หลินเสี่ยวพูดไม่ออก

หลังจากถูกโยนลงไปในทุ่งหญ้ากระต่ายก็ผุดขึ้นมาทันที  มันหันหลังกลับและพุ่งหายออกไปในพงหญ้าเหล่านั้น

อู่เยว่หลิงยืนห่างๆ ดูทุกการเคลื่อนไหวของหลินเสี่ยว

ตอนแรกเธอคิดว่าซอมบี้ตัวนี้กำลังจะกินกระต่ายตัวน้อยน่ารักนั่น  แต่แล้วเธอก็ค่อยๆตระหนักว่าสิ่งต่างๆ ไม่เหมือนอย่างที่เธอคิด  เธอเห็นด้วยว่าซอมบี้กำลังถือผลไม้- คล้ายสตรอเบอร์รี่

แล้วเธอก็เห็นซอมบี้ประหลาดตัวนั้น ให้สตรอเบอร์รี่เป็นอาหารกับกระต่าย

พ่อของเธอบอกเธอว่าพืชทั้งหมดที่นี่ออกมากลายพันธุ์และมีพิษ  และมีเพียงพืชที่ฐานเท่านั้นที่กินได้  เธอรู้ว่าสตรอเบอร์รี่ปกติมีสีแดง และเล็กกว่าที่เธอเห็นในตอนนี้อยู่มาก

สีสตรอเบอร์รี่ในมือซอมบี้ตัวนี้แปลกเกินไป!  พ่อของเธอบอกว่าการกลายพันธุ์ในพืชส่วนใหญ่ส่งผลกระทบต่อรูปร่างและสีของพวกมัน  เธอจึงค่อนข้างแน่ใจว่าสตรอเบอร์รี่นี้จะต้องกลายพันธุ์

เธอตกใจว่าซอมบี้จะเลี้ยงสตรอเบอร์รี่ที่กลายพันธุ์เป็นพิษนี้ให้กับกระต่ายตัวน้อย  กระต่ายตัวน้อยตายหรือยัง?

ดูเหมือนกระต่ายจะไม่อยากสัมผัสสตรอเบอร์รี่ แต่ซอมบี้ก็ยัดเข้าไปในปากของมัน

อู่เยว่หลิงกลับมาอยู่ในความหวาดกลัวซอมบี้อีกครั้ง

เมื่อหลินเสี่ยวมองอู่เยว่หลิง   คนหลังคว้าผ้าห่มของเธอแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็วเกินยี่สิบเมตร

หลินเสี่ยวพูดไม่ออกอีกครั้ง

'ทำไมเธอถึงเข้ามาใกล้  ถ้าเธอกลัวฉัน?'

เธอกรอกตาของเธอในใจ ซอมบี้ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เด็กคิดได้

หลังจากเห็นกระต่ายกระโดดออกไปอย่างร่าเริง  หลินเสี่ยวตัดสินใจตรวจสอบภายในครึ่งชั่วโมง  เธอหยิบสตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์ซึ่งตอนนี้ผิวมีรูเล็กๆ จากนั้นยืนขึ้นและเดินไปที่ทะเลสาบเพื่อล้างมันในน้ำ

หลังจากล้างมัน  เธอจับมันยกขึ้นมาตรวจดูชัดๆ เธอกำลังจะกัด แต่ก็หยุดทันทีเมื่อฟันของเธอแตะสตรอเบอร์รี่

เธอปิดปากและถือสตรอเบอร์รี่ไว้ที่จมูกเพื่อดมแล้วก็พบว่ามีสิ่งแปลกๆบางอย่าง

กลิ่นเน่าของสตรอเบอร์รี่ได้หายไป  ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมหวานจางๆ

‘เอ๊ะ? กลิ่นเหม็นหายไปหมดแล้วใช่ไหม’

สับสน  หลินเสี่ยวสูดดมอีกครั้งและยืนยันว่ากลิ่นเหม็นที่เข้มแรงได้หายไปแล้วจริงๆ 

มันหายไปได้อย่างไร

เธอรู้สึกงุนงง  แต่ในเวลาเดียวกันก็ดีใจมาก  สตรอเบอร์รี่ก็กลายเป็นที่ยอมรับได้มากกว่าเมื่อก่อน

ด้วยความคิดนี้เธอจึงเอาสตรอเบอร์รี่ใส่ปากแล้วกัด

ในสถานะซอมบี้ตอนนี้  เธอไม่สามารถลิ้มรส รสชาติใด ๆ ได้  แต่เนื้อสัมผัสยังคงเหมือนเดิม  สตรอเบอร์รี่นั้นนุ่ม ชุ่มฉ่ำและสดชื่น    มันรสชาติเหมือนสตรอเบอร์รี่ธรรมดา  แค่มีเนื้อเยอะและฉ่ำมากกว่า

หลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความผิดหวัง  รู้สึกเสียใจเล็กน้อยเพราะลิ้นของเธอไม่สามารถรับรสอะไรได้เลย

สตรอเบอร์รี่มีพิษไหม  ตัวเธอเองไม่ได้กังวลเพราะเธอเป็นซอมบี้และสตรอเบอร์รี่ฆ่าเธอไม่ได้  แม้ว่ามันจะมีพิษก็ตาม เธอติดเชื้อไวรัสไปแล้วดังนั้นไวรัสในผลไม้ไม่สามารถทำอันตรายเธอได้อีก

อย่างไรก็ตามเธอกังวลเกี่ยวกับกลิ่นสตรอเบอร์รี่ที่เปลี่ยนไป  เธอจะมีข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนขึ้นหลังจากตรวจสอบสภาพของกระต่ายอีกครั้ง

แม้ว่ากระต่ายก็เป็นเช่นมนุษย์กลายพันธุ์ แต่มันก็แตกต่างจากพืชกลายพันธุ์  สัตว์กลายพันธุ์ไม่ได้มีไวรัสใด ๆ  และมีเพียงสัตว์ที่กลายเป็นสัตว์ซอมบี้เท่านั้นที่จะนำพามันเข้าไปในร่างกายของพวกเขา

การใช้ชีวิตสัตว์กลายพันธุ์ที่มีเนื้อและเลือดเหมือนกระต่ายตัวน้อยนี้คล้ายกับมนุษย์มหาอำนาจ  บางส่วนของพวกมันมีการเปลี่ยนแปลง แต่การทำงานทางสรีรวิทยาของร่างกายของพวกมันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ดังนั้นเนื้อและเลือดของสัตว์กลายพันธุ์ที่มีชีวิตยังคงเหมือนเดิม  ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวของพวกมันก็คือ  การกลายพันธุ์ของพวกมันได้ให้พลังเพิ่มขึ้นอีกระดับ

อู่เยว่หลิงจับตาดูหลินเสี่ยว มองดูซอมบี้ตัวนี้กินสตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์  เธอรู้แน่นอนว่าซอมบี้ตัวนี้จะไม่ได้รับอันตรายจากไวรัส แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลก ๆ อยู่ 

‘ในฐานะซอมบี้  คุณไม่ควรกินและกัดมนุษย์?  คุณไม่ควรตะครุบมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ทุกคนที่เห็น?’

เธอยังเด็ก แต่เธอไม่ได้โง่  เธอเติบโตขึ้นมาในโลกหลังวันสิ้นโลก  และพ่อของเธอสอนสิ่งต่าง ๆ มากมาย  ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับโลกนี้

ซอมบี้กำลังหิวเหมือนกับเธอใช่ไหม? ทำไมซอมบี้ผู้หิวโหยนี้จึงกินสตรอเบอร์รี่แทนที่จะกินเธอ?

แม้แต่ในฐานะเด็กที่ฉลาด  อู่เยว่หลิงพยายามเข้าใจพฤติกรรมของหลินเสี่ยวด้วยหัวใจวัยห้าขวบของเธอ

พูดตามตรงเธอคิดว่าแม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังสับสนกับพฤติกรรมของซอมบี้ตัวนี้!  ใครเคยเห็นซอมบี้ทิ้งมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่คนเดียวและกินสตรอเบอร์รี่? แม้ว่าเธอจะเป็นซอมบี้ที่ฉลาด เธอไม่อาจเปลี่ยนสัญชาตญาณที่กระตุ้นให้กินมนุษย์ เคยเห็นไหม?  มีซอมบี้กินสตรอเบอร์รี่ตัวไหนบนโลกนี้?

ในขณะที่อู่เยว่หลิงกำลังจ้องมองที่หลินเสี่ยวในความสับสน   หลินเสี่ยวยังเฝ้าสังเกตคนหลังด้วยความสงสัย

จากอาชีพที่เธอเคยทำมาก่อนจะเกิดใหม่มาเป็นซอมบี้  การสังเกตของเธอมักจะเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว  ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่ากำลังทำมันอยู่  เธอมักจะพบว่าเธอสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอโดยไม่รู้ตัวและมีรายละเอียดทุกอย่างในสมองของเธอ  ดังนั้นเมื่อเธอสแกนพื้นที่อีกครั้งเพื่อเปรียบเทียบกับสิ่งที่อยู่ในหัวของเธอแล้ว เธอจะสามารถระบุความแตกต่างได้

ตอนนี้หลินเสี่ยวรู้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้องกับอู่เยว่หลิง

ก่อนหน้านี้เด็กคนนี้ดูอ่อนเปลี้ยและอ่อนแอจากความหิว  แต่ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนคนที่ไม่ได้กินอาหารมาหลายวัน แม้ว่าเธอจะเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ!

ในขณะนั้นอู่เยว่หลิงยืนห่างจากหลินเสี่ยวประมาณเจ็ดหรือแปดเมตร  แต่ยังคงเห็นหน้าเธอชัดเจน

ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด แต่ดวงตาของเธอเปล่งประกายอีกครั้ง  แม้ว่าเธอจะจ้องมองหลินเสี่ยวก็ยังดูตื่นตัว  นอกจากนี้ยังมีความสับสนและความอยากรู้อยากเห็นบางอย่างในตาคู่นั้น   ความอ่อนแอและความมืดมัวในดวงตาของเธอหายไปพร้อมกับความสิ้นคิดและอารมณ์ด้านลบอื่น ๆ

หลินเสี่ยวรู้ว่าเด็ก ๆ มีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและทันทีทันใดตามสภาพอากาศ  พวกเขาไม่อาจคาดเดาได้และจะหัวเราะหรือร้องไห้โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ก่อนหน้านี้เด็กน้อยคนนี้กลัวเธอมาก  แต่ตอนนี้ความอยากรู้ของเธอทำให้เธออยากเข้าใกล้มากขึ้น

หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กน้อยคนนี้   ก่อนหน้านี้เธอเป็นห่วงว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นอาจตาย   แต่ตอนนี้เด็กคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ  ดูเหมือนจะสบายดี

‘เธอรับแมลงปอหญ้าของฉันไปแล้ว  ทำไมเธอยังคงปิดกั้นตัวจากฉัน? '

หลินเสี่ยวบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้ฉลาดมาก  เธอสามารถแยกแยะคนดีจากคนเลว และเธอจะไม่เชื่อทุกคำที่คนอื่นพูด

ตามความทรงจำของลวี่เถียนหยี่  อู่เยว่หลิงเกลียดเธอ  เมื่อเคยถูกหลอกมาก่อนในอดีตที่ผ่านมา  เธอปฏิเสธที่จะเชื่อใจเธอในตอนแรก  อย่างไรก็ตามอดีตได้เปิดเผยความลับบางอย่างเกี่ยวกับอู่เฉิงเย่ว  ด้วยความช่วยเหลือของหยางเฉากับพวกติดอาวุธนั่น  เธอพยายามหลอกล่ออู่เยว่หลิง  อู่เยว่หลิงยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยในตอนนั้นและในไม่ช้าก็ตระหนักว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ถูกต้อง  ดังนั้นแม้ว่าเธอจะหันหลังกลับและวิ่งหนีไป  เธอจะวิ่งเร็วกว่าลวี่เถียนหยี่ได้อย่างไร?  เป็นผลให้เธอถูกจับตัวไป

บทที่ 18 : ซอมบี้อัจฉริยะ

ขณะที่มองดูอู่เยว่หลิง  หลินเสี่ยวก็เคี้ยวสตรอเบอร์รี่โดยไม่รู้ตัว  สตรอเบอร์รี่ละลายในปากของเธอช้าๆและถูกกลืนลงไป น่าเศร้าที่เธอไม่รู้สึกว่ามันอร่อยและไม่รู้สึกว่าท้องของเธอพอใจ

หลังจากกัดครั้งแรกเธอไม่ต้องการกินสตรอเบอร์รี่อีกต่อไป  มองไปที่สตรอเบอร์รี่ในมือของเธอซึ่งเธอกัดไปครึ่งลูก  เธอก็โยนมันลงไปในโพรงหญ้า

เธอมองแมลงปอหญ้าในมือของอู่เยว่หลิงและคิดบางอย่าง  จากนั้นยกแขนขึ้นทันทีและโบกมือให้ ทำท่าให้เธอเข้ามา

อย่างไรก็ตามอู่เยว่หลิงหมุนตัววิ่งหนีทันที  เมื่อเธอเห็นว่าหลินเสี่ยวโบกมือเรียกเธอเข้าไปหา

หลินเสี่ยวถอนหายใจ

‘นั่นไง.....’ เนื่องจากเด็กหญิงตัวน้อยปฏิเสธที่จะมาหาเธอ เธอจึงตัดสินใจสนุกกับตัวเอง

เธอมองไปที่ที่อู่เยว่หลิงวิ่งไป  และเห็นว่าเธอไปซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า  เธอสงสัยว่าเด็กหญิงกลัวจนคลั่งไปหรือเปล่า

หลินเสี่ยวหมุนไปรอบๆและเดินไปที่ทุ่งหญ้าหนาทึบ  เด็ดใบหญ้ายาวมาสองสามใบ ใบหญ้าเหล่านี้สามารถสร้างรอยแตกบางๆ บนผิวหนังมนุษย์ได้จากขอบที่เป็นหนาม  และจะแข็งขึ้นเมื่อพวกมันโตเต็มที่ อย่างไรก็ตามมือของเธอไม่ได้รับอันตรายใดจากใบหญ้าเหล่านี้ เพราะเธอเป็นซอมบี้!

หลังจากได้ใบหญ้ามาเธอสานและพับให้เป็นกบ ลูกบอลหญ้า ผีเสื้อหญ้าและครื่องประดับอื่นๆ....

เธอสานเสร็จแล้วใส่เครื่องประดับเหล่านั้นเข้าไปในไว้ในที่โล่ง จากนั้นมองไปที่อู่เยว่หลิง ผู้ซึ่งจ้องหน้าเธอออกมาจากที่ซ่อนตลอด  หลังจากมองไปรอบๆ เธอก็ออกมาจากพื้นที่อวกาศนั้น

เธอไม่รู้ว่าต้นกำเนิดพื้นที่อวกาศนี้มาจากไหน  เธอไม่รู้ว่ามันมีอยู่แล้วหรือสร้างขึ้นโดยวิญญาณของเธอเองหรืออาจมีอยู่ในร่างของลวี่เถียนหยี่แต่ก็ไม่เคยถูกกระตุ้นจากเธอ  เธอไม่รู้ถึงหน้าที่ที่แท้จริงของพื้นที่ส่วนตัวนี้ด้วยเช่นกัน แต่เธอก็รู้ว่าการจัดเก็บและการปลูกพืชในนั้นเป็นไปได้

ทันทีที่เธอออกมาจากพื้นที่นั้นหลินเสี่ยวก็นั่งลงแล้วมองดูท้องฟ้าที่สว่างขึ้นในตอนนี้

เธอตระหนักว่าเธอไม่จำเป็นต้องนอนหลับเพราะเธอไม่เหนื่อย ซอมบี้ไม่จำเป็นต้องนอนหลับจริงเหรอ? เธอมองดูซอมบี้ที่เดินหลงทางไปมาในเมืองนี้ในตอนกลางคืนและรู้สึกว่าอาจเป็นเรื่องจริง

ทุ่งสตรอเบอร์รี่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมือง  ดังนั้นจะต้องมีซอมบี้เร่ร่อนอยู่ใกล้ๆที่นี่  แต่ซอมบี้เหล่านี้กระจัดกระจายอยู่ไปทั่วและไม่รวมตัวกันเป็นฝูง

เธอกำลังคิดว่าจะไปที่เมืองทางใต้ได้เร็วขึ้นได้อย่างไร

‘นั่นนะสิ! ฉันควรหารถที่ขับได้’ เธอลืมเกี่ยวกับแผนนี้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้และไม่เคยคิดเกี่ยวกับการหารถมาซักพักแล้ว อาจเป็นเพราะเธอมุ่งไปที่การหาอาหารมากเกินไป  จากนั้นก็เริ่มกังวลเกี่ยวกับอู่เยว่หลิง

ดูเหมือนว่าหลังจากท้องของเธออิ่มแล้วเธอต้องหารถยนต์ก่อน

มีรถยนต์หลายยี่ห้อและทุกรุ่นที่ทิ้งในเขตเมือง แต่เธอไม่รู้ว่าพวกมันยังจะขับได้หรือไม่  น้ำมันเบนซินในสถานีบริการน้ำมันอาจถูกปล้นหมดไปนานแล้ว  และมันก็เป็นที่สงสัยว่าเธอจะหาอะไรได้บ้าง

เธอแตะท้องของเธอและรู้สึกว่าตอนนี้มันเต็มไปด้วยลมและโพรง   นำไปสู่ความรู้สึกแปลก ๆ  ย้อนกลับไปเมื่อเธอเป็นมนุษย์ธรรมดา    การรับรู้ทางกายภาพของเธอเกี่ยวกับร่างกายมนุษย์นั้นเริ่มฝังลึกตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว ตอนนี้เธออยู่ในสถานะนี้ถ้าเธอยังเป็นมนุษย์อยู่   เธอจะถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดเกือบตายแม้ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่

โชคดีที่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยในสถานะเช่นนี้  เธอคิดว่าเธอโชคดีที่กลายเป็นซอมบี้  เพราะความเจ็บปวดที่เกิดจากบาดแผลทั้งหมดที่ร่างกายได้รับความทุกข์ทรมานนี้จะต้องฆ่าเธออย่างแน่นอน!

เธอยกจมูกขึ้นและสูดดมไปรอบ ๆ  แต่ไม่พบกลิ่นที่จะกระตุ้นความอยากอาหารของเธอและเธอไม่ได้ตรวจพบสิ่งที่เธอต้องการที่จะกิน

เธอถอนหายใจและตัดสินใจที่จะมองหาไปรอบ ๆ

เธอจะไม่อดตายแม้ว่าเธอจะไม่สามารถหาอาหารได้  แต่ความหิวโหยนี้คงอึดอัดมาก  แม้แต่การหาหนูตัวอื่นเพื่อกินเล่นก็ยังทำได้ดีในจุดนี้!

ตามปกติเธออาจลองหาอู่เฉิงเย่วและผู้คนของเขาเพื่อที่เด็กน้อยจะได้กลับไปหาพวกเขาได้  อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเด็กอีก!

เธอยืนขึ้นทันทีแล้วหันหลังกลับและเริ่มเดิน

หลังจากออกจากทุ่งสตรอเบอร์รี่  เธอเดินเข้าไปในเมือง  อย่างไรก็ตามเธอหยุดหลังจากนั้นไม่นาน โดยที่หูของเธอกระตุกเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเดินต่อไป

เธอเดินไปอีกซักพักแล้วก็กระโดดหลบไปด้านข้างทันที เมื่อเธอไปถึงโรงงาน หลังจากกลิ้งตัวลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว  เธอคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วย่อตัวลง  พยุงตัวด้วยแขนของเธอ  ตื่นตัวเต็มที่เธอจ้องมองสัตว์ประหลาดที่จู่โจมเธออย่างกระทันหันและเงียบ ๆ จากด้านบนของโรงงานสองชั้น

แม้ว่ามันจะเป็นสัตว์ประหลาด แต่มันก็ดูเหมือนมนุษย์ ตัดสินจากรูปลักษณ์ของมันมันควรจะเป็นซอมบี้ระดับสูง ใบหน้าของมันไม่มีคุณสมบัติมนุษย์เหลืออยู่เลย  ดวงตาของมันมีสีดำ ไม่มีตาขาวคล้ายกับของหลินเสี่ยว ดวงตาสีดำบริสุทธิ์นั้นก็มีความแวววาวแปลก ๆ

รูปทรงดั้งเดิมของจมูกยังคงพอจำได้ แต่ปากแตกกว้างและฉีกจากหูซ้ายไปหูขวา เมื่อมันเปิดปากนั้นหลินเสี่ยวสามารถเห็นฟันที่ยื่นออกมาจากเหงือกเน่า ดำ ของเหลวสกปรกไหลยืดลงมาจากฟันเหล่านั้นส่งกลิ่นเหม็นเน่าออกมา

ซอมบี้กำลังยืนบนขาที่งอเล็กน้อย หลังของมันโค้งและกางกรงเล็บเตรียมพร้อมตั้งการ์ดในระดับอกของมัน  ดวงตาของมันเปล่งประกายด้วยความโลภอันรุนแรง  ขณะจ้องมองที่หลินเสี่ยว  เผชิญหน้ากับเธอในท่าล่าสัตว์ในขณะที่ปฏิบัติต่อเธอเสมือนเหยื่อของมัน

หลินเสี่ยวรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆที่เกิดจากซอมบี้ตัวนี้ มันเป็นเหมือนความรู้สึกของมนุษย์  โดยเฉพาะผู้ทรงพลังเหนือกว่าและดำรงตำแหน่งแห่งอำนาจ

ตัดสินจากความรู้สึกของมัน  หลินเสี่ยวเดาว่าเป็นซอมบี้ระดับสามในอัจฉริยะระดับสูงสุด

ทำไมซอมบี้ชนิดนี้ถึงทำร้ายเธอ?  หลินเสี่ยวไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่ตัวเองตั้งขึ้น

เธอค้นหาความทรงจำของลวี่เถียนหยี่และพบว่าแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นได้ทำสิ่งชั่วร้ายทุกชนิดที่ฐานของเธอ เธอไม่เคยเห็นซอมบี้ระดับสูงมาก่อน

จากความทรงจำของเธอ  เธอรู้แค่ว่าซอมบี้ระดับสูงจะโจมตีซอมบี้ระดับล่างแล้วแทงขุดเอานิวเคลียสซอมบี้ออกมา

หลินเสี่ยวจำได้ว่าเธอเคยตัดหัวหน้าซอมบี้มาก่อนหน้านี้ เมื่อช่วยชีวิตชายที่ไม่รู้สึกตัว  หลังจากนั้นแท่งคริสตัลหล่นออกจากหัวซอมบี้และหายไปทันที  เมื่อเธอบีบมัน

เธอดูดซับมันไว้หรือไม่? ไม่ต้องสงสัยเลย!

ดูเหมือนว่าซอมบี้ระดับสูงนี้จะมองเธอเป็นเหยื่อของมัน  มันมีความตั้งใจที่จะขุดนิวเคลียสออกมาจากในหัวของเธอ ใช่ไหม?

หลินเสี่ยวหรี่ตาของเธอ  เธอตื่นตัวเต็มที่ แต่ตัวเธอทั้งหมดถูกขังอยู่ในซอมบี้ระดับสูงตัวนี้  เธอรู้ว่าช่วงเวลาที่เธอเคลื่อนไหวซอมบี้จะกระโจนและถลาเข้าโจมตีเธอ

เธอเยาะเย้ยเงียบ ๆ  เธอเป็นซอมบี้อัจฉริยะและแม้ว่าความรู้สึกของเธอจะถูกระงับ  เธอไม่เคยรู้สึกถึงอันตรายร้ายแรง  นอกจากนี้ แม้ว่าเธอจะไม่สามารถเอาชนะซอมบี้ระดับสูงนี้ได้ แต่เธอจะวิ่งหนีไม่ได้หรือ? แม้ว่าเธอจะล้มเหลวในการวิ่ง แต่เธอก็ยังมีพื้นที่ของเธอ!  ซอมบี้ตัวนี้จะสามารถตามเธอเข้าไปในอวกาศของเธอได้รึเปล่า?

อย่างไรก็ตาม  หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าเธอเป็นแค่ซอมบี้ระดับสามขั้นพื้นฐาน  ในขณะที่ตัวที่อยู่ข้างหน้าเธออยู่ที่จุดสูงสุดของระดับสามแล้ว และกำลังเตรียมพร้อมที่จะก้าวขึ้นสู่ระดับสี่

มันได้เห็นหลินเสี่ยวเพราะต้องการใช้นิวเคลียสซอมบี้ของเธอเพื่อการวิวัฒนาการของตัวมันเอง  มันสามารถดูดซับนิวเคลียสซอมบี้ระดับสามได้อย่างง่ายดาย แต่มีข้อเสียอย่างเดียว – สำหรับซอมบี้ระดับสาม  พลังงานที่บรรจุอยู่ในนิวเคลียสซอมบี้ระดับหนึ่ง-ระดับสามอาจไม่ดีพอที่จะช่วยให้มันข้ามคอคอดเพื่อเข้าสู่ระดับสี่  ถ้าซอมบี้ระดับสามพบนิวเคลียสที่ทรงพลังระดับสี่มันจะสามารถยกระดับขึ้นมาได้แน่นอน   อย่างไรก็ตามซอมบี้ระดับสามที่ไม่ใช่มหาอำนาจ ไม่มีคุณสมบัติในการส่งสายตาโลภต่อซอมบี้ระดับสี่

นอกจากนี้การหานิวเคลียสซอมบี้ระดับสี่ตามริมถนนเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ดังนั้น  ซอมบี้ระดับสามตัวนี้จึงตัดสินใจเลือกเป็นตัวเลือกที่สอง  เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ซึ่งกำลังค้นหานิวเคลียสซอมบี้ระดับสามให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้  มันตัดสินใจเลือกปริมาณมากกว่าคุณภาพ  เนื่องจากการสะสมพลังงานอาจนำไปสู่การฝ่าฟันพ้นระดับสามไปได้

นอกจากนี้ยังรู้สึกว่าหลินเสี่ยวเป็นเพียงซอมบี้ระดับสามที่เพิ่งอัพเกรดใหม่ และพลังของเธอดูเหมือนจะยังไม่มั่นคง