มาร์ค หรือมาติน กิตติกรณ์นรงค์ เลื่อนกำหนดการเดินทางมาดูไบให้เร็วขึ้นเมื่อไม่สามารถติดต่อพริซเซียร่าได้ เขารู้สึกเป็นห่วงพริซเซียร่าเป็นอย่างมากเมื่อโทรเช็คกับทางโรงแรมหรูที่พริซเซียร่าเข้าเช็คอินอยู่แต่พนักงานกลับบอกว่าไม่พบเธอกลับเข้ามาที่โรงแรมอีกและเธอก็ยังไม่ได้เช็คเอ้าท์ออกไป คำตอบที่ได้กลับกลับทำให้เขาแทบเข่าอ่อน มันเป็นวันที่เขาโทรหาพริซเซียร่าเพื่อบอกกับเธอว่าเขาจะบินมาหาเธอเพื่อช่วยเธอบริหารงานบริษัทฮัสเบรนพริซ เนื่องจาก ออสติน เบรน เวสสันพ่อของ    พริซเซียร่ารู้สึกเป็นห่วงที่ลูกสาวจะต้องอยู่ไกลจึงให้มาตินที่สามารถไว้ใจได้มาคอยดูแลและอยู่เป็นเพื่อนกับพริซเซียร่าแต่สัญญาณกลับถูกตัดไปแล้วไม่สามารถติดต่อเธอได้ ครั้งแรกมาตินไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดไปในทางที่ดีว่าโทรศัพท์ของเธออาจจะไม่มีสัญญาณหรือว่าแบตเตอร์รี่หมดก็เป็นได้ แต่เมื่อเขาลองโทรหาเธออีกครั้งหลังจากวันนั้นก็ไม่สามารถติดต่อเจ้าตัวได้อีก มาตินคิดว่าพริซเซียร่าต้องตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่จึงกำหนดวันเดินทางให้เร็วขึ้น ทันทีที่เดินทางมาถึงท่าอากาศยานนานาชาติดูไบมาร์คได้โทรหาออสติน เบรน เวสสันพ่อของพริซเซียร่า เพื่อสอบถามเรื่องโรงแรมที่จะเข้าพักอีกครั้งเนื่องจากเขายังไม่เห็นว่ามีคนจากทางโรงแรมมารับเลย

“สวัสดีครับ...คุณอาออสติน...ผมมาร์คนะครับ” มาตินปรับน้ำเสียงในโทนสุภาพทันทีที่ปลายสายกดปุ่มรับ

“อ้อ..มาร์คเหรอลูกเป็นไงถึงแล้วใช่ไหม” ออสติน เบรน เวสสัน       พ่อของพริซเซียร่าเอ่ยถาม

“ครับคุณอา....แต่ผมยังไม่เห็นคนจากทางโรงแรมมารับเลยครับ”   มาตินกล่าว

“อาเพิ่งประสานไปทางโรงแรมเมื่อกี้เขาบอกว่ากำลังส่งรถมารับ...ลูกรอสักครู่นะมาร์คน่าจะอีกไม่นาน”

“ครับ ๆ ขอบคุณมากครับคุณอา” เมื่อกดวางสายจากพ่อของ     พริซเซียร่า ไม่นานนักพนักงานจากโรงแรมโรงแรมแฮนด์เบอร์ ก็มาถึง

“คุณมาร์คใช่ไหมครับ” ชายพนักงานเอ่ยถามด้วยความสุภาพ

“ครับ...ใช่ครับ คุณมาจากโรงแรมแฮนด์เบอร์ใช่ไหม” มาตินเอ่ยถามก่อนที่ชายพนักงานจะพยักหน้ารับ

“ครับ...ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ ส่งกระเป๋าของคุณมาครับเดี๋ยวผมลากไปขึ้นรถให้ครับ...รถอยู่ทางด้านโน้น เชิญครับ” พนักงานชายผายมือเป็นการเชิญมาตินก่อนจะเดินนำเขาไปที่รถ

เมื่อมาถึงที่พัก มาตินไม่รอช้าที่จะติดต่อไปยังบริษัท ฮัสเบรนพริซ เพื่อสอบถามเรื่องพริซเซียร่าว่ามีใครพบเธอบ้างหรือไม่ และคำตอบที่ได้รับทำให้เขาถึงกับแปลกใจเป็นอย่างมาก ว่าพริซเซียร่าได้ไปดูงานที่ต่างประเทศกับผู้บริหารคนใหม่ที่เข้าซื้อหุ้นจากบริส จอนท์โต่เน่ แต่เมื่อเขาถามว่าดูงานที่ประเทศอะไร พนักงานกลับบอกว่าไม่ทราบเนื่องจากได้รับแจ้งมาเพียงเท่านี้ กระนั้นมันก็ยังทำให้เขาอุ่นใจว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย จึงทำให้มาตินไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรใด ๆ อีกต่อไป เขาจึงโทรไปรายงานออสติน เบรน เวสสันพ่อของพริซเซียร่าให้ทราบว่าพริซเซียร่าปลอดภัยดี ส่วนเขาก็อยู่รอเธอที่โรงแรมแฮนด์เบอร์ต่อไป

พริซเซียร่าพยายามพยุงร่างบางที่ตอนนี้บอบช้ำไปทั้งตัวลงมาจากที่นอนก่อนจะค่อย ๆ ย่องไปใกล้ๆ ประตู พลางแนบหูฟังว่าข้างนอกนั้นมีคนร่างยักษ์อยู่หรือไม่ เมื่อปรากฏว่าไม่มีเสียงอะไรมือบางค่อย ๆ            จับลูกบิดประตู ‘ไม่ได้ล็อคนี่’ พริซเซียร่านึกแปลกใจแต่ก็ดีใจที่จะได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกบ้าง เมื่อเธอก้าวออกจากห้องก็ต้องแปลกใจว่าคนใจร้ายไม่อยู่เขาออกไปข้างนอก ไวเท่าความคิด พริซเซียร่ารีบตรงไปยังห้องที่เธอสงสัยยิ่งนักว่ามีอะไรทำไมอิสลุนจึงไม่ให้เธอเข้าไป มือบางพยายามบิดลูกบิดให้ประตูเปิดออกแต่ทว่าเปล่าประโยชน์มันล็อคอยู่ สายตาหวานพยายามสอดส่องไปรอบ ๆ ดูว่าพอจะมีอะไรมางัดให้มันเปิดออกได้หรือไม่ พลางเหลือไปเห็นที่คั่นหนังสือที่โผล่ออกมาจากหนังสือที่วางไว้บนโต๊ะรับแขกข้างโซฟาที่อิสลุนใช้เป็นที่นอนพริซเซียร่าจึงเดินไปหยิบดูว่าจะพอนำมันมาใช้งัดประตูได้หรือไม่

“เป็นพลาสติกนี่....ลองดูแล้วกันจะได้หรือเปล่า” พริซเซียร่านำที่คั่นหนังสือสอดเข้าไปที่ช่องว่างเล็ก ๆ แล้วรูดลงผ่านตัวล็อคทำให้ตัวล็อคดีดตัวดังแกร็ก

“เย้....สำเร็จ” พริซเซียร่ารู้สึกดีใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน        มือบางจับลูกบิดประตูด้วยความลุ้น แต่แล้วเมื่อเปิดประตูห้องเข้าก็พบว่ามันคือห้องทำงาน ที่มีเพียงแค่โต๊ะทำงานและเก้าอี้เพียงเท่านั้น

“ห๊ะ...มีแค่โต๊ะกะเก้าอี้แล้วจะหวงทำไมวะ” พริซเซียร่าสบถคำไทยออกมาเลยทีเดียวเมื่อเห็นว่าห้องที่ อิสลุนหวงนักหวงหนามีเพียงแค่โต๊ะกับเก้าอี้ทำงานเพียงเท่านี้

“ไออิสลุนบ้า...นายแกล้งโมโหกลบเกลื่อนแล้วมาทำเป็นปล้ำฉัน...ไอทุเรส....ไอบ้า....บ้า...บ้า...ไอบ้า ไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย” พริซเซียร่ากระทืบเท้าด้วยความโกรธอย่างคนเอาแต่ใจเมื่อรู้ว่าเธอเสียทีให้คนหยาบคายอย่างอิสลุน ก่อนจะออกจากห้องแล้วกดล็อคประตูไว้เช่นเดิม พริซเซียร่าลอบมอบออกมายังทะเลทรายกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เธอมองไม่เห็นแม้แต่ต้นไม้สักต้น ซึ่งหากเธอคิดที่จะหนีออกไปทั้งแบบนี้ก็เท่ากับว่าเธอออกไปตายดี ๆ เท่านั้นเอง ก่อนจะเดินกลับเข้ามายังห้องนอนเฉกเช่นเดิม

“โอ้ย....ทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย...ฉัน พริซเซียร่า เวสสันนะ...ถ้าใครรู้เรื่องนี้เข้าฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน...ได้ผัวทั้งทีเป็นคนขับรถ....ไม่จริง ไม่จริง....กรี๊ดๆ ๆ ๆ ๆ” พริซเซียร่ากรีดร้องออกมาสุดเสียงอย่างต้องการระบายความรู้สึก

“แล้วดูมันทำกับฉันสิ ไอซาดิส ไอหื่น ไอลามก ไอบ้ากาม ไอบ้า” พริซเซียร่าทำท่าแขยงออกมาแต่เมื่อคิดถึงตอนที่เธอโดนอิสลุนกอดจูบลูบไล้ ทำให้ขนลุกซู่ร้อนวาบแปลก ๆ ในกาย

“บ้า....เรานี่บ้าหรือเปล่า...อย่าบ้านะพริซเซียร่า...เธอจำไว้นั่นมันแค่คนขับรถนะเธอจะไปมีใจให้กับคนพรรค์นันไม่ได้” พริซเซียร่าสะลัดความรู้สึกอ่อนไหวของตัวเองออกแต่ก็อดที่จะคิดต่อไม่ได้

“แต่จะว่าไป...หน้าตา หุ่นอะไรก็ดีหมดเสียอย่างเดียว....ฮือออออ...ฉันคิดอะไรว่ะเนี่ย...อย่าไปหลงเสน่ห์กับความหล่อของไอซาตานร้ายตนนั้นเด็ดขาด...” พริซเซียร่าที่ตอนนี้สับสนกับหัวใจของตัวเองอย่างมาก อยากจะมีใจให้อิสลุนเพราะเขาทั้งหล่อทั้งหุ่นดีแต่เธอก็ติดตรงที่หน้าตาทางสังคม เธอเป็นถึงคุณหนูพริซเซียร่า เวสสัน หนึ่งในผู้บริหารบริษัท ฮัสเบรนพริซ แต่เขาเป็นเพียงคนขับรถของโรงแรมที่เธอเป็นแขกเข้า         พักเพียงเท่านั้น ควมคิดฟุ้งซ่านของพริซเซียร่าหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงรถของอิสลุนขับใกล้เข้ามา

‘นายตัวดีกลับมาแล้ว’ พริซเซียร่าคิดในใจพลางรู้สึกขุ่นเคืองอิสลุนขึ้นมา แต่ก็ต้องแทรงทำเป็นนอนหลับบนเตียง เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง

อัสมานหอบหิ้วถุงพะรุงพะรัง ก่อนจะวางถุงบนโต๊ะอาหารแล้วค่อยจัดแจงเลือกในส่วนที่เป็นของกินเก็บใส่ในตู้เย็น ก่อนจะหิ้วถุงเสื้อผ้าผู้หญิงพร้อมของใช้เกี่ยวกับผู้หญิงเข้าไปให้พริซเซียร่าที่ห้อง ร่างหนาเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบกับร่างบางที่นอนคุ้ดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เขาค่อย ๆ เปิดตู้เสื้อผ้านำไม้แขวนจัดแจงแขวนเสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย มือหนาคลี่  ปากถุงที่เป็นในส่วนของใช้ จำพวก แปรงสีฟัน ยาสีฟัน สบู่ ยาสระผม    ครีมทาผิว เสื้อใน กางเกงใน รวมทั้งผ้าอนามัยก่อนจะนำมันใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้าทั้งถุง

‘ของพวกนี้คุณจัดสรรเองแล้วกันนะ’ อัสมานรู้สึกไม่ค่อยชินกับของใช้ส่วนตัวของผู้หญิงสักเท่าไรเขายังขำตัวเองที่ต้องไปซื้อของพวกนี้

“ผมมาซื้อเสื้อในกับกางเกงในครับ”

“เอาแบบไหนค่ะ” พนักงานสาวเอ่ยถามชายหนุ่ม

“เอ่อ...คือ...ผมไม่ทราบว่าเขาใส่กันแบบไหนน่ะครับ” อัสมาน    หน้าแดงด้วยความเขินอาย

“แล้วไซต์ล่ะค่ะ จะเอาไซต์ไหนค่ะ”

“เอ่อ...คือ...ผมไม่รู้ว่าไซต์ไหนครับ” อัสมานตอบอึกอักออกมา

“แล้วฉันจะเลือกให้คุณถูกได้ยังไงค่ะ ถ้าคุณไม่รู้ไซต์ไม่รู้แบบ” พนักงานเริ่มตอบแบบหัวเสียออกมา

“คือ...มันจะประมาณนี้อ่ะครับ” อัสมานทำมือเพื่อบอกขนาดให้พนักงานสาวได้รู้

“อ๋อค่ะ...ถ้าอย่างนั้นเขาเรียก CUP D ค่ะ”

“คะ...ครับ...ครับเอาแบบไหนมาก็ได้ครับเอามา สามสี่ตัว” อัสมานอดขำตัวเองไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนที่เขาไปเลือกซื้อของใช้ให้พริซเซียร่า      เขางงงวยกับข้าวของเครื่องใช้ของผู้หญิงไม่ว่าจะเสื้อผ้า หรือของใช้อื่น ๆ อัสมานเดินหาซื้อของให้พริซเซียร่าเกือบจะทั้งวันเขาไม่คิดว่ามันจะสามารถทำให้เขาเหนื่อยหอบได้ขนาดนี้ วันนี้ร่างกายของเขาล้ามากจริง ๆ

พริซเซียร่าที่แกล้งนอนหลับก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอิสลุนทำอะไรอยู่    เธอเห็นเขาเข้ามาในห้องได้สักพักแล้ว แต่ก็ยังคงเดินวนไปเวียนมาเก็บโน่นเปิดนี่ จัดโน่น ทำนี่อยู่ แต่ก็ได้แต่หลับตาเพียงเท่านั้น เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเองเธอต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเธอ

อัสมานเมื่อเก็บข้าวจัดของให้พริซเซียร่าเสร็จ เขาก็เดินเข้ามาใกล้ ๆ เตียงที่พริซเซียร่านอนอยู่มือหนาค่อย ๆ เปิดผ้าห่มขึ้นนิดก่อนจะแทรกตัวเข้าไปซุกใต้ผ้าห่มเดียวกันกับพริซเซียร่า

‘นั่นไงมาไม้นี้อีกแล้ว’ พริซเซียร่าคิดในใจก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของอิสลุน

‘หลับงั้นเหรอ’ พริซเซียร่าค่อย ๆ พลิกตัวหันกลับมาก็พบว่าอิสลุนได้หลับสนิทแล้วนั่นเอง

‘ไปเหนื่อยอะไรมา...ทำไมกลับมาก็นอนเลย...หรือว่าจะไป....ฮึ!!...นายนี่มันน่าทุบจริง ๆ ’ พริซเซียร่าผุดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะยกกำปั้นน้อย ๆ  ขึ้นแล้วทุบลงมาที่อบกว้างหนึ่งทีอย่างแรง ทำให้คนที่หลับไปแล้วถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“พริซคุณตื่นแล้วเหรอ!!! ” อัสมานกระพริบตาช้าอย่างคนครึ่งหลับครึ่งตื่น ไม่ทันที่พริซเซียร่าจะได้โต้ตอบอะไร อัสมานก็ดึงหญิงสาวเข้ามาสู่อ้อมกอดอบอุ่น

“นอนต่อเถอะพริซเซียร่า ผมไม่ทำอะไรคุณแล้วล่ะ นอนนะคนดี” อัสมานกระชับกอดให้แน่นขึ้นพริซเซียร่าพยายามดันตัวออกในทีแรกเพราะคิดว่าอิสลุนจะรังแกเธออีกแต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้งที่เขาเพียงแค่กอดเธอเอาไว้เท่านั้น เสียงหายใจสม่ำเสมอของคนร่างยักษ์ทำให้พริซเซียร่า รู้ได้ในทันทีว่าเขาหลับสนิทแล้ว เธอพยายามที่จะหลุดออกไปจากอ้อมกอดของเขาแต่ไม่เป็นผล เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วพริซเซียร่าจึงเหนื่อยที่จะขัดขืนเธอซุกใบหน้าหวานแนบกับไหล่กว้างหนุนแทนหมอน มือเรียวค่อย ๆ     วางบนอกผ่ายอย่างวางใจ หญิงสาวลอบมองปลายคางของอิสลุน         เคราเขียวครึ้มเริ่มยาวขึ้นมานิดหน่อยทำให้ อิสลุนดูคมเข้มมากขึ้น มือบางอดที่จะลูบคลำเบา ๆ เสียไม่ได้

'จั๊กจี้มือดีแฮ่ะ...’ สายตาของพริซเซียร่าเริ่มสอดส่ายสังเกตใบหน้าหล่อเหลาของอิสลุนอย่างถี่ถ้วน เธอไม่เคยมองหน้าเขาใกล้ ๆ แบบนี้       มาก่อนเลย

‘ปากน่ารักจัง ตอนนอนทำไมนายต้องทำปากจู๋ด้วย’ พริซเซียร่าเผลอยิ้มออกมาก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองที่จมูกและตาของชายหนุ่มต่อ ‘จมูกโด่งจังเฮ่ะ...เอ๋....ขนตายาวมาก..แถมยังงอนด้วย’ หญิงสาวสำรวจใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของอิสลุนต่อไปเรื่อย ๆ ‘หน้าใสไปอิ๊ก...โอ้ย....แก้มชมพูนิด ๆ ด้วย...งื้อ...คิ้วสวยอ่ะ’ พริซเซียร่าเผลอยิ้มพอใจในดวงหน้าของอิสลุนเป็นอย่างมาก ‘ทำไมนายถึงหล่อขนาดนี้นะอิสลุน...นายเป็นแค่คนขับรถจริง ๆ เหรออิสลุน...’ พริซเซียร่ากระชับกอดอัสมานแนบแน่นขึ้นเหมือนรู้ อัสมานก็กระชับกอดเข้าหาพริซเซียร่าเช่นกันมันช่างเป็นภาพ     ที่สวยงามเหลือเกินชายหญิงนอนกกกอดกันแนบแน่น ผ่านไปเพียงครู่ความคิดฟุ้งซ่านของพริซเซียร่าก็ผุดขึ้นมาในหัวอีก เธอสงสัยว่าทำไม     อิสลุนจึงกลับมาแล้วสลบไสลเช่นนี้

‘วันนี้ออกไปไหนมานะ....ทำไมกลับมาถึงสลบไสลแบบนี้...หรือว่านายไปนอนกับผู้หญิงมา...กลับมาเลยหลับเป็นตาย...ฮึ...คงสุดฤทธิ์สุดเดชเลยสินะใช่ไหม’ พริซเซียร่าหยิกแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของอัสมานหนึ่งที แต่ทว่าร่างใหญ่ก็ยังคงหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อน

‘หยิกขนาดนี้ยังไม่รู้สึก....คงจะเพลียมาสินะไอคนบ้า....ทำไม...มีฉันอยู่นี่ยังไม่พอใจอีกหรือไง...นายนี่มันเจ้าชู้จริงๆ'

'ไม่มีทางซะหรอก....คนอย่างพริซเซียร่าไม่มีทางที่จะแพ้ใคร....ไม่มีทางที่จะยอมแพ้ผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่เพราะฉันพิศวาสอะไรนายหรอกนะ...เชอะ'

ตลอดทั้งคืนความคิดของพริซเซียร่าถามตอบคิดเองเออเองอยู่อย่างนี้ ย้อนไปแย้งมา เธอสับสนกับความรู้สึกของตัวเองที่เหมือนจะหึงหวง    อิสลุนมาก แต่เธอก็ย้อนถามตัวเองว่าเธอจะหึงหวงเขาทำไม แล้วที่เธอทำเธอต้องการอะไร แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อเมื่อตื่นเช้าขึ้นมาเธอจะทำตัวอย่างไร จะทำดี หรือไม่ดี จะต้องพูดดี ๆ กับเขาหรือว่าพูดร้าย ๆ แล้วถ้าหากอิสลุนคิดจะรังแกเธออีกเธอจะยอมเขาหรือขัดขืนดี หากเธอยอมเขา   ก็จะได้ใจคิดว่าเธอมีใจให้ แต่หากเธอไม่ยอมเขาแล้วเกิดเขาไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเธอก็ยอมไม่ได้อีก พริซเซียร่าคิดโน่นคิดนี่ตลอดทั้งคืน กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เกือบจะเช้าของอีกวันเสียแล้ว