Your Wishlist

เมียคนธรรมดา (มากินยา)

Author: หยูเสี่ยวถง

เกิดใหม่ เป็นแม่ของตัวร้าย ในช่วงวัยเด็กในนิยาย แถมสามียังเป็นอัมพาตเดินไม่ได้ แต่พวกเขากลับอยากฆ่านาง นางจะอยู่สอนเด็กๆให้เป็นคนดีไม่กลายเป็นตัวร้ายในอนาคต หรือจะจากไปดี แต่เด็กพวกนี้ก็น่ารักจริงๆ...

จำนวนตอน :

มากินยา

  • 13/05/2565

เนื่องจากเด็กสี่คนกินข้าวต้มและเค้กถั่วแดงในตอนเย็นหลู่เจียวจึงไม่คิดที่จะปล่อยให้พวกเขากินมากกว่านี้นางจึงมองไปที่สี่แฝดและพูด

 

“วันนี้กินไม่ได้แล้วถ้าข้ากินมากเกินไปข้าจะท้องเสียพรุ่งนี้ค่อยกินตอนนี้ไปเล่นกับพี่เสี่ยวเป่า”

 

เซี่ยเสี่ยวเป่าพาเด็กน้อยทั้งสี่ไปที่ห้องหลักเพื่อเล่นทันที

 

หลู่เจียวแช่หมูหมักแล้วใส่หัวหมูลงในหม้อแล้วหมักไว้

 

เมื่อไฟในเตาเผาไหม้อย่างแรงหลู่เจียวไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกและคุยกับเซี่ยเอ้อจู

 

“พี่ชายรองข้าขออะไรเจ้าอย่างหนึ่งได้ไหม”

 

เซี่ยเอ้อจูลุกขึ้นอย่างรวดเร็วมองไปที่หลู่เจียวและกล่าวว่า"น้องสะใภ้สามต้องความช่วยเหลือใดจากข้า"

 

“วันนี้อากาศมันร้อนเกินไปและหมูที่มีมันก็ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการก็เลยต้องรีบทำบางส่วนก่อนจะเสียหายข้าเลยอยากแจกให้คนที่ช่วยครอบครัวเราวันนี้บ้างพอพี่รองเสร็จแล้วข้าอยากให้ท่านนำกลับไปให้พี่สะใภ้รองและหลานสาวทั้งสองได้ลิ้มรส”

 

ความหมายของนางก็คือมีเนื้อหมูมากเกินไปต้องรีบทำเดี่ยวมันจะเน่าซะก่อนและแจกจ่ายให้ญาติๆและเพื่อนๆได้ลองชิมอาหารที่นางทำ

 

เซี่ยเอ้อจูโบกมือทันที"ไม่ต้องๆให้น้องสามและลูกๆกินเถอะ"

 

หลู่เจียวยิ้ม"ยังมีหัวหมูพวกเรามีอาหารเพียงพอพี่รองไม่ต้องห่วง"

 

เซี่ยเอ้อจูอยากจะพูดมากกว่านี้แต่เซี่ยหยุนจินก็พูดว่า"พี่รองช่วยพวกเรามามากท่านสามารถนำพวกมันกลับไปได้แต่ท่านต้องระวังอย่าทำร้ายพี่สะใภ้รองและหลานๆ"

 

สิ่งที่เขาพูดคือการเตือนเซี่ยเอ้อจูไม่ให้ครอบครัวเซี่ยคนอื่นๆรู้ไม่งั้นพวกนางอาจจะเดือดร้อนหากพวกเขาพบว่าพี่สะใภ้รองและลูกๆกำลังแอบกินอาหารครอบครัวนั้นก็จะโวยวายเอาได้้

 

ใบหน้าชราของเซี่ยเอ้อจูก็ขมขื่นขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงภรรยาและลูกสาวสองคนของเขาทำให้ใจของเขาไม่สบายใจบางครั้งเขาก็อยากจะแยกครอบครัวออกไปจริงๆแต่เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้พ่อกับแม่ของเขาต้องการเขาเป็นแรงงานในบ้านและงานหนักส่วนใหญ่ก็มักจะทิ้งให้พวกเขาทำแล้วพ่อกับแม่จะปล่อยเขาออกมาได้ยังไง

 

ถ้าเขาบังคับแยกบ้านออกมาด้วยอารมณ์ของแม่นางคงไม่ปล่อยปะละเว้นเขาให้ออกมาง่ายๆแน่คงต้องประจานว่าเขาอกตัญญูและทำให้เขาเสียชื่อเสียง

 

ในกรณีนี้เขาก็จะไม่ได้รับการยอมรับจากในหมู่บ้านและชื่อเสียงของพวกเขาในหมู่บ้านเซี่ยเจียก็จะเสื่อมเสียลูกสาวก็อาจจะหาบ้านสามีดีๆไม่ได้

 

น้องสามสามารถแยกบ้านก็เพราะเขาบาดเจ็บสาหัสและครอบครัวไม่ยอมใช้เงินรักษาเขาจึงแยกบ้านสำเร็จหรือว่าเขาจะยอมหักขาตัวเองเพื่อจะได้แยกบ้านอย่างเขาได้บ้าง

 

เซี่ยเอ้อจูกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเสียงของหลู่เจียวขัดจังหวะความคิดของเขา

 

“พี่รองช่วยข้าส่งมัน…ข้าจะแบ่งให้”

 

"ตกลง"

 

เซี่ยเอ้อจูลุกขึ้นและเดินออกไปข้างหลังเซี่ยหยุนจินเหล่และมองดูคนสองคนที่จากไปการมีอยู่ของผู้หญิงคนนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับครอบครัวของพวกเขาและนางก็เป็นแสงเทียนส่องสว่างให้พวกเขาก้าวเดินในคืนอันมืดมิด

 

หลู่เจียวแบ่งออกเป็นสี่ชุดชุดหนึ่งแบ่งให้บ้านย่าสองที่อยู่ติดกันห่อหนึ่งให้หัวหน้าหมู่บ้านห่อหนึ่งให้ตระกูลซูและอีกห่อให้ครอบครัวของเซี่ยเอ้อจู

 

เมื่อเซี่ยเสี่ยวเป่าเห็นเซี่ยเอ้อจูกำลังจะส่งหมูตุ๋นไปที่บ้านของเขาเขาจึงรีบกลับบ้านไปกินมัน

 

เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้วหลู่เจียวก็เดินไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออกพร้อมกับเด็กสี่คนและเตือนพวกเขาทั้งสี่ขณะที่นางเดิน

 

“นี่มันดึกแล้วรีบขึ้นไปนอนได้แล้ว”

 

เมื่อหลู่เจียวอุ้มเสี่ยวซือเป่าลงบนเตียงของเซี่ยหยุนจินทันใดนั้นเสี่ยวซือเป่าก็ยื่นมือออกมาโอบแขนของเขาไว้รอบคอของหลู่เจียวและพูดว่า"แม่ข้าจะนอนกับท่านคืนนี้"

 

แฝดสามจ้องไปที่สมบัติสี่ตัวน้อยอย่างโกรธจัดเขาจะไปอยู่ทุกหนทุกแห่งที่นางอยู่เลยหรือไง

 

หลู่เจียวไม่เห็นด้วยนางนอนบนพื้นในห้องนอนตะวันออกมีความชื้นบนพื้นและเด็กก็คงนอนไม่หลับ

 

“ข้าอยากเคี่ยวหัวหมูเจ้าไปนอนก่อนนะ”

 

เปลือกตาน้อยของซือเป่ากำลังจะปิดและเขาพึมพำ"แล้วข้าจะรอท่าน"

 

หลู่เจียวตบศีรษะของเขา“ตกลงไปนอนได้แล้ว”

 

เอ้อเป่าซันเป่าจ้องที่หลู่เจียวด้วยดวงตาอัลมอนด์และทันใดนั้นก็พูดว่า"แม่จะได้กินหมู่ตุ๋นนั้นอีกหรือเปล่า?"

 

ทันทีที่หลู่เจียวได้ยินนางรู้ว่าพวกเขาต้องการกินหมูตุ๋นและพยักหน้า

 

"ตกลงพรุ่งนี้เช้าตื่นแล้วได้กินเป็นอาหารเช้า"

 

สมบัติสองสมบัติสามและสมบัติสี่ส่งเสียงเชียร์"เย้ถ้างั้นไปนอนกันตื่นแล้วจะได้กินหมูตุ๋น"

 

หลังจากที่หลู่เจียวปล่อยให้เด็กๆนอนนางก็เหลือบมองเซี่ยหยุนจินและพูดว่า

 

"ข้าจะต้มหัวหมูเรียกหาข้าหากต้องการอะไร"

 

"ตกลง"

 

หลู่เจียวมองไปที่คิ้วที่บอบบางและเย็นชาของเซี่ยหยุนจิน

 

เมื่อมองไปที่ต้าเปาอีกครั้งมันก็เหมือนเขาจริงๆเหมือนกับสำเนาถูกต้อง

 

นางหันหลังเดินออกไปในไม่ช้าสมบัติสองสมบัติสามและสมบัติสี่ก็ผล็อยหลับไปมีเพียงสมบัติใหญ่เท่านั้นที่หลับตาอยู่ข้างพ่อของเขา

 

แม้ว่าเซี่ยหยุนจินจะอ่อนแอแต่เขาก็ไม่ค่อยง่วงนักเขาสับสนมากตามหลักเหตุผลแล้ววันนี้เขาคงต้องใช้เวลานานมากในการฟื้นฟูร่างกายของเขา

 

อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามวันเขาถึงจะตื่นได้อีกครั้งแต่ไม่คิดว่าเพียงสลบไปไม่นานเขาก็ตื่นขึ้นมาแถมเขายังอยู่ในสภาพที่ดีเช่นนี้อีกหรือว่าภูติผีวิญญาณที่อยู่มานานจะมีวิชาอาคมอย่างการรักษาผู้ป่วยด้วยพลังวิญญาณอะไรประมาณนั้นหรือเปล่า?

 

เซี่ยหยุนจินมึนงงเมื่อหันมาอีกทีก็เห็นว่าลูกชายคนโตของเขายังไม่ได้นอนเหมือนกันเขาจึงถามอย่างอ่อนโยนว่า"ต้าเป่าทำไมยังไม่นอน?"

 

ต้าเป่าพับมือไว้ด้านหลังศีรษะและพูดด้วยใบหน้าเศร้า"พวกเขาทั้งหมดเรียกนางว่าแม่แต่ข้าพูดไม่ได้"

 

เซี่ยหยุนจินเลิกคิ้วเขาไม่ได้หยุดสี่แฝดที่เรียกหลู่เจียวว่าแม่หากเขาไม่ต้องการเรียกนางเขาก็จะไม่บังคับพวกเขา

 

ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับเหตุและผลและเขาจะไม่บังคับเด็กๆ

 

"ถ้าลูกเรียกไม่ได้ก็ไม่ต้องเรียกสักวันหนึ่งเมื่อต้องการจะเรียกค่อยเรียก"

 

ใบหน้าเล็กๆของต้าเป่าผ่อนคลายเล็กน้อยเขาหันกลับมาและจ้องที่เซี่ยหยุนจิน"พ่อพ่อคิดว่านางจะเป็นแบบนี้ตลอดไปหรือ?"

 

เซี่ยหยุนจินชอบให้เด็กๆมีความอบอุ่นอยู่ในใจดังนั้นเขาจึงพูดเบาๆว่า

 

"เนื่องจากนางมีการเปลี่ยนแปลงมันก็ควรจะดีเช่นนี้ตลอดไป"

 

"อืมครับ…"

 

หลู่เจียวไม่รู้ว่าพ่อลูกคุยอะไรกันนางหมักหัวหมูไว้ในครัวพอทำไปได้ครึ่งทางนางก็จำเรื่องสำคัญบางเรื่องได้เซี่ยหยุนจินยังไม่ได้ดื่มยาในตอนเย็นดังนั้นนางจึงรีบหยิบยาที่ต้มไว้ในตอนเช้าออกมาอุ่น

 

เมื่อนางนำยามาที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเซี่ยหยุนจินก็กำลังจะผล็อยหลับไปเมื่อเขาเห็นหญิงอ้วนนำยาเข้ามาด้วยคิ้วที่สดใสตรงมุมของแสงและการแสดงออกนั้นทำให้เขารู้สึกอบอุ่นโดยไม่มีเหตุผล

 

แต่เมื่อเห็นใบหน้านี้อย่างชัดเจนใบหน้าของเซี่ยหยุนจินก็เย็นชาแม้ว่าเขาจะรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่ใช่คนเดิมแต่เขาก็ยังรู้สึกรังเกียจเมื่อเห็นใบหน้านี้

 

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะไปแล้วแต่เขาก็ยังรู้สึกเกลียดชังถ้าไม่ใช่เพราะนางเขาจะเป็นอัมพาตบนเตียงได้อย่างไรแม้ว่านี่จะเป็นความโกรธเล็กน้อยแต่เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้

 

ย้อนกลับไปตอนนั้นเมื่อตอนนางยังเป็นเด็กผู้หญิงนางบุกเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างอุกอาจเขาอยู่ในอาการมึนงงในฤทธิ์สุราในเวลานั้นและเขาไม่รู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงไป…

 

เมื่อเขาตื่นเช้าขึ้นมาก็เห็นหญิงอ้วนคนหนึ่งนอนอยู่ข้างกายมองดูเขาอย่างหมกมุ่นตอนนั้นตาของเขาก็เป็นมืดมนและเขาเกือบจะหมดสติไป

 

หลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ตั้งครรภ์และเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องแต่งงานกับนางเดิมทีเขาคิดว่าเมื่อแต่งงานแล้วอนาคตนางก็คงจะดีขึ้นเขาไม่ได้คาดคิดว่าในวันนั้นในคืนวันวิวาห์ผู้หญิงคนนี้จะข่มแหงเขาเมื่อเขาไม่ยอมทำมันกับนางแต่นางกับทำมันเองเป็นอีกครั้งที่เขาเมาแล้วหมดสภาพแล้วเขาก็ไม่คิดจะกินเหล้าอีกเลย

 

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับอดีตและความเกลียดชังก็เพิ่มขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

หลู่เจียวนำยาเข้ามาและเห็นว่าคิ้วและตาของชายคนนั้นอ่อนโยนมากแต่ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันทีเหมือนเปลี่ยนหน้ากระดาษหน้าตาที่มืดมนและเย็นชานั้นทำให้ผู้คนสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

 

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะหวาดหวั่นในใจสมกับเป็นบอสตัวร้ายในอนาคตจริงๆขนาดนางช่วยทำอาหารเสิร์ฟอาหารช่วยเลี้ยงลูกและนำยามาป้อนให้ถึงเตียงยังทำหน้าตาโหดเหี้ยมใส่คนที่ดูแลได้จิตใจทำด้วยอะไร

 

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และตัดสินใจเพิ่มยาดีๆอีกซักสองชนิดได้แก่เห็ดหลินจือและตังเซียมลงในยาขนาด5ออนซ์ในวันพรุ่งนี้เพื่อช่วยบำรุงสมองและระงับประสาทให้เขา…

 

“มากินยา…”

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป