ใบหน้าของนางเหยียนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อนางได้ยินคำพูดของหลู่เจียว และนางกำลังจะด่าออกไป 

เซี่ยหยวนเซิน ก็รีบคว้าตัวนางเอาไว้ด้วยความโกรธแล้วพูดว่า "เจ้ายังขายหน้าไม่พออีกหรือ"

พวกเขาอุตส่าห์คุยกันมาอย่างดีที่บ้าน แต่พอมาถึง กลับเริ่มเอาอีกแล้ว

นางเหยียนกัดฟันด้วยความโกรธและหันกลับไปมอง เซี่ยหยุนจิน บนเตียง ในตอนนี้ นางไม่รู้ว่านางเกลียดลูกชายคนนี้เพิ่มมากขึ้นแค่ไหน

ลูกชายคนนี้ พอแต่งงานได้เมีย กลับลืมพ่อแม่ ขนาดเห็นภรรยาพูดกับแม่สามีแบบนี้ เขากลับไม่พูดอะไรออกมาซักคำ มันถูกต้องแล้วหรือ โชคดีที่ลูกชายคนโตและลูกชายคนเล็กของนางยังกตัญญูต่อนาง…

นางเหยียน พอคิดๆไป นางก็มองแรงไปที่เซี่ยหยุนจินที่อยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แล้วพูดว่า 

"ลูกสาม ข้าได้ยินมาว่าพรุ่งนี้เจ้าต้องผ่าตัด พ่อของเจ้ากับข้าไม่ค่อยสบายใจ ดังนั้นพรุ่งนี้ ทั้งครอบครัวของพวกเราจะไปพร้อมกับเจ้าที่นั่น"

เซี่ยหยุนจิน กล่าวอย่างเย็นชา "คนมากไปก็ไร้ประโยชน์ ให้พ่อไปคนเดียวก็ได้"

นางเหยียนกำลังจะพูด เซี่ยหยวนเซินก็พูดออกมาก่อน "ลูกสาม แม่ของเจ้ากังวลเกี่ยวกับเจ้า ดังนั้นนางจึงต้องการปกป้องเจ้า”

หลู่เจียวก็กล่าวออกมาด้านข้าง “หมอฉีกล่าวว่า ในระหว่างการผ่าตัดจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้วย มีเพียงหยุนจินเท่านั้นที่สามารถเข้าไปคนเดียวได้”

นางเหยียนตะโกนอย่างไม่พอใจทันที "แล้วยังไง ถ้าเขาทำร้ายลูกชายของข้าล่ะ"

หลู่เจียวหัวเราะเยาะนางทันทีราวกับว่านางรักลูกชายคนนี้มากจริงๆ

หลู่เจียวพูดอย่างไม่รีบร้อน “แม่ แม้ว่าท่านจะเข้าไป ท่านกล้าที่จะดูหรือเปล่า การผ่าตัดต้องเห็นเลือดมากนะ และต้องผ่าตรงขาจนเห็นกระดูกด้วย”

เมื่อนางเหยียนนึกถึงฉากนั้น ใบหน้าของนางก็ซีดลงทันที นางใช้มือทาบหน้าอก เหมือนเห็นภาพไปแล้ว

เซี่ยหยวนเซินมองดูภรรยาของเขา แล้วมองไปที่ เซี่ยหยุนจิน บนเตียง "ลูกสาม เมื่อเจ้าอยู่ข้างในคนเดียวก็สบายใจได้ พวกเราจะคอยส่งกำลังใจให้"

เซี่ยหยุนจิน เหมือนไม่รับรู้ถึงความห่วงใยจริงๆ

เซี่ยหยวนเซินมองไปที่การแสดงออกของเขา และรู้สึกเสียใจเล็กน้อยในหัวใจของเขา ทำไมเขาถึงต้องขับไล่ลูกชายที่ได้รับบาดเจ็บออกจากบ้านของเขาตั้งแต่แรก หากไม่เช่นนั้น ลูกชายของเขาและพวกเขายังคงใจเดียวกัน

ในอดีต ลูกคนที่สามมีความกตัญญูต่อเขาและแม่มาก และมันก็กลับกลายเป็นเลวร้ายลงเพราะเหตุการณ์นั้น

แม้ว่า เซี่ยหยวนเซินจะชอบลูกชายคนโตของเขามาก แต่เขารู้ว่าลูกชายคนที่สามมีอนาคตมากที่สุดในครอบครัวของพวกเขา

ทั้งครอบครัวขึ้นอยู่กับเขา เป็นผลให้ครอบครัวของพวกเขาขุ่นเคืองเขาไปด้วย ยิ่ง เซี่ยหยวนเซินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิด เมื่อเห็น นางเหยียน อยู่ด้านหนึ่ง หัวใจของเขาก็ลุกเป็นไฟ

แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ทนนางเหยียนมาหลายปี จนเริ่มชินแล้ว

บนเตียง เซี่ยหยุนจิน พูดอย่างไม่สนใจว่า "แล้วแต่พวกท่าน"

นางเหยียนเห็นลักษณะไม่แยแสของเซี่ยหยุนจิน และไฟในหัวใจของนางก็พุ่งพร่านอีกครั้ง จากนั้นนางก็มองดูเด็กน้อยทั้งสี่คนที่อยู่ข้างๆ ที่กำลังกินองุ่นและบางครั้งก็ปอกหนึ่งลูกแล้วส่งไปที่ปากของพ่อของเขา ไม่มีใครส่งองุ่นให้ย่าของพวกเขาเลยซักคน

นางเหยียนมองดูเซี่ยหยุนจิน และเด็กๆทั้งสี่ อย่างเคร่งขรึม และในที่สุดดวงตาของนางก็ตกลงไปที่หลู่เจียว ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้แน่ ที่พยายามสอนให้ลูกๆเป็นแบบนี้ และนางยังกระตุ้นให้เกิดความความแตกแยกภายในทำให้ลูกสามไม่เชื่อฟังนาง 

ผู้หญิงแบบนี้ นางไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จะต้องขับไล่นางออกไปโดยเร็วที่สุด

นางเหยียนคิดว่าดวงตาของเขากำลังจะลุกเป็นไฟ แต่ เซี่ยหยวนเซินกลัวว่า นางเหยียนจะสร้างปัญหากับเซี่ยหยุนจินอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบจับมือนางแล้วพาเดินออกไป โดยพูดกับเซี่ยหยุนจิน ขณะที่เขาเดินออกไป "วันนี้พ่อกับแม่จะกลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้า พวกเราทุกคนในครอบครัวจะส่งเจ้าไปผ่าตัด"

อันที่จริง เซี่ยหยวนเซินยังอยากได้องุ่นของหลานๆ ของเขาด้วยเหมือนกัน ซึ่งเป็นของล้ำค่าหากินยาก และเขายังไม่ได้กินมันเลย หากอยู่ต่อก็ทรมานตัวเองไปเปล่าๆ

ชนบทแบบนี้ มีแต่องุ่นป่า ซึ่งเปรี้ยวมาก แต่เมื่อมองดูองุ่นที่เด็กๆทั้งสี่กิน ดูเหมือนจะอร่อยและหวานมาก น่าเสียดายที่เขาไม่ได้ลิ้มรสเลยซักลูก

ในห้องด้านหลังหลู่เจียว ก็ไม่สนใจเซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน นางมองไปที่ เซี่ยหยุนจินบนเตียง แล้วพูดอย่างเห็นอกเห็นใจว่า "ในอนาคต เจ้าจะยิ่งรำคาญใจมากกว่านี้!"

เมื่อคิดได้ว่า แม่ของเซี่ยหยุนจินจะก่อเรื่องให้เขามากน้อยแค่ไหน ก็ทำให้หลู่เจียวรู้สึกสงสารเขาเล็กน้อย

เซี่ยหยุนจิน มีใบหน้าที่เยาะเย้ยอยู่บนเตียง ถ้าไม่ใช่เพราะความไม่สะดวกของเขาตอนนี้ แม่ของเขาคงไม่มาหาเขา แต่ในไม่ช้าเมื่อเขาสามารถเคลื่อนไหวได้ สะดวก เขาจะทำให้แม่ของเขามีงานยุ่ง และไม่มีเวลามาก่อเรื่องให้เขาอีกต่อไป

หลู่เจียวไม่สนใจเซี่ยหยุนจินอีกต่อไป หันหลังกลับและออกไปเตรียมอาหารเย็น

เนื่องจากต้องทำการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ อาหารเย็นในวันนี้ จึงต้องเป็นอาหารเบาๆ หลังอาหารเย็นหลู่เจียวก็บอกให้เซี่ยหยุนจิน พักผ่อนแต่เนิ่นๆ

“เข้านอนเร็วขึ้นและทำใจเย็นๆ วันนี้หมอฉีก็บอกแล้วว่า การผ่าตัดของเจ้าครั้งนี้จะไม่มีอุบัติเหตุอันใด ไม่ต้องกังวลไป”

คำพูดที่อ่อนโยนของหลู่เจียวทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมาก อารมณ์ก็สงบเป็นพิเศษเขาก็คาดหวังว่า เขาจะสามารถเดินได้ตามปกติในไม่ช้าจริงๆ

เซี่ยหยุนจิน มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก คิ้วและตาของเขาก็อบอุ่น และเขาก็ดูเหมือนหยกที่สวยงามภายใต้แสงไฟ

ขณะถือชามเปล่าหลู่เจียว หันหลังกลับและกำลังจะออกไป แต่นางก็ได้ยินเสียงตะโกนคำรามจากนอกบ้านด้วยความโกรธเกรี้ยว

"หลู่เจียวออกมา บอกข้ามา ว่าลูกสาวของข้าอยู่ที่ไหน"

ทันทีที่หลู่เจียวได้ยิน นางก็สามารถบอกได้ว่า คงเป็นแม่ม่ายหลี่ ที่ร้องตะโกน คงเพราะแม่ม่ายหลี่ ค้นพบว่าเสิ่นซิ่ว ยังไม่กลับมา?

ดวงตาของหลู่เจียว มืดลง และนางก็เดินออกไปพร้อมกับชามเปล่า

ด้านนอกลานบ้าน มีคนสามคนรีบเข้ามา นำโดยแม่ม่ายหลี่ ตามด้วยหลัวว่านไฉและเสิ่นเสี่ยวซาน

ชายทั้งสองเคยถูกหลู่เจียวทุบตี และเมื่อพวกเขาเห็นหลู่เจียว พวกเขาก็ถอยกลับโดยไม่รู้ตัว

แม่ม่ายหลี่เห็นหลู่เจียวออกมา นางก็ถามอย่างโกรธเคือง “หลู่เจียว ลูกสาวของข้าอยู่ที่ไหน นางถูกเจ้าหลอกหรือเปล่า”

หลู่เจียวเยาะเย้ย ยกมือขึ้นและขว้างชามเปล่าไปที่แม่ม่ายหลี่

แม่ม่ายหลี่ตกตะลึงและลืมตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง หลัวว่านไฉ ข้างหลังนางตอบสนองอย่างรวดเร็ว และเอื้อมมือออกไปดึงนางออกมา แต่ถึงกระนั้น ชามเปล่าก็เฉียดหน้าของแม่ม่ายหลี่ ไปนิดเดียวแล้วตกแตกเป็นชิ้นๆ

แม่หม้ายหลี่หน้าซีดด้วยความตกใจ ถ้าหลัวว่านไฉ ไม่รั้งนางไว้ นางคงโดนผู้หญิงบ้าคนนี้ปาชามใส่จนหน้าแหกไปแล้ว และนางคงได้รับบาดเจ็บสาหัส

หลู่เจียวไม่ได้รอให้ แม่ม่ายหลี่ พูดและจ้องไปที่ แม่ม่ายหลี่ ด้วยดวงตาที่มืดมน 

"แม่ม่ายหลี่เจ้ากินมั่วได้แต่จะพูดมั่วๆไม่ได้นะ ถ้าเจ้ากล้าใส่ร้ายข้าอีกครั้งข้าจะเย็บปากของเจ้า"

ภายใต้แสงสลัว ใบหน้าของหลู่เจียว มืดมนอย่างยิ่ง และแม่ม่ายหลี่ก็ตกใจมาก

แต่นางไม่ลืมที่จะบ่นว่า "ลูกสาวของข้ายังไม่กลับมา หากเจ้าไม่ได้วางแผนจัดการกับนาง แล้วนางจะไปไหนได้"

หลู่เจียวมองดูนางอย่างดูถูก "เจ้าเอาเหตุผลอะไรมาตามหานางกับข้า หากเจ้ามีพยานหลักฐาน เจ้าก็แจ้งความรายงานคดีกับทางการไปเลย ข้าจะรอเจ้า"

เมื่อแม่ม่ายหลี่ได้ยินเรื่องนี้ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป นางก็ไม่กล้าไปแจ้งความกับทางการอยู่แล้ว

นอกจากนี้ นางไม่แน่ใจว่าลูกสาวของนางถูกหลอกโดยหลู่เจียวจริงๆหรือเปล่านี่เป็นเพียงการคาดเดาของนางเท่านั้น ถ้านางรายงานทางการ หากลูกสาวของนางยังสบายดี นางจะไม่โชคร้ายหรอกหรือ และนางคงถูกโบยโดยนายอำเภอเป็นแน่

แม่หม้ายหลี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และนางก็รู้สึกถอนหายใจอยู่ในใจ แต่นางก็รีบถามทันทีว่า "เจ้าไม่เห็นลูกสาวของข้าจริงๆ หรือ"

คราวนี้หลู่เจียวยังไม่ได้พูดอะไร นางเถียนก็รีบออกมาจากในห้อง แล้วตะโกนด่าออกไปอย่างโกรธเคืองบ้างว่า  "แม่ม่ายหลี่ ถึงลูกสาวของเจ้าหายไปจริง ก็ไม่เกี่ยวอันใดกับลูกสาวของข้า เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ลูกสาวของเจ้าหายไป เจ้ากลับไม่พาคนเข้าไปหานางในเมือง เพราะนางหายในเมือง ถ้าหากนางไม่หนีไปเอง มีหรือที่เจ้าจะหาไม่เจอ"