ภาพเบื้องหน้า คือภูเขาสูงใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านสลับกับภูเขาลูกเล็ก ลูกใหญ่สลับกันไป ณ หุบเขา แห่งนี้ บริเวณทิวเขา รวมถึงอากาศตอนนี้ช่างไม่งดงาม ไร้เมฆหมอก ไร้แสงของดวงอาทิตย์ แม้แต่มวลเหล่าดอกพฤกษานานาพรรณต่างก็ไม่เบ่งบาน เช่นเดียวกับร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของหน้าผา เมื่อก้มมองลงไปใต้เท้า จะมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ถ้าเมื่อโดดลงไปจากตรงที่ยืนอยู่ สายตาที่เหม่อลอยเต็มไปด้วยคราบน้ำตาของสองเบ้าลูกตา

หวนนึกถึงภาพที่เธอมองเห็นอยู่เบื้องหน้าสายตาของเมื่อครู่ ภาพของชายคนรักที่เธอเฝ้ารอการกลับมาสามีที่มีภาระหน้าที่เป็นถึงท่านแม่ทัพแห่งแคว้นหลินซาง ที่ได้รับคำสั่งพระราชบัญชาจากองค์ฮ่องเต้ให้ไปออกศึกสู้รบกับแคว้นเอี๋ยนที่กลังเข้ามารุกรานในเวลานั้น ทั้งที่เธอกับสามีหลังจากแต่งงานอยู่กินกันมาได้สามเดือนยังไม่มีทายาทให้กับตระกูลเทียนสักคน ยังต้องมาพลักพรากจากสามีอันเป็นที่รักนามว่าเทียนจิ้นฝาน ส่วนหญิงสาวมีนามว่าเทียนฟางหรู

“ท่านพี่จิ้นฝาน ข้าจะตั้งตาเฝ้ารอท่านเดินทางกลับมา”

“น้องหญิงฟางหรู ข้าให้สัญญาว่าข้าจะกลับมาหาเจ้า เจ้าคือยอดรักของข้าคนเดียว”

ภาพคู่รักสองคนที่ยืนกอดกันทั้งน้ำตา อยู่ภายในสายตาของเหล่าทหารรับใช้รวมถึงบ่าวรับใช้ สักพักเทียนจิ้นฝานก็ผละออก พร้อมกับเดินขึ้นไปนั่งลงบนหลังอานม้า ม้าตัวสีขาวประจำกายของเขา พร้อมกับขี่ม้ามุ่งตรงจากออกไปพร้อมกับเหล่าทัพกองกำลังทหารรับใช้ โดยมีสายตาฟางหรูจับจ้องมองจนลับสายตาของเธอไป ฟางหรูก็เฝ้ารอการกลับมาของสามีของเธอทีออกไปตรากตรำสู้ศึกมาเป็นเวลาสามปี โดยไม่เคยได้รับข่าวคราวจากสามี จดหมายที่เขียนฝากส่งไปก็ไม่เคยได้รับการตอบรับสักฉบับ

“นายหญิงฟางหรูเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านแม่ทัพจิ้นฝานกลับมาแล้วเจ้าค่ะ กำลังอยู่ที่ห้องนอนพร้อมกับ....นายหญิงฟางหรูรอข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ”

หลังจากหญิงรับใช้มารายงาน การกลับมาของสามีที่มีนามว่าเทียนจิ้นฝาน เมื่อฟางหรูได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งออกจากสวนตรงกลับไปยังห้องนอนทันที โดยที่ไม่ได้ฟังสิ่งที่หญิงสาวรับใช้กล่าวให้จบ เพียงแค่ได้ยินชื่อของสามีที่รัก ก็พร้อมทำให้เธอรู้สึกดีใจจึงรีบวิ่งตรงไปยังห้องนอน ทันทีเปิดประตูเพื่อจะเข้าไป ภาพที่เธอเห็นกลับกลายเป็นภาพของหญิงสาวที่มีใบหน้าสะสวยละอ่อนเยาว์กว่าเธอ กำลังเอื้อมมือยืนปลดผ้าคลุมไหล่ให้กับสามีอันเป็นที่รักของเธอ

“ท่านพี่จิ้นฝาน...ทำไมท่านพี่ทำกับข้าเยี่ยงนี้....ข้าเผ้ารอการกลับมาของท่าน นี่หรือคือสิ่งที่ท่านตอบแทนข้า” ฟางหรูกล่าวออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลเป็นทางอาบสองข้างแก้ม

“ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ....” จิ้นฝานกล่าวไม่ทันขาดคำก็ถูกฟางหรูพูดขัดซะก่อน

“ข้าไม่ฟังคำแก้ตัวของท่าน”  ฟางหรูกล่าวตะโกนออกมาทั้งน้ำตา พร้อมกับวิ่งออกจากห้องด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ จากความรักที่เธอมีให้แก่สามีเพียงผู้เดียว

“น้องหญิง....เจ้าเข้าใจข้าผิด....อย่าพึ่งไป....รอข้าก่อน” จิ้นฝานกล่าวพร้อมกับวิ่งตามร่างของฟางหรู

'ในเมื่อความรักที่ข้ามีให้ ท่านกลับไม่เห็นค่า ข้าขอไม่มีชีวิตยู่ ชาตินี้ถือว่าราขาดจากกัน' ฟางหรูคิดได้ดังนั้นจึงวิ่งตรงเข้าไปภายในหุบเขา จนวิ่งมาสุดของขอบหน้าผาที่เบื้องหน้า ต่างมีภูเขาสูงใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านสลับกับภูเขาลูกเล็ก

เธอก้าวเดินออกมาด้านหน้า แค่เพียงอีกก้าวเดียวเธอก็ล่วงหล่นลงยังพื้นล่างของหุบเขาแห่งนี้ เธอแหงนหน้าขึ้นไปมองยังท้องนภาสลับกับยอดภูเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่ในสายตาของเธอ เพื่อมาเป็นสักขีพยานกับวาจาที่เธอจะกล่าวออกไปต่อจากนี้

“ข้าขอให้ท่านเทพเทวดาที่สถิตยังที่แห่งนี้จงมาเป็นสักขีพยานให้แก่ข้านามว่าเทียนฟางหรู ในชาติหน้าข้าขอ”

"ข้าจะไม่มีวันรักคนที่ทำร้ายจิตใจข้าง่ายๆอีก"

"ชาติหน้าขอเกิดเป็นชาย ไม่ขอเกิดเป็นหญิง"

"ข้าจะไม่มีวันรักใครง่ายๆอีก นอกเสียจากคนผู้นั้นจะรักข้าด้วยใจจริง"

ฟางหรูกล่าวให้คำมั่นว่าต่อท่านเทพเทวดาหุบเขาเบื้องหน้าให้เป็นสักขีพยาน เมื่อกล่าวจบฟางหรูจึงจะโดดลงไปยังเบื้องล่าง

.

.

ในขณะที่จิ้นฝานวิ่งตามออกมาจนมาหยุดที่หุบเขาแห่งนี้ ก่อนเดินตามหาร่างของฟางหรู หญิงสาวผู้อันเป็นที่รักยอดดวงใจของเขา จนเขาวิ่งตรงมาเห็นร่างของหญิงสาวที่กระโดดลงไปเบื้องล่างของยอดหุบเขาแห่งนี้ ซึ่งมันสายเกินไปเสียแล้ว

“น้องหญิง....อย่าทำแบบนี้....เจ้าเข้าใจข้าผิดหมดแล้ว” จิ้นฝานกล่าวร่ำไห้กับภาพของหญิงสาวที่กระโดดลงไป จากเขาไปไม่มีวันกลับ

“ต่อจากนี้ข้าจะอยู่ใคร ข้านับรอวันที่จะได้กลับมาอยู่เคียงข้างเจ้า น้องหญิงเจ้าไม่น่าทำแบบนี้เลย”

“ข้าขอให้ท่านเทพเทวดาที่สถิตยังที่แห่งนี้จงมาเป็นสักขีพยานให้แก่ข้านามว่าเทียนจิ้นฝาน จะขอติดตามไปเกิดร่วมชาติเป็นสามีภรรยากับนาง ไม่ว่านางจะเกิดชายหรือหญิงข้าก็จะขอมีใจให้แก่นางเพียงคนเดียว”

“น้องหญิง หากชาติหน้ามีจริงข้าจะขอติดตามเจ้าไปทุกที่ จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป” จิ้นฝานกล่าวให้สัตย์คำมั่นวาจาก่อนจะกระโดดลงไปยังเบื้องล่าง

พร้อมกับหวนคิดภาพที่ผ่านมา ครั้งที่ไปทำศึกสงครามยังชายแดน เพื่อต่อสู้ป้องกันการรุกรานของข้าศึกจากแคว้นเอี๋ยน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาได้รับจดหมายของฟางหรูภรรยาผู้อันเป็นที่รัก ที่มักเขียนเล่าเรื่องราวต่าง รวมถึงความห่วงใยของนางที่มีต่อเขา ในช่วงอากาศหนาวนางมักจะถักผ้าคลุมมาให้กับเขา ซึ่งนั้นเป็นกำลังใจที่ดีที่ทำให้เขามีแรงยืดหยัดต่อสู้ข้าศึกจนชนะจากศึกสงคราม ทำให้ศัตรูจากแคว้นเอี๋ยนล่าถอยออกไป

จึงถึงเวลาที่เขาพร้อมทั้งกำลังพลทหารรับใช้ที่ร่วมรบมาเป็นเวลานานได้เวลาเดินทางกลับเสียที ในระหว่างทางที่เขาเดินทางกลับได้พบกับร่างของหญิงสาวที่ถึงแม้มีหน้าสะสวยในวัยเยาว์ กำลังร้องไห้ กอดศพร่างอันไร้วิญญาณของชายชราและหญิงชรา เขาจึงตรงไปถามนางว่าเกิดอะไรขึ้น จนได้ความว่าหญิงสาวมีนามว่า หลิงเอ๋อ และร่างไร้วิญญาณนี้คือ บิดากับมารดาของนางถูกฆ่าเพื่อช่วยลูกสาวเพียงคนเดียวจากโจรป่า โดยเอานางไปแอบซ่อนไว้ยังที่ปลอดภัย หลังจากที่โจรป่าได้ฆ่าบิดากับมารดาของนางเพราะไม่ยอมเปิดปากบอกที่ซ่อนของลูกสาว หลังจากโจรป่าจากไปได้สักพักนางก็วิ่งออกมาจากที่ซ่อนก็มาเห็นร่างไร้วิญญาณของบิดากับมารดา

เขารู้สึกสงสารนาง จึงให้ทหารช่วยกันทำรบศพให้กับบิดา มารดาของหญิงสาว พร้อมกับถามหลิงเอ๋อ ว่ามีญาติอยู่ที่ไหน เขาจะได้ให้ทหารพานางไปส่งยังที่บ้านญาติของนาง ซึ่งหลิงเอ๋อกลับตอบว่าไม่มีใครให้เป็นที่พึ่งอีกแล้ว ด้วยความสงสารของเขาจึงพานางกลับมาด้วย เขาหวังว่าฟางหรูภรรยาอันเป็นที่รักจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป จะได้มีหลิงเอ๋อมาเป็นน้องสาวอีกคน และเพื่อนแก้เหงา

ส่วนที่ในห้องนอนนั้น ที่ทำให้ฟางหรูเข้าใจผิดและเกิดเหตุการณ์แบบนี้ อันที่จริงหลังจากที่เขากลับมายังจวน เขาก็ตรงเข้ามาห้องนอนของตรง เพื่อต้องการพักผ่อน แต่คาดไม่ถึงหลิงเอ๋อจะตามเข้ามา ซึ่งเขาได้กล่าวให้หญิงสาวออกไป เขามองว่าไม่เหมาะสม แต่นางกลับเอ่ยขอช่วยเขาถอดผ้าคลุมไหลออก แล้วนางก็จะออกไปทันที ซึ่งเขาไม่ได้คิดไรจึงยินยอม แต่คาดไม่ถึงว่าจะทำให้เกิดเหตุการณ์ต่อจากนี้เกิดขึ้น

จิ้นฝานหลับตาลงก่อนร่างกระแทกกระทบลงสู่เบื้องล่าง ร่างของแม่ทัพหนุ่มตกลงสู่พื้นดินใกล้ๆกับร่างของฟางหรู จิ้นฝานนัยน์ตาเรียวคมจ้องมองร่างของหญิงสาวคนรักที่หมดลมหายใจจากไปก่อน และพยายามไล่นิ้วมืออันสั่นไหวด้วยเรี่ยวแรงลมหายใจ อันโรยรินเฮือกสุดท้ายจับไปที่นิ้วมือของหญิงสาว 

' ไม่ว่าเจ้าจะเกิดไปเป็นชายหรือหญิง ฐานะใด ข้าจะขอตามไปใช้ชีวิตครองคู่กับเจ้าที่ภพชาตินั้น '

ด้วยแรงคำอธิษฐานจึงนำพาร่างของทั้งสองไปเกิดในภพภูมิเดียวกัน โดยที่ทั้งสองคนได้เกิดเป็นชายทั้งคู่

.

.

ณ แคว้นเทียนซาน

ภายในตำหนักของฮองเฮาในเวลานี้ เหล่าคนรับใช้นางกำนัลหญิงต่างเดินเข้าออก พร้อมกับเสียงร้องของหญิงสาวภายในห้องที่นอนบนเตียง โดยมีหมอตำแยหญิงกำลังทำคลอดของเด็กทารกที่ยังไม่รู้ว่าชายหรือหญิงที่จะประสูติในเวลานี้

“ฮองเฮา เบ่งอีกเพคะ ใกล้แล้วเพคะ อีกนิดเพคะ” หมอตำแยผู้ทำคลอดกล่าว

“อ่าาาาา” เสียงของฮองเฮาที่เบ่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อุแว้วววว” เสียงของเด็กทารกที่กำลังส่งเสียงดังเบ่งเสียงดังทั่วทั้งห้อง

“ท่านหมอ ลูกข้าเป็นชายหรือหญิงกันแน่?” ฮ่องเฮากล่าวถามไปทางหมอตำแย

“ยินดีด้วยเพคะ ฮองเฮาท่านได้ประสูติพระโอรสบุตรคนที่สามแล้วเพคะ” หมอตำแยกล่าว

“ข้าขอดูใบหน้าลูกข้าหน่อย” ฮ่องเฮากล่าว

“นี่เพคะฮองเฮา” หมอตำแยกล่าวพร้อมยื่นพระโอรสไปทางเบื้องหน้าของฮองเฮา

“ลูกของข้า เจ้าช่างมีใบหน้าที่ดีแท้ เจ้าจงอุ้มลูกชายข้าไปให้ฮ่องเต้” ฮ่องเฮากล่าวด้วยรอยยิ้มความยินดีก่อนหันไปสั่งแม่นมที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“รับทราบเพคะ” แม่นมกล่าวก่อนเดินออกจากไปจากห้องบรรทมฮองเฮา

ทางด้านนอกของห้องบรรทมฮองเฮา ได้มีร่างของชายที่มีรูปร่างกำยำ สวมเสื้อผ้าอาภรณ์ด้วยชุดสีเหลืองอร่ามซึ่งปักลายมังกร ซึ่งคนผู้นี้คือ ฮ่องเต้นามว่า หลงหุนเหอ ซึ่งตอนนี้กำลังเดินไปเดินมาด้วยใจที่กระวนกระวาย รอการเกิดของบุตรจากฮองเฮา หลังจากที่ได้ยินเสียงเด็กส่งเสียงร้อง ก็ทำให้ฮ่องเต้หุนเหอ หยุดเดินพร้อมกับรอยยิ้มอย่างดี ก่อนหันไปทางขันที

“เจ้าจงไปดูสิ ว่าลูกข้าเป็นชายหรือหญิง”

“รับทราบ

พ่ะย่ะค่ะ

”

ไม่นานแม่นมก็เดินออกมา พร้อมกับอุ้มพระโอรสที่ประสูติจากฮองเฮา เดินตรงเข้าไปหาฮ่องเต้

“ทูลฝ่าบาท ฮ่องเฮาได้ให้ประสูติเป็นพระโอรสเพคะ”

“ข้าจะตั้งชื่อเจ้าว่าหลงฮุ่ยเหอ พระโอรสองค์ที่สามแห่งแคว้นเทียนซาน” ฮ่องเต้กล่าวด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีของการประสูติพระโอรสอีกพระองค์

ฮ่องเต้ก้าวเดินเข้ายังห้องบรรทมฮองเฮา ซึ่งในเวลานี้มีร่างของหญิงสาวอันเป็นที่รักกำลังนอนอยู่จากความเหนื่อยล้าที่ได้ให้ประสูติพระโอรสแก่พระองค์ ฮ่องเต้จึงนั่งลงข้างเตียงในขณะที่มือข้างหนึ่งอุ้มบุตรชาย และมืออีกข้างเอื้อมไปลูบใบหน้าของหญิงสาวอันเป็นที่รักพร้อมกับทอดสายตามองด้วยความรักที่พระองค์มีให้แก่ฮองเฮา

ใช้แล้วหลังจากจิ้นฝานโดดลงมาจากหุบเหวแห่งนั้น ก็ได้มาเกิดใหม่ในภพใหม่เป็นองค์ชายลำดับที่สามแห่งแคว้นเทียนซาน เช่นเดียวกับจิ้นฝานเพราะในอีกไม่กี่เดือนต่อจากนี้ก็จะมีข่าวดีของการเกิดใหม่ของฟางหรู ที่มาเกิดใหม่ในภพนี้ในร่างของเด็กชายน้อยผิวขาวราวหิมะ นี่อาจจะเป็นชะตาลิขิตหรือพันธวาจาที่ทำให้ทั้งสองคนมาเจอกันอีกครั้ง

*อ้างอิง พ่ะย่ะค่ะ

พ่ะย่ะค่ะ หมายถึง ว. คํารับหรือคําลงท้ายที่ผู้ชายใช้เพ็ดทูล

ข้อมูลอ้างอิง >> https://dictionary.sanook.com/search/dict-th-th-royal-institute/พ่ะย่ะค่ะ

--------------------------------------------------------------------

นี่คือนิยายจีนโบราณที่แต่งครั้งแรก ที่อยากเขียนมานานแล้วค่ะ จำได้ว่าเคยเกริ่นไว้ในเพจ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ คอมเม้นต์ได้เลยว่าชอบหรือไม่ชอบ เพื่อเป็นแนวทางในการปรับปรุงต่อไปค่ะ ในด้านภาษาที่ใช้ทางเขาไม่มีความรู้ดีเท่าที่ควรต้องขออภัยค่ะ