คำพูดของหลู่เจียว ถือเป็นการจบการสนทนา อย่างสมบูรณ์ ไม่เปิดโอกาสป้ากุ้ยฮวาพูดต่อ นางก็รีบหันหลังกลับแล้วจากไป แต่ป้ากุ้ยฮวา ก็ยังคงพูดอยู่ข้างหลัง “เด็กคนนี้เป็นดีจริงๆ ข้านึกอยู่แล้ว ว่านางต้องเป็นคนดีแบบนี้”

จากนั้นนางก็เดินกลับเข้าบ้าน เดินสองสามก้าวแล้วส่ายหน้า “ไม่ ข้าต้องชดเชยให้นางบ้าง ไม่งั้นก็คงน่าอายเกินไป” 

เมื่อนางพูดจบ นางรีบกลับบ้านบ้าน หยิบไข่ที่นางเก็บไว้ที่บ้าน และไล่ตามมันไปจนสุดทาง "เจียวเจียว รอป้าก่อน"

หลู่เจียวรีบเดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โดยแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

แต่ป้ากุ้ยฮวา ก็ยังตามนางไปที่บ้านเซี่ยของเซี่ยหยุนจิน

และทันทีที่หลู่เจียวออกไปลานบ้าน นางก็เห็นผู้คนมากมายมาที่ห้องหลัก และห้องนอนทางทิศตะวันออก บางคนนั่งและยืน บางคนพูดอย่างกระตือรือร้น

ใบหน้าของหลู่เจียว เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เกิดอะไรขึ้นที่บ้าน?

นางเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับตะกร้าบนหลัง เด็กน้อยสี่คนในสนามกำลังพาสุนัขไปเดินเล่น เมื่อเห็นนางกลับมา พวกมันก็รีบเข้าไปทักทายนาง

“แม่ กลับมาแล้ว”

“แม่ครับ ทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ” 

“แม่ครับ แม่เหนื่อยไหม หนูจะเทน้ำให้”

“แม่ครับ วางตะกร้าลงเร็วๆ”    

ต้าเป่ายังไม่ได้พูดอะไร ในห้องหลัก เซี่ยฟู่กุ้ย พอได้ยินเด็กๆร้องเรียกแม่ เขาก็รู้ว่าหลู่เจียวกลับมาแล้ว เขาจึงออกมาทักทายและพูดคุยกับหลู่เจียวทันที ถามออกมาอย่างกังวลใจ    

“ภรรยาหยุนจิน หมอฉีพูดอะไรบ้าง หยุนจินจะเข้ารับการผ่าตัดเมื่อไหร่”   

หลายคนก็เดินตามออกมาข้างหลังเซี่ยฟู่กุ้ย และหลู่เจียวก็พึ่งจะเงยหน้าขึ้น และพบว่าพวกเขาทั้งหมด ล้วนเป็นคนสกุลเซี่ย    

ในเวลานี้ ทุกคนจ้องมาที่นางเพื่อรอคำตอบจากนาง และนางก็เริ่มเข้าใจว่าคนพวกนี้มาชุมนุมกันมากมายที่นี่เพราะอะไร   

เมื่อหลู่เจียว เห็นพวกเขาเหล่านี้ คงเพราะพวกเขาเป็นห่วงเรื่องการผ่าตัดของเซี่ยหยุนจิน

เซี่ยหยุนจิน ถือได้ว่าเป็นความหวังของทุกคนในหมู่บ้านเซี่ยเจียจริงๆ

ในเวลานี้หลู่เจียว เข้าใจสิ่งหนึ่ง ถึงความสำคัญของเซี่ยหยุนจินในหมู่บ้าน คล้ายกับคนในครอบครัว

ขณะที่คิดถึงเรื่องนี้หลู่เจียว มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและยิ้ม "ข้าได้ปรึกษากับหมอฉีเอาไว้แล้ว พรุ่งนี้เช้าให้พวกเราส่งหยุนจิน ไปที่เป่าเหอถัง เพื่อทำการผ่าตัด และหมอฉี จะเตรียมการทุกอย่างในวันนี้" 

ทันทีที่คำพูดของหลู่เจียวจบลง เซี่ยฟู่กุ้ย ก็หัวเราะอย่างมีความสุข

"ฮ่าฮ่าฮ่า… เยี่ยมมาก ข้าจะพาคนมารับหยุนจิน ไปในเมืองพรุ่งนี้แต่เช้า" 

คนที่สกุลเซี่ยข้างหลังเขาพูดทีละคนว่า "พรุ่งนี้ข้าก็จะไปเหมือนกัน"

"ข้าก็จะไปด้วย"

"ข้าไปด้วย"

ป้ากุ้ยฮวาก็ร้องออกมาจากด้านหลังเช่นกัน "ข้าก็จะไปด้วย" 

พอนางวิ่งเข้ามาในบ้าน นางก็เปิดปากพูดทันที ทุกคนก็หันไปมองที่นาง ทุกคนในหมู่บ้านล้วนรู้ว่า ป้ากุ้ยฮวา มักจะไม่ถูกกันกับภรรยาของหยุนจินเสมอ เมื่อคนสองคนพบกัน ก็มักจะทะเลาะกันแทบทุกครั้ง

เซี่ยฟู่กุ้ย พอได่ฟังป้ากุ้ยฮวา เขาก็พูดออกไปอย่างเย็นชา "เจ้าจะไปทำอะไร" 

ป้ากุ้ยฮวา หันไปมองที่หัวหน้าหมู่บ้านแล้วพูดว่า "หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าได้ขอโทษเจียวเจียวไปแล้ว และนางก็ให้อภัยข้าแล้ว ตอนนี้พวกเราดีกันแล้ว"

เซี่ยฟู่กุ้ย หันไปมองหลู่เจียว แต่หลู่เจียวก็เดินเข้าไปในห้องแล้ว ยังไม่ได้ยืนยันตำของป้ากุ้ยฮวา แต่ในตอนนั้นเอง นางเถียนก็ออกมาพอดี เมื่อป้ากุ้ยฮวา เห็นนางเถียน นางรีบวิ่งไปหานางเถียน แล้วนำไข่ไก่ ใส่ในมือของนางเทียนทันที

"พี่สาวข้าอยากเจอท่านมานานแล้ว ท่านต้องยกโทษให้ข้าด้วย ที่เมื่อก่อนผีห่าซาตานเข้าสิง ข้าถึงได้ทะเลาะกับเจียวเจียวอยู่บ่อยๆ ให้ตายสิไม่น่าเลย จริงๆแล้วเมื่อก่อนเพราะข้าสงสัยพวกเด็กๆ แต่ข้าพึ่งเข้าใจว่าแท้จริงแล้วเป็นวิธีสอนลูกแบบบ้านหลู่ของพี่สาว แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้ว ดังนั้นต่อไป พี่สาวก็ไม่ต้องกังวล ข้าจะปฏิบัติต่อ เจียวเจียว อย่างดีในอนาคต และข้าจะไม่ทะเลาะกับ เจียวเจียว อีกต่อไป" 

"ตอนนี้ข้าก็พึ่งได้รู้ว่า เมื่อข้าได้พบท่าน ที่เจียวเจียวเป็นเด็กดีแบบนี้ คงเพราะได้จากท่านมา เจียวเจียวเป็นเด็กดีมาก ทั้งยังเป็นคนใจดีและใจกว้างมาก และที่นางเป็นแบบนี้ คงเพราะได้มาจากพี่สาว เพราะพี่สาวเป็นคนใจดี ถึงได้ให้กำเนิดลูกสาวที่ดีและสอนให้นางมีจิตใจดีเช่นนี้ออกมาได้ ข้ารู้สึกนับถือท่านอย่างใจจริง"

นางเถียน รู้สึกแปลกๆมาก ที่ได้เห็นป้ากุ้ยฮวาพูดจาแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้มักจะตั้งป้อมสู้กับลูกสาวของนางอยู่เสมอ ตอนนี้นางไม่ตั้งป้อมสู้แล้วหรือ ทั้งยังสรรเสริญเยินยอ และเอาไข่มาให้อีกด้วย แต่อย่างไรก็ดี เมื่อนางพูดจาดี นางเถียนก็ยิ้มออก แล้วพูดออกไปด้วยรอยยิ้มว่า

"ในอดีต เจียวเจียวของเราผิดเอง ที่ไปทะเลาะกับผู้อาวุโส"

ป้ากุ้ยฮวาส่ายศีรษะทันที "ไม่ๆๆ เจียวเจียวพูดถูก ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้าผิดเอง"

ในห้องหลัก ครอบครัวเซี่ย จ้องไปที่ป้ากุ้ยฮวา ด้วยสายตาและอารมณ์แปลกๆ ไม่รู้ว่าวันนี้ป้ากุ้ยฮวามาไม้ไหน แต่ก็ไม่มีใครสนใจนาง ตราบใดที่พวกเขาไม่ทะเลาะกัน ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว

หลู่เจียวไม่อยากคุยกับนางเช่นกัน นางทนฟังนางปะเลาะมาตลอดทางจนเหนื่อย 

นางถือวางตระกร้าสะพายหลังลง และเดินไปห้องนอนทิศตะวันออกพร้อมกับเซี่ยฟู่กุ้ย และทุกคนที่มีแซ่เซี่ย หลายคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ได้หลีกทางและปล่อยให้นางเข้าไป

หลู่เจียวและ เซี่ยฟู่กุ้ย เดินเข้าไปในห้องนอนทางทิศตะวันออก เซี่ยหยุนจิน จ้องมองที่ประตูด้วยตาที่เหมือนกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเขาเห็นหลู่เจียว เดินเข้ามา เขาก็ถามอย่างรวดเร็วว่า  "หมอฉี ได้บอกว่าจะผ่าตัดให้กับข้าในวันพรุ่งนี้หรือไม่"

แม้ว่าหลู่เจียว จะบอกเซี่ยฟู่กุ้ย เกี่ยวกับเรื่องนี้ไปแล้วตั้งแต่อยู่นอกประตู แต่เซี่ยหยุนจิน ก็ต้องการได้ยินมันอีกครั้ง

หลู่เจียวพยักหน้า “ข้าตกลงกับ หมอฉีไปแล้ว ข้าจะส่งเจ้าไปที่เป่าเหอถัง เพื่อผ่าตัดในเช้าวันพรุ่งนี้ ดังนั้นวันนี้ก็พักผ่อนให้เพียงพอ และทำใจให้สบาย หมอฉีบอกว่า การผ่าตัดเพื่อแก้ไขกระดูกขาของเจ้าไม่ได้ยากอะไร หากผ่าตัดเสร็จแล้วก็คงไม่มีปัญหาอะไร”

คิ้วที่หล่อเหลาของเซี่ยหยุนจิน กลายเป็นความงดงามในทันที พร้อมกับรอยยิ้มด้วยความปิติยินดี ล้นออกมาจากดวงตาของเขาอย่างชัดเจนและการแสดงออกที่แพรวพราวจับใจ

“ดีจริงๆ” ในห้องนี้ นอกจากความสุขของ เซี่ยหยุนจิน แล้ว คนในตระกูลเซี่ย ต่างก็มีความสุขมากเช่นกัน ทุกคนหันไปเอ่ยแสดงความยินดีกับเซี่ยหยุนจิน หลู่เจียวมองภาพทั้งหมดนี้ด้วยรอยยิ้ม แต่นางไม่ได้เข้าไปพูดหรือทำอะไรอีก นางกลับไปหยิบถือตะกร้าเข้าไปที่ห้องครัวและใส่ขนมผลไม้หลายอย่างในครัว

เด็กทั้งสี่เดินตามนางเข้าไปในห้องครัว จากนั้นเด็ก ๆ ก็เห็นลูกกวาด องุ่น และลูกพีชในตะกร้าของหลู่เจียว และนี่เองก็เป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขามีความสุขจนต้องเอ่ยคำปะเลาะออกมาเหมือนกับป้ากุ้ยฮวา

เด็กน้อยทั้งสี่เริ่มมีความสุข "ท่านแม่ ท่านซื้อของอร่อยมาอีกแล้ว"

"เอาล่ะ รอให้แม่วางจานและตะเกียบเสร็จแล้ว แม่จะล้างให้พวกเจ้ากิน"

หลู่เจียว ไม่ลืมที่จะล้างทำความสะอาดก่อน และแบ่งเป็นส่วนๆสำหรับคนในครอบครัว และมีส่วนหนึ่งเป็นของเซี่ยหยุนจิน

เซี่ยหยุนจิน กับหลู่เจียวถึงแม้มีความสัมพันธ์ฉันผัวเมียมาสี่ปีกว่า แต่ความทรงจำระหว่างเขาและเธอก็ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นต้องทำดีกับเขามากหน่อย เวลาหย่ากันจะได้หย่ากันด้วยดี    

หลู่เจียวกำลังจัดจานและตะเกียบ นอกบ้าน คนในตระกูลเซี่ย ก็เริ่มทะยอยเดินออกไปทีละคน หลายคนก็มาที่ห้องครัวเพื่อทักทายและร่ำลาหลู่เจียว

หลู่เจียวยืนขึ้นและออกไปส่งคนออกไป หลายคนพูดกับนางว่า "พรุ่งนี้ พวกเราจะส่ง หยุนจิน ไปที่ เป่าเหอถังด้วย"

หลู่เจียวพยักหน้า "เอาล่ะ เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกัน"

คนสุดท้ายในฝูงชนคือป้ากุ้ยฮวา ป้ากุ้ยฮวา จูงมือนางเถียนเหมือนดั่งญาติสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน และพยายามเชิญนางเป็นแขกที่บ้านของนาง

“ไปที่บ้านของข้าสิ พวกเราจะได้สนทนากัน”

นางเถียนไม่คุ้นเคยกับเหตุการณ์แบบนี้อยู่บ้าง แต่นางก็รู้สึกดีเล็กน้อยที่พอรู้ว่า ไม่เพียงมีศัตรูน้อยลงหนึ่งคน แต่ลูกสาวของนาง ยังมีมิตรเพิ่มขึ้นมาอีกคนด้วย นางมองไปที่ป้ากุ้ยฮวาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ตกลง หากมีเวลา ข้าจะไปที่บ้านของเจ้า"

"ตกลง เยี่ยมมากเลย" ในที่สุดป้ากุ้ยฮวาก็พอใจเสียที แล้วหันไปทักทายหลู่เจียว "เจียวเจียว ไว้ว่างๆก็ไปที่บ้าน บ้านข้ามีไก่ออกไข่อยู่หลายตัว เอาไข่พวกนั้นมาบำรุงให้กับหยุนจินได้"

หลู่เจียวรีบโบกมือให้นาง พอป้ากุ้ยฮวาเอ่ยจบ นางก็ยัดไข่ให้กับนางเถียนอีกครั้ง แล้วรีบวิ่งกลับไปที่บ้านเหมือนดั่งกระต่าย

แม่และลูกสาว นางเถียนกับหลู่เจียว ก็พากันมองหน้ากัน

นางเถียน มองไปที่หลู่เจียว และกล่าวว่า "เอาล่ะ นางก็แก่แล้ว เมื่อนางขอโทษแล้ว ก็ให้มันแล้วกันไปเถอะ เพราะระหว่างพวกเจ้าก็ไม่ได้โกรธเคืองกันใหญ่โตจนยากจะอภัย ปล่อยให้อดีตมันผ่านไป"

หลู่เจียวพยักหน้า "ข้ารู้แล้วค่ะแม่"

เด็กน้อยสี่คนในครัวก็มีความสุข พวกเขารีบวิ่งออกไปหานางเถียนและมองดูนาง "ท่านยาย แม่ของข้าซื้ออาหารมามากมาย มีทั้งขนม องุ่น และลูกพีชด้วย"