- Beginning -

       ผมรู้สึกตัวขึ้นบนเตียงนอนหลังหนึ่งซึ่งถูกคลุมด้วยผ้าคอตตอนอย่างดีที่ให้ความรู้สึกนุ่ม หลับสบาย ที่รอบๆ เตียงนอนมีม่านคลุมเตียงสีขาวสะอาดตาถูกมัดไว้กับเสารอบเตียงนอนทั้งสี่ด้าน

       ผมดันตัวเองขึ้นมานั่งบริเวณขอบเตียงแล้วเริ่มมองสำรวจไปรอบๆ ห้องนี้เป็นห้องเพดานสูง ซึ่งเฟอร์นิเจอร์และของประดับตกแต่งต่างๆ ในห้องดูคล้ายจะเป็นสไตล์วิคตอเรีย ผมไม่รู้ว่าผมเข้ามานอนอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร แต่กลับมีข้าวของของผมวางเอาไว้บนโต๊ะยาวที่ชิดติดกับผนังห้อง

       ปัง! ปัง!! ปัง!!!

       ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปดูกระเป๋าเสื้อผ้าของผมนั่นเอง จู่ๆ ก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นคล้ายกับเสียงลั่นไกลของปืนมาจากนอกห้อง พร้อมกับเสียงประกาศบางอย่างจากลำโพงที่ติดอยู่กับมุมหนึ่งของห้อง กับภาพบางอย่างที่ปรากฏบนหน้าจอที่ถูกติดตั้งอยู่ข้างประตู

       "ขณะนี้เหลือผู้เล่น 11 คน" หลังเสียงประกาศดังขึ้นจอก็แสดงภาพคน 12 คนโดยหนึ่งในนั้นก็มีผมอยู่ด้วย และคนหนึ่งที่ถูกเบลอภาพเอาไว้พร้อมกับกากบาทสีแดงทับไว้อีกที

       "สวัสดีผู้เล่นทุกท่าน" บนหน้าจอปรากฏเป็นใครบางคนที่สวมหน้ากากสีขาวซีด มาพร้อมกับเสียงทุ้มที่เหมือนมีการปรับออโต้จูนมาแล้วพูดขึ้น

       "ขณะนี้เกมของพวกเรานั้นได้เริ่มขึ้นแล้ว"

       "ขอให้ทุกท่านไปรวมตัวกันที่หน้าล็อบบี้ เพื่อมาฟังกติการ่วมกัน" หลังพูดจบหน้าจอนั้นก็ดับลงไป

       ด้วยที่ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อ จึงได้แต่ทำตามคำเชื้อเชิญของบุคคลปริศนาคนนั้น

       ผมเดินมาสักพักจนเกือบจะถึงหน้าห้องล็อบบี้ ผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนสะอึกสะอื้นอยู่ในห้องนั้นก่อนจะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปดูช้าๆ

       "พะ พี่แบรด ตื่นสิครับ" เสียงของเด็กชายคนหนึ่งที่คาดว่าจะเป็นเด็กวัยมัธยมจากชุดที่เขาใส่ กำลังอ้อนวอนให้ร่างหนาร่างหนึ่งที่นอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่ฟื้นขึ้นมา

       ผมที่เป็นหมอจึงรีบเข้าไปดูร่างที่นอนอยู่นั้นโดยทันที

       "ขอพี่ดูหน่อย" เด็กชายคนนั้นหลบทางให้ผมแบบไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก พลางปาดน้ำตาที่เปราะเปื้อนอยู่นั้นออก

       ชายที่นอนแน่นิ่งอยู่นั้นดูจากรูปร่างและลักษณะการแต่งตัวแล้ว คาดว่าจะเป็นพี่หรือเพื่อนของเด็กชายที่นั่งข้างผมอยู่ตอนนี้ เขามีแผลที่คิดว่าน่าจะเกิดจากกระสุนปืนจากรอยกระสุนที่มีอยู่ตามพื้น และจากการคลำชีพจรดูแล้วก็เป็นอย่างที่คิด..เขาได้เสียชีวิตไปแล้ว และเมื่อผมเหลือบตาไปมองก็พบว่า เด็กชายอีกคนก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

       "ทนไหวไหม" ผมถามเด็กชายคนนั้นที่กำลังนั่งกุมแผลของตัวเองอยู่พลางมองมาที่ผม ซึ่งกำลังตรวจดูแผลของร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่

       "ครับ? " ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจคำถามของผมที่ถามเกี่ยวกับแผลของเขา ผมจึงอธิบาย

       "แผลเราน่ะ...ทนไหวไหม" ผมถามเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นเพราะไม่อยากให้เขาขวัญเสียไปมากกว่านี้

       "อย่าเพิ่งห่วงผมเลยครับ! พี่แบรดเขา.." สีหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปทันทีเมื่อดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปยังร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่

       "ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! " เสียงของใครบางคนหัวเราะลั่น ซึ่งมาพร้อมกับภาพบนหน้าจอใหญ่ที่ตั้งอยู่บริเวณที่คาดว่าจะเป็นประตูทางออกของที่นี่

       บนจอนั้นปรากฏภาพของบุคคลปริศนาที่เคยปรากฏให้เห็นแล้วในห้องนอนนั้น เขาดูหัวเราะอย่างชอบใจเหมือนนี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการให้เกิดขึ้น

       หลังจากที่เขาออกมาปรากฏตัวได้ไม่นาน ก็เริ่มมีบุคคลมากมายที่เคยปรากฏในจอภาพนั่นทยอยเข้ามารวมตัวกันในห้องล็อบบี้ เมื่อคนทั้งหมดเข้ามากันครบแล้วเขาก็ได้พูดขึ้นอีกครั้ง

       "ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท"

       "แค่ไม่นึกว่าเกมในครั้งนี้ของเราจะเริ่มได้รวดเร็วขนาดนี้"

       "เกมอะไรของมึงวะ! " ผู้ชายคนหนึ่งดูจากลักษณะท่าทางแล้วคงเป็นวัยทำงาน แต่งตัวด้วยสูทสีน้ำเงินภายในเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างดี มีการปลดกระดุมเม็ดบนออกหนึ่งถึงสองเม็ดเป็นข้อที่แสดงว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างมีอารมณ์ร้อน ซึ่งเขาพูดออกไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว

       "ใจเย็นสิๆ อยากโดนฆ่านักรึไง" ชายบนจอภาพพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่เป็นคำพูดที่ทำให้ทุกคนในห้องนี้เงียบโดยไม่ต้องใช้อาวุธอะไรขู่เลยด้วยซ้ำ

       "ต่อไปนี้ให้เรียกฉันว่า 'เกมมาสเตอร์' "

       "กะ เกมอะไรกันคะ" ผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตระกุกตระกักด้วยความกลัว ดูแล้วเธอคงมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม การแต่งตัวของเธอดูมีระดับมาก ขัดกับหน้าตาที่ดูน่ารักสดใสของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องยอมรับว่าเธอดูเหมาะกับชุดนี้มากจริงๆ

       "เกมง่ายๆ พวกคุณน่าจะเคยเล่นกันอยู่แล้ว"

       "แล้วทำไมพวกกูต้องเล่นกับมึงด้วยวะ! " ชายคนเดิมถามขึ้นอีกครั้ง พลางชี้ไปที่จอภาพด้วยความโมโห

       "รู้ไหมว่ากูลูกใคร"

       "รู้สิ ก็ผู้ทรงอิทธิพลคนนึงของประเทศเน่าๆ นี่ใช่ไหมล่ะ" เกมมาสเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับว่าไม่ได้เกรงกลัวอิทธิพลอะไรของชายคนนั้นเลยสักนิด

       "ที่นี่ก็มีแต่ลูกของพวกผู้ทรงอิทธิพลทั้งนั้นแหละ! " หลังจากเขาพูดจบชายคนนั้นก็นิ่งเงียบไปชั่วขณะนึง คงรู้แล้วว่าพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว จึงได้แต่กำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้น

       "มีคำถามอีกไหม"

       "..."

        หลังจากเกมมาสเตอร์เปิดโอกาสให้ทุกคนถาม ก็ผ่านมาราว 5 นาทีแล้ว แต่ทุกคนนั้นยังคงนิ่งเงียบ เขาจึงเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง

       "ถ้าไม่มีคำถาม..ก็ขออธิบายกติกาของเกมนี้เลยแล้วกันนะ"

       เขาอธิบายกฎและกติกาของเกมที่เขากล่าวอ้างขึ้นอย่างละเอียด โดยผมสรุปออกมาได้ดังนี้

       1. ห้ามคิดหนีหรือพังข้าวของออกไปเด็ดขาด

       2. ต้องจับคนที่โกหกในกลุ่มพวกเราให้ได้ โดยคนคนนั้นมีโค้ดเนมว่า "Barbaric"

       3. พวกเรามีโอกาสเลือกคนที่คิดว่าใช่ได้เพียง 3 ครั้งเท่านั้น หากผิดทั้งหมดพวกเราจะถูกฆ่าด้วยก๊าซพิษที่ถูกติดตั้งเอาไว้ในเครื่องปรับอากาศ

       และข้อสุดท้าย..ข้อที่ทำให้เกิดความสับสนและวุ่นวายขึ้นในหมู่ของพวกเรามากที่สุดคือ...จะมีคนตายเกิดขึ้นทุกวันเป็นการนับถอยหลัง

       หลังจากที่เกมมาสเตอร์พูดจบลงไป หน้าจอนั้นก็พลันดับลงทันที โดยทิ้งไว้เพียงความระแวงและสับสนวุ่นวายของพวกเราที่เกิดขึ้นในห้องล็อบบี้แห่งนี้...

To Be Continued