ชีวิตการเป็นผู้บริหารระดับสูงไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด พริซเซียร่าถึงกับกุมขมับเครียด มือบางนวดคลึงเบาๆ ด้วยต้องการผ่อนคลาย การบริหารต้นคอคงเป็นการช่วยทำให้ผ่อนคลายความตึงเครียดได้บ้างไม่มากก็น้อย

"เฮ้ยยย....สรุปอันนี้มันแปลว่าอะไรแล้วมันต้องดูยังไงเนี่ยะตารางอะไรเยอะไปหมดตาลายจัง" พริซเซียร่าก้มหน้าหมดแรงไปกับโต๊ะทำงาน

"นี่ฉันต้องบากหน้าไปถามเขาอีกแล้วหรือไง" พริซเซียร่าลอบถอนหายใจออกมา มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะสามารถตอบคำถามเธอได้ ซึ่งเธอเองก็เหมือนกับเด็กเพิ่งเข้ามาฝึกงานยังต้องเรียนรู้อะไรต่อมิอะไรอีกมากมายทำให้เธอเลี่ยงที่จะพบปะพูดคุยกับอัสมานไม่ได้เลย

พริซเซียร่าตัดสินใจกดเบอร์ภายในเพื่อโทรไปยังโต๊ะทำงานของ   อัสมาน

"สวัสดีครับ"

"คือ....เอ่อ...ฉันมีเรื่องจะถาม...คุณว่างหรือเปล่า" พริซเซียร่าอ้อมแอ้มถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งเล็ก ๆ

"ผมว่าง....ว่างมากเลยพริซ" แต่ทว่าอัสมานกลับตอบออกมาด้วยน้ำเสียงลิงโลดเขาดีใจเป็นที่สุดที่พริซเซียร่าโทรหา

"งั้นเดี๋ยวฉันไปหาที่ห้อง"

"ไม่เป็นไรพริซเดี๋ยวผมไปหาคุณเอง" อัสมานรับนำเสนอตัวเองเพื่อทำให้พริซเซียร่าพอใจ

"ตามใจคุณแล้วกัน" พริซเซียร่าตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะวางหูไป เมื่อสาวเจ้าไม่ปฏิเสธไม่ตอบรับก็แสดงว่าเธออนุญาตให้เขาไปหาเธอได้ อัสมานรีบกระโจนตัวออกจากห้องทำงานเพื่อมาหาพริซเซียร่า

"ย่ะฮู่...มีหวังเว้ย" อัสมานอารมณ์ดีขึ้นมาในทันทีเขาเริ่มมีหลังว่า พริซเซียร่าจะหายโกรธเขาเสียที เพราะนี่ก็ผ่านมาจะสองสัปดาห์แล้วเธอไม่ยอมเจอหน้าเขาหากเจอก็ทำเมินไม่มองหน้า จนทำเอาอัสมานถึงกับใจเสียไปเลยทีเดียว

ก๊อก! ก๊อก! ประตูห้องทำงานของพริซเซียร่าค่อย ๆ ถูกเปิดออกก่อนที่ชายร่างสูงใหญ่จะก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่แทบจะเห็นฟันครบทุกซีก พริซเซียร่าเปรยตาขึ้นมองนิดก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์

'ชิ....ทำเป็นหน้าระรื่น...ฉันไม่ให้อภัยนายง่าย ๆ หรอก' พริซเซียร่าค่อนขอดในใจเธอแค้นใจยิ่งนักที่อัสมานหลอกให้เธอรักหัวปักหัวปำ จนทำให้เธอถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายวันเพราะคิดว่าต้องเสียเขาไปแล้วจริง ๆ

"พริซ...คุณหายโกรธผมแล้วใช่ไหม...ที่รัก" อัสมานเดินปรี่เข้ามาใกล้ทำให้พริซเซียร่ารีบลุกขึ้นยืน "หยุดตรงนั้นเลยนะอัสมานอย่าเข้ามาใกล้ฉัน" พริซเซียร่าคว้าปากกาแล้วหันปลายแหลมไปทางเขา

"ก็คุณบอกว่ามีอะไรจะคุยกับผมไม่ใช่เหรอ" อัสมานหยุดกึกก่อนจะเสแสร้งแกล้งถามออกไป

เธอส่งสายตาดุมายังเขาก่อนจะตอบอย่างไม่มีเยื่อใย "ฉันจะถามเรื่องงาน...และจะคุยกับคุณเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น"

"เมื่อไรจะหายโกรธผมสักที...นี่ผมง้อคุณมาสองอาทิตย์แล้วนะพริซ"อัสมานทำเสียงออดอ้อนเหมือนเด็ก

"ฉันไม่ได้ให้คุณง้อฉัน...เพราะฉันไม่ได้โกรธ...แต่ฉันเกลียด"

"ผมไม่เชื่อว่าคุณจะเกลียดผมหรอก"

"ฉัน...เกลียด...นาย....ชัดไหม" พริซเซียร่าพูดย้ำชัด ๆ อีกครั้ง

"คุณ....รัก....ผม" อัสมานพูดเลียนแบบเธอบ้าง

"นายนี่มันกวนประสาท" พริซเซียร่าเบื่อที่จะเถียงกับคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาเต็มที

"เมียผมเวลางอนน่ารักจัง...แต่ทำไมงอนน้านนาน" อัสมานชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานความห่างไม่ถึงคืบ

"ออกไปห่าง ๆ ...อย่ามาใกล้ฉัน" อัสมานไม่ยอมฟังคำเขารวบร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น

"ไม่ปล่อย...ปล่อยให้โง่สิ...หืมมมม...หอมจัง" จมูกโด่งสันฉกเข้าไปที่แก้มนวลของเธออย่างรวดเร็ว

"อัสมานปล่อยนะ...นี่...อย่านะ...ปล่อย...เคยสำนึกบ้างไหมที่ทำเลว ๆ ลงไป" พริซเซียร่าหันหน้าไปถามร่างสูงเพื่อยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

'อย่าใจอ่อนนะพริซเซียร่า...ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด' พริซเซียร่าพยายามเตือนตัวเองไม่ให้ใจอ่อนกับเขาอีก แค่เขาออดอ้อนเสียงอ่อนหวานหัวใจเธอก็อ่อนยวบลงเสียแล้วอะไรที่เคยโกรธก็แทบจะมลายหายไปหมด แต่เธอจะไม่ยอมให้เขารู้จุดอ่อนของเธอได้อีกต่อไปจึงต้องพยายามทำใจให้แข็งเข้าไว้

"พริซ...ผมให้คุณทุบผมพันทีก็ได้ให้คุณหายโกรธผม" อัสมานก้มลงจูบแก้มเธออีกครั้งอย่างอ่อนโยน

"ปล่อย...ฉันไม่มีทางอภัยให้นาย"

"งั้นเอามีดมาแทงผมให้ตายไปเลยก็ได้...คุณจะได้พอใจ"

"ฉันไม่ฆ่านายให้เลือดชั่วมาเปื้อนมือฉันหรอก"

'ว้าย!! ...พูดแรงไปหรือเปล่าเรา' พริซเซียร่าแอบตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าใช้คำพูดแรงกับเขามากเกินไป

มือหนาคลายอ้อมกอดในทันทีที่พริซเซียร่าต่อว่าเขาแรง ๆ เช่นนี้ เขาก็มีหัวใจเหมือนกันแล้วตอนนี้เขาก็ชักจะงอนเธอเสียแล้ว

"คุณมีอะไรจะคุยกับผมก็ว่ามาเถอะผมจะได้กลับไปทำงาน"         อัสมานน้ำตาคลอขึ้นก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบออกมา

"เอ่อ...ฉัน...ไม่..." พริซเซียร่า ใจตกวูบเมื่อเห็นว่าอัสมานมีสีหน้าเศร้าลง เธอเกือบจะใจอ่อนอีกแล้ว

'อย่านะพริซ...ใจแข็งเข้าไว้...เขาไม่เป็นอะไรหรอก...แค่นี้ยังไม่เท่าเศษเสี้ยวกับที่เขาทำกับเราเลย'

"ฉันจะถามเรื่องการดูค่าของผลต่างยอดกำไรสุทธิว่าฉันต้องเอาตารางไหนมาเปรียบเทียบกัน"

"คุณดูช่องผลกำไรของทั้งสี่ไตรมาสมารวมกันแล้วหารด้วยจำนวนค่าใช้จ่ายทั้งปีตรงนี้" อัสมานชี้ไปที่ตารางสรุปยอดผลกำไรที่มีตัวเลขมากมายหากคนไม่เคยมีประสบการณ์ก็เป็นธรรมดาที่จะไม่เข้าใจได้

"ฉันว่านายออกแบบโปรแกรมใหม่เถอะดูยากเหลือเกิน"

"ไม่ยากหรอกถ้าคุณเข้าใจ...แล้วคุณเข้าใจหรือยัง" อัสมานถามออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ

"เข้าใจแล้ว" พริซเซียร่าพยักหน้ารับ

"คุณจะถามอะไรผมอีกหรือเปล่า" อัสมานลอบมองดวงหน้าหวานอย่างมีความหวัง

"ไม่มีแล้ว"

"ถ้าไม่มีอะไร...ผมไปทำงานก่อนแล้วกัน" อัสมานเดินคอตกกลับออกไป

พริซเซียร่าทำท่าจะเรียกเขาขึ้นแต่ต้องหยุดชะงักลง เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มีทางให้อภัยเขาง่าย ๆ น้ำตาที่เธอเสียไปต้องกินน้ำเติมไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร เธอต้องเล่นงานเขาให้สาสมพลางคิดเหม่อลอยขึ้นมา

'อย่าไปใจอ่อนเชียว...ทำเป็นน่าสงสารแล้วฉันละน้ำตาฉันหมดเป็นโอ่ง ๆ นายเคยรับรู้อะไรบ้างไหมอัสมาน'

"ตอนเย็นกลับกับผมนะพริซ" อัสมานโผล่หน้าเข้ามากะทันหันทำให้พริซเซียร่าถึงกับตกใจ

"นี่เล่นบ้าอะไร...ตกใจหมด" พริซเซียร่าแหว๋วออกมาอย่างไม่พอใจ

"ผมเพิ่งนึกได้"

"ไม่....ฉันจะกลับเอง...ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย" พริซเซียร่าตอบเสียงเขียว

"คุณทำห่างเหินผมเกินไปแล้วนะพริซ" อัสมานตัดพ้อ

"ฉันไม่ได้ทำห่างเหินแต่ฉันไม่อยากเข้าใกล้นาย"

"คุณใจร้าย" อัสมานต่อว่าต่อขาน

"ฉันใจร้ายไม่ได้เท่านายหรอกอัสมาน จัสติน อิสลุน"

"ผมจะตื้อคุณทุกวัน จนกว่าคุณจะใจอ่อน" อัสมานพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะดึงประตูมาปิด

พริซเซียร่าถอนหายใจออกมาหนึ่งทีอย่างโล่งอก "เกือบใจอ่อนอีกแล้วเรา..."

อัสมานเดินกลับเข้าห้องมาด้วยความเศร้าเขาไม่คิดว่าพริซเซียร่าจะมองเขาในแง่ร้ายได้ขนาดนี้ทุกสิ่งที่เขาทำไปเพราะรักเธอเขาไม่อยากเสียเธอให้คนอื่นแม้ว่าการกระทำของเขามันอาจจะผิดศิลธรรมไปบ้างแต่เขาก็พร้อมจะรับผิดชอบเธอทุกอย่าง ทีแรกเขามั่นอกมั่นใจว่าจะสามารถทำให้พริซเซียร่าคืนดีกับเขาได้โดยเร็วแต่เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านมาจนจะสองสัปดาห์นี้แล้วเธอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายโกรธเขาเลยแม้แต่น้อย

"ทำไมใจแข็งจังพริซ...ผมอยากกอดอยากรักคุณจะแย่แล้ว "อัสมานสงสัยยิ่งนักว่าเธอหักห้ามใจอย่างไรในเรื่องอย่างว่า เพราะตอนนี้เขาทรมานจากอาการปวดตุบช่วงล่าง เนื่องจากเขาไม่ได้เล่นรักกับเธอมาเนิ่นนาน หากเป็นแต่ก่อนเขาคงมีหญิงสาวเคียงข้างกายไม่ขาด แต่ในเมื่อเขาเป็นสามีของพริซเซียร่าแล้วอัสมานก็ตั้งใจเอาไว้ว่าจะมีเธอเป็นภรรยาเพียงคนเดียวและจะไม่ข้องเกี่ยวกับหญิงคนไหนอีกจึงทำให้กายหนุ่มที่ยังเต็มไปด้วยความรู้สึกและแรงปรารถนาร้อนรุ่มอย่างบอกไม่ถูก

"ไอบ้านี่ก็แข็งอยู่นั่นแหละ" อัสมานหงุดหงิดกับร่างกายท่องล่างของเขาเสียเหลือเกินที่มันขยันแข็งขืนทุกครั้งเมื่อคิดถึงพริซเซียร่า

มือเรียวหมุนปากกาไปมาอย่างใจลอย ใบหน้าหล่อเหลาของอัสมานที่แววตามีแววเว้าวอนหวานเชื่อมทำให้พริซเซียร่าอดสงสารไปเสียไม่ได้แต่เมื่อเทียบกับความผิดที่เขาได้กระทำกับเธอแล้วมันก็สมควรแก่การลงโทษแล้ว เพื่อเป็นการดัดนิสัยความเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจของเขาพริซเซียร่าจึงพยายามข่มหัวใจไม่ให้อ่อนได้ง่ายๆ

"นายต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่านายรักฉันแค่ไหน " พริซเซียร่ามาดมั่นในใจเอาไว้คำว่ารักใคร ๆ ก็พูดได้แต่การกระทำนี่สิสำคัญเสียยิ่งกว่า     หากว่าอัสมานรักเธอจริง ๆ แล้วละก็เขาก็ต้องพิสูจน์มันออกมาให้เธอเห็นร้อยละร้อยของความรักหากไม่ใช่เรื่องมือที่สามแล้วละก็ คำว่าอภัยคงจะสามารถให้ได้ไม่ยาก