ตอนที่ 41: อย่าบอกใครเรื่องนี้

หลังจากกู้จื่อหมิงจากไป ถังหยวนก็กระโดดลงมาแล้วกลืนเกี๊ยวไปคำหนึ่งในทีเดียว

“ท่านจื่อ เกี๊ยวนี่อร่อยมากเลย” มันกินอีกคำ เกี๊ยวลูกหนึ่งใหญ่กว่าครึ่งตัวของมัน แต่พอกินไปสองลูก ตัวมันก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลย

หลิงจื่อเอนหลังพิงโซฟา มองเจ้าตัวกลมด้วยสายตาขำขัน เธอล้อว่า “ถังหยวน แบบนี้เขาเรียกว่ากินฟรีนะ กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน แถมไม่ต้องถ่ายด้วยหรือเปล่า”

“ใครบอกว่าข้าไม่ถ่าย” ถังหยวนกลืนคำที่สามลงไปแล้วลูบท้องที่ยังคงกลมเหมือนเดิม มันเรอออกมาเบา ๆ “ข้าก็ถ่ายได้นะ”

ร่างกลม ๆ กระโดดขึ้นมาบนขาเธอ แล้วกระโดดขึ้นมาบนหน้าอก “อึของข้าน่ะดีที่สุดเลย”

“ท่านจื่อ ทำไมท่านดูเหมือนไม่เชื่อเลยล่ะ” มันเบะปากก่อนจะพูดอย่างภูมิใจ “งั้นข้าแสดงให้ดูดีไหมขอรับ”

“ข้าไม่สนใจดูเจ้าลูกชิ้นกลม ๆ อึหรอกนะ” หลิงจื่อมองมันอย่างรังเกียจ

“ท่านจื่อ อึของข้าหอมมากนะ ตามความทรงจำของข้า ตอนที่เราเพิ่งได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้พิทักษ์แห่งเมียวเจี่ยง คนโบราณเขาใช้อึของพวกเรานี่แหละไล่ยุง แค่ได้กลิ่นอึของข้าจักรพรรดิถังหยวน ยุงก็ตายเรียบเลย เจ๋งไหมล่ะ”

หลิงจื่อคิดว่า ถ้ามันมีมือ ตอนนี้มันคงเท้าเอวพูดด้วยความภาคภูมิใจแน่ ๆ ดวงตาสีฟ้าเข้มของมันจ้องเธอเขม็ง ราวกับกำลังจะทำเรื่องยิ่งใหญ่

“ถังหยวน ถ้าเจ้ากล้าอึบนอกข้า ข้าจะจับเจ้าโยนลงน้ำร้อน” หลิงจื่อมองลูกกลม ๆ ที่อยู่บนอกเธอด้วยสายตาเย็นเยียบ

“ไม่อึก็ได้! ข้าจะกลับไปอยู่ในต่างหูก็ได้”

“กล้าดียังไง!”

“ฮ่า ๆ ๆ” ถังหยวนหัวเราะลั่น พลางกลิ้งไปบนอกแบน ๆ ของเธอ “ท่านจื่อ โง่จัง โดนหลอกเข้าแล้ว ฮ่า ๆ ๆ ถังหยวนจะอึได้ก็ต้องกินเยอะ ๆ ก่อนต่างหากล่ะ”

หลิงจื่อคว้ามันขึ้นมาแล้วเหยียดยิ้ม “ถังหยวน…”

“ถังหยวนอยู่นี่~” มันดิ้นดุ๊กดิ๊กและหัวเราะคิกคัก “ท่านจื่อ จั๊กจี้นะ คิก ๆ ๆ ปล่อยถังหยวน~ คิก ๆ”

หลิงจื่อเขย่ามันนิดหน่อย พอเห็นว่าเจ้าตัวเล็กนี่แกล้งหลอกเธอจริง ๆ ก็จับมันยัดกลับเข้าไปในต่างหู พร้อมขู่ว่า “อยู่ในนั้นซะ ถ้าออกมาอีกข้าจับไปลวกน้ำร้อนแน่”

“อ๊าววว~” ขนของถังหยวนตั้งชัน มันครางเสียงเบาอย่างน่าสงสาร “เก่งนักก็อย่าใช้วิธีขู่ด้วยน้ำร้อนสิ”

มันโดนน้ำร้อนไม่ตายหรอก

แต่ขนมันจะฟีบลงหมด แล้วกลายเป็นถังหยวนไร้ขน ดูน่าเกลียดสุด ๆ เคยโดนท่านจื่อล้ออยู่พักใหญ่ มันเลยเกลียดน้ำร้อนสุด ๆ

“แค่ได้ผลก็พอ ใครจะสนว่าใช้วิธีไหน” หลิงจื่อแย้มยิ้มจาง ๆ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ

“เข้ามาเก็บของได้แล้ว” เธอเปิดประตูให้ฉู่โม่เข้ามา จากนั้นก็ไปนอนบนเตียงอ่านหนังสือ

ฉู่โม่จัดเก็บของเสร็จก็เตรียมจะออกไป

“อย่าบอกใครเรื่องนี้” หลิงจื่อพูดเรียบ ๆ

ฉู่โม่สะดุ้ง เธอหันไปมองเขา เขายังอ่านหนังสืออยู่ ไม่แม้แต่จะเหลือบตามองเธอเลยสักนิด

“ค่ะ” เธอพยักหน้า แล้วเดินออกไปพร้อมถังขยะ

หลิงจื่อยังคงอ่านหนังสือต่อ พรุ่งนี้จะสอบแล้ว

แต่พูดตามตรง เธอไม่ได้รู้สึกกังวลเลยสักนิด เพราะร่างนี้เป็นนักเรียนเก่งระดับเทพ ความจำดีเป็นเลิศ

ยังไม่นับถังหยวนอีก เจ้าตัวเล็กนี่กินอะไรเข้าไปเยอะช่วงนี้ ก็ดูจะมีประโยชน์ขึ้นมาแล้วเหมือนกัน