“กระโดดลงไป?” กู้ซีหวงก็ไม่อยากขัดมันหรอกนะ แต่ถ้ากระโดดลงไปแล้วยังจะมีชีวิตอยู่หรือ?

หวงถูพยักหน้าอย่างเฉยชาพลางเอ่ยว่า ‘ข้าเคยทำร้ายเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?’

กู้ซีหวงพูดในใจว่าตอนที่ข้าไม่รู้น่ะสิ

หวงถูเห็นกู้ซีหวงไม่เชื่อ มันจึงทำหน้าตาเสียใจประมาณว่าข้าดีกับเจ้าขนาดนี้เจ้ายังสงสัยในตัวข้าอยู่อีก แต่ก็ยังอธิบายให้นางฟังว่า ‘ที่นี่คือต้นน้ำของเขาอัคนี ถ้าเจ้าสามารถดูดซับพลังแก่นแท้มาได้ เจ้าจะมีพลังที่สามารถพัฒนาขึ้นด้วยเวลาที่รวดเร็ว และพลังแก่นแท้ของมันก็คือ…ก้นแอ่ง’

“เจ้าพูดจริงหรือ?” กู้ซีหวงยังคงแสดงท่าทางแปลกใจอยู่

หวงถูเงียบไป จากนั้นกู้ซีหวงก็ถูกแรงปริศนาขุมหนึ่งผลักนางลงแอ่งน้ำทันที

ใช่ มันคือการผลัก

กู้ซีหวงทำหน้าตาโกรธแค้นหวงถู พลางดิ้นรนตะเกียกตะกายขึ้นผิวน้ำ

‘เมื่ออยู่ในน้ำเจ้าจะไม่รู้สึกร้อน เจ้าไม่จำเป็นต้องต่อต้านการดูดพลังของข้า’

กู้ซีหวงกำลังจะเอ่ยปากถามก็สำลักน้ำเสียก่อน ในเมื่อพูดไม่ได้ก็คงทำได้เพียงใช้พลังจิตสื่อสารกับหวงถู ‘พลังวิญญาณมีประโยชน์อะไรนักหนา?’ ตอนแรกที่เห็นมันเป็นแค่ไข่เฟิ่งหวง มันก็เริ่มดูดพลังวิญญาณแล้ว

‘พลังวิญญาณสามารถทำให้ข้าโตเร็วขึ้น และยังเพิ่มความเร็วการฝึกวิทยายุทธของเจ้าได้ด้วย’ หลักๆ แล้วก็คือต้องมีมันเป็นตัวช่วย ไม่อย่างนั้นนางก็จะไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้

‘ดีขนาดนั้นเลยรึ?’ กู้ซีหวงรู้สึกตื่นเต้น เพราะการที่เร่งการฝึกได้ก็แสดงว่านางสามารถช่วยให้โม่เหิงควบคุมพลังได้เร็วขึ้น จะได้ขจัดสิ่งที่เป็นปัญหาในชีวิตเขาได้เร็วขึ้นด้วย

หวงถูพูดโอ้อวดตนว่า ‘ข้าน่าเชื่อถือขึ้นมาแล้วล่ะสิ’

จากนั้นกู้ซีหวงก็โล่งใจ ไม่ขัดขืนแล้ว ก่อนจะดำลงไปถึงก้นแอ่งน้ำ

ก้นแอ่งเกิดขึ้นจากแผ่นจานกลมๆ ขนาดของจานใกล้เคียงกับหัวหลุมบ่อ ซึ่งไม่ถือว่าใหญ่มาก แต่ความร้อนภายในจานนั้นร้อนกว่าน้ำในบ่อเป็นพันเท่า

‘พระเจ้า หินตั้วเฟิ่ง!! มันคือหินตั้วเฟิ่ง! ฮ่าๆๆ~’ หวงถูตื่นเต้นกับจานกลมแผ่นนี้อย่างยิ่ง ถึงขั้นพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

กู้ซีหวงรออย่างอดทนสักพักก็เห็นว่าหวงถูกำลังยิ้ม นางจึงอดพูดกระแซะไม่ได้ว่า “ถูถู เจ้าจะหัวเราะไปถึงเมื่อไหร่?”

‘เจ้าจะไปรู้อะไร นั่นมันหินตั้วเฟิ่งเชียวนะ! มันไม่เคยปรากฏออกมาตั้งแต่มันอุบัติขึ้นมาบนโลกใบนี้…’ จากนั้นหวงถูก็พูดอย่างรำคาญต่อว่า ‘เจ้าฟังเรื่องซับซ้อนไปก็ไม่เข้าใจหรอก แต่เจ้าต้องรู้ว่าการได้ครอบครองหินตั้วเฟิ่งนั้นเทียบเท่ากับการได้ครอบครองพลังครึ่งฟ้าแล้ว’  

“ขนาดนั้นเชียว?” กู้ซีหวงที่เป็นคนธรรมดาไม่เข้าใจว่าแค่หินก้อนเดียวจะต้องสาธยายให้เกินจริงถึงเพียงนั้นด้วย แตะต้องนิดหน่อยก็อย่างกับจะทำให้ฟ้าดินถล่มอย่างไรอย่างนั้น

หวงถูนิ่งไป มันแทบอยากจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ถ้าไม่เห็นว่านางกลับชาติมาเกิดแล้วจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ มันไม่มีทางให้อภัยง่ายๆ แน่นอน!

กู้ซีหวงไม่คิดว่าการนางที่สงสัยเพียงนิดเดียว หวงถูก็ไม่สนใจนางแล้ว ดังนั้นจึงต้องอาศัยมือเล็กๆของนางแงะหินก้อนนั้นออกมา

หวงถูเห็นนางไม่ขอโทษมัน แล้วยังอยากจะขุดหินตั้วเฟิ่งออกมาอีกก็โมโหมากกว่าเดิม มันจึงไม่ได้บอกนางว่าหินตั้วเฟิ่งต้องใช้เลือดหนึ่งหยดในการแสดงความเป็นเจ้าของ

มันฮึดฮัดอยู่อย่างนั้น ในใจก็ท่องว่ากู้ซีหวงเป็นคนกลับชาติมาเกิด และไม่ได้มีความทรงจำเกี่ยวกับคนผู้นั้น นางจึงพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ทว่าความโมโหนี้ก็ยังไม่คลายไปง่ายๆ

มันปล่อยให้กู้ซีหวงขุดอยู่เต็มวัน ระหว่างที่นางพยายามขุดพยายามแงะ นางก็หิวจนหน้ามืดแล้วปลายนิ้วของนางก็บังเอิญไปโดนส่วนที่แหลมคมของหินเข้าพอดี

“ฉึบ~” เลือดหยดลงบนหินตั้วเฟิ่ง เกิดเสียงดัง “แครก” ออกมาจากหินตั้วเฟิ่งก่อนจะแยกออกเป็นสองส่วน

กู้ซีหวงนิ่งไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อว่าก้อนหินแข็งๆ ก้อนหนึ่งจะแตกออกง่ายถึงเพียงนี้ แล้วที่นางพยายามก่อนหน้านี้ล่ะ?

ขณะที่นางกำลังเหม่อลอย หินที่แยกออกเป็นสองส่วนก็เกิดประกายแสง ส่องเข้าในตาของนางพอดี เกิดลำแสงสีแดงก่อนแล้วค่อยเกิดแสงสีทองตามมา และลำแสงพุ่งไปยังระหว่างคิ้วของนางทันที