หยุนโม่เหิงกินแผ่นทองคำและยังคงอยู่ในห้องนอน ส่วนหยุนมู่หลานก็ยืนเฝ้าเรือนซีหยวนไม่ให้ใครเข้ามารบกวนเขา และให้กู้ซีหวงเฝ้าเขาอยู่ในห้อง

กู้ซีหวงถือโอกาสตอนที่เขากำลังรอให้ยาซึมซับเข้าร่างกายของตัวเอง เพราะหลังจากที่นางได้กินใบพืชสีแดงแล้วก็ยังไม่เห็นผลอะไร

กู้ซีหวงทำตามวิทยายุทธเฟิ่งหวงโบราณ นางนั่งขัดสมาธิสะกดจิตจึงเห็นว่าตรงท้องน้อยของนางมีลูกปัดสีแดงกลมๆ อยู่ และมันก็กำลังดูดเก็บพลังวิญญาณที่อยู่นอกตัว

ตอนแรกที่เห็นแบบนั้น กู้ซีหวงก็สงสัยมาก ผ่านไปสักพักลูกปัดก็ยังคงดูดพลังอยู่ นางจึงอดสงสัยไม่ได้ ก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัวพลางยื่นมือคลำลูกปัดสีแดงลูกนั้น

ตอนที่นางสัมผัสโดนลูกปัด ลูกปัดลูกนั้นก็ส่งเสียงดังกึกทันที เหมือนเสียงไข่อะไรสักอย่างแตก และหลังจากนั้นก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ อีก

กู้ซีหวงนิ่งไปก่อนจะคิดว่านางถูกลูกปัดแดงๆ นี้ทิ้งซะแล้ว

‘เปล่าเลย’ ขณะที่กำลังตัดพ้ออยู่ก็มีเสียงอ้อแอ้ดังขึ้นในหัว

‘ข้ายังกักเก็บวิญญาณไม่เพียงพอเพราะหมดพลังกับการแงะพลังออกมาใช้ต่างหากล่ะ!’ พูดตรงๆ ก็คือไม่มีแรงจะคุยกับเจ้าแล้ว

“ดูดวิญญาณหรือ?” กู้ซีหวงถามหลังจากคิดทบทวน “เจ้าคือลูกปัดสีแดงลูกนั้นหรือ?”

‘ข้าไม่ใช่ลูกปัดเสียหน่อย ข้าคือนกเฟิ่งหวงที่มีสายเลือดระดับสูงสุดในแดนสวรรค์ต่างหากล่ะ!’

กู้ซีหวงไม่อยากจะเชื่อ “ในเมื่อเจ้าเป็นผู้สืบสายเลือดระดับสูง แล้วทำไมยังเป็นลูกปัดหรือเป็นไข่อยู่อีกเล่า?”

ไข่เฟิ่งหวงได้ยินแล้วก็โมโหทันที ‘ข้าต้องเหนื่อยเพราะเจ้าอย่างไรล่ะ! ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าง่าย…’ ไข่เฟิ่งหวงรู้ตัวว่าตัวเองพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไปจึงหุบฝีปากแกร่งกล้าของมันทันที

กู้ซีหวงรู้ว่าถามไปก็ไม่ได้คำตอบจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “แผ่นทองคำที่โม่เหิงกินไปมีประโยชน์อะไรหรือ?” นางถามด้วยความเป็นห่วงเขา

ไข่เฟิ่งหวงตะโกน “มันไม่ได้เรียกว่าแผ่นทองคำ!”

“แล้วมันเรียกว่าอะไรล่ะ?”

กู้ซีหวงเลิกคิ้ว

“…ใบทองคำ” ไข่เฟิ่งหวงพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

กู้ซีหวงเงียบและคิดว่ามันก็เป็นชื่อเดียวกันไม่ใช่หรือ ต่างกันตรงไหน?

ไข่เฟิ่งหวงเงียบ ที่มันไม่บอกก็เพราะเกรงว่าถ้ากู้ซีหวงรู้ชื่อแล้วจะนึกอะไรบางอย่างออก เพราะยังไงนางก็เป็นคนตั้งชื่อว่าแผ่นทองคำเอง

ไม่มีบทสนทนาใดๆ ระหว่างคนหนึ่งคนและไข่หนึ่งใบอีก เงียบไปสักพัก ไข่เฟิ่งหวงก็เอ่ยขึ้นว่า ‘อีกเดี๋ยวสุดที่รักของเจ้าก็จะฟื้นแล้ว’

“แล้วแผ่นทองคำมีประโยชน์อย่างไรเล่า?” กู้ซีหวงถามอีกครั้งและลืมเรื่องที่พูดนอกเรื่องเมื่อครู่ทิ้งไป

‘ตอนแรกข้าก็ไม่อยากบอกหรอก แต่ในเมื่อเจ้าอยากจะรู้ให้ได้ ข้าก็จะบอกเจ้าก็แล้วกัน’ ไข่เฟิ่งหวงพูดจากวนประสาท ‘นกเฟิ่งหวงคู่ หรือเรียกว่าฝึกคู่’

หน้าของนางแดงเหมือนทาชาดที่แก้ม ก่อนกู้ซีหวงจะถามด้วยความเหลือเชื่อ “ฝึกคู่?!”

“ข้าก็บอกอยู่ว่าฝึกคู่ เจ้าหน้าแดงทำไมกัน?” ไข่เฟิ่งหวงหัวเราะเสียงดัง ถึงแม้จะมองไม่เห็นรูปร่างของเจ้าไข่เฟิ่งหวงนี้ แต่ก็รู้ว่ามันต้องหัวเราะจนกลิ้งเหมือนลูกบอลอยู่แน่นอน

“เจ้าพูดคำว่าฝึกคู่ได้ แต่ห้ามข้าหน้าแดงอย่างนั้นรึ?”

ไข่เฟิ่งหวงพูดอย่างจริงจัง ‘ข้าก็แค่บอกวิธีฝึก เจ้าคิดไปไกลถึงไหนแล้วล่ะ?’

กู้ซีหวงอยากจะทุบมันแรงๆ สักหนึ่งที แต่ตอนนี้ยังมีพลังไม่มากพอจึงทำได้แค่จดบัญชีเอาไว้ก่อน จากนั้นจึงทำหน้าตาเป็นมิตรพลางถามว่า “แล้วฝึกอย่างไรเล่า?”

“วิทยายุทธที่ข้าสอนให้กับเจ้าไงล่ะ แล้วเจ้าก็สอนวิธีสะกดพลังลมปราณให้เขาซะ ฝึกตอนว่างๆ ก็ได้”

“ข้าดูวิทยายุทธมาหมดแล้ว ไม่เห็นจะมีวิชาฝึกสะกดลมปราณอย่างที่เจ้าบอกเลย” กู้ซีหวงไม่เข้าใจ เพราะนางศึกษาวิทยายุทธหมดแล้วก็ยังไม่มีการฝึกสะกดลมปราณอะไรนั่นเลยสักนิด