“พวกเจ้าทำอะไรกัน?!” หยุนมู่หลานอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวว่ากู้ซีหวงจะเอาโม่เหิงไม่อยู่จึงเข้ามาดู แต่ไม่นึกว่าจะมาเห็นภาพบัดสีบัดเถลิงเช่นนี้แทน

“ฮูหยินหยุน…” กู้ซีหวงอยากจะอธิบาย แต่หยุนโม่เหิงกลับดีดตัวขึ้นมาบังนางให้อยู่ข้างหลัง และอธิบายกับหยุนมู่หลาน “ท่านแม่ อย่าโทษเซียงซือเลย เป็นข้าที่ผิดเอง!”

หยุนโม่เหิงไม่พูดยังจะดีกว่า ยิ่งพูดแบบนี้แล้วหยุนมู่หลานก็สังเกตเห็นริมฝีปากอันบอบบางของหยุนโม่เหิงบวมแดง ดูอย่างไรก็เหมือนเพิ่งผ่านศึกหนักมาแน่นอน

“ฮูหยินหยุน ไม่ใช่แบบที่ท่านคิดนะ…” กู้ซีหวงยังพูดไม่ทันจบก็ถูกหยุนมู่หลานตัดบทเสียก่อนแล้ว “เจ้าทำเรื่องบัดสีกับอาเหิงแล้ว ยังกล้าปฏิเสธอีกอย่างนั้นรึ?”

“ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้นเจ้าค่ะ!” กู้ซีหวงคิดจะแต่งงานกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แล้วจะต่อต้านทำไมกัน? “ซีหวงแค่ไม่อยากให้โม่เหิงถูกคนลือว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด ถึงขั้นลือกันว่าทำร้ายร่างกายคน”

“งั้นหรือ” หยุนมู่หลานตอบกลับและแสดงว่าเห็นด้วยกับคำอธิบายของนางอยู่บ้าง

ทันใดนั้นกู้ซีหวงก็เอ่ยว่า “ฮูหยินหยุน ซีหวงขอตัวกลับไปเอาของบางอย่างจากที่บ้านก่อน รบกวนฮูหยินดูแลโม่เหิงด้วยเจ้าค่ะ” จากนั้นก็หันกลับมาพูดกับหยุนโม่เหิงด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์ “โม่เหิง รอข้าก่อนนะ”

หยุนโม่เหิงได้ยินนางบอกลาท่านแม่แล้วก็คิดว่านางจะกลับทันที แต่นึกไม่ถึงว่านางจะหันกลับมาบอกให้เขารอ เขาจึงพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นแล้วเหม่อมองนางเดินจากไปอย่างใจลอย

วันนี้เขาดีใจที่สุด เพราะนานแล้วที่เซียงซือไม่ได้ดีกับเขาแบบนี้!

หยุนมู่หลานและหยุนโม่เหิงนึกว่านางจะกลับไปที่บ้านต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองชั่วโมง แต่ใครจะรู้ว่าก้านธูปยังลดไม่ถึงครึ่งนางก็กลับมาแล้ว อย่างกับเดินออกจากจวนแม่ทัพไปเพียงไม่กี่ก้าว

จริงๆ แล้วกู้ซีหวงก็ไม่ได้กลับบ้านจริงๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่นางจูบหยุนโม่เหิง ร่างของนกเฟิ่งหวงก็ขยับและยังยัดแผ่นทองคำให้นางอีกด้วย แผ่นทองคำนั้นไม่ใช่เงินทองแต่อย่างใด แต่กลับเป็นพืชที่นางไม่รู้จักใบนั้น

ถึงแม้ว่านางจะไม่สามารถสื่อสารกับนกเฟิ่งหวงได้ แต่ก็พอเข้าใจในสิ่งที่นกเฟิ่งหวงจะสื่ออยู่บ้างว่ามันต้องการให้หยุนโม่เหิงกินแผ่นทองคำแผ่นนี้

แต่แผ่นทองคำนี้ออกมาโดยไม่มีที่มาที่ไป นางจึงไม่อยากจะเอาออกมาใช้ทันที จึงตั้งใจเดินออกจากบ้านตระกูลหยุนสักรอบหนึ่ง ด้วยจิตใจที่เป็นห่วงเป็นใยโม่เหิง เพิ่งจะเดินออกไปได้ครู่เดียวก็กลับมาเสียก่อน

หยุนโม่เหิงเห็นกู้ซีหวงเดินสาวเท้ายาวเข้ามาก็ตะโกนด้วยความดีใจ “เซียงซือ~”

“โม่เหิง! ข้ากลับมาแล้ว”

“เซียงซือ ของที่เจ้าถืออยู่ในมือคืออะไรหรือ?” หยุนโม่เหิงเห็นแผ่นทองคำใหญ่เท่าฝ่ามือที่อยู่ในมือของกู้ซีหวงจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

กู้ซีหวงตอบกลับส่งๆ เพราะนางก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเรียกว่าอะไร “…เรียกมันว่าแผ่นทองคำก็แล้วกัน”

“แล้วแผ่นทองคำนี้เอามาใช้ทำอะไร?” หยุนโม่เหิงมองออกว่าแผ่นทองคำนี้ไม่ใช่เงินหรือทองที่ใช้อยู่ทุกวัน จึงเอ่ยถามอีกครั้ง

“เอามาให้เจ้ากินน่ะสิ” กู้ซีหวงเห็นสายตาที่ไม่เข้าใจของเขาแล้วจึงอธิบายว่า “ถ้ากินมันเข้าไปแล้ว เจ้าก็จะสามารถควบคุมพลังของเจ้าได้ แต่จะทรมานหน่อย แต่เจ้าก็สามารถเลือกที่จะไม่กินได้เหมือนกัน…”

หยุนโม่เหิงเห็นท่าทางที่นางบอกว่าทรมานแล้วก็ตัวสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อได้ยินว่าสามารถปฏิเสธได้ เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่ปฏิเสธ

“ข้าจะกิน” หยุนโม่เหิงพูดอย่างมั่นใจ

“โม่เหิง ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องผ่านมันไปได้แน่นอน” ตอนที่กู้ซีหวงพูดให้กำลังใจอยู่นั้น หยุนโม่เหิงก็ก้มหน้าลงพอดี ทำให้เขาพลาดสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของนาง

ส่วนหยุนมู่หลานที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ ก็เห็นเต็มสองตา ถึงแม้ว่านางคิดไม่ตกว่าทำไมกู้ซีหวงถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้