นอกเมือง  

เฟยหงได้กลับมาหาลูกศิษย์ของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่ทิ้งช่วงห่างหายไปสักพักจากงานราชการในสำนัก เมื่อศิษย์ทั้งสามต่างได้เห็นอาจารย์ก็ดีใจกันยกใหญ่  

“ อาจารย์ท่านกลับมาแล้ว!! ”  

“ ข้าคิดว่าท่านทิ้งพวกเราไปแล้วซะอีก”  

เด็กสาวกล่าวพร้อมกับแสดงสีหน้าเศร้าออกมาเล็กน้อยแต่เมื่อได้เห็นเฟยหงความเศร้าเหล่านั้นต่างจางหายไป  

“ ใช่ๆข้าก็คิดเช่นนั้น ท่านดูสิพวกเราสามคนสร้างที่พักเล็กๆขึ้นมาเพื่ออาศัยรอท่านอาจารย์กลับมา บอกตามตรงถ้าพวกเราไม่ได้รับการปลุกเส้นลมปราณจากท่านอย่าว่าแต่กระโดดขึ้นต้นไม้เลย แรงที่จะตัดไม้พวกเรายังไม่มี ที่พวกเราสามารถทำสิ่งต่างๆเหล่านี้ได้เพราะมีอาจารย์ที่ดี ” 

เด็กหนุ่มหน้าจิ้มลิ้มกล่าวขึ้นพลางเกาหัวท่าทีเขินอาย เฟยหงที่ได้ยินเเบบนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา ตลอดระยะเวลาที่เฟยหงอยู่ในพระราชวัง เขาจะลดการป้องกันไม่ได้ แต่เมื่ออยู่กับเหล่าเด็กๆไม่มีฐานะจักรพรรดิ์เข้ามาเกี่ยวข้อง ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี  

“ ข้าเห็นหน้าพวกเจ้าทั้งสามคนแล้วทำให้ข้านึกถึงบุตรสาวของข้ายิ่งนัก ้ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากให้นางมาฝึกกับพวกเจา แต่ตอนนี้นางไม่สบายเลยไม่สามารถไปไหนมาไหนได้ ”  

เฟยหงมองหน้าเด็กทั้งสามคนไม่ต่างจากลูกของตนเองแม้เวลานี้ภายนอกเขาจะดูเหมือนผู้เยาว์อายุราวๆยี่สิบสองยี่สิบสามปีก็ตาม 

“ ท่านอาจารย์มีบุตรด้วยอย่างงั้นเหรอ งั้นที่อาจารย์หายไปนานเพราะว่า...” 

“ อืม ใช่แล้วข้าต้องดูแลบุตรพร้อมกับเป็นอาจารย์ของพวกเจ้าไปในตัว เอาละๆนางใกล้จะหายดีแล้วคราวหลังข้าจะให้นางมาฝึกกับพวกเจ้า”  

แน่นอนว่าเรื่องที่เฟยหงกล่าวขึ้นมาเป็นเรื่องจริงในตอนท้าย แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นตนต้องอธิบายเรื่องทั้งหมดให้กับลูกสาวของตัวเองได้รู้เกี่ยวกับรูปลักษณ์ของพ่อที่เปลี่ยนไป และเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น  

“ นอกจากนี้ ข้ายังคิดชื่อให้กับพวกเจ้าได้แล้ว มานี่มายืนเรียงแถวหน้ากระดานข้าจะตั้งชื่อให้กับพวกเจ้าทีละคน ”  

เด็กน้อยทั้งสามคนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็แสดงท่าทางดีใจกันยกใหญ่ 

“ คนแรกเจ้าเป็นเด็กหนุ่มที่ดูเฉลียวฉลาดปราดเปรื่อง แววตาตั้งมั่นแสดงให้เห็นถึงความมุมานะและพยาม เพราะฉะนั้นเจ้าชื่อคือเจียเหวินอวี้ ”  

เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ปริยิ้มยินดีก่อนจะคุกเค่าลงคำนับเฟยหง  

“ ข้าน้อยเจียเหวินอวีี้ ยินดีรับใช้ท่านอาจารย์ตลอดชีวิต!! ”  

เฟยหงประคองเด็กคนนั้นขึ้นพร้อมกับปัดฝุ่นที่หัวเข่าของเด็กที่สกปรก สร้างความตราตรึงใจให้กับเด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก  

“ ถึงแม้จะเป็นลูกศิษย์ข้า พวกเจ้าทั้งสามคนก็เปรียบเสมือนลูกของข้าในเวลาเดียวกัน”  

เฟยหงเดินมาแตะหัวของชายหนุ่มคนที่สองที่มีท่าทีเขินอายคล้ายกับสตรี  

“ เจ้าเป็นเด็กที่มีนิสัยอ่อนโยน มีเมตตากรุณา ในเวลาเดียวกันเจ้าก็มีความเเข็งแกร่งที่แฝงเอาไว้ เป็นเสน่ห์ของเจ้าไปอีกแบบ เจ้าชื่อเจียเหวินหลง ”  

“ ข้าเจียเหวินหลง คำนับท่านอาจารย์ ”  

เฟยหงพยักหน้าพลางยิ้มอ่อนก่อนจะนั่งย่อตัวลงก่อนที่จะจับมือของเด็กสาว  

“ ส่วนเจ้ามีหน้าสะสวยตั้งแต่เยาว์วัย มีความสามารถเกินวัยทั้งด้านฝีมือและด้านความรอบรู้ โตขึ้นไปจะต้องมีชายหนุ่มเข้ามาตอแยเจ้าแน่ๆ เหวิี้นอวี้ เหวินหลง ดูแลน้องเล็กของพวกเจ้าให้ดี ต่อไปนี้เจ้าชื่อเจียฮุ่ยหราน ”  

“ เจียฮุ่ยหรานยินดี ติดตามอาจารย์ตลอดชีวิต ”  

เฟยหงพยักหน้าก่อนจะลูบหัวของทั้งสามคน ขณะนั้นเองซีโร่ก็กล่าวบอกกับเฟยหง

[ นายท่าน จากการที่ท่านตั้งชื่อให้กับเด็กทั้งสามคนนี้ทำให้ พันธะสัญญาได้เริ่มขึ้นแล้ว ต่อไปนี้เด็กทั้งสามคนจะไม่สามารถทำอะไรท่านได้หากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา หากมีใครคนใดคนหนึ่งในสามคนนี้คิดมุ่งร้ายกับท่านตราประทับจะบดขยี้หัวใจของคนผู้นั้นทันที แต่ผลจากการที่ท่านตั้งชื่อทำให้ท่านสามารถมองเห็นขีดความสามารถของเด็กทั้งสามคนรวมถึงสามารถถ่ายทอดเคล็ดวิชาต่างๆได้เพียงแค่ท่านต้องการ ] 

แน่นอนว่าเฟยหงย่อมทราบดีถึงผลของมัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้เฟยหงวิตกกังวลแม้แต่น้อย  

“ เด็กทั้งสามคนนี้ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน ข้าเชื่อในตัวศิษย์ของข้า ”  

[ ในเมื่อนายท่านพูดแบบนั้นก็ไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า ผู้ช่วยเป่าจือจะสามารถหนีรอดจากการลอบสังหารไปได้ ตอนนี้ข้ารู้ตำแหน่งที่ตั้งของมันให้ข้าลงมือจัดการกับคนผู้นั้นหรือไม่? ]  

“ ไม่จำเป็น ตกเย็นข้าจะเป็นคนไปเยี่ยมเยียนเป่าจือด้วยตัวเอง”  

เฟยหงไม่รีบร้อนแต่อย่างใด เพียงแค่ต้องการใช้เวลากับเด็กๆทั้งสามคนที่เปรียบเสมือนบุตรของตนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็เท่านั้น  

“ เอาละวันนี้ข้าไม่ได้มาเพื่อตั้งชื่อให้กับพวกเจ้าเพียงอย่างเดียว แต่ข้าจะให้พวกเจ้าฝึกเคล็ดวิชาพื้นฐานที่ข้าได้นำมาให้พวกเจ้าได้ฝึกกัน ”  

เฟยหงนำตำราสามเล่มมอบให้กับทั้งสามคน  

“ ตำราทั้งสามเล่นนี้รวบรวมเคล็ดวิชาจำเป็นที่เจ้าพวกเจ้าต้องฝึก ให้พวกเจ้าพลัดเปลี่ยนตำราการฝึกวิชากันอาทิตย์ละหนึ่งครั้งสลับกันไปปเรื่อยๆ หลังจากนั้นข้าจะทดสอบดูความสามารถของพวกเจ้า” 

“ อาจารย์ข้ามีคำถามขอรับ ”  

เหวินอวี้ยกมือถามเฟยหงพร้อมกับชี้ลงไปยังสัญลักษณ์และตัวอักษรบนตำราเคล็ดวิชา 

“ นี่มันสัญลักษณ์ขององค์จักรพรรดิ์โดยเฉพาะ แล้วตรงนี้มันก็เขียนว่าเคล็ดวิชาส่วนตัวขององค์จักรพรรดิ์ซูเฟยเหยียน ”   

“................ ” 

จบตอน