ตอนที่ 279: พอใจรึยัง?

“แก…” หวางซินหยวนโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้า แต่เธอไม่กล้าพูดอะไรตอนนี้ เพราะหยวนซูหยาฝึกฝนกังฟูตั้งแต่เด็ก เรื่องการต่อสู้ หวางซินหยวนสู้หยวนซินหยาไม่ได้เลย

“ไปกันเถอะ” หยวนซินหยาเอ่ยและลากกู้หนิงเดินจากไป กู้หนิงไม่ขัดขืน เดินตามเธอไป หยวนซินหยาไม่หยุดเดินจนกระทั่งเดินมาไกลจากพวกเขาแล้ว เธอมองกู้หนิงและกล่าวขอบคุณเธอ “ขอบคุณมากนะที่ช่วยฉัน”

“เธอไม่คิดจะสู้กับคนพวกนั้น แต่สู้หลังจากที่ฉันเข้ามายุ่ง ตอนนี้พวกเขาคงคิดจะเอาคืนเธอ เธอไม่โทษฉันเรื่องนี้เหรอ?” กู้หนิงถาม

กู้หนิงรู้ตัวว่าสร้างปัญหายุ่งยากให้หยวนซูหยา และเธอรู้สึกผิดกับเรื่องนี้

“ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนใจดี และฉันทนต่อไปไหวแล้วจริงๆ ฉันไม่สนหรอกถ้าพวกเขาจะแก้แค้นฉัน” หยวนซูหยาเอ่ยเสียงเรียบ แต่หน้าเธอดูกังวลมาก

ในเมื่อกู้หนิงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว เธอจะไม่ปล่อยให้หยวนซูหยาไว้คนเดียว กู้หนิงหยิบนามบัตรออกมายื่นให้หยวนซูหยา “พวกเรามีศัตรูคนเดียวกัน ถ้ายัยนั่นสร้างปัญหาให้เธออีก โทรมาหาฉัน ฉันจะช่วยเธอเอง”

“ขอบใจ” หยวนซูหยาไม่ปฏิเสธ แต่เธอไม่คิดรบกวนกู้หนิง

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้าย

เมื่อกู้หนิงกลับมาที่ห้องของเธอก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว เธอยังไม่ได้รับข้อความจากเลิ่งเชาถิง และไม่รู้ว่าคืนนี้เขาจะกลับมาไหม เมื่อกู้หนิงกำลังจะเข้านอน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นเลิ่งเชาถิงนั่นเอง กู้หนิงรีบกดรับทันที

“เปิดประตู ผมอยู่ข้างนอก” เลิ่งเชาถิงเอ่ย

กู้หนิงดีดตัวลุกจากเตียงทันที วิ่งไปเปิดประตู เธอไม่รู้ตัวเลยว่าอยากเจอเขามากขนาดไหน

เมื่อกู้หนิงเปิดประตู เธอสบตากับเลิ่งเชาถิง ในวินาทีนั้นในขณะนั้นพวกเขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนกับว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ต่อมาสายตาของเลิ่งเชาถิงก็เลื่อนลงมาที่หน้าอกของกู้หนิง เธอสวมเสื้อคลุมอาบน้ำหลวมๆ เผยให้หน้าอกที่ใหญ่โตของเธอ กู้หนิงใช้มือปิดหน้าอกแล้วหันหลังกลับวิ่งไปที่ห้องนอน

เลิ่งเชาถิงเดินเข้าไปข้างในทันทีและล็อคประตู ตามกู้หนิงไปที่ห้องนอน

กู้หนิงกระโดดขึ้นเตียงและห่มผ้าห่มจนมิดหัว เธอรู้ว่าเลิ่งเชาถิงเดินตามเข้ามา แต่ไม่ได้หันไปดู

เลิ่งเชาถิงโยนแฟ้มในมือลงบนโต๊ะข้างเตียงและถอดเสื้อคลุมออก หลังจากนั้นทั้งสองก็ร่วมค่ำคืนอันเร่าร้อนด้วยกันอีกครั้ง กู้หนิงรู้สึกมีความสุขและอบอุ่นอยู่ในอ้อมแขนของเลิ่งเชาถิง เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอมีทุกอย่างที่ต้องการในชีวิตแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งที่พวกเขาทำตลอดทั้งคืน กู้หนิงก็หน้าแดง ดูเปล่งประกายสดใส เธอต้องยอมรับว่าร่างกายของเลิ่งเชาถิงนั้นมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

แม้ว่าเธอจะรู้สึกเขินอายที่มองเขาตรงๆ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองร่างกายของเขา เมื่อเห็นเช่นนั้นเลิ่งเชาถิงก็ยิ้ม หยอกล้อเธอว่า “พอใจหรือยัง?”

กู้หนิงหน้าแดงมากกว่าเดิมและขยับตัวออกไปทันที จากนั้นเลิ่งเชาถิงก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง พวกเขานอนกอดกันบนเตียงไม่ยอมลุกสักที

 ผ่านไปครู่ใหญ่ เลิ่งเชาถิงก็ลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าให้กู้หนิง

“ยังเช้าอยู่เลย คุณนอนต่ออีกหน่อยเถอะ” เลิ่งเชาถิงพูดกับกู้หนิง เธออาจเพลียหลังจากผ่านศึกอย่างหนักเมื่อคืน

กู้หนิงไม่ขยับหรือลุกขึ้นเพราะเธอเพลียจริงๆ เลิ่งเชาถิงจูบเธอเบาๆที่ขมับก่อนเดินออกไป กู้หนิงพลิกตัวกลับมาและหลับไปอีกครั้ง เพื่อไม่อยากทำให้กู้หนิงตื่น เลิ่งเชาถิงเคลื่อนไหวเบาๆในระหว่างที่ทำอาหาร

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา กู้หนิงได้กลิ่นหอมของเนื้อสัตว์ซึ่งทำให้เธอหิว เธอตื่นขึ้นมาทันทีและลุกขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เดินออกจากห้องนอน เลิ่งเชาถิงเตรียมอาหารเช้าซึ่งประกอบด้วยอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากมายเกือบเสร็จแล้ว

“ปัจจุบันหาผู้ชายที่ทำอาหารได้ยาก ฉันคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก!” กู้หนิงชมเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกินอาหารที่เลิ่งเชาถิงปรุง เธอรู้ว่าเขาทำอาหารเก่ง เขาทำอาหารได้ดีกว่าเธอด้วยซ้ำ

“ตราบใดที่คุณชอบ ผมทำให้คุณทานได้ทุกวันเลย!”

“ดีมาก!” กู้หนิงยิ้มมีความสุข

หลังอาหารเช้า เลิ่งเชาถิงยื่นแฟ้มให้กู้หนิง เอกสารทางกฎหมายทั้งหมดที่เธอต้องการอยู่ข้างใน

“วันนี้คุณยุ่งไหมคะ?” กู้หนิงถาม

“ไม่ วันนี้ผมอยู่กับคุณได้ทั้งวัน” เลิ่งเชาถิงตอบ

“เยี่ยมค่ะ!”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกไปด้วยกัน ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากทางเข้าโรงแรมก็ถูกตำรวจห้าคนขวางไว้พร้อมกับกระบองไฟฟ้าในมือ

หนึ่งในนั้นหยิบภาพถ่ายออกมาเพื่อแสดงต่อหน้ากู้หนิงและพูดว่า “มีคนกล่าวหาว่าถูกคุณทำร้าย ดังนั้นคุณต้องตามเราไปที่สถานีตำรวจเดี๋ยวนี้”

ภาพดังกล่าวเป็นภาพหน้าจอจากกล้องหน้าแดชบอร์ด ซึ่งใบหน้าของกู้หนิงค่อนข้างชัดเจนจนเธอปฏิเสธไม่ได้ แน่นอนว่ากู้หนิงไม่คิดที่จะปฏิเสธเช่นกัน

“อย่าได้กล้าเชียว!” เลิ่งเชาถิงปกป้องกู้หนิงโดยเดินออกมาข้างหน้า สายตาคมกริบราวกับมีด กวาดมองตำรวจทั้งห้านาย

จะพาผู้หญิงของเขาไปต่อหน้าต่อตาเขางั้นเหรอ คนพวกนี้คงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ

ตอนที่ 280: ถูกตัดสินจำคุก

เขาเชื่อว่ากู้หนิงทำร้ายคนพวกนั้นเพราะมีเหตุผล และเขาจะปกป้องเธอไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของกู้หนิงก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกจากเมืองเถิง กู้หนิงคิดว่าต้องเป็นหยวนซูหยาแน่ ดังนั้นเธอจึงกดรับและพูดว่า “สวัสดีค่ะ”

“คุณกู้ ตำรวจมาจับฉัน ฉันคิดว่าพวกเขาต้องไปจับคุณด้วย รีบหลบไปให้เร็วที่สุด!” หยวนซูหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“สายไปแล้วล่ะ พวกเขาหาตัวฉันเจอแล้ว” กู้หนิงตอบ เธอไม่กลัวหรือแสดงความกระวนกระวายออกมา

“อะไรนะ?” หยวนซูหยาตกใจ “ถ้างั้นดูแลตัวเองด้วย”

“อย่าห่วงเลย ไม่เป็นไรหรอก เจอกันที่สถานีตำรวจ” กู้หนิงเอ่ย

“โอเค” หยวนซูหยาตอบ ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอเชื่อกู้หนิง ถ้ากู้หนิงบอกว่าไม่เป็นไร ก็ต้องไม่เป็นไร

ตำรวจรู้สึกถูกฉีกหน้าและแทบคลั่งเพราะเลิ่งเชาถิงขวางพวกเขา โดยเฉพาะตำรวจที่ถือรูปถ่ายไว้ในมือ เขาตะคอกว่า “นี่ถือว่าเป็นการขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของตำรวจที่คุณยืนขวางทางเรา! พาเขาไปด้วย!”

เลิ่งเชาถิงได้ยินบทสนทนาที่กู้หนิงคุยกับหยวนซูหยา ดังนั้นเขาจึงไม่ขัดขืน แต่เขาจะไม่ยอมให้ตำรวจแตะต้องกู้หนิง ท้ายที่สุดกู้หนิงพร้อมกับเลิ่งเชาถิงก็เข้ามาในรถตำรวจ

เมื่อพวกเขามาถึงสถานีตำรวจ หยวนซูหยาก็อยู่ที่นั่นแล้วในห้องพิจารณาคดี

กู้หนิงและเลิ่งเชาถิง ถูกส่งเข้าไปในห้องพิจารณาคดีเดียวกับหยวนซูหยา ตำรวจไม่มีเจตนาที่จะแยกพวกเขา กล่าวอย่างเจาะจงคือตำรวจไม่สนใจที่จะฟังความพวกเขาเลย เพราะตำรวจได้ตัดสินให้พวกเขามีความผิดก่อนที่จะจับกุมด้วยซ้ำ

หยวนซูหยาทำหน้าผิดหวังที่เห็นกู้หนิงเดินเข้ามาเพราะเธอคิดว่ากู้หนิงจะสามารถช่วยเธอได้ แต่ตอนนี้พวกเธอต่างถูกตำรวจจับ กู้หนิงบอกว่าจะไม่เป็นไร แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะแย่กว่าเดิม หยวนซูหยาไม่โทษกู้หนิง เธอรู้สึกสิ้นหวัง

กู้หนิงสังเกตเห็นหยวนซูหยาผิดหวัง แต่เธอไม่สนใจเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรเลยจนถึงตอนนี้

ในขณะเดียวกันตำรวจในวัยสามสิบต้นๆก็เข้ามา เขาเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจแห่งนี้และถูกเรียกว่า หวางจื้อหลิน เขาญาติห่างๆของตระกูลหวาง แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงญาติห่าง แต่คนอื่นๆก็ให้ความเคารพเขาเนื่องจากอิทธิพลของตระกูลหวาง หวางจื้อหลินจะทำทุกอย่างเพื่อให้ตระกูลหวางพอใจ

เขาเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับกระดาษในมือ และตบกระดาษลงบนโต๊ะอย่างแรง “เซ็นชื่อซะ”

กู้หนิงกวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว เนื้อหาในกระดาษกระดาษเขียนว่าพวกเธอมีความผิดในการทำร้ายคน ถ้าพวกเธอเซ็นชื่อยอมรับ พวกเธอจะถูกตัดสินจำคุกครึ่งปี

มาตราที่ 9 ของกฎหมายว่าด้วยการบริหารความมั่นคงสาธารณะ การลงโทษระบุว่าสำหรับการละเมิดพฤติกรรมการจัดการความปลอดภัยสาธารณะที่เกิดจากข้อพิพาททางแพ่งหรือความเสียหายต่อทรัพย์สินของบุคคลอื่น องค์กรความมั่นคงสาธารณะสามารถไกล่เกลี่ยได้หากไม่รุนแรง

หากทั้งสองฝ่ายบรรลุข้อตกลงผ่านการไกล่เกลี่ยโดยองค์กรความมั่นคงสาธารณะ พวกเขาจะไม่ถูกลงโทษ อย่างไรก็ตามหากการไกล่เกลี่ยล้มเหลวในการบรรลุข้อตกลงหรือไม่สามารถบรรลุข้อตกลง องค์กรความมั่นคงสาธารณะควรตามบทบัญญัติของกฎหมายนี้ กำหนดบทลงโทษสำหรับผู้ที่ละเมิดการจัดการความปลอดภัยสาธารณะ พวกเขาจะแจ้งให้คู่กรณีทราบว่าพวกเขาอาจฟ้องคดีแพ่งและส่งฟ้องต่อศาลประชาชนตามกฎหมาย

อย่างไรก็ตามคนเหล่านั้นได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยจากการต่อสู้ซึ่งไม่รุนแรง ซึ่งเรื่องไม่จำเป็นต้องถึงตำรวจเลย แต่ตำรวจต้องการตัดสินให้กู้หนิงพร้อมกับหยวนซูหยาเข้าคุกโดยเร็วที่สุด

กู้หนิงรู้ว่ามันเป็นคำสั่งจากตระกูลหวาง

ครอบครัวของหยวนซูหยาแทบจะเทียบไม่ได้กับตระกูลหวางในเมืองเถิง และพวกเขาไม่รู้ภูมิหลังของกู้หนิงหรือเลิ่งเชาถิง ดังนั้นพวกเขาจึงทำทุกอย่างที่ต้องการ นอกจากนี้พวกเขาไม่เชื่อว่ากู้หนิงและเลิ่งเชาถิงจะมีเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา

กู้หนิงพบว่ามันน่าสนใจและถามตำรวจว่า “คุณแน่ใจหรือว่าสถานีตำรวจแห่งนี้มีสิทธิ์ที่จะตัดสินให้เราติดคุกโดยตรง?”

“แล้วไง? เธอรู้ไหมว่าเธอไปขัดขาใครเข้าให้? ตระกูลหวางเป็นหนึ่งในตระกูลที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองเถิง และพวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการในสถานที่แห่งนี้” หวางจื้อหลินหัวเราะเยาะด้วยความรังเกียจ

“งั้นเหรอ? แล้วถ้าพวกเราไม่เซ็นล่ะ?” กู้หนิงถาม

“เธอคิดว่าเธอจะต่อต้านได้งั้นเหรอ?” หวางจื้อหลินถามอย่างหยิ่งผยอง

“ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีความสามารถบังคับให้พวกเราเซ็นได้” จู่ๆน้ำเสียงของกู้หนิงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“เดี๋ยวก็รู้!” หวางจื้อหลินเริ่มโมโห เขาหยิบกระบองไฟฟ้าออกมาทันที ชี้ไปที่กู้หนิงเพื่อที่จะขู่เธอ

เพียงแค่หวางจื้อหลินชูกระบองขึ้น เลิ่งเชาถิงก็เตะไปที่ท้องของเขาอย่างไม่รีรอ และแท่งไฟฟ้าก็ตกลงบนพื้น

“หัวหน้าหวาง!” ตำรวจคนอื่นๆในห้องทั้งหมดลุกขึ้นยืนถือกระบองไฟฟ้าอและเล็งไปที่เลิ่งเชาถิงเหมือนกำลังจะต่อสู้

หยวนซูหยาคิดว่าเลิ่งเชาถิงเป็นหนึ่งในตำรวจในตอนแรก แต่ที่น่าแปลกใจคือเลิ่งเชาถิงอยู่กับกู้หนิง เธอไม่รู้เลยว่าเลิ่งเชาถิงนั้นหล่อเหลามากจนถึงตอนนี้ หลังจากที่เธอได้มองเขาใกล้ๆ

“กล้าดียังไงถึงกล้าทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจ!” หวางจื้อหลินตะคอกใส่เลิ่งเชาถิงอย่างโกรธเกรี้ยว

“แล้วไง?” เลิ่งเชาถิวเอ่ยเสียงเรียบ เขาจะปกป้องกู้หนิงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นตำรวจก็ตาม

“คุณ…” หวางจื้อหลินโกรธจนควันออกหู และสั่งนายตำรวจคนอื่นว่า “จับเขาเดี๋ยวนี้!”

ตำรวจคนอื่นโจมตีเลิ่งเชาถิงทันที แต่ไม่มีใครเข้าใกล้ได้ ภายในไม่กี่วินาทีเลิ่งเชาถิงก็ต่อยพวกเขาทั้งหมดลงไปนอนกับพื้น

คราวนี้ตำรวจเป็นฝ่ายต้องผงะบ้าง พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าผู้ชายคนนี้จะเก่งกาจในการต่อสู้

หวางจื้อหลินดึงปืนพกออกมาทันที เขาเล็งเป้าไปที่เลิ่งเชาถิงและขู่ว่า “อย่าขยับนะ! ไม่งั้นฉันยิง!”