ตอนที่ 4 ยืมศพคืนวิญญาณ

ตามท้องถนนตอนเที่ยงคืนไฟถนนเป็นสีเหลืองและผู้คนต่างกลับเข้าบ้านหมดแล้ว มันหนาวและลมแรงเหมือนคนมีดกรีด

โจวเจ๋อรู้สึกหนาวเช่นกันเขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแต่เขารู้สิ่งหนึ่ง ที่นี่มันคือโลกมนุษย์

เขาตายแล้วแต่เขากลับมาได้เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเขาทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าด้วยความมึนงง

เขาไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นๆ มากมายในปัจจุบัน เช่นสถานที่ที่เขาเพิ่งลงไปหรือชายชราที่ได้รับการรักษาก่อนที่เขาจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ เช่นผู้หญิงที่ไม่มีใบหน้าชุดสีแดงในสระน้ำ เช่นเล็บของตัวเอง

เขากลับมาแล้วซึ่งน่าจะเป็นเรื่องที่มีความสุขมาก แต่ถึงแม้จะมีคนเดินผ่านไปมาเป็นครั้งคราวและแม้ว่าเขาจะกล่าวทักทายอีกครั้งก็ไม่มีใครเห็นเขาและได้ยินเขา

เขาถูกตัดขาดจากโลก

ผู้ที่ไม่ได้ถูก "ขัง" จะไม่เข้าใจความเจ็บปวดของการถูกโดดเดี่ยวอย่างสิ้นเชิง สำหรับโจวเจ๋อโลกทั้งโลกคือคุกของเขาซึ่งถูกคลุมด้วยผ้าสีดำอีกชั้น

ไม่มีใครสามารถมองเห็นเขาไม่มีใครสามารถสื่อสารกับเขาได้

เขาไม่สามารถจับต้องอะไรได้ แม้แต่ลมก็ยังพัดผ่านเขาได้อย่างง่ายดาย เขาอ่อนแอมากคำว่า "อ่อนแอจนแทบไม่มีตัวตน" นั่นคือสิ่งที่สามารถบรรยายตัวเขาในเวลานี้

ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ทำให้โจวเจ๋อตกใจมากที่สุดก็คือเขาเห็นว่ามีจุดแสงบนร่างกายของเขาไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง กล่าวอีกนัยหนึ่งคือร่างกายของเขาค่อยๆ จางหายไป

บางทีในอีกสี่ชั่วโมงเขาอาจจะหายไปอย่างสมบูรณ์และถูกลบล้างร่องรอยสุดท้ายออกไป

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่เขารู้ว่าเวลาของเขาเหลืออยู่ไม่มากแล้ว

โจวเจ๋อเคยได้ยินเรื่องราวของผีที่ใช้การ "ยืมศพคืนวิญญาณ" เขาต้องการที่จะทำแบบนี้เช่นเดียวกัน ตอนนี้เขากลายเป็นวิญญาณร้ายที่มุ่งมั่นจะคืนชีพตัวเองโดยไม่สนใจว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นใคร

ในเวลานี้ผู้คนมักเห็นแก่ตัวโจวเจ๋อก็ไม่มีข้อยกเว้นและเขาทนไม่ได้จริงๆ

อย่างไรก็ตามเมื่อใดก็ตามที่เขาพร้อมที่จะเข้าใกล้บุคคลใดบุคคลหนึ่ง แสงที่ด้านบนของศีรษะของคนผู้นั้นจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บและร่างกายของเขามีท่าทีว่าจะสลายเร็วขึ้น

เขาเหนื่อยและมึนเล็กน้อยเขากำลังรอการสิ้นสุดของเขา เขากำลังรอจุดจบของเขาอย่างเงียบๆ และเศร้าโศก

ในฐานะคนที่ตายไปแล้วครั้งหนึ่งหากได้พบเจอกับความตายอีกครั้งเขาจะสามารถทำใจยอมรับได้อย่างรวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้นในสถานการณ์ปัจจุบันของโจวเจ๋อยิ่งอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่เขาก็ยิ่งต้องทนทุกข์ทรมานนานขึ้นเท่านั้น

"แซ่บ ... "

ด้านหน้ามีร้านเปิดไฟอยู่ ดูเหมือนร้านหนังสือเพราะสามารถมองเห็นแถวของชั้นหนังสือผ่านประตูกระจกได้

ใครบางคนผลักประตูเปิดและออกมา มันเป็นผู้ชายในเสื้อสเวตเตอร์ เขาสวมหมวกและมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

เขามองซ้ายขวาสักพักแล้วก็จากไปอย่างไม่รีบร้อน แน่นอนว่าชายคนนั้นมองไม่เห็นโจวเจ๋อซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปไม่ถึงห้าเมตร เดิมทีโจวเจ๋อไม่รู้สึกผิดปกติ แต่ไม่นานหลังจากที่ชายคนนี้จากไป

ใช่ ลมหายใจอุ่นๆ

ความอบอุ่นแบบนี้ทำให้โจวเจ๋อรู้สึกอธิบายไม่ถูก แต่ในปัจจุบันเขาเหมือนคนที่กำลังจะตายท่ามกลางพายุหิมะที่จู่ๆ ก็เก็บกล่องไม้ขีดไฟได้

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม้ขีดไฟไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้หรือไม่ แต่เขาจะเปิดมันเพื่อให้ตัวเองรู้สึกถึงความอบอุ่นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะตาย

โจวเจ๋อเดินเข้าไปในร้านหนังสือ ด้านหลังชั้นหนังสือมีชายคนหนึ่ง

เป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาซึ่งอาจจะอยู่ในวัยยี่สิบหรือยี่สิบกลางๆ เนื่องจากเปิดเครื่องปรับอากาศในร้านเขาจึงไม่ได้สวมเสื้อผ้ามากมายมีเพียงเสื้อคลุมบางๆ เท่านั้น

เขานอนอยู่บนพื้นแต่โจวเจ๋อรู้สึกอบอุ่นเหมือนคนยากจนที่เดินบนถนนตอนกลางคืนและเก็บถุงเหรียญทองได้

สถานการณ์ที่น่าสนใจแบบนี้ไม่สามารถปฏิเสธได้ยิ่งไปกว่านั้นปัจจุบันโจวเจ๋อยังไม่มีคุณสมบัติที่จะปฏิเสธอีกด้วย! โจวเจ๋อเดินไปนั่งยองๆ ต่อหน้าชายหนุ่มเขาไม่รู้ว่าจะเข้าไปในร่างกายของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างไร

แต่เขารู้วิธีสัมผัสความอบอุ่นที่เขาต้องการมือข้างหนึ่งยื่นออกมาวางบนหน้าอกของอีกฝ่ายโจวเจ๋อเห็นว่าเล็บของเขาค่อยๆ ฝังอยู่ในร่างกายของอีกฝ่ายนี่เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก

มันแตกต่างจาก "สายลม" ที่พัดผ่านร่างกายของเขาเมื่อเขาเดินบนถนนก่อนหน้านี้มันเป็นการหลอมรวมโดยเขาใช้เล็บของตัวเองในการเป็นสื่อกลาง

ร่างกายของโจวเจ๋อเริ่มเข้าสู่ร่างกายของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ และทั้งสองก็เริ่มทับซ้อนกัน

………………

“ซูเล่อ! ตื่นได้แล้ว, ตื่นนน!”

โจวเจ๋อถูกปลุกเพราะถูกใครบางคนผลักจนตื่น เขาลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ของร้านหนังสือ

"เฮ้ตื่นได้แล้ว! "

เสียงของผู้หญิงนั้นแหลมและสูงมาก

เมื่อเงยหน้าขึ้นโจวเจ๋อก็มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา เธอน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงที่มีอายุในช่วงนักเรียนมัธยมปลาย แม้ว่าเธอจะมีความก๋ากั่น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าใบหน้าของเธอยังคงเป็นเด็กอยู่

"เฮ้ ซูเล่อนายหมายความว่าอย่างไร นายกล้าขึ้นเสียงกับพี่สาวของฉันต่อหน้าพ่อแม่ใครมอบความกล้านี้ให้กับนาย! "

ซูเล่อ! เป็นใคร?

โจวเจ๋อกางมือออกด้วยความงุนงงและพบว่ามือของเขาเรียบเนียนมาก มือเดิมของเขามีรอยหยักและหยาบกระด้างเล็กน้อยเนื่องจากการฝึกฝนเครื่องมือผ่าตัดเป็นเวลานาน

" นี่ฉันกำลังคุยกับนายอยู่นะ!”

หญิงสาวตบเคาน์เตอร์อย่างดุร้าย

โจวเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อยยืนขึ้นและเดินไปที่กระจกกระจกใกล้ประตูร้านเขาเห็นเงาสะท้อนของตัวเองมันเป็นใบหน้าที่แปลกประหลาด . ไม่มันเป็นใบหน้าที่เขาเห็นเมื่อคืน

นี่ร่างกายของฉันหรือเปล่า?

"เฮ้นายหมายความว่ายังไง? พ่อแม่ของฉันโกรธมาก ฉันขอบอกนายอีกครั้งว่าสิ่งที่นายกินและดื่มเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ครอบครัวของฉันหามา ลูกเขยอย่างนายมีคุณสมบัติจะมาล้อเล่นกับครอบครัวของฉันอย่างนั้นหรือ? คืนนี้ถ้านายไม่กล้ากลับบ้านเชื่อหรือปล่าวว่าฉันจะมาจัดการนายถึงที่นี่! "

หญิงสาวตบโต๊ะแต่ทันใดนั้นเธอก็พบว่าชายตรงหน้าซึ่งเป็นพี่เขยของเธอไม่ได้หลบหลีกและร้องขอความเมตตาเหมือนอย่างเคย แต่สายตาที่เย็นชาของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย

ในตอนนี้เธอดูเวลาและพบว่ามันเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว

"อืมฉันไปโรงเรียนก่อนแล้วฉันจะมาจัดการนายตอนเย็น! "

เด็กสาวจากไปอย่างงงๆ

โจวเจ๋อค่อยๆ กลับมานั่งที่เก้าอี้หลังเคาน์เตอร์ซึ่งมีโน้ตบุ๊กเก่าๆ พร้อมโทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆ

แม้ตอนนี้เขาก็ยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับกระบวนการเปลี่ยนแปลงตัวตนของเขาได้

เขาคือโจวเจ๋อเป็นศัลยแพทย์หนุ่มที่มีชื่อเสียงในตงเฉิงและเขาเป็นเด็กกำพร้า

และตอนนี้เขากลายเป็นตัวตนนี้ เด็กสาวคนนั้นพูดว่าอะไร? ฉันเป็นลูกเขย? มีเมียแล้วเหรอ? แล้วแม่ยายกับพ่อตาของฉันเป็นใคร?

และดูท่าทีและน้ำเสียงของน้องภรรยาที่เพิ่งพูดต่อหน้าพี่เขย ทำให้เขาค่อนข้างชัดเจนกับตัวตนปัจจุบัน ซูเล่อคนนี้ต้องเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านช่างสอดคล้องกับประเพณีอันดีงามในสมัยโบราณจริงๆ

ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านไม่ต่างอะไรกับคนเฝ้าประตู ไม่เพียงแต่เขาจะถูกครอบครัวภรรยาดูหมิ่นเท่านั้นแม้แต่คนรอบข้างก็ยังดูถูกเขาด้วย ตัวตนของเขาคล้ายกับเป็นอาชญากรที่มีโทษหนักติดตัว

หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่โทรศัพท์ของตัวเอง โทรศัพท์ไม่ได้ตั้งรหัสผ่านไม่ทราบว่าเป็นเพราะความขี้เกียจหรือไม่กล้าตั้งรหัสผ่าน อย่างน้อยในเวลานี้ก็ทำให้โจวเจ๋อเปิด wechat และ QQ ของเขาได้อย่างง่ายดาย

มีไม่กี่คนในรายชื่อ QQ นั่นคือเพื่อนสมัยมัธยมต้น เพื่อนสมัยมัธยมปลายและเพื่อนนักศึกษา ส่วนในรายชื่อของสมาชิกครอบครัวมีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือ "ภรรยา"

เมื่อเปิดบันทึกการสนทนา QQ กับเธอทุกอย่างล้วนว่างเปล่า

ดี

โจวเจ๋อเปิด Wechat พยายามที่จะหาให้ได้และพบข้อความที่ซูเล่อสนทนากับภรรยา โดยปกติแล้วข้อความที่คนทั่วไปจะสนทนากันก็ตัวอย่างเช่น เราจะกินอะไรคืนนี้ ต้องเตรียมอะไรสำหรับวันนี้, ซื้อของชิ้นนี้มาราคาเท่าไหร่ สุขภาพของคุณเป็นอย่างไรบ้าง

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมีเพียง "โอ้" "อืม" "ดี"

โจวเจ๋อทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้ข้างๆ ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้มีความซับซ้อนเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่ฝ่ามือของตัวเองและพบว่าเล็บมือของเขาไม่ต่างจากคนทั่วไป

แต่เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าเล็บมือของเขามีความแตกต่างเป็นอย่างมากในตอนที่ยังเป็นผีอยู่ มันช่วยให้เขารอดจากหญิงสาวไร้ใบหน้ามาได้

แต่ทันทีที่เขาเริ่มคิดถึงมันในเวลานี้โจวเจ๋อพบว่าเล็บของเขาเริ่มงอกออกมาช้าๆ และในเวลาเดียวกันก็กลายเป็นสีเข้มและโปร่งใส แม้กระทั่งตอนนี้มันยังปล่อยหมอกสีดำอ่อนๆ ออกมาด้วย

“หวา ...”

เขากระโดดถอยหลังด้วยความตกใจ แต่เมื่อหลับตาลงเล็บมือของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

ตั้งแต่เช้าถึงเที่ยงโจวเจ๋อนั่งอยู่ที่นั่นเพื่อพยายามปรับตัวให้เข้ากับตัวตนใหม่ของเขาและเขาก็พยายามบรรเทาความรู้สึกไม่สบายที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงตัวตน เขาไม่ได้กินข้าวกลางวันและเขาไม่รู้ว่าเขาลืมหรือเปล่า

หลังจากกลับเข้าสู่โลกมนุษย์โจวเจ๋อยังคงอยู่ในเมืองตงเฉิง บ้านเดิมของเขาอยู่ในเขตฉงฉวนแต่ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในเขตกังจาซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน

ในตอนบ่ายโจวเจ๋อถอนหายใจและลุกขึ้นยืนในความเงียบ เขาเริ่มพยายามทำความสะอาดชั้นหนังสือ หลังจากนั้นเขาก็หาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา

ชายชราคนนั้นก่อนตายเขาเคยพูดว่า "เขาจะถูกพบ" และหญิงสาวไร้หน้าในนรกกล่าวว่า "ไม่ช้าก็เร็วคุณจะถูกพบ" ซึ่งทำให้โจวเจ๋อรู้สึกวิกฤตเล็กน้อย

ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพ "มีชีวิต" และการกลับมามีชีวิตหลังความตายนั้นเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก ดังนั้นเขาจึงทะนุถนอมมันเป็นพิเศษ

อย่างน้อยก่อนที่เขาจะสามารถแยกแยะสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์และเข้าใจเบาะแสเพียงพอเขาต้องแทนที่ตัวเองด้วยตัวตนนี้เสียก่อน

จะดีกว่าที่จะไม่ทำให้เกิดความผิดปกติมากเกินไปและไม่ดึงดูดความสนใจของผู้ที่ "ต้องการจับตัวเขา"

ธุรกิจร้านนี้แย่จริงๆ การตกต่ำของตลาดหนังสือแบบเดิมไม่ได้เกิดขึ้นเพียงวันสองวัน แต่มันเป็นเวลานานแล้วแม้ว่าร้านนี้จะตั้งอยู่ในเขตของโรงเรียนก็ตาม

กล่าวได้เพียงว่าถ้าซูเล่อเลือกที่จะเปิดร้านหนังสือที่นี่ก็เป็นคำถามว่าเขาจะหาเงินด้วยตัวเองได้หรือไม่

ยังไม่ถึงบ่ายสามโมงลูกค้าคนแรกของวันนี้ก็เข้ามา

เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหัวมุมเป็นเวลานาน โจวเจ๋อรอสักพักจึงเดินไปถามว่า "สนใจเรื่องไหนครับ"

"ขอดูก่อนนะครับ" อีกคนตอบกลับ

"ตามสบายเลย." โจวเจ๋อไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไปเขาเลิกแกล้งทำเป็นเถ้าแก่ร้านหนังสือ

แต่ทันใดนั้นอีกฝ่ายก็ถามเขาขึ้นเบาๆ ว่า

"คุณไม่รู้จักผมจริงๆ เหรอ? "

"อะไร? " โจวเจ๋อถาม

“เมื่อคืนผมตีคุณที่หัวด้วยไม้เบสบอลและปล้นเงินของคุณ ผมค่อนข้างแน่ใจว่าในตอนนั้นคุณไม่ได้หายใจแล้ว”