เซี่ยหยุนจินเห็นความกังวลของเด็กชายตัวเล็กๆได้อย่างรวดเร็วจึงพูดขึ้นทันทีว่า

"ต้าเป่าเจ้าไปด้วยพ่อนอนที่บ้านสักพักแล้วเจ้าค่อยกลับมาพร้อมน้องๆ"

ต้าเปาคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า“ได้”

เซี่ยหยุนจินมองดูต้าเป่าจากไปในบรรดาเด็กสี่คนต้าเป่าดูเหมือนเขามากและเป็นคนอ่อนไหวที่สุดเขายังต้องการที่จะปล่อยให้เขาออกไปเล่นกับเด็กในวัยเดียวกัน

หลังจากล้างจานเสร็จหลู่เจียวก็หยิบขวานและพาลูกๆทั้งสี่ไปหาท่านย่าสองที่อยู่บ้านติดกันนางเอาขวานที่ยืมไปคืนนางก่อนและพูดกับท่านย่าสองเกี่ยวกับลูกสุนัขในบ้านว่ามีใครพอจะมีบ้าง

พอได้คุยกับย่าสองนางก็เอ่ยเข้าเรื่อง"ครอบครัวของเราควรมีสุนัขจริงๆไม่อย่างนั้นข้าคงรู้สึกไม่สบายใจเมื่อปล่อยให้สมบัติน้อยทั้งสี่อยู่ที่บ้านและข้าก็ไม่สามารถเฝ้าบ้านได้ทั้งวันทั้งคืนและในบ้านมีแต่เด็กผู้หญิงและคนป่วยย่อมต้องมีสุนัขไว้คอยเฝ้ายามตอนกลางคืนข้าจะได้อุ่นใจ"

"เพียงแต่ไม่รู้ว่าใครพอจะมีลูกสุนัขอยู่ในหมู่บ้าน…"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลู่เจียวย่าสองก็เห็นด้วยและยิ้มทันทีและพูดว่า"ท่านปู่สามและย่าสามของเจ้าเลี้ยงสุนัขอยู่ที่บ้านมันพึ่งให้กำเนิดลูกสามหรือสี่ตัวนี่เองอายุเพียงหนึ่งเดือนเป็นโอกาสดีที่จะขอมาเลี้ยง"

รุ่นของเซี่ยหยวนเซินพ่อสามีของหลู่เจียวมีพี่น้องหกคนผู้ชายสี่คนผู้หญิงสองคนแต่นางเคยได้ยินมาว่าปู่คนโตเสียชีวิตด้วยอาการป่วยเมื่อตอนที่เขายังเป็นวัยรุ่นและป้าคนหนึ่งก็เสียชีวิตด้วยและตอนนี้เหลือเพียงผู้ชายสามคนและผู้หญิงคนหนึ่งยังมีชีวิตอยู่

เซี่ยหยวนเซินเป็นลูกคนสุดท้องปู่สองและปู่สามเป็นพี่ชายของเขาเขายังมีพี่สาว

อย่างไรก็ตามเนื่องจากนางเหยียนเป็นคนใจร้ายพี่น้องจึงไม่ค่อยติดต่อสื่อสารกับพวกเขา

ปู่สามและย่าสามนี้เปรียบเสมือนศัตรูของเซี่ยหยวนเซินเพราะนางเหยียน

ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนครอบครัวไม่แยกจากกันลูกชายคนโตของปู่สามและย่าสามล้มป่วยปู่สามและย่าสามขอให้พ่อของเซี่ยหยุนจินช่วยจ่ายค่ารักษานางเหยียนไม่เห็นด้วยพ่อของเซี่ยหยุนจินจึงไม่กล้าให้เงินพี่น้องโดยไม่ได้รับอนุญาตและเนื่องจากความล่าช้าดังกล่าวลูกชายคนโตของปู่สามจึงเสียชีวิต

เนื่องจากการตายของลูกชายคนโตครอบครัวเซี่ยจึงแยกบ้านกันหลังจากการแยกทางบ้านของปู่สามและบ้านของเซี่ยหยวนเซินเป็นเหมือนศัตรูและทั้งสองครอบครัวก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

ทันทีที่คำพูดของย่าสองจบลงหลู่เจียวก็หัวเราะแห้งๆ"แล้วเราไปหาเขาจะดีหรือ…"

เมื่อไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีพอไปถึงจะขอนั่นขอนี่เลยเขาจะให้หรือเปล่า…

หลังจากฟังคำพูดของหลู่เจียวท่านย่าสองยกมือขึ้นและตบมือและถอนหายใจ

“ปู่สามและย่าสามของเจ้ามีนิสัยดีมากเป็นแม่สามีของเจ้าเองที่ทำมากเกินไปในตอนนั้นและมันเกี่ยวพันกับชีวิตคนๆหนึ่งไม่ต้องพูดถึงที่ว่าปู่สามและย่าสามให้กำเนิดลูกสาวสามคนติดต่อกันแล้วไม่ง่ายเลยที่จะให้กำเนิดลูกชาย…”

พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นย่าสองก็ถอนหายใจแต่ครู่หนึ่งนางพูดด้วยรอยยิ้มว่า“แต่มันเป็นเรื่องของคนรุ่นก่อนปู่สามกับย่าสามพวกเขาไม่มีความเกลียดชังกับคนรุ่นหลังอย่างพวกเจ้า?”

นางเหยียนปฏิบัติต่อลูกชายของนางแบบนี้นับประสาคนอื่นซึ่งเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคนเกลียดลูกๆของนางแต่ใครบางคนก็แยกแยะได้ว่านางเหยียนก็คือนางเหยียนลูกๆของนางก็เป็นลูกๆของนางไม่เกี่ยวกัน

ย่าสองพูดออกไปว่า"เช่นนั้นก็ไปกันเถอะข้าจะพาไปบ้านเขาเพื่อจับลูกสุนัข"

หลู่เจียวไม่แน่ใจและพูดอย่างกังวลว่า"จะไม่มีปัญหาใช่ไหม"

นางกลัวที่จะสร้างปัญหาให้คนแก่คงจะดีกว่าหากอยู่ให้ไกลจากปัญหา

ท่านย่าสองตบหน้าอกของนางอย่างมั่นใจ“ไม่เป็นไรหญิงชราคนนี้สัญญาว่าจะไม่มีปัญหา”

หลู่เจียวยังไม่ได้เอ่ยอันใดแต่เด็กน้อยทั้งสี่เงยหน้าขึ้นและจ้องที่นางพร้อมๆกันดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยแสงสว่างที่โหยหาสิ่งที่เขาต้องการคือการกอดลูกสุนัขพวกเขาไม่ได้สนใจความขัดแย้งของคนรุ่นเก่าอยู่แล้ว

ในยุคนี้ผู้คนไม่สามารถหาอาหารพอกินได้นับประสาลูกสุนัขดังนั้นนอกจากท่านปู่สามและท่านย่าสามในหมู่บ้านนี้ถึงแม้จะมีสุนัขแต่ก็ไม่มีคนอื่นที่จะมีลูกสุนัข

บ้านของย่าสองและปู่สามอยู่ไม่ไกลกันมากนักและหลังจากนั้นไม่นานทั้งกลุ่มก็เดินทางไปถึงบ้านปู่สาม

ปู่สามและย่าสามอาศัยอยู่ด้วยกันมีลูกสาว3คนลูกชาย2คนลูกชายคนโตเสียชีวิตและลูกสาวอีก3คนแต่งงานออกไปปัจจุบันอาศัยอยู่กับลูกชายคนเล็ก…

ที่บ้านชายชราปู่สามและลูกชายคนสุดท้องไม่อยู่บ้านอยู่เพียงย่าสามและลูกสะใภ้กำลังทำความสะอาดสนามหญ้าหน้าบ้านเมื่อย่าสองพาหลู่เจียวและลูกๆสี่คนมาที่ประตูท่านย่าสามก็ตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ใบหน้าของนางดูหมองคล้ำลงเล็กน้อยแต่นางไม่ได้พูดอะไรมากเกินไป

ท่านย่าสองจ้องมองมาที่นางทันที“เจ้าทำอะไรอยู่เด็กๆมาถึงหน้าประตูอย่าทำหน้าบูดบึ้งแบบนั้นสิ"

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้จะเห็นได้ว่าทั้งสองคนเข้ากันได้ดี

ท่านย่าสามผอมมากแต่ยังแข็งแรงดีหลังจากฟังท่านย่าสองนางยิ้มอย่างขมขื่นและเงยหน้าขึ้นเพื่อทักทายหลู่เจียว

“ทำไมภรรยาของหยุนจินถึงได้พาลูกๆมาเดินเล่นถึงที่นี่”

เมื่อพูดจบนางก็ขยับเก้าอี้เล็กๆสองตัวจากด้านข้างให้ย่าสองกับหลู่เจียวนั่งลงแล้วเรียกเข้าไปในห้อง

"โกวจื่อก็ออกมาเล่นกับน้องๆเถอะ"

ยามนั้นเด็กชายร่างผอมผิวดำเพราะคล้ำแดดก็วิ่งออกจากห้องและตกตะลึงเมื่อเห็นเด็กแฝดสี่คน

จากนั้นเขาก็วิ่งไปหาเด็กน้อยทั้งสี่อย่างมีความสุขและถามว่า"ข้าได้ยินต้าโถวและเหมาเหมาบอกว่าแมลงปอไม้ไผ่ของพวกมันเป็นฝีมือแม่ของเจ้าเหรอ"

แฝดสี่พยักหน้าพูดอย่างภูมิใจ“ใช่แม่ข้าเป็นคนทำเอง”

โกวจื่อเหลือบมองที่มือของพวกเขาแต่ไม่เห็นแมลงปอไม้ไผ่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยว่าจะขอยืมเล่นซักหน่อยจากนั้นเขาก็หันไปมองหลู่เจียวและพูดว่า"ป้าสามท่านทำให้ข้าซักอันได้หรือไม่"

ในเวลานี้เด็กๆไม่มีของเล่นและเมื่อเห็นของเล่นสนุกๆพวกเขาก็อยากได้ทั้งๆที่การทำมันก็ไม่ได้ยากอะไรเพียงแต่หากทำไม่เป็นมันก็ทำไม่เป็นจริงๆโดยเฉพาะเด็กๆ

ทันทีที่คำพูดของโกวจื่อจบลงท่านย่าสามก็โกรธ"เจ้าต้องการถูกเฆี่ยนตีไหม"

แม่ของเขาก็รีบไปดึงลูกชายของนางออกไปและบอกเขาว่าอย่าสร้างปัญหา

หลู่เจียวมองขึ้นไปที่ลูกสะใภ้ของท่านย่าสามซึ่งดูเหมือนจะถูกเรียกว่าเจียงจ้าวตี้

เจียงจ้าวตี้ก็หันมาดูที่หลู่เจียวด้วยนางยังรู้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านของหลู่เจียวเมื่อวานนี้วิธีการของหลู่เจียวที่จัดการเรื่องราวนั้นดีมากในการจัดการกับแม่ม่ายหลี่เจียงจ้าวตี้มองไปที่หลู่เจียวด้วยความประหม่าเล็กน้อยเพราะคิดว่าหลู่เจียวแข็งแกร่งเกินไป

ท่านย่าสามไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกสะใภ้หดหัวหดตัวลงเมื่อมองดูหลู่เจียวนางหันกลับมาและไม่มองนาง

หลู่เจียวมองไปที่ท่านย่าสามและพูดด้วยรอยยิ้มว่า"เมื่อวานแม่ม่ายหลี่วิ่งไปที่บ้านของข้าเพื่อสร้างปัญหาท่านย่าสามน่าจะเคยได้ยินเรื่องนี้หรือไม่"

ท่านย่าสามพยักหน้าชื่นชมหลู่เจียวนางยังคิดถึงเรื่องนี้หลังจากได้ยินเรื่องนี้เมื่อวานนี้

ถ้าหากนางเป็นหลู่เจียวนางก็คงจะจัดการแม่ม่ายหลี่อย่างนั้นเหมือนกันเพียงแต่วิธีการของหลู่เจียวนั้นค่อนข้างฉลาดและต้องโทษที่แม่ม่ายหลี่อ่อนแอและฉลาดน้อยเกินไปจึงเหมือนคำโบราณที่ว่าเสียทั้งไก่เสียทั้งข้าวสาร

ท่านย่าสามมองไปที่หลู่เจียวนางไม่คิดว่าหลู่เจียวทำอะไรที่ดุร้ายแต่นางทำในสิ่งที่ถูกต้องผู้หญิงควรปกป้องลูกชายของตัวเองแม้แต่สัตว์ร้ายก็ต้องปกป้องลูกของตัวเอง

"เจ้าจัดการได้ดี"

หลู่เจียวไม่ได้คาดหวังว่าท่านย่าสามจะพูดแบบนี้และนางก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นโดยการใช้สถานการณ์นั้นเป็นตัวชี้วัดว่าย่าสามคิดกับนางยังไงแล้วหลู่เจียวก็เอ่ยเข้าเรื่องบอกความประสงค์ที่มาวันนี้

“ถึงแม้ว่าข้าจะจัดการแม่ม่ายหลี่เมื่อวานนี้แต่ข้าก็ไม่สามารถอยู่บ้านทั้งวันเพื่อดูแลเด็กน้อยทั้งสี่คนได้และหยุนจินเองก็เคลื่อนไหวไม่ได้ในตอนนี้ข้าได้ยินมาว่าหมาครอบครัวของท่านย่าสามให้กำเนิดลูกครอกข้าสงสัยว่าข้าจะขอลูกสุนัขไปเลี้ยงได้หรือไม่"

เมื่อท่านย่าสามพอได้ยินเรื่องนี้นางก็ตอบตกลงทันที“ตกลง”

แต่คำพูดของนางพึ่งจบลงเสียงเด็กน้อยคนหนึ่งก็เอ่ยออกมาคัดค้าน"ข้าไม่เห็นด้วย"

ฮึ่มก่อนที่นางจะเอาลูกหมาไปเขาจะขอให้ป้าที่สามทำแมลงปอไม้ไผ่ให้ซะก่อน

หลังจากฟังคำพูดของโกวจื่อเด็กน้อยจบลงต้าเป่าก็เดินเข้าไปหาโกวจื่อทันที

"ข้าจะเอาแมลงปอไม้ไผ่มาแลกเปลี่ยนตกลงไหม"

มีแมลงปอไม้ไผ่ทั้งหมดสี่ตัวในบ้านเขาเอามันออกมาตัวหนึ่งและยังมีอีกสามตัวสามารถแบ่งกันเล่นได้เขาสามารถเล่นแมลงปอไม้ไผ่ของสมบัติสองสมบัติสามและสมบัติสี่ได้

เมื่อโกวจื่อได้ยินเรื่องนี้เขาก็ยิ้มออกมาทันที"ตกลงข้าจะพาเจ้าไปรับลูกสุนัข"

หลังจากพูดจบเขาก็วิ่งไปที่คอกสัตว์ก่อนแล้วเด็กๆสี่คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ตามไปด้วย

ท่านย่าสามที่อยู่ด้านหลังมองดูหลานชายของนางแล้วไม่ได้พูดอะไรดังนั้นลูกสุนัขของพวกเขาคุ้มค่ากับแมลงปอไม้ไผ่ใช่ไหม?…