ผับ X Y Z

ฉันชื่อ มะนาว อายุ 24 ปี ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าผับแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ฉันตั้งใจจะมาสมัครงานที่นี่ตามคำแนะนำของเมย์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทฉัน เธอทำงานที่ผับแห่งนี้มาสักพักแล้ว เลยชักชวนฉันให้มาทำงานด้วยกัน แม้ตอนแรกฉันจะยังลังเลอยู่ไม่น้อย ในเส้นทางที่กำลังเลือกเดิน แต่สุดท้ายความอยากได้อยากมีก็เอาชนะฉัน ฉันอยากอยู่คอนโดหรูๆ ฉันอยากมีรถสวยๆไว้ขับไปไหนมาไหน ฉันอยากมีเงินศัลยกรรมใบหน้าให้สวยจนไร้ที่ติ ฉันอยากใช้เงินมือเติบโดยไม่ต้องกลัวว่าเงินจะไม่พอใช้ถึงสิ้นเดือน ฉันอยากซื้อทุกอย่างที่เคยอยากได้แต่ไม่มีปัญญาซื้อ ชีวิตดีๆที่เมย์มี ฉันอยากจะมีบ้าง

 ฉันหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูหน้าตัวเองว่าควรต้องเติมเครื่องสำอางอีกไหม ฉันรู้สึกว่าปากฉันซีดไปนิดนึง เลยรีบทาลิปสติกสีแดงแปร๊ดเพื่อเพิ่มความมั่นใจ “เอาล่ะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเมื่อความตื่นเต้นเข้ามาครอบงำฉันจนมือไม้สั่น ฉันหวังกับงานนี้ไว้มาก ขอเพียงพวกเขารับฉันเข้าทำงาน ไม่ว่าจะให้ทำอะไร รับแขกแบบไหน ฉันคนนี้ยอมทำได้ทุกอย่าง

“มาให้ผู้จัดการดูตัวค่ะ” ฉันเดินมาบอกรปภ.ที่นั่งสัปหงกอยู่บนเก้าอี้ เขาเงยหน้าขึ้นมองฉันก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาใครสักคน “ฮัลโหล นัดเด็กมาดูตัวใช่ป่ะ เออ มาแล้ว มาพาไปเลย” เขากดวางสายก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ฉัน “รอแป๊บ เดี๋ยวการ์ดจะมาพาไปหาผู้จัดการ” เขาบอกฉัน

ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น ซึ่งยังไม่ถึงเวลาผับเปิด แต่ก็มีพนักงานบางตำแหน่งเข้ามาทำงานกันบ้างแล้ว ผับแห่งนี้เปิดสามทุ่มและปิดตอนตีสอง นอกจากจะเป็นสถานบันเทิงแล้ว ยังมีสาวไซด์ไลน์ไว้ให้บริการลูกค้าอีกด้วย แต่เพราะเป็นธุรกิจผิดกฎหมาย เลยไม่ได้ทำอย่างโจ่งแจ้งนัก แต่ก็มีลูกค้าแวะเวียนมาใช้บริการสาวไซด์ไลน์ของที่นี่แทบไม่ขาดสาย เมย์บอกว่า เรื่องพวกนี้มันบอกต่อกันปากต่อปาก ต่อให้ไม่ได้มีการโฆษณาอะไร แต่ถ้าสาวไซด์ไลน์ร้านไหนเด็ด การพูดปากต่อปากของลูกค้า ก็สามารถเรียกผู้ชายสายซื้อกินให้สนใจเข้ามาใช้บริการได้เป็นอย่างดี

ผ่านไปสักพักชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก็เดินมาเปิดประตูให้ฉันเข้าไปภายในร้าน เขาพาฉันเดินขึ้นมายังชั้นสองก่อนจะชี้ให้ฉันดูห้องทางด้านซ้ายมือ “ห้องพวกนั้นเอาไว้รับแขก” เขาบอกฉันด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ฉันมองผนังห้องที่ทาสีดำมืดด้วยความสนใจ นับดูแล้วมีทั้งหมดสิบห้อง แต่ที่สะดุดตาฉันในตอนนี้ เห็นจะเป็นห้องด้านริมสุดที่ผู้ชายห้าคนและผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไปเมื่อกี้ “ทดสอบสินค้าน่ะ” เขาบอกฉัน “ก่อนจะรับของมาขายสักชิ้น เราก็ควรลองใช้ดูก่อนใช่มั้ย ว่าของมันดีพอที่จะเอาไปขายให้คนอื่นรึเปล่า” เขาพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินนำหน้าฉันไป ฉันเดินตามหลังเขาไปติดๆ แม้จะรู้สึกตกใจในสิ่งที่พึ่งได้ยินมาไม่น้อย

“ห้องนี้แหละ” เขาหันมาพูดกับฉัน ห้องของผู้จัดการร้านอยู่ทางด้านขวามือ ประตูและผนังห้องถูกทาด้วยสีฟ้าอ่อนๆดูแล้วสบายตา แตกต่างกับห้องที่มีไว้ให้สาวๆใช้รับแขก ที่ทาทั้งผนังและประตูห้องด้วยสีดำจนดูอึมครึมไปหมด “คุณเอกครับ เด็กที่นัดไว้มาแล้วครับ” เขาเคาะประตูเรียกผู้จัดการร้าน “ให้เข้ามาเลยโชค” เสียงตอบรับดังออกมาจากภายในห้อง “ไปน้อง เข้าไปเลย” เขาเปิดประตูแล้วพยักพเยิดให้ฉันเดินเข้าไปเสียที

“ขอบคุณมากนะพี่”  ฉันเอ่ยขอบคุณเขาก่อนจะก้าวขาเข้าไปภายในห้อง