ตอนที่ 333 ค้างคาวในหลุมศพโบราณ

หนึ่งในนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “คุณเป็นคนหรือผี?”

“ผี” กู้หนิงพูดติดตลกเพราะเธอคิดว่ามันตลก อย่างไรก็ตามชายคนนั้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้น “พูดได้แสดงว่าเป็นคน แต่ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ มีฝูงค้างคาวกำลังบินมาที่นี่!”

พวกเขาไม่สงสัยว่าทำไมกู้หนิงและเลิ่งเชาถิงถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะมีนักขุดสุสานโบราณจำนวนมาก ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนอื่นจะพบสุสานโบราณแห่งนี้เหมือนกัน

ฝูงค้างคาว? เมื่อได้ยินอย่างนั้น กู้หนิงก็ใช้ตาทิพย์ของเธอทันทีและเห็นค้างคาวสีดำกลุ่มใหญ่บินตรงมายังอุโมงค์หลุมฝังศพนี้จากห้องโถง

ชายสี่คนวิ่งไปที่ห้องโถงด้านข้างกู้หนิงและกำลังจะปิดประตู แต่กู้หนิงและเลิ่งเชาถิงยังอยู่ในอุโมงค์ “เฮ้ จะเข้ามาด้วยกันไหม? พวกเรากำลังปิดประตู” หนึ่งในนั้นกล่าว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคู่แข่งกันในฐานะนักขุดสุสาน แต่ชายสี่คนได้เตือนกู้หนิงและเลิ่งเชาถิงแล้วว่ามีกลุ่มค้างคาวอยู่ ถ้ากู้หนิงและเลิ่งเชาถิงไม่เข้ามา ก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา

กู้หนิงและเลิ่งเชาถิงเดินเข้าไปในห้องโถงโดยไม่ชักช้าและชายคนหนึ่งปิดประตูอย่างแน่นหนา หลังจากนั้นทุกคนก็โล่งใจ วินาทีต่อมา ทั้งหมดก็ได้ยินเสียงของค้างคาวฝูงใหญ่

“ตอนนี้พวกเราควรทำไงดี? ค้างคาวกลัวแสงกับไฟ แต่มีค้างคาวเยอะเกินไปและไฟฉายพวกเราแบตใกล้หมดแล้ว ในนี้ไม่มีอะไรให้เผาด้วยสิ”

“เอาไข่มุกเรืองแสงออกมาค่ะ” กู้หนิงหันไปพูดกับเลิ่งเชาถิง

เลิ่งเชาถิงพยักหน้า ไม่นานห้องโถงก็สว่างไสวจนทำให้ชายทั้งสี่ตกใจ พวกเขามองไปที่แหล่งกำเนิดแสงและหรี่ตาด้วยความตกใจ “ไข่มุกเรืองแสง!”

กู้หนิงและเลิ่งเชาถิงยังคงนิ่งสงบ ตรวจสอบใบหน้าของพวกเขา หากพวกเขาเป็นคนดี กู้หนิงก็ไม่รังเกียจที่จะพาพวกเขาออกไป แต่ถ้าพวกเขาคิดจะขโมยไข่มุกเรืองแสง กู้หนิงก็จะทิ้งพวกเขาไว้ที่นี่

ชายสามคนในสี่คนประหลาดใจแต่ไม่ได้แสดงท่าทีโลภใดๆ อย่างไรก็ตามคนสุดท้ายดูเหมือนจะมีแผนของตัวเอง ชายสามคนไม่แสดงความโลภ ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่มีเจตนาที่จะขโมยมันจากกู้หนิง ดังนั้นกู้หนิงจึงระวังตัวอยู่ตลอดเวลา  

เธอหันไปหาผู้ชายที่อายุประมาณ 25 ปี เขาเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในหมู่ผู้ชายทั้งสี่ “คุณบาดเจ็บ”

ชายคนนั้นถูกค้างคาวกัดและเมื่อเขาหันหน้ามา ซึ่งเป็นสัญญาณของการถูกวางยาพิษ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายอีกสามคนที่เหลือก็มองไปที่ชายที่อายุน้อยที่สุดและถามอย่างตกใจว่า “นายบาดเจ็บเหรอ? ตรงไหน?”

“ฉันถูกค้างคาวกัด!” เขาตกใจกลัวเพราะพวกเขารู้ว่าค้างคาวในหลุมศพโบราณมีพิษร้ายแรงมาก แม้ว่าเขาจะไม่ตายในทันที แต่เขาก็จะตายภายในหนึ่งหรือสองชั่วโมงหากเขาไม่ได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที

“โอ้ ยาแก้พิษ!” พวกเขาสามคนถอดเป้ออกเพื่อค้นหายาทันที พวกเขาเป็นนักขุดหลุมฝังศพและพกยาแก้พิษทุกชนิดติดตัวไปด้วยเสมอ พวกเขาหยิบยาแก้พิษออกมาและส่งให้ชายคนที่อายุน้อยที่สุด อย่างไรก็ตาม ยาแก้พิษจะได้ผลต้องใช้เวลา นอกจากนี้ แม้ว่าพิษในร่างกายของชายที่อายุน้อยที่สุดจะได้รับการแก้ไข แต่เขาจะค่อยๆอ่อนแรง ซึ่งส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของเขา

กู้หนิงเดินไปหาพวกเขาและยื่นขวดกระเบื้องขนาดเล็กให้พวกเขา “ถ้าคุณเชื่อฉัน ก็รับมันไป มันจะมีผลภายในไม่กี่วินาที” ในขวดกระเบื้องเป็นยาที่กู้หนิงสร้างขึ้นด้วยพลังของเธอในวันนี้

พวกเขามองกู้หนิง ไม่ได้รับขวดยามาในทันที จะให้เชื่อเธอเลยก็คงยาก พวกเขาสงสัยว่ากู้หนิงจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดและครอบครองโบราณวัตถุทั้งหมดในหลุมศพโบราณนี้ พวกเขาเพิ่งพบกันและเป็นฝ่ายตรงข้ามในฐานะผู้ขุดหลุมฝังศพ

กู้หนิงเข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงลังเล ดังนั้นเธอจึงอธิบายว่า “ฉันจะรับผิดชอบไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็เลือกที่จะเชื่อเธอแล้วจึงกินยา ชายอายุน้อยกินยาของกู้หนิงทันที

เมื่อยาเข้าไปในปากของเขา เขารู้สึกได้ถึงอากาศที่เย็นและรู้สึกสบายมากๆ อากาศเย็น ๆ ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขาทันที เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไปและเลือดก็หยุดไหล ที่น่าแปลกใจที่สุดคือเขาได้รับพลังกลับคืนมาราวอย่างรวดเร็วกับสายฟ้า คนรอบข้างเขาต่างประหลาดใจมาก

อย่างไรก็ตามบาดแผลของเขายังไม่หายดี

“ขอบคุณมาก!” ชายทั้งสี่คนขอบคุณกู้หนิง

“ด้วยความยินดีค่ะ” กู้หนิงตอบ “พวกคุณเป็นนักขุดสุสานมืออาชีพ คุณไม่พบอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับหลุมศพโบราณนี้บ้างเหรอ?”

กู้หนิงไม่แน่ใจจึงพยายามหาข้อมูลเพิ่มเติมจากพวกเขา เมื่อกู้หนิงถามคำถามนั้น ใบหน้าของชายทั้งสี่ก็เปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเคยผ่านเรื่องแปลก ๆ มาก่อน ชายสี่คนเคยไปที่หลุมศพโบราณแห่งนี้เมื่อสัปดาห์ก่อน พวกเขาก็ป่วยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กลับมาอีกจนถึงตอนนี้

“ดูจากสภาพของพวกคุณแล้วฉันสามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น วัตถุโบราณในหลุมศพนี้มีพลังหยินอยู่เต็ม ส่งผลให้พวกคุณไมมีแรงหรือป่วยได้ มีความเป็นไปได้ว่าอาจทำให้ถึงตายได้” กู้หนิงเอ่ย

มันฟังดูแปลกและน่าเหลือเชื่อมาก แต่ชายสี่คนที่ผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาก็อดสงสัยไม่ได้

“งั้นพวกรควรทำไงดี?” ชายที่อายุน้อยที่สุดเป็นฝ่ายเอ่ยถาม

“หมายความว่าเราควรทิ้งโบราณวัตถุเหล่านี้หรือ?” ชายอายุประมาณ 35 ปีถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ถ้ามีชีวิตอยู่ก็ล้มเลิกไปซะ แต่ถ้าไม่สนใจก็เอาพวกมันไปทั้งหมด” กู้หนิงเอ่ย

“หยุดทำให้พวกเรากลัวได้แล้ว! ถ้าพวกเราล้มเลิก เธอก็จะเอาของพวกนี้ไปหมดเลยใช่ไหมล่ะ!” ชายอายุ 30 ปีเอ่ยขึ้น

ตอนที่ 334 สมบัติหรือชีวิต

“เหล่าซาน!” ชายที่อายุมากที่สุด อายุราวๆ 40 ปี ตะคอกใส่ชายคนนั้น เขาเชื่อที่ชายคนนั้นพูดแต่เชื่อกู้หนิงมากกว่า เขาขุดสุสานโบราณมานานและเขาเชื่อเรื่องนี้

“ในเมื่อคุณไม่เชื่อ ฉันก็ไม่บังคับ” กู้หนิงเอ่ย

“เธอเองก็จะล้มเลิกความคิดที่จะเอาวัตถุโบราณในนี้ไปด้วยเหมือนกันใช่ไหม?” เหล่าซานถาม แน่นอนว่าเขาว่าเขาไม่เชื่อกู้หนิง

“ไม่แน่นอน” กู้หนิงกล่าวอย่างชัดเจน เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายทั้งสี่ก็อารมณ์เสียในทันที แต่ก่อนที่พวกเขาจะพูดอะไรอีก กู้หนิงก็กล่าวต่อไปว่า “คุณควรรู้ว่าไข่มุกเรืองแสงนั้นเต็มไปด้วยพลังและสามารถขับไล่พลังหยินออกไปได้ ดังนั้นวัตถุโบราณจะไม่มีผลกับฉันมากนักเมื่ออยู่ในมือของฉัน”

พวกเขาเป็นนักขุดหลุมฝังศพที่เคยพบเจอสิ่งเหนือธรรมชาติมากกว่าคนทั่วไป ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อในพลังหยินและหยาง

เลิ่งเชาถิงไม่มีประสบการณ์นั้น แต่เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับหยินและหยางมาบ้าง ความรู้สึกของเขานั้นเฉยๆ ทั้งเชื่อและไม่เชื่อ

“แล้วไง? พวกเราสามารถขโมยไข่มุกเรืองแสงมาได้และทุกอย่างก็เป็นของเรรา” เหล่าซานเอ่ยอย่างดุดัน

“เหล่าซาน พูดแบบนั้นได้ยังไง?” ชายที่อายุมากสุดไม่พอใจ

“ลูกพี่ จะฟังเธอและทิ้งของมีค่าพวกนี้ไปงั้นเหรอ?” เหล่าซานเถียง มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่ทิ้งของมีค่าไปต่อหน้าต่อตา

“คุณคิดว่ามีความสามารถมากพอที่จะขโมยมันไปจากฉันได้งั้นเหรอ?” กู้หนิงเอ่ย

“เธอ...” เหล่าซานหน้าบึ้ง อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะทันทำอะไนกู้หนิง ลูกพี่ของเขาก็เข้ามาขวาง ชายที่อายุมากสุดเอ่ยกับกู้หนิงว่า “คุณหนู ผมรู้ว่าคุณเป็นคนดี แต่พวกเราลงมือลงแรงไปมากในการขุดหลุมศพพวกนี้ พวกเรากลับไปมือเปล่าไม่ได้จริงๆ”

“ฉันก็ไม่ได้ให้พวกคุณกลับไปมือเปล่าซะหน่อย เอางี้ มีสองทางเลือก หนึ่ง ฉันจะโอนเงินร้อยล้านหยวนเข้าบัญชีพวกคุณและวัตถุโบราณพวกนี้เป็นของฉันทั้งหมด” กู้หนิงเอ่ยแต่ถูกเหล่าซานพูดแทรกว่า

“หนึ่งร้อยล้านหยวน? คิดว่าพวกเราเป็นขอทานรึไง? ของพวกนี้อย่างมากก็แค่สิบล้านหยวน!” เขาเอ่ย

“คุณยอมตายเพื่อเงินสินะ!” กู้หนิงส่ายหน้า ถอนหายใจ “งั้นทางเลือกที่สอง พวกเราก็แข่งกันเพื่อวัตถุพวกนี้ ใครได้ก่อนก็เอาไป”

“สมเหตุสมผล” เหล่าซานเอ่ย แต่คนอื่นยังคงเงียบ

“ห้ามทำร้ายร่างกาย ถ้าพวกคุณทำร้ายพวกเรา พวกเราก็จะสู้กลับ” กู้หนิงเอ่ยเตือน “และถ้าพวกคุณเลือกข้อสอง ฉันจะไม่ช่วยชีวิตใครอีกหรือช่วยปกป้องพวกคุณจะฝูงค้างคาวข้างนอกนั่น”

กู้หนิงถือว่าเธอได้ช่วยพวกเขาและเตือนพวกเขาแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะตายต่อหน้าเธอในตอนนี้ เธอก็ไม่รู้สึกผิด เพราะพวกเขาสมควรได้รับมัน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายทั้งสี่ก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย ค้างคาวกลุ่มใหญ่ข้างนอกเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่หลวงจริงๆ!

เอาล่ะ งั้นเราไปก่อนนะ” กู้หนิงกล่าว เธอและเลิ่งเชาถิงหยิบชุดป้องกันออกมาสวม เผื่อว่าค้างคาวกัด กู้หนิงรู้อยู่แล้วว่าหลุมศพโบราณนี้ค่อนข้างอันตราย ดังนั้นเธอจึงหาความรู้บนอินเทอร์เน็ตล่วงหน้า เธอรู้ว่าอาจมีค้างคาว หนู หรืองูอยู่ในนั้น แม้ว่าชุดป้องกันจะไม่สามารถห้ามสัตว์มีพิษไม่ให้โจมตีได้ แต่ก็ช่วยให้เคลื่อนไหวได้สะดวกมากขึ้น

เมื่อเห็นว่ากู้หนิงและเลิ่งเชาถิงสวมชุดป้องกัน ชายทั้งสี่ก็ตาลุกวาว โดยเฉพาะเหล่าซาน เขาแทบรอไม่ไหวที่จะออกไปจากห้องนี้ เขากลัวว่ากู้หนิงและเลิ่งเชาถิงจะเอาของเก่าไปหมด

“นี่ ถ้าเธอเปิดประตู ค้างคาวจะเข้ามาข้างใน!” เหล่าซานพยามหยุดพวกกู้หนิง

“อย่าห่วงไปเลย ฉันจะไม่ปล่อยค้างคาวสักตัวเข้ามาในนี้ได้แน่” กู้หนิงยิ้ม

เหล่าซานทนไม่ไหวแล้ว หันไปพูดกับคนในทีมว่า “ลูกพี่ พวกเราก็ออกไปกันเถอะ!”

ทันใดนั้นลูกพี่ของคนขุดหลุมศพก็พูดกับกู้หนิงว่า “คุณหนู พวกเราเลือกเงินร้อยล้านหยวน แต่คุณต้องสัญญากับเรา”

“อะไรนะ?” พวกเขาทั้งหมดประหลาดใจ ส่วนเหล่าซานก็โกรธจัด “ลูกพี่ หมายความว่ายังไง? พี่กลัวสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดเหรอ?”

“เหล่าซาน ฉันไม่มีสิทธิ์ห้ามนาย แต่ถ้านายยังนับถือว่าฉันเป็นหัวหน้า ก็ฟังฉัน อย่าออกไปจากที่นี่ ถ้านายยืนกรานจะออกไป ก็ไปคนเดียว” ชายที่อาวุโสที่สุด เหล่าต้า เอ่ย เขาไม่กลัวสิ่งที่กู้หนิงพูด แต่เขารู้ว่ากู้หนิงพูดความจริง แม้ว่างานขุดสุสานเก่าจะอันตราย เขาก็ไม่อยากตายเพื่อเงิน

“แล้วนายล่ะ?” เหล่าซานถาม มองไปที่เหล่าเอ้อร์และเหล่าเหยา

พวกเขาลังเลในตอนแรก แต่เลือกเชื่อฟังเหล่าต้า “พวกเราจะทำตามเหล่าต้า”

“ดี ดีมาก งั้นฉันไปคนเดียว!” เหล่าซานโมโหจัด และตัดสินใจออกไปคนเดียว เขาสวมหน้ากากปและถือคบเพลิง

กู้หนิงมองเหล่าต้าและคนอื่นๆที่เหลือ “ในเมื่อพวกเราเห็นตรงกัน พวกคุณรอพวกฉันอยู่ในนี้ เมื่อพวกเราออกไปได้แล้วจะโอนเงินให้ทันที ฉันสัญญา”

“ได้สิ” เหล่าต้าตอบ เขาทำได้แค่เชื่อใจเธอเท่านั้น หลังจากนั้นกู้หนิงพูดกับเหล่าซานว่า “คุณต้องออกไปก่อนพวกเรา ฉันกลัวว่าค้างคาวจะบินเข้ามาข้างในตอนที่คุณเปิดประตู”

“เธอ…” เหล่าซานโกรธที่กู้หนิงดูถูกความสามารถของเขา เขาพ่นลมหายใจด้วยความโกรธและเปิดประตู เดินออกไปพร้อมกับถือคบเพลิงในมือ ไม่มีใครหยุดเขา ไม่ใช่เพราะเพื่อนไม่สนใจชีวิตของเขาแต่เพราะเขาไม่เห็นคุณค่าชีวิตของตัวเอง