หญิงสาวในชุดสีแดงเลือดหมูวิ่งฝ่าสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาโดยไร้ซึ่งร่มคันใหญ่ที่เคยใช้กันฝน ร่มที่เคยมีประโยชน์ มาตอนนี้กลับโดนโยนทิ้งอย่างไร้ค่า เมื่อผู้เป็นเจ้าของเห็นว่ามันช่างเป็นอุปสรรคต่อการวิ่งของเธอซะเหลือเกิน “ราตรี” เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอดังกึกก้องไปทั้งไร่อ้อย หัวใจเธอเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว สองขาเรียวเร่งวิ่งให้เร็วขึ้น แต่ทางออกจากป่าอ้อยก็ช่างอยู่ไกลเสียเหลือเกิน เมื่อก่อนเธอเคยชื่นชมว่าไร่อ้อยของเถ้าแก่เพิ่มนั้นแสนกว้างใหญ่ แต่ตอนนี้เธอเกลียดความกว้างใหญ่ของไร่อ้อยแห่งนี้ยิ่งนัก เพราะมันทำให้เธอไปไม่ถึงทางออกสักที

ชายหนุ่มรูปร่างกำยำเหยียบย่ำฝ่าเท้าลงบนพื้นดินชื้นแฉะอย่างเชื่องช้า ร่างสูงใหญ่ค่อยๆเดินโดยไม่รีบร้อน เพราะยังไงซะลูกน้องคนสวยของผู้เป็นพ่อก็ไม่มีทางหนีเขาพ้น “ราตรีจ๋า อยู่ไหนจ๊ะ” เขาเดินเรียกหาเธอไปเรื่อยๆพร้อมกับควงปืนสั้นไร้กระสุนในมือไปด้วย “กลัวอะไรพี่นักหนาราตรี ออกมาหาพี่หน่อยสิจ๊ะ” ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นยังไม่เห็นเธอ ทั้งที่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธออยู่ไหน “คราวก่อนพี่พลาด แต่ครั้งนี้อย่าคิดว่าจะหนีพี่ได้เลย” เขาเคยงัดเข้าไปในห้องเธอกลางดึก แต่ดันเสียท่าโดนเธอเอาขวดทุบศีรษะจนเลือดอาบ จากที่ตั้งใจจะจับลูกน้องพ่อทำเมีย เลยต้องล่าถอยไปพร้อมกับแผลที่ศีรษะ ทีแรกเขาก็นึกว่าเธอจะเอาเรื่องไปบอกทุกคน แต่แปลกที่พอวันรุ่งขึ้นเธอกลับไม่ปริปากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นสักคำ แถมยังอยู่ทำงานกับพ่อเขาต่อจนถึงทุกวันนี้อีก

ราตรีใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างบอบบางสั่นเทาเหมือนลูกนกตกน้ำ ดูเหมือนเธอจะตัดสินใจผิดที่เลือกมาหลบเขาตรงนี้แทนที่จะวิ่งหนีต่อไป คืนนี้ฝนตกหนักมากจนพื้นดินหลายๆบริเวณในไร่อ้อยโดนน้ำกัดเซาะจนกลายเป็นแอ่งน้ำ ราตรีนอนลงในแอ่งน้ำโดยโกยโคลนรอบๆแอ่งน้ำมาโบกทับตัวเองไว้ มันช่างเป็นวิธีที่โง่เขลา แต่ในสภาวะที่กำลังตื่นตระหนกและหวาดกลัว คนเรามักจะทำอะไรโดยไม่ไตร่ตรองเสมอ อย่างเช่นสิ่งที่ราตรีทำอยู่ในตอนนี้

“จ๊ะเอ๋!” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เอ่ยทักทายราตรีพร้อมกับกวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” ราตรีตะโกนขอความช่วยเหลือทั้งน้ำตา “คุณธนาคะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว” เธอยกมือไหว้ลูกชายเจ้านายเพื่อหวังความเมตตา “กลัวอะไร ไม่ต้องกลัว พี่จะอ่อนโยนนะครับ” ธนาลูบไล้ใบหน้าเปื้อนโคลนของราตรีช้าๆ “กลัวปืนเหรอ มันไม่มีกระสุนที่รัก แต่ในกางเกงพี่มีกระสุนนะ” เขาเลื่อนมือลงมากดไหล่เธอไว้เพื่อไม่ให้ดิ้นหนี “คุณธนา ได้โปรดเถอะค่ะ” ราตรียังคงขอร้องธนาให้ปล่อยเธอไป “หนูจะเสียว เชื่อพี่” ธนาดันตัวราตรีให้นอนลงไปในแอ่งน้ำอีกครั้งก่อนจะดึงกางเกงขาสั้นของเธอลงมากองไว้ที่ข้อเท้า “เป็นของพี่เถอะ พี่จะทำให้หนูมีความสุขที่สุด” ฝ่ามือสากถูไถโคกโหนกนูนของราตรีไปมา เขากดเน้นที่เม็ดสวาทเป็นพิเศษจนน้ำหวานสีขาวข้นเริ่มปริ่มออกมาจากรูสวรรค์

ราตรีมองการกระทำของธนาตาไม่กระพริบ เลือดลมเธอสูบฉีดไปทั้งร่างกาย ความกระสันเวลาโดนนิ้วสะกิดที่เม็ดสวาท ทำให้อารมณ์วาบหวามของเธอพุ่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ “อื้อ คุณธนา ได้โปรดเถอะค่ะ” ราตรีพยามข่มอารมณ์อยากของตัวเองแล้วเอ่ยขอร้องเขาอีกครั้ง “ไม่อยากสนุกเหรอจ๊ะ ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับพี่ พี่จะมอบความสุขให้หนูเอง” ธนาพูดเสียงกระเส่า เขาสอดนิ้วเข้าไปในรูสวรรค์เธอก่อนจะขยับนิ้วแทงเข้าๆออกๆ

“อ๊าๆๆๆ ได้โปรด โอ๊ยๆๆๆๆ ได้โปรดเถอะค่ะ อร๊ายยยยยย”

แม้ปากราตรีจะวิงวอนให้ธนาหยุดกระทำ แต่ร่างกายเธอกลับตอบสนองสัมผัสจากเขาเป็นอย่างดี เธอหลับตาพริ้มเมื่อโดนเขี่ยเม็ดเสียวและถูกนิ้วแกร่งรัวกระแทกร่องสวรรค์ไปพร้อมๆกัน