เอ้อเป่าและซันเป่าก็เอ่ยตามออกมาว่า"ใช่แม่ทำอะไรก็อร่อย"

"ข้าวก็อร่อยเกี๊ยวก็อร่อยหมูตุ๋นก็อร่อยทำอะไรก็อร่อย"

เด็กน้อยทั้งสามเริ่มตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อพวกเขาเอ่ยออกมาและแทบไม่สามารถระงับความรู้สึกได้เลย

เซี่ยหยุนจินนั่งเงียบอยู่บนเตียงข้างหลังพวกเขาทำไมเขารู้สึกว่าลูกชายของเขาเป็นเหมือนผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

หลู่เจียวอารมณ์ดีหลังจากถูกเด็กๆตะล่อมและพูดด้วยรอยยิ้มว่า“พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปบ้านท่านยายของพวกเจ้าก่อนออกเดินทางข้าจะเตรียมอาหารกลางวันให้พวกเจ้าและทำหมูเปรี้ยวหวานต้มซี่โครงหมูข้าสัญญาว่าจะทำให้พวกเจ้ามีความสุขมากกว่านี้อีก”

หลังจากที่นางพูดจบเด็กสี่คนที่มีความสุขในตอนแรกก็เงียบไปในทันที

เมื่อเห็นความทุกข์ใจของเด็กๆหลู่เจียวก็นั่งลงที่โต๊ะและถามเด็กน้อยทั้งสี่ว่า"เป็นอะไรไปทำไมเจ้าไม่มีความสุข"

สมบัติสี่เงยหน้าขึ้นมองหลู่เจียวอย่างรวดเร็วและขดริมฝีปากของเขาอย่างไม่พอใจราวกับว่าเขาอยากจะร้องไห้

เห็นได้ชัดว่าเด็กเศร้าแต่เด็กกลั้นเอาไว้ไม่อยากร้องไห้

หลู่เจียวไม่สามารถทนได้อีกต่อไปนางเอื้อมมือออกไปและคว้าเขา"เกิดอะไรขึ้น?"

เอ้อเป่ากล่าวอย่างรวดเร็ว“ท่านแม่เขากังวลว่าท่านจะไม่กลับมา”

หลังจากที่เขาพูดจบสมบัติชิ้นใหญ่ที่อยู่ด้านหนึ่งก็เอื้อมมือออกมาลูบแขนเขาบ้าง

เอ้อเป่าหันกลับมามองต้าเปา“ถูกต้องเขากังวลว่าแม่ของเขาจะไม่กลับมา”

เสี่ยวซือเป่ากำลังจะร้องไห้เขายิ้มและร้องไห้เพราะเขากังวลว่าแม่ของเขาจะไม่กลับมาจริงๆ

“ท่านแม่ท่านจะไม่กลับมาใช่ไหมท่านไม่ต้องการเราแล้วหรือ”

เมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้อย่างเศร้าสร้อยหลู่เจียวก็เอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วและลูบหลังเขาและเกลี้ยกล่อมว่า

"เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ไม่ใช่ข้าจะไม่กลับมาข้าไปในตอนเช้าและจะกลับมาในตอนบ่ายแล้วจะหาของอร่อยมาฝาก"

เสี่ยวซือเป่าพูดทันทีด้วยตาสีแดงก่ำ“ตราบใดที่แม่กลับมาเราก็ไม่อยากกินอะไร”

สมบัติสองและสมบัติสามก็พยักหน้าทันที“ใช่”

แม่คนนี้เก่งมากแม้ไม่มีของฝากตราบใดที่แม่กลับมาก็จะมีอะไรกิน

อย่าคิดว่าพวกเขาไม่รู้เด็กๆที่ไม่มีแม่จะมีชีวิตน่าสงสาร

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการนางร้ายแบในสมัยก่อนพวกเขาเพียงต้องการผู้หญิงดีๆแบบคนนี้เท่านั้น

หลู่เจียวเหลือบมองและพบว่าเด็กน้อยทั้งสี่ดูเหมือนจะกังวลเกินไปดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะพูดเพื่อปลอบโยนพวกเขา

“ไม่ต้องห่วงข้าจะกลับมาแน่นอนและบ้านของท่านยายก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ถ้าข้าไม่กลับมาพ่อของพวกเจ้าก็จะขอให้ใครซักคนไปตามหาข้าแน่นอนถ้าพวกเจ้าไม่เชื่อข้าก็ถามพ่อดูสิ”

เด็กทั้งสี่หันกลับมามองเซี่ยหยุนจินซึ่งมีอาการปวดหัวเล็กน้อย

เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องหย่ากับหลู่เจียวถ้านางรักษาขาของเขาให้หายและเขาก็หย่ากับหลู่เจียวพอถึงตอนนั้นเด็กน้อยทั้งสี่คนก็จะไม่เดือดร้อนกว่านี้อย่างนั้นเหรอ?

เซี่ยหยุนจินเลิกคิ้วอย่างครุ่นคิดแต่ไม่ลืมที่จะพยักหน้า"บ้านของท่านยายของพวกเจ้าอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเราแม่ของเจ้าก็จะกลับมาไม่ช้าพวกเจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้"

เสี่ยวซือเป่าพูดอย่างเศร้าๆทันที“ในเมื่อบ้านของท่านยายอยู่ไม่ไกลทำไมท่านไม่พาข้าไปที่นั่นข้าก็อยากไปเหมือนกัน”

หลู่เจียวกำลังจะอธิบายให้เขาฟังว่าทำไมนางไม่พาเขาไปที่นั่นด้วย

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าเร็วดังขึ้นนอกประตูลานบ้านเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าผู้คนมากมายก็เดินเข้ามา

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นและมองออกไปข้างนอกด้วยความประหลาดใจและมีคนอยู่ตรงประตู

ผู้นำคือจางชุนฮวาภรรยาของซูต้าจินซึ่งมีดวงตาบวมเหมือนลูกพีช

ทันทีที่นางเข้ามานางร้องไห้กับหลู่เจียว"ภรรยาหยุนจินเจ้ามีวิธีที่จะช่วยดูต้าจินครอบครัวของข้าไหมโปรดช่วยดูต้าจินด้วย"

หลู่เจียวมีเส้นสีดำบนใบหน้าของนางแต่ก่อนที่นางจะพูดได้ชายที่ดูอ่อนโยนก็เดินออกไปข้างจางชุนฮวา

หลู่เจียวรู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้คือชายที่นางเคยเห็นในเป่าเหอถังก่อนหน้านี้และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหมอคนใหม่ในเป่าเหอถัง

เขามาที่นี่ทำไม

เขาผู้นี้ก็คือฉีเหล่ยเขาเดินไปที่ด้านข้างของหลู่เจียวและพูดอย่างตื่นเต้นว่า“ข้าได้ยินพวกเขาบอกว่าเจ้าสามารถล้างพิษพิษของงูแหวนทองได้และจะไม่เกิดผลที่ตามมาไม่มีผมร่วงฟันหักหลังค่อมและไม่เป็นอัมพาตจริงหรือเปล่า...”

หลู่เจียวพยักหน้า“ใช่"

ฉีเหล่ยรู้สึกตื่นเต้นถูมือของเขาโดยไม่รู้ตัว“ขอดูใบสั่งยาแก้พิษที่เจ้าสั่งยาได้ไหม?”

หลังจากพูดเช่นนี้ฉีเหล่ยก็กังวลเล็กน้อยเพราะหลายคนไม่เต็มใจที่จะแสดงใบสั่งยาให้คนอื่นดู

ผู้หญิงคนนี้จะเต็มใจที่จะแสดงให้เขาเห็นหรือไม่?

หลู่เจียวไม่ลังเลเลย"ได้"เพราะยังไงหากจะซื้อยาก็ต้องเอาใบสั่งยาให้ร้านยาอยู่แล้ว

ทันทีที่นางพูดจบนางก็หยิบใบสั่งยาแก้พิษสำหรับล้างพิษงูวงแหวนทองคำที่นางเก็บเอาไว้ออกมา

"นี่ข้าเขียนใบสั่งยาให้แล้วข้าคิดว่าพวกเขาจะมาเอามันแต่พวกเขาไม่ได้มาเอาแต่ส่งคนเข้าเมือง”

จางชุนฮวาและครอบครัวซูต่างก็รู้สึกอับอายเล็กน้อยพวกเขาไม่เคยได้ยินว่าภรรยาของหยุนจินเป็นหมอแน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าที่จะรอช้าจึงได้พาซูต้าจินไปหาหมอในเมืองใครจะคิดเล่าว่าหมอในเมืองจะตามมาหานางถึงบ้านแทน

พวกเขาได้ยินมาว่ามีหมอที่เก่งมากมาที่เป่าเหอถังดังนั้นพวกเขาจึงรีบส่งซูต้าจินไปแต่หมอของเป่าเหอถังกับพูดว่าเขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าการรักษษพิษของงูวงแหวนสีทองจะไม่มีผลข้างเคียงตามมา

ต่อมาชายชราเซียวที่ไปกับพวกเขาได้กล่าวว่าภรรยาของหยุนจินกล่าวว่าจะไม่มีผลข้างเคียง

พวกเขาก็เลยยกขบวนมาหานางใครจะคิดเล่าว่าหมอจากเป่าเหอถังจะรู้สึกตื่นเต้นกว่าพวกเขาเสียอีกเลยตามมาด้วย

ในห้องฉีเหล่ยหยิบใบสั่งยาถอนพิษจากมือของลู่เจียวด้วยมือทั้งสองข้างหลังจากมองเข้าไปใกล้ๆเขาชี้ไปที่ยาสองตัวและพูดด้วยความประหลาดใจ“แมงป่องสิบตัวกับตะขาบสิบตัวนี่มันหนักเกินไปหรือเปล่า?”

หลู่เจียวจึงตอบออกไปว่า“อาการของพี่ซูข้าเคยพบเห็นมาก่อนและเขาได้รับพิษรุนแรงมากดังนั้นจึงต้องเพิ่มปริมาณของแมงป่องและตะขาบมากหน่อยถือได้ว่าเป็นพิษแก้พิษมิฉะนั้นจะล้างพิษที่ตกค้างไม่ได้จะยิ่งทำให้อาการแย่ลงสิ่งต่างๆจะไม่ก่อให้เกิดปัญหาร้ายแรงตราบใดที่ต้องใช้เวลาสองสามวันในการล้างพิษก็จะไม่มีผลที่ตามมา”

โดยปกติแล้วใบสั่งยาแก้พิษงูย่อมมีส่วนผสมที่เป็นพิษอยู่ด้วยซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดถือเป็นกระสัยยาแก้พิษและด้วยเหตุผลนี้ก็ฟังดูน่าเชื่อถือ

หลังจากหลู่เจียวพูดจบฉีเหล่ยก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า“เป็นเช่นนั้นจริง”

หลังจากที่ฉีเหล่ยพูดจบเขานึกถึงงูพิษตัวอื่นๆและถามว่า“สูตรนี้ใช้กับงูพิษตัวอื่นได้หรือไม่”

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง"งูพิษประเภทพิษลมใช้ได้แต่งูพิษชนิดพิษไฟใช้ไม่ได้งูมีหลายประเภทถ้าใช้ไม่ถูกกับชนิดของงูก็อาจจะไม่สามารถถอนพิษงูได้แถมยังมีพิษตกค้าง"

ฉีเหล่ยก็เหมือนเข้าใจจึงพูดว่า"ข้าเข้าใจแล้ว"ก็คงต้องลองดูก่อนสินะ

หลังจากที่เขาพูดจบเขามองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า"ข้าขอใบสั่งยาแก้พิษนี้กลับไปด้วยได้หรือไม่ไม่ต้องกังวลเราเป่าเหอถังเมื่อใช้ใบสั่งยาของเจ้าแล้วเราจะชดเชยให้เจ้าในภายหลังแน่นอนและเราจะไม่ขออะไรเจ้าเลย"

สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาต้องการใช้ยาแก้พิษอื่นๆด้วยด้วยวิธีนี้เขาสามารถเป็นประโยชน์กับคนอีกจำนวนมาก

หลังจากได้ยินคำพูดของฉีเหล่ยหลู่เจียวก็มีความสุขมากตอนนี้นางขาดแคลนเงินดังนั้นนางจึงเลิกคิ้วด้วยความปิติยินดี

"ตกลง"

"ดีมาก"

จางชุนฮวาและครอบครัวซูก็พากันขอบคุณนางครั้งแล้วครั้งเล่าและจากไปพร้อมกับฉีเหล่ยสรุปหมอจากเป่าเหอถังมาที่นี่เพื่อมาขอใบสั่งยากับนางก็เลยต้องวิ่งไปวิ่งมาหลายรอบ

ในไม่ช้าลานบ้านของครอบครัวเซี่ยก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งและหลู่เจียวก็กลับมากินบะหมี่เย็นอย่างอารมณ์ดี

เด็กน้อยทั้งสี่เหมือนว่าลืมเรื่องเศร้าที่มีก่อนหน้านี้ไปสิ้น…

สมบัติทั้งสี่พากันยืนอยู่ข้างหลู่เจียวจ้องที่หลู่เจียวด้วยความศรัทธาและพูดว่า"แม่…ท่านน่าทึ่งมาก…"