ตอนที่ 315 ผมชอบ

ราคาที่อยู่อาศัยในเมืองหลวงสูงมาก และอาคารสำนักงานที่สร้างขึ้นครึ่งหนึ่งนั้นมีราคาอย่างน้อยหลายร้อยล้านหยวน สำหรับเศรษฐี พวกเขามีอาคารสำนักงานของตัวเองอยู่แล้วจึงไม่จำเป็นที่จะต้องซื้อใหม่ และสำหรับผู้ที่ต้องการซื้อก็ไม่สามารถซื้อได้ ดังนั้นอาคารดังกล่าวจึงอยู่ในตลาดมาอย่างน้อยครึ่งปีโดยไม่มีผู้ซื้อ กู้หนิงจึงตัดสินใจซื้อมัน

ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงและร้านค้า ดังนั้นจึงสะดวกสำหรับเธอที่จะเดินทางไปมาระหว่างมหาวิทยาลัยและบริษัท ที่สำคัญกว่านั้นอยู่ห่างจากบริษัทตระกูลถังเพียง 2 กิโลเมตร เมื่อนึกถึงตระกูลถัง ความเป็นปรปักษ์แวบผ่านดวงตาของเธอ “ฉันคิดว่าร้านที่สามและอาคารสำนักงานที่สร้างขึ้นครึ่งหนึ่งนี้ดีมาก” กู้หนิงกล่าวกับเลิ่งเชาถิง แม้ว่าจะแสดงให้เห็นในการสำรวจว่าไม่มีปัญหากับคุณภาพ แต่กู้หนิงคิดว่าดีกว่าถ้าเธอไปตรวจสอบด้วยตัวเอง อาคารสำนักงานหลังนั้นมีราคาหลายร้อยล้านหยวน

“ไม่มีปัญหาครับ” เลิ่งเชาถิงเอ่ย เขาโทรหาผู้ใต้บังคับบัญชาทันทีและบอกให้จ่ายเงินมัดจำ

กู้หนิงมีร้านค้าและอาคารสำนักงานที่เธอต้องการโดยไม่มีปัญหา ดังนั้นเธอจึงอารมณ์ดี

ซีหมิงและฉิวอี้ซินต่างคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นพวกเขาจึงไปรับประทานอาหารและดูหนังด้วยกันในบ่ายวันนี้

พวกเขาเพิ่งพบกันและต้องใช้เวลาทำความรู้จักกันให้ดี ทั้งคู่ไม่รู้ว่าจะยังชอบกันอยู่ไหมหลังจากที่ได้รู้จักกันมากขึ้น พวกเขาไม่ใช่วัยรุ่นที่ปฏิบัติต่อความสัมพันธ์เหมือนเกมอีกต่อไปและเป้าหมายของพวกเขาคือการแต่งงาน ดังนั้นทั้งคู่จึงให้ความสำคัญกับมันอย่างจริงจังไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไร

เช้าวันรุ่งขึ้นกู้หนิงและเลิ่งเชาถิงไปดูร้านค้าและอาคารสำนักงานหลังอาหารเช้า กู้หนิงพอใจกับตัวเลือกของเธอและพวกเขาก็ไปซื้ออาคารสำนักงานและเช่าร้านค้าในภายหลัง

ด้วยเครือข่ายที่มีประสิทธิภาพของเลิ่งเชาถิง กู้หนิงใช้เงินเพียงสองร้อยล้านหยวนในการซื้ออาคารสำนักงานซึ่งต่ำกว่าราคาตลาดมาก ในความเป็นจริงกู้หนิงสามารถซื้อที่ดินจากรัฐบาลและสร้างอาคารสำนักงานด้วยตัวเองเพื่อประหยัดเงินได้มากขึ้น แต่ก็ยากที่จะหาที่ดินที่ดีได้และต้องใช้เวลานานในการสร้างอาคารสำนักงาน

หลังจากที่เธอได้อาคารสำนักงานและร้านค้าแล้ว กู้หนิงก็ไปจดทะเบียนบริษัทใหม่ชื่อเฟิ่งหัวเอนเตอร์เทนเมนท์

ด้วยความช่วยเหลือของเลิ่งเชาถิง ปัญหาของกู้หนิงได้รับการแก้ไขอย่างง่ายดายภายในไม่กี่วัน “ฉันโชคดีมากที่มีคุณเป็นแฟน! คุณช่วยฉันได้มากเลย” กู้หนิงกล่าว

เลิ่งเชาถิงดีใจที่ได้รับคำชมจากคนรัก “ผมก็ดีใจที่ได้ช่วยคุณ”

“คุณไม่คิดว่าเป็นการรบกวนหรอคะ?” กู้หนิงถาม อันที่จริงเธอคิดว่าการที่เขาช่วยเธอมากมายมันทำให้เธอรู้สึกผิด บางครั้งเธอต้องยอมรับว่าเธอต้องการความช่วยเหลือจากเขา

“ผมชอบซะอีก” ไม่ถือว่าเป็นการรบกวนเลย เขาชอบที่ได้ช่วยเธอ กู้หนิงรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้พบกับเลิ่งเชาถิง

“เกือบเที่ยงแล้ว คุณอยากกินอะไร?” กู้หนิงถาม

“แล้วแต่คุณ”

กู้หนิงมองไปรอบๆ เพื่อดูว่าพวกเขาสามารถเลือกอะไรได้บ้าง

“มีร้านอาหารอยู่ตรงนั้น ไปลองกินกัน!” กู้หนิงเอ่ย

“ได้สิ” เลิ่งเชาถิงตอบ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปยังร้านอาหาร

เนื่องจากกู้หนิงได้ซื้อร้านค้าและอาคารสำนักงานแล้ว ขั้นตอนต่อไปของคือการตกแต่งและพวกเขามี บริษัทตกแต่งภายใต้เจิ้งหัวเรียลเอสเตท ดังนั้นกู้หนิงจึงโทรหาอ้ายกวงเหยา บอกเขาว่าเธอได้ซื้ออาคารสำนักงานและร้านค้า หลังจากเทศกาลปีใหม่ให้ส่งคนมาตกแต่งให้ด้วย

อ้ายกวงเหยารู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับประสิทธิภาพของกู้หนิง โชคดีที่เขาจ้างพนักงานหลายคนก่อนหน้านี้ จึงสามารถส่งคนกลุ่มหนึ่งมาดูแลงานตกแต่งในเมืองหลวงได้ อย่างไรก็ตามก่อนการตกแต่งพวกเขาต้องวัดพื้นที่ของอาคารและร้านค้า ดังนั้นอ้ายกวงเหยาจะบินไปเมืองหลวงพร้อมกับนักออกแบบในวันพรุ่งนี้

เลิ่งเชาถิงต้องการช่วย แต่กู้หนิงสามารถจัดการได้เอง ดังนั้นเขาจึงเงียบไม่พูดอะไร

หลังจากทานข้าวเสร็จ กู้หนิงก็พูดกับเลิ่งเชาถิงว่า “เชาถิง ถ้ามีอะไรต้องไปทำก็ไปได้เลยนะคะ ไม่ต้องอยู่กับฉันทั้งวันก็ได้”

เลิ่งเชาถิงหน้ามุ่ย “คุณไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย?”

กู้หนิงรีบอธิบายว่า “แน่นอนว่าฉันอยาก ฉันแค่ไม่อยากทำให้คุณเสียเวลาถ้าคุณมีเรื่องต้องไปทำ”

ได้ยินเช่นนั้นเลิ่งเชาถิงก็ผ่อนคลาย “ไม่ต้องห่วง วันนี้ผมว่าง”

“เยี่ยม งั้นไปถนนขายของเก่ากัน” กู้หนิงเอ่ย ถนนขายของเก่าที่เมืองหลวงใหญ่กว่าถนนขายของเก่าเมืองเถิงมาก และมีความเป็นไปได้ที่เธอจะเจอของเก่าจริงๆ

กู้หนิงและเลิ่งเชาถิงตรงไปที่ถนนขายของเก่าทันที มีคนมากมายที่ถนนขายของเก่า

กู้หนิงเดินไปรอบๆ ซื้อของเก่าห้าชิ้น สองชิ้นแรกมีมูลค่าชิ้นละหลายแสนหยวนในขณะที่อีกสองชิ้นหลังมีมูลค่าราวๆสองล้านหยวน และชิ้นสุดท้ายมีมูลค่ามากกว่าสิบล้านหยวน

“เอาล่ะ ไปถนนพนันหินกันต่อ” กู้หนิงเอ่ยหลังจากเดินทัวร์รอบๆถนนขายของเก่า ถนนพนันหินในเมืองหลวงก็ใหญ่มากๆเหมือนกัน แต่ก็เทียบไม่ได้กับเมืองเถิง เพราะเมืองเถิงเป็นฐานสำหรับวัตถุดิบหยกอยู่ดี

“คุณปู่ชอบหยกไหมคะ?” กู้หนิงถามเลิ่งเชาถิง

“ชอบ แต่ท่านชอบหยกระดับสูงและระดับท็อปเท่านั้น”

“งั้นดีเลย ฉันจะส่งหยกระดับท็อปไปให้ท่าน!”

“ดี!” เลิ่งเชาถิงยิ้ม

ตอนที่ 316 หยกจักรพรรดิ

กู้หนิงเข้าออกหลายร้านและในที่สุดก็เจอหยกระดับท็อป เธอยังได้หินสองก้อนที่มีหยกระดับสูง ถึงแม้จะมีหยกหลายชิ้นอยู่ในพื้นที่กระแสจิต เธอก็ไม่สามารถเอามันออกมาต่อหน้าเลิ่งเชาถิงได้ ดังนั้นเธอจึงต้องหาเอาในถนนพนันหิน

ต่อมากู้หนิงได้ขอคนงานในร้านตัดหินที่มีหยกระดับสูงอยู่ข้างใน หินไม่ได้ใหญ่ขนาดเท่ากำปั้นผู้ชาย แต่ชั้นนอกของมันบางและต้องใช้เพียงแค่การขัดเท่านั้น

เมื่อใดก็ตามที่มีคนงานคนหนึ่งกำลังจะตัดหิน มีกลุ่มผู้สังเกตการณ์รายล้อมเข้ามาดูใกล้ๆ

“มีสีเขียวอยู่ข้างใน!”

มีคนมารวมตัวกันมากขึ้นหลังจากที่เขาประกาศว่ามีสีเขียวในหิน

มีคนประมูลทันทีที่สีเขียวโผล่ออกมา แต่ถูกกู้หนิงหยุดไว้ก่อน “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ขาย นี่เป็นของขวัญปีใหม่สำหรับผู้อาวุโสขอเราค่ะ”

ในเมื่อเจ้าของไม่คิดจะขาย ไม่มีใครบังคับเธอได้ อย่างไรก็ตามอยู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “ชิ ของขวัญปีใหม่ให้ผู้อาวุโส? ยังไม่รู้เลยว่าข้างในจะมีหยกรึเปล่า! อย่าเพิ่งรีบสรุปสิ” ผู้หญิงในวัยยี่สิบสวมชุดแบรนด์เนมทั้งตัว แต่ดูไม่มีสไตล์เลยสักนิด

กู้หนิงโต้กลับว่า “ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

“แล้วไง? ฉันพูดไปแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความรังเกียจ อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกหวาดกลัวทันทีเมื่อเลิ่งเชาถิงมองเธออย่างเย็นชา เธอหุบปากอย่างรวดเร็วและไม่กล้าปริปากพูดอีก กู้หนิงไม่อยากโต้เถียงกับเธอ จึงไม่สนใจผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกอับอายและทำตัวน่ารักต่อหน้าชายวัยกลางคนข้างๆเธอ “ที่รัก!”

ที่รัก? กู้หนิงประหลาดใจ ชายวัยกลางคนต้องเป็นชูการ์แด๊ดดี้ของผู้หญิงคนนี้ ตอนที่ทุกคนมองไปที่ผู้หญิงคนนี้อย่างไม่ชอบใจ เพราะอายุแค่นี้ก็เป็นเมียน้อยแล้ว

“เงียบนะ หรือไม่ก็ออกไปซะ!” ผู้ชายคนหนึ่งตะคอกใส่เธอด้วยความโกรธ เขาไม่สนใจว่าใครจะคิดยังไงแต่ไม่พอใจมากที่ผู้หญิงคนนี้ขัดจังหวะการตัดหิน  ผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ออกเพราะความกลัว

เมื่อชั้นนอกถูกลอกออกทีละน้อย หยกจึงปรากฏเต็มขนาด มันเป็นสีเขียวเข้มและดูสวยงามมาก!

“พระเจ้า! นี่มันหยกจักรพรรดิ!” คนงานส่งเสียงด้วยความตื่นเต้น ทุกคนรอบข้างต่างสูดลมหายใจเข้ายาวๆ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง หยกจักรพรรดิคือราชาแห่งหยก! อย่างไรก็ตามกู้หนิงได้ชิ้นมันอย่างง่ายดาย ตอนนี้ใครๆก็อิจฉาเธอและต่างก็อยากให้พวกเขามีหยกจักรพรรดิ

กู้หนิงรู้ว่ามีหยกระดับท็อปอยู่ในนั้น แต่ไม่รู้ว่าเป็นหยกจักรพรรดิ ดังนั้นเธอจึงประหลาดใจที่ได้เห็นมัน อย่างไรก็ตามมันเป็นของขวัญที่สมบูรณ์แบบสำหรับนายท่านเลิ่ง

หลายคนมาที่ร้านหลังจากที่พวกเขาทราบข่าว แต่พวกเขาทั้งหมดผิดหวังที่กู้หนิงไม่คิดจะขาย

กู้หนิงจ่ายค่าธรรมเนียมในการตัดหินและจากไปอย่างรวดเร็วกับเลิ่งเชาถิง ทุกคนทำได้เพียงเฝ้าดูพวกเขาหายไปจากสายตา หยกจักรพรรดิมีมูลค่าอย่างน้อยร้อยล้านหยวน! อย่างไรก็ตามข่าวดังกล่าวยังดึงดูดความสนใจของผู้ไม่หวังดีอีกด้วย ด้วยหยกล้ำค่าในมือของเธอ กู้หนิงตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย

นาทีที่พวกเขาออกจากร้านพวกเขารู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตามพวกเขา อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สนใจพวกเขาเดินตรงไปที่ลานจอดรถ

มีคนมากมายบนถนน ดังนั้นคนที่สะกดรอยตามจึงไม่มีโอกาสทำร้ายกู้หนิง พวกมันวางแผนจะขโมยหยกจากกู้หนิงเมื่อเธอเดินไปยังลานจอดรถ

กู้หนิงและเลิ่งเชาถิงเดินไปที่รถแฮมเมอร์ซึ่งทำให้คนที่สะกดรอยตามตกใจ รถคันนี้มีราคาแพงมากและเจ้าของต้องเป็นคนร่ำรวยหรือมีอำนาจ ดังนั้นคนเลวเหล่านั้นจึงลังเล แต่เมื่อนึกถึงหยกจักพรรดิที่มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านหยวน พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะเสี่ยง เงินหนึ่งร้อยล้านหยวนนั้นไม่ได้มากสำหรับกู้หนิง แต่เป็นโชคก้อนใหญ่สำหรับคนทั่วไป

มีคนไม่กี่คนในลานจอดรถ พวกคนเลววิ่งตรงไปที่เลิ่งเชาถิงและกู้หนิงเมื่อกำลังจะขึ้นรถ อย่างไรก็ตามก่อนที่พวกเขาจะโจมตี เลิ่งเชาถิงได้ต่อยพวกเขาก่อน ในการเคลื่อนไหวหลายครั้ง ทั้งสามคนถูกเตะออกไป ทั้งสามคนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด และตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าพวกเขาทำผิดพลาดอย่างมหันต์ พวกเขากลัวเลิ่งเชาถิงและกระเสือกกระสนจะหนีออกไป น่าเสียดายที่พวกเขาแทบไม่สามารถยืนขึ้นได้

เลิ่งเชาถิงไม่เสียเวลาไปกับพวกลูกกระจ๊อก เขาขึ้นรถขับออกไปทันที เลิ่งเชาถิงและกู้หนิงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“เราต้องหากล่องใส่ดีๆก่อนส่งให้คุณปู่” กู้หนิงเอ่ย เธอเกือบพูดว่า คุณปู่ของคุณ อีกครั้งแต่เปลี่ยนคำพูดได้ทัน

“ผมคิดว่าราคามันสูงเกินไป เราหาของขวัญชิ้นอื่นดีกว่าไหม?” แม้ว่าเลิ่งเชาถิงจะรู้ว่ากู้หนิงมีหยกมามาย อีกทั้งหยกระดับท็อปนั้นหายากมาก เขาอยากให้เธอคิดดูอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันตัดหยกจักรพรรดิได้” ในเมื่อเธอสัญญาว่าจะให้ของขวัญคุณปู่เป็นหยกระดับท็อป เธอย่อมทำตามคำสัญญา ไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหน เธอเต็มใจให้เป็นของขวัญแก่คุณปู่ของเขา

“แต่…” เลิ่งเชาถิงยังลังเล ถึงอย่างไรหยกจักรพรรดิก็ราคาสูงมาก เงินร้อยล้านหยวนสำหรับเขาถือว่าไม่มาก แต่มันมากเกินไปสำหรับของขวัญ

ถ้าเราแต่งงานกันวันหนึ่ง ทรัพย์สินก็จะเป็นของเราทั้งคู่ ของๆฉันก็เหมือนของๆคุณ” กู้หนิงกล่าว เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาสมบัติของเลิ่งเชาถิงมาเป็นของตัวเอง แต่เธอต้องการปลอบโยนเขาเท่านั้น