยต้าเฉียง และภรรยาของเขา รวมทั้งเซี่ยหยุนหัว และเซี่ยหลาน

นางเหยียน ก็พาครอบครัวไปอยู่เคียงข้างเซี่ยหยุนจิน มองเซี่ยหยุนจิน ด้วยความรักใคร่และพูดอย่างห่วงใย 

“ไม่ต้องห่วง ลูกสาม เราจะไปกับเจ้าเพื่อทำการผ่าตัด แล้วขาของเจ้าจะดีขึ้นในไม่ช้า”

เซี่ยหยวนเซิน ก็พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่แล้วลูกสาม ผ่อนคลายจิตใจของเจ้าให้ดี เนื่องจากหมอฉีบอกไว้แล้วว่าจะไม่เป็นไร เช่นนั้นขาของเจ้าก็จะไม่เป็นไร”

เซี่ยต้าเฉียง ก็มองเซี่ยหยุนจิน ด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “น้องสาม เมื่อเจ้าหายดี พวกเราพี่น้องก็มาร่วมดื่มด้วยกันอีกครั้ง”

เฉินหลิว ก็กล่าวประจบสอพลอออกมา “ใช่แล้ว น้องสาม พอพ่อและแม่รู้ว่าเจ้าจะได้ผ่าตัดวันนี้ เมื่อคืนพ่อกับแม่ แทบไม่ได้นอนทั้งคืน และพวกเราทุกคนก็เป็นห่วงน้องสามมาก”

ทันทีที่เฉินหลิวพูดเช่นนี้ ทุกคน ชาวบ้านที่อยู่ข้างหลังพวกเขา ก็มองดูพวกเขาอย่างดูถูกเหยียดหยาม เมื่อพวกเขาเห็นว่าขาของหยุนจิน ส่อแววจะดีขึ้น เขาก็เปลี่ยนสี ทำดีกับหยุนจิน ทำเหมือนดั่งกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าชาวบ้านจะดูถูกเหยียดหยาม แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะถึงยังไงเซี่ยหยุนจิน ก็เป็นลูกชายของเซี่ยหยวนเซิน ถึงแม้จะทะเลาะกันบ้านแตกยังไง ก็ไม่มีทางกลายเป็นศัตรูกันจริงๆ

หลังจากเฉินหลิวพูดจบ เซี่ยหยุนหัว น้องชายคนที่สี่ของตระกูลเซี่ย ก็เข้ามาบ้าง เขามองเซี่ยหยุนจิน ด้วยตาสีแดงก่ำ “พี่สาม ทุกสิ่งทุกอย่างในอดีต มันเป็นความผิดของข้าเอง เมื่อขาของท่านหายดี น้องชายผู้นี้จะขออภัยท่าน”

เซี่ยหลานก็เอ่ยออกมาบ้างว่า “ พี่สี่ไม่ต้องกังวล พี่สามรักพวกเราเสมอ ดังนั้นเขาจะไม่โทษเจ้า”

เซี่ยหยุนจิน มองดูฝาแฝดเซี่ยหยุนหัวเซี่ยหลาน ด้วยใบหน้าเย็นชา และรอยยิ้มเยาะที่มุมปากของเขา ในอดีต แม้ว่าเขาจะทำดีแค่ไหนกับพวกเขาในอดีต ผลที่ได้คือ กลับได้หมาป่าตาขาวคู่หนึ่ง และพอเขารู้อย่างนี้ เขาจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วในอนาคต…

เซี่ยหยุนจิน หลับตาลงทันที แทบไม่ต้องการเห็นคนเหล่านี้อีกต่อไป    

ถัดจากเกวียนวัว หลู่เจียว มองมาที่เขาทันทีและพูดว่า "เอาล่ะ มันสายมากแล้ว ไปกันเถอะ หมอฉีจะทำการผ่าตัดให้เขาในตอนเช้า"