เฟิงอี้หลินก้มมองเด็กชายที่กำลังเกาะบนตัวเขาอยู่ เขาขมวดคิ้วย่น สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน เขาไม่มีเวลามาที่จะสงสัยอะไรทั้งสิ้น เขาอุ้มหลิงจื่อและกระโดดออกหน้าต่างไป ปากแผลฉีกเปิดออกอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วแต่ยังกระโดดลงไป

ร่างของทั้งคู่หายลับไปจากหน้าต่างพร้อมๆกับประตูถูกพังแอ่งแม้งไปนอนกับพื้น พวกเขารีบรุดเข้ามาในห้องที่ว่างเปล่าและรีบไปที่หน้าต่างแต่ไม่พบไม่อะไร

หนึ่งในนั้นยกผ้าห่มขึ้นและเห็นสิ่งที่อยู่บนเตียง เขาอุทานว่า “หัวหน้า มีสามศพอยู่ที่นี่”

“ไหน ขอฉันดูสิ!” ตำรวจที่เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาและเห็นศพชายอ้วนสามคนนอนอยู่บนเตียง

นายตำรวจที่เป็นคนตรวจห้องของหลิงจื่อหัวเสีย “งั้นบัตรประชาชนที่ผมตรวจก็เป็นของไอ้สามคนนี้!”

“บัตรประชาชนนี้ถูกสับเปลี่ยน นายไม่ได้สังเกตเห็นมันเลยสินะ” หัวหน้าตำรวจหยิบบัตรประชาชนข้างเตียงและใช้มือเช็ดตำแหน่งของรูปถ่าย ทันใดนั้นก็กลายเป็นรูปถ่ายของชายอ้วนที่เสียชีวิต

เขามองมันด้วยสายตาประหลาดใจ “นี่มัน?!”

“สติกเกอร์บับเบิ้ลกัม”

“…”

หัวหน้าตำรวจขมวดคิ้วและมองไปที่ผ้าปูที่นอน มีรอยกระสุนอยู่ที่นั่น ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย “นายยังจำรูปลักษณ์ของผู้ชายคนนั้นได้ไหม?”

“ครับ ครับ ครับ!” เด็กผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีมาก แน่นอนว่าเขาจำได้!

“กลับไปที่สถานีตำรวจ ตรวจดูกล้องวงจรปิดแถวนี้ เช็คให้ละเอียด หาตัวมันให้เจอ!” จากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่สถานีตำรวจทันที

ที่หน้าต่างของชั้นถัดไป คนสองคนที่พวกเขากำลังมองหากระโดดลงมาและร่อนลงในห้องบนชั้นสิบเอ็ดเหมือนผี

หลิงจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเสื้อสีขาวของเธอย้อมเป็นสีแดง

เธอลงจากตัวเขาทันทีที่เข้ามาในห้อง เธอมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์และพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า “นายกำลังจะตาย!”

เฟิงอี้หลินเงยหน้าขึ้นและดวงตาของเขาก็มืดลง ตอนนี้ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย เขาถูกยิงสองครั้งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาถูกเด็กนี่ใช้มีดแทงเขาอีกสองครั้ง

หลิงจื่อไม่ใช่นักบุญ เธอเหลือบมองเขาอย่างไม่แยแส จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป

หลังจากลับหายจากประตู เธอก็หายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

เฟิงอี้หลินถือสร้อยคอไว้ในมือ รอยยิ้มโหดร้ายปรากฏขึ้นมา นี่ไม่ใช่จุดจบ ใครเห็นใบหน้าจริงของต้องตาย!

ปิ๊บ!

เสียงปิ๊บเบาๆดังมาจากมือของเขา เขากดจุดที่มือ มีเครื่องรับสัญญาณขนาดเล็กอยู่ที่มือ ซึ่งดูเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของข้อมือของเขา

“คาร์นิวัลไนท์ 1122 ชั้น 11”

“รับทราบครับ!”

เขาตัดการเชื่อมต่อและประคองสติรอให้คนของเขามา

ครั้งนี้คนๆนั้นยังไม่ตาย ปัญหายุ่งยากจะยิ่งยุ่งยากขึ้นไปอีก อันที่จริงเขาสามารถจัดการให้มันจบๆไปได้ เด็กนั่นเห็นใบหน้าจริงของเขาแล้ว มันอาจเป็นอันตรายต่อตัวเขา

ถ้าเขาบอกความจริง แผนทั้งหมดของเขาอาจพังทลาย

เด็กคนนั้นเป็นเรื่องด่วนที่เขาต้องรีบกำจัด

หลิงจื่อที่กลายเป็นเรื่องเร่งด่วนกำลังเดินทอดน่องกลับบ้าน

เธอพบเสื้อเชิ้ตแขวนอยู่ตรงทางเข้าโรงแรมและสวมมันไว้ จากนั้นเธอก็โยนเสื้อเปื้อนเลือดทิ้งลงถังขยะ

จิตใจของเธอสับสนวุ่นวายในขณะที่เดินและเธอได้ยอมรับความจริงแล้วว่าเธอคือหลิงจื่อ

“ท่านลอร์ดจื่อ ข้าน้อยคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับผู้ชายคนนั้น” ถังหยวนกระซิบข้างหูของเธอ

“ข้าน้อยไม่เคยผิดพลาด แต่ข้าน้อยอ่านความทรงจำของเขาไม่ได้ ต้องมีบางอย่างผิดปกติ”

“งั้นหรือ? แต่ความทรงจำในหัวของข้าแสดงให้เห็นว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ท้าทายสวรรค์เช่นเจ้าในโลกนี้ งั้นเจ้าอาจมีบางอย่างผิดปกติสินะ” หลิงจื่อแสยะยิ้ม เมื่อเธออยู่ในเผ่าพ่อมดแม่มด เธอชอบแกล้งถังหยวน