ณ ที่ประทับขององค์จักรพรรดิ  

“ มีแค่เจ้าคนเดียวจริงๆสินะ ข้าขอถามเจ้าเหตุใดเจ้าถึงเอาตัวเองเข้าไปขวางทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายสามารถสังหารเจ้าได้เพียงแค่ต้องการ ”  

เฟยหงเอ่ยถามทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ด้วยท่าทีพิจารณาบางอย่าง  

“ กราบทูลองค์จักรพรรดิ์ ตัวกะหม่อมตั้งแต่เด็กจนโตใฝ่ฝันอยากเป็นทหารองค์รักษ์รักษาความปลอดภัยให้กับจักรพรรดิ์ และอีกสิ่งหนึ่งการกระทำของพวกเขาอุกอาจเกินไปราวกับว่ามีจุดประสงค์บางอย่างแอบแฝง กะหม่อมเลยต้องทำสิ่งที่ควรกระทำ ” 

[ นายท่าน มีใครบางคนกำลังแอบฟังท่านอยู่ ให้ข้าจัดการตอบโต้โดยอัตโนมัติหรือไม่? ] 

“ จัดการได้เต็มที่ แต่จงแสร้งเหมือนกับว่ามีใครบางคนปกป้องข้าเข้าใจไหม ” 

[ ขอรับนายท่าน เริ่มทำการตอบโต้ ] 

......................................................  

ณ โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง  

“ อึกกก!! บัดซบ ข้าถูกใครบางคนสะท้อนพลังกลับมา!! พลังของมันแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก สามารถรับรู้ได้ถึงการคงอยู่ของข้า ”  

“ ท่านว่าอย่างไรนะ หรือว่าเรื่องที่มันมีลมปราณจะเป็นเรื่องจริง อีกทั้งเรื่องพรรคเทพโอสถที่เขาล่ำลือกันจะเป็นฝีมือของจักรพรรดิ์นั่น!! ”  

ชายวัยกลางคนที่สถบออกมาก็คือ เป่าจือ อดีตผู้แทนขององค์จักรพรรดิ..และชายชราที่กำลังปรับลมปราณพร้อมกับขับเลือดเสียออกมาก็คือ หนึ่งในห้าผู้อาวุโสของตำหนักใน ไป๋มู่เทียน!!  

“ ไม่ใช่ จักรพรรดิ์นั่นไม่ได้ทำอะไรเลย เว้นก็แต่เป็นฝีมือของผู้พิทักษ์เงาประจำราชวงศ์!! ไม่ดีแน่ พวกเราลงมือเร็วเกินไปแบบนี้จะไม่ส่งผลดีต่อพวกเราหากนั่นคือผู้พิทักษ์เงาประจำราชวงศ์จริงๆ เกรงว่าข้าก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน ”  

“ ไร้สาระ ไม่มีทางเป็นไปได้!!! ผู้พิทักษ์เงาไม่มีทางเข้ามายุ่งเกี่ยวเพียงเพราะเรื่องแค่นี้เป็นแน่ จักรพรรดิ์นั่นกำลังปิดบังอะไรพวกเราอยู่ ”  

เป่าจือกล่าวขึ้นด้วยความเดือดดาลและโทสะที่เหลือล้น  

“ ท่านเป่าจือโปรดระงับโทสะของท่านเอาไว้ก่อน เวลานี้ยังไม่ใช่เวลาท่ี่เราควรลงมือ..รอให้ถึงการสอบประจำปี แผนการที่เราเตรียมไว้จะถูกนำออกมาใช้ในทันทีหากท่านวู่วามแผนที่เราวางมาทั้งหมดจะสูญเปล่า ในระยะเวลาที่ผ่านมาแผนการของเราสำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว กำลังทหารเกือบทั้งหมดก็อยู่ภายใต้คำสั่งของแม่ทัพเฉินแผนการในการโค่นล้มราชวงศ์ย่อมไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป ” 

ผู้อาวุโสไป๋มู่เทียนกล่าวบอกแก่เป่าจือ แต่ดูเหมือนโทสะภายในใจก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใดทำได้เพียงแค่สะกดข่มมันไว้ 

...........................................................  

[ ทำการตอบโต้เสร็จสิ้น แต่ว่านายท่านแบบนี้มันไม่น้อยเกินไปหน่อยหรือ? ข้าสามารถทำให้พวกนั้นตายได้เพียงแค่ท่านต้องการ]  

“ ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตใครหากยังไม่ถึงที่สุด  เอาเถอะยังไงก็แค่สั่งสอนแค่นี้ก็น่าจะทำให้อีกฝ่ายตระหนักได้ ”  

เฟยหงเพียงแค่ต้องการตักเตือนเท่านั้น แต่ถ้าหากถึงที่สุดแล้ว ก็คงต้องปล่อยไปตามชะตากรรม  

“ เอ่อ องค์จักรพรรดิ์ ท่านมีสิ่งใดจะกล่าวกับกะหม่อมหรือไม่ เห็นท่านเงียบมาสักระยะหนึ่งแล้ว ”  

“ มีสิ แต่ก่อนอื่นเจ้ายืนขึ้นได้แล้ว ไม่ต้องมากพิธี ”  

“ ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ ”  

“ เจ้ามีนามว่าอะไร ข้าขอทราบนามของเจ้าได้หรือไม่ พูดตามตรงหากเจ้าไม่เข้ามาขัดขวางข้าก็คงไม่ทัน— ” 

เฟยหงหยุดชะงักกับคำพูดของตัวเองไปชั่วขณะ  

“ ไม่ทัน? ไม่ทันอะไรอย่างงั้นหรือองค์จักรพรรดิ์ ”  

“ อ้อ ข้าหมายถึง ถ้าเจ้าเข้ามาขวางตาแก่พวกนั้นเอาไว้ไม่ทันคงเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น เรื่องนี้ข้าต้องขอบใจเจ้าจริงๆ เพราะแบบนั้นข้าถึงอยากทราบนามของเจ้า ” 

แน่นอนว่าหากทหารคนนี้ไม่เข้ามาขัดขวางเอาไว้ชั่วขณะ ภายในห้องนี้ก็มีแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“ กราบทูลองค์จักรพรรดิ์ กะหม่อมผู้น้อยมีนามตัวเดียว แซ่ตัวเดียว มีนามว่า หย่งผู่ อายุปีนี้ก็อายุย่างเข้ายี่สิบเก้าแล้ว ”  

“ ดีๆ หย่งผู่ เป็นชื่อที่ดี กล้าหาญ ยิ่งใหญ่ ช่างเป็นชื่อที่เหมาะกับเจ้าจริงๆ เอาล่ะหย่งผู่ต่อจากนี้เป็นต้นไปเจ้ามาเป็นองค์รักษ์ส่วนตัวของข้า ตกลงไหม ”  

หย่งผู่แววตาเบิกกว้างพร้อมกับทรุดเข่าลงกับพื้นน้ำตาค่อยๆไหลรินออกมา เฟยหงที่เห็นเช่นนั้นก็เข้าไปประคองหย่งผู่ในทันที  

“ กะ..กะหม่อมเกิดชาตินี้ไม่เสียดายชีวิตอีกต่อไปแล้ว กะหม่อมพร้อมจะเป็นปลายหอกที่แหลมคมและโล่ที่แข็งแกร่งของท่าน องค์จักรพรรดิ์จงเจริญ!! ”  

“ เอาล่ะๆ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อีกอย่างหนึ่งชีวิตของเจ้าไม่ใช่ของข้า เจ้ามีครอบครัวหรือไม่ลูกของเจ้าล่ะ ”  

เฟยหงกล่าวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ราวกับว่ากำลังตั้งตารอคำตอบบางอย่าง 

“ เรียนองค์จักรพรรดิ กะหม่อมมีลูกสาวอยู่หนึ่งคนชื่อ หย่งอี้ นางเป็นเด็กน้อยแก่นแก้วน่ารักเหมือนกับดอกบัวนางอาศัยอยู่กับภรรยาของกะหม่อมแถบชานเมืองส่วนท่านพ่อท่านแม่นั้นท่านได้จากไปหมดแล้ว”  

“ เรื่องนั้นข้าต้องขอแสดงความเสียใจด้วย แต่ว่าเจ้าไม่สนใจให้ลูกของเจ้าและภรรยามาอาศัยในเรือนรับรองของพระราชวังแห่งนี้หรือ? ถ้าเป็นแบบนี้เจ้าก็จะได้เจอหน้าลูกกับภรรยาของเจ้าทุกวันเลยไงล่ะ ว่าอย่างไร ”  

หย่งผู่น้อมตัวลงทำความเคารพ เวลานี้หย่งผู่ศรัทธาจักรพรรดิ์ผู้มีเมตตาองค์นี้อย่างหมดหัวใจ 

“ ขอบพระทัยองค์จักรพรรดิ์ กะหม่อมไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ในเมื่อพระองค์เป็นคนเสนอเช่นนี้ หากกะหม่อมยังดึงดันปฏิเสธก็เหมือนกับการไม่ให้เกียรติท่าน ”  

“ ยอดเยี่ยม!!! ให้พวกนางเข้ามาภายในวันนี้ได้หรือไม่ ” 

[ นายท่าน นี่ท่านคงจะไม่เห่อลูก ท่านดูตื่นเต้นกว่าปกติ ลูกสาวของท่านกำลังจะมีเพื่อนเล่นแล้วสินะ นิสัยความเป็นพ่อก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ท่านต้องรู้เอาไว้ด้วยว่าหากใครรู้ขึ้นมาว่าท่านมีบุตรสาวจริงๆ จะต้องมีคนใช้ลูกของท่านเป็นเครื่องมือ เช่นการจับนางหมั้น—] 

ซีโร่กล่าวไม่ทันจบบรรยากาศรอบพระราชวังต่างมืดครึ้มพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าทั่วพื้นดินราวกับว่าเมืองแห่งนี้กำลังจะสูญสิ้น 

“ ถ้ามันคิดจะทำเช่นนั้น นั่นก็เป็นวันสุดท้ายชีวิตของมัน ลูกสาวข้าใครอย่าแตะ!! ต่อให้เป็นเทพเซียนที่ไหน ข้าก็ไม่เว้นทั้งนั้น!!! ” “ ถ้ามันคิดจะทำเช่นนั้น นั่นก็เป็นวันสุดท้ายชีวิตของมัน ลูกสาวข้าใครอย่าแตะ!!..ต่อให้เป็นเทพเซียนที่ไหน ข้าก็ไม่เว้นทั้งนั้น!!! ”

จบตอน