ไร่เพิ่มพูน

จ. ราชบุรี

เสียงกบเสียงเขียดร้องกันดังระงมในค่ำคืนที่มีสายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ฟ้าแลบจนเกินแสงสว่างจ้าขึ้นมาชั่วครู่ก่อนจะมีเสียงฟ้าร้องเปรี้ยงๆตามมา พื้นดินในไร่อ้อยกลายเป็นโคลนตมเพราะฝนตกลงมาอย่างหนัก หญิงสาวร่างผอมบางล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายครั้งเนื่องจากทางเดินค่อนข้างลื่น ชุดสีแดงเลือดหมูตัวเก่งของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนตม แม้แต่ใบหน้าเธอยังโดนโคลนกระเด็นใส่ในตอนที่ลื่นล้มจนแทบดูไม่ได้ “โอ๊ย! เดินยากจังเลย” หญิงสาวถอดรองเท้าแตะออกก่อนจะเริ่มเดินด้วยเท้าเปล่า มือหนึ่งเธอถือรองเท้าแตะไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กางร่มคันใหญ่กันฝน เสียงฟ้าร้องทำให้เธอสะดุ้งเป็นระยะ แต่เรียวขาสีน้ำผึ้งก็ยังก้าวต่อไปเรื่อยๆ แม้ใจจริงเจ้าตัวจะอยากกลับบ้านไปนอนแล้วก็ตาม

ฝนกระหน่ำเทลงมาหนักกว่าเดิม ร่มคันใหญ่ไม่สามารถป้องกันสายฝนที่ถูกลมพัดเข้ามากระทบกับร่างกายหญิงสาวได้ ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ ชุดสีแดงเลือดหมูเปียกโชกแนบกับเรือนร่างอรชร เธอเดินตัวสั่นงันงกไปตามทางเดินแคบๆในป่าอ้อย ดวงตากลมโตเหลียวหาชายหนุ่มร่างผอมที่เข้ามาใส่ปุ๋ยในแปลงอ้อยตั้งแต่บ่ายโมง แต่ค่ำมืดป่านนี้แล้วยังไม่กลับออกไป

“ลวินอยู่แถวนี้รึเปล่า ลวิน” หญิงสาวที่มีชื่อว่าราตรีตะโกนเรียกหาหนุ่มพม่าที่พึ่งเข้ามาทำงานที่ไร่เพิ่มพูนได้สองอาทิตย์ ราตรีถูกเจ้านายใช้ให้มาตามลวินกลับที่พัก แม้จะไม่อยากมา แต่เพราะเธอเป็นลูกจ้างเลยไม่กล้าปฏิเสธ พอคิดแล้วราตรีก็นึกโมโห มีอย่างที่ไหนใช้ลูกจ้างผู้หญิงให้เข้ามาในป่าอ้อยตอนสามทุ่ม เปลี่ยวก็เปลี่ยว คนก็ไม่มี นี่ถ้าไม่กลัวว่าจะโดนไล่ออกเธอคงด่าพ่อล่อแม่ตาแก่ขี้งกแถมใจดำนั่นไปนานแล้ว

ไร่เพิ่มพูนปลูกพืชและผลไม้หลายชนิด แม้แต่ในแปลงอ้อยก็ยังปลูกสัปปะรดแซมไว้ประปราย ราตรีเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่หลังพุ่มสัปปะรดที่อยู่ไม่ไกลจากเธอนัก แม้จะไม่มั่นใจว่านั่นใช่ลวินหรือไม่ แต่เสียงหวานใสก็เปล่งเรียกเงาหลังพุ่มสัปปะรดไปเสียแล้ว “ลวิน นั่นลวินใช่มั้ย” แม้ปากจะพูดออกไปแต่ขาราตรีกลับก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆเมื่อเงาตะคุ่มหลังพุ่มไม้ลุกขึ้นมาปรากฏตัวให้เธอเห็น

นั่นไม่ใช่ลวิน