Ninja of chaos ตอนที่ 1 เอลฟ์ฟอร์แคร์

            ปีเคออสที่ 520 ณ จุดรับงานหรือที่เรียกกันอีกอย่างว่าไข่แดง เพราะที่นี่อยู่ติดกับดินแดนมนุษย์แทบทุกที่ แต่กลับไม่มีใครเป็นเจ้าของเลย ทำให้กลายเป็นจุดแวะพักและรับงานของเหล่านักผจญภัย ซึ่งการเป็นนักผจญภัยนั้นเป็นอาชีพที่ดีสุดแล้วในยุคสมัยเคออส เพราะตั้งแต่เริ่มยุคสมัยก็เกิดความวุ่นวายทั้งจากเหล่ามนุษย์ ปีศาจ มอนเตอร์ขึ้นมา ทำให้ทางการของแต่ละประเทศควบคุมแทบจะไม่ได้ เลยทำให้อาชีพนักผจญภัยเกิดขึ้นมากมาย เพื่อรับงานเหล่านี้ คำว่านักผจญภัยเป็นการเรียกรวม ๆ จริง ๆ งานสายนี้มีหลายวิชาชีพมาก เช่น นักรบ จอมเวทย์ โดยแต่ละอารยธรรมจะต่างกัน

ที่นี่นี้เป็นแหล่งเศรษฐกิจ มีทั้งที่พัก ร้านอาหาร ขายอาวุธ ขายอุปกรณ์ต่าง ๆ และที่นี่นอกจากมนุษย์แล้วยังมีเอลฟ์ โดวาฟ อยู่ทั่วไปในดินแดน โดยรับงานนั้นจะมีเจ้าหน้าที่จากดินแดนต่าง ๆ เอาประกาศมาแปะไว้ที่ป้ายประกาศตามหน้าร้านอาหาร ที่พักต่าง ๆ ไม่ก็มีคนเข้าไปที่ในอาคารที่เรียกว่า แหล่งงานก็ได้เหมือนกัน ภายในจะมีเหมือนแหล่งพักผ่อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และจะพบพวกนักผจญภัยอยู่กันเต็มไปหมด

วิธีการรับเงินนั้นมีสองวิธี คือ เดินไปหาเจ้าหน้าที่เอามือวางบนแผ่นศิลาและภาพเหตุการณ์จะปรากฏขึ้นมา ซึ่งจะโกหกไม่ได้เด็ดขาด อีกวิธีคือหาหลักฐานมาโชว์ให้ดู

            เด็กสองคนเดินเข้ามาในแหล่งงานเป็นเด็กผู้ชายคนผู้หญิงคน ทั้งสองมีอายุประมาณ 12 ปี สวมเสื้อผ้าเก่า ๆ หน้าตามอมแมม แต่ถ้าล้างหน้าออกมาดี ๆ ทั้งสองคงจะดูน่ารัก ทั้งสองหน้าคล้ายกัน ปากนิด จมูกหน่อย มีดวงตาตี่ ผิวคล้ำแดด คนเด็กผู้ชายหัวโล้น แต่เธอผู้หญิงผมยาวถักเปีย จากเสื้อผ้าของเด็ก ๆ แม้มันจะเก่าและมีรอยแปะเต็มไปหมด แต่ก็บอกได้ทั้งสองเป็นชาวเทียน ทั้งสองเดินไปหาเจ้าหน้าที่

            “มีอะไรเหรอหนู” เจ้าหน้าที่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

            “คือพวกเราอยากให้เขียนประกาศหาคนไปช่วยหมู่บ้านครับ” เด็กชายพูด เจ้าหน้าที่มองเด็กทั้งสองแล้วพูดว่า

            “นี่ไม่ใช่ที่ที่เด็กจะมาเล่นนะ”

            “ไม่ ๆ พวกเราพูดความจริงนะ” เด็กหญิงรีบพูด เจ้าหน้าเห็นสีหน้าและแววตาของเด็กหญิงก็เลยถอนใจแล้วถามต่อว่า

            “งานแบบไหนแล้วมีค่าจ้างเท่าไหร่”

            “จับพวกโจรป่าครับ แต่เราไม่มีค่าจ้างให้หรอกครับ” เด็กชายตอบ เจ้าหน้าที่ถอนใจแล้วบอกว่า

               “นี่ไม่ใช่ที่จะมาล้อกันเล่น ถ้าไม่มีค่าจ้างก็ไปแจ้งทางการของอาณาจักรตัวเองสิ ! ”

           “แต่พวกเราเดือดร้อนจริง ๆ นะคะ พวกเราเป็นแค่ชนกลุ่มน้อยแถมยังอยู่ไกลจากเมืองหลวงมาก กว่าทหารของอาณาจักรเทียนมาถึง พวกเราก็ตายหมดแล้ว” เด็กหญิงพูดด้วยน้ำตานองหน้า แต่เจ้าหน้าที่กลับมีสีหน้าเรียบเฉย

        “โอย! ข้าฟังเรื่องแบบนี้มาบ่อยแล้ว เอางี้สิ ลองไปถาม ๆ พวกที่นั่งอยู่ตรงนี้ว่ามีใครจะไปมั้ย” เจ้าหน้าที่บอกปัดไป