หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าทันทีที่เธอคิดเช่นนั้น ฝูงซอมบี้เริ่มกระสับกระส่ายเปลี่ยนจากการเคลื่อนไหวอย่างแข็งทื่อไปสู่การเร่งความเร็วไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง  พวกมันแยกเขี้ยว ยื่นมือออกไปข้างหน้าขณะเดินพุ่งไปอย่างดุเดือด

ซอมบี้ที่อยู่รอบๆ ซึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ สับเท้าของพวกเขาลงที่พื้นรีบพุ่งไปที่สามคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมซอมบี้พวกนี้ถึงคลั่งขึ้นมาทันที?”  ทั้งสองที่รับหน้าที่ปกป้องกลุ่มวุ่นกับจำนวนที่เพิ่มขึ้นของซอมบี้ เมื่อซอมบี้ทุกตัวที่เห็นเกิดคุ้มคลั่ง

ทั้งสองถูกครอบงำทันทีและการป้องกันของพวกเขาก็พังทลายสูญเสียความได้เปรียบอย่างรวดเร็ว

หลินหยงรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติของซอมบี้ก่อนที่เขาทำลายล็อคประตู  ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเขาหันหน้ากลับเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่เกิดอยู่ด้านหลังเขา  ในทันใดนั้นสิ่งที่เขาเห็นคือซอมบี้รายล้อมรอบตัวต่างคุ้มคลั่งซึ่งทำให้เขาตกใจมาก จากนั้นเขาก็หันกลับมาอย่างรวดเร็วเพื่อทำการโจมตีและป้องกันซอมบี้ที่เข้ามา

หลินเสี่ยวเปิดตาซอมบี้กว้าง รู้สึกแปลกใจเมื่อมองการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นภายนอก

ทำไมซอมบี้พวกนี้ถึงบ้าคลั่ง?

อย่างไรก็ตาม  ในขณะที่เธอดูทั้งสามคนถูกโจมตีโดยซอมบี้ที่มากขึ้นเรื่อยๆ  ความคิดหนึ่งจุดประกายในใจเธอ  เธอเดินออกจากห้องมืดเข้าร่วมกลุ่มซอมบี้และรีบไปที่ทั้งสามคน

ในตอนแรกมีซอมบี้อยู่สองร้อยตัวในบริเวณนี้ แต่ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ  ซอมบี้จำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏตัวขึ้น  แยกเขี้ยว กางกรงเล็บ พวกเขาตั้งข้อหาพุ่งโจมตีทั้งสาม ในขณะที่จำนวนของพวกเขาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

"เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมซอมบี้จึงก่อจลาจล” หลินหลงถามด้วยความสับสนขณะควงแขนของเขาและส่งเปลวไฟออกมาเพื่อไล่ซอมบี้ที่พุ่งเข้าใส่เขา

ฮุ่ยหงส์ซีก็เริ่มวิตกเช่นกัน  การเผชิญหน้ากับซอมบี้ที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อเริ่มไหลลงมาจากหน้าเขา  “ฉันไม่รู้! อยู่ดีๆพวกเขาก็บ้าคลั่ง”  เขาตะโกนตอบ

ทั้งสามพยายามอย่างที่สุดเพื่อป้องกันตัวจากซอมบี้  แต่ไม่มีมหาอำนาจใดๆเป็นระดับสูง  เมื่อจำนวนซอมบี้เพิ่มขึ้นมันก็ยิ่งยากที่จะขับไล่พวกเขา

ในที่สุดฮุ่ยหงส์ซี พูดอย่างหงุดหงิด “ไม่ได้การละ มีซอมบี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พวกเราจะหมดแรง  ไปกันก่อนเถอะ  ถ้ายังสู้ต่อไปเราจะถูกล้อมในที่สุดและถูกกินโดยซอมบี้พวกนี้

ในขณะเดียวกันหลินเสี่ยวเดินไปรอบๆขอบกำแพงซอมบี้อย่างรวดเร็ว

เธอเห็นว่าทั้งสามคนไม่มีทางเลือกนอกจากยอมแพ้สละห้องเย็นไปเพราะซอมบี้เข้าหาพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ  พวกเขาต่อสู้เพื่อหาทางออกจากฝูงซอมบี้ชั่วคราว

เมื่อถึงเวลาฝูงซอมบี้ก็เดินตามพวกเขาออกไปจากประตูห้องเย็น

หลินเสี่ยวเดินไปที่ประตูและยกกรงเล็บขึ้นมาผลักมัน

ซอมบี้สองตัวที่อยู่ใกล้ประตูหันกลับมาหลังจากที่ได้ยินหลินเสี่ยวผลักประตูเปิดออก  จ้องมองที่ประตูอย่างประหลาดก่อนที่ใบหน้าของหลินเสี่ยวจะมีดวงตาสีเทาซีด  ราวกับว่ามีบางสิ่งดึงดูดพวกเขา

จมูกของหลินเสี่ยวนั้นไวกว่าจมูกของซอมบี้ที่ไร้สมองเหล่านี้หลายเท่า ดังนั้นเธอจึงรู้สึกได้ถึงกลิ่นที่น่าดึงดูดเมื่อไม่นานมานี้

เธอรู้สึกว่าซอมบี้รอบตัวเธอต้องการเข้าหาประตูด้วยเช่นกัน

“อ๊าาาาาวส์!”  หลินเสี่ยวคำรามด้วยความโกรธแค้นไปที่พวกเขา จากพลังจิตที่แข็งแกร่งถูกส่งมาจากความคิดของเธอเพื่อขับไล่ซอมบี้เหล่านี้

“คว๊าาาาากส์....คว๊าาาาากส์....โวฮู่!...” หลังจากถูกคำรามกลับมาซอมบี้ที่อยู่รอบๆหันกลับมาทันทีและเดินกระเผลกออกไป

เมื่อเห็นสถานการณ์แล้ว  หลินเสี่ยวหยุดชั่วครู่  เธอไม่ได้ส่งกระแสจิตทางความคิดกับซอมบี้เหล่านี้อีกเพราะเธอต้องการตรวจสอบเด็กน้อย

ทันทีที่เธอได้กลิ่นเธอยืนยันว่ามีคนที่มีชีวิตอยู่ข้างในแม้ว่ากลิ่นจะจาง ๆ

เธอผลักประตูเปิดออก  เดินเข้าไปข้างใน  แล้วปิดประตูด้านหลังเธอ  ห้องเย็นนั้นมืดมากจนคนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของพวกเขาได้  อย่างไรก็ตามหลินเสี่ยวสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจนภายในนี้

หน่วยเก็บความเย็นนี้แยกออกหลายห้อง   เธอเดินตามกลิ่นไปที่ห้องหนึ่งและอย่างที่เธอคาดไว้เธอก็เห็นบางอย่างอยู่ตรงมุมห้อง

เธอรีบไปที่มุมห้องเธอได้กลิ่นจางๆนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกหิวและทำให้ความปรารถนาที่จะกินเนื้อดิบๆกลับมาอีกครั้ง

เธอต้องการที่จะกิน! เธอต้องการที่จะกินเนื้อ  ดื่มเลือด!

ความคิดเหล่านี้ทำให้สมองเธอยุ่งเหยิงครู่หนึ่ง แต่ไม่ช้าเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในขณะที่ระงับความหิวด้วยความมุ่งมั่นของเธอ เธอขยับไปที่มุมห้องแล้วก้มตัวลงค่อยๆดึงผ้าห่มที่มีบางสิ่งห่อหุ้มไว้โดยใช้เล็บของเธอคลี่ออกเบา ๆ

ผ้าห่มถูกเปิดออก  เผยให้เห็นใบหน้าที่น่ารัก นัยน์ตาทั้งคู่ปิดแน่นและริมฝีปากก็แห้งแตก

หลินเสี่ยวอุ้มเด็กขึ้นกางนิ้วมือของเธอด้วยเล็บที่ยาวและแหลมและค่อย ๆ ลูบใบหน้าเด็ก

ในฐานะซอมบี้  เธอไม่มีอุณหภูมิร่างกาย  แต่เธอก็ยังคงรู้สึกถึงอุณภูมิของสิ่งอื่นๆ เช่นความอบอุ่นของผิวเด็กคนนี้

เมื่อสัมผัสกับเด็ก หลินเสี่ยวรู้สึกว่าอุณหภูมิของร่างกายในอดีตนั้นต่ำไปหน่อย  ฟันของเธอขบแน่น ตาปิดสนิทและลมหายใจของเธอแผ่วเบา  หลินเสี่ยวก้มหัวลงแนบหูกับหน้าอกเด็กพบว่าการเต้นของหัวใจเธอช้ามาก

หลินเสี่ยวรู้ว่าเด็กกำลังจะตายและเธอไม่สามารถทิ้งเด็กไว้ที่นี่ได้

เธอจึงอุ้มเด็กขึ้นและรีบออกจากห้องเย็น

หลินเสี่ยวตัดสินจากริมฝีปากที่แห้งแตกของเด็กแล้วสันนิษฐานว่าเธอไม่ได้กินหรือดื่มมาเป็นเวลาสองสามวัน  ผู้ใหญ่จะต้องตายหลังจากสามวันโดยไม่มีน้ำ  นับประสาเด็กห้าขวบ

แต่ปาฏิหาริย์เด็กในอ้อมแขนของหลินเสี่ยวคนนี้ยังมีชีวิตอยู่  แม้ในลมหายใจรวยรินของเธอ

จากความทรงจำของลวี่เถียนหยี่ หลินเสี่ยวได้เรียนรู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใครและเธอมีพลังวิเศษเช่นกัน  อย่างไรก็ตามพลังของเธอยังไม่แข็งแกร่งพอและเธอไม่ได้เรียนรู้ที่จะควบคุมมันหรือใช้เพื่อโจมตี

แม้กระนั้น ความปรารถนาตามสัญชาตญาณของเธอในการเอาชีวิตรอดทำให้เธอสามารถปกป้องพลังชีวิตของเธอได้อย่างมั่นคง    ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอยังมีชีวิตอยู่หลังจากผ่านพ้นไปหลายวันโดยไม่มีอาหารและน้ำ

หลินเสี่ยวอุ้มเด็กออกมาข้างนอก แต่เธอตกอยู่ในความสูญเสียโดยไม่ทราบว่าต้องทำอะไร เด็กไม่สบายและจะตายหากไม่ได้รับอาหารและน้ำในไม่ช้า

หลินเสี่ยวมองไปรอบ ๆ ไม่พบอะไรนอกจากซากปรักหักพัง จะพบน้ำที่นี่ได้อย่างไร?

ทันใดนั้น  เธอก็นึกถึงทะเลสาบขนาดเล็กที่ชัดเจนในพื้นที่ลึกลับของเธอ เธอมองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอจากนั้นก็ยกศีรษะของเธอขึ้นทันทีและคำรามอีกครั้ง

“แควววววส์!”

‘ถอยไป!’ เธอพูด

เสียงคำรามดังกล่าวมีความหมายสำหรับซอมบี้ที่อยู่รายล้อมซึ่งพยายามเข้าหาพวกเขาทีละน้อย  เมื่อได้ยินเสียงคำรามที่คุกคามของเธอซอมบี้เหล่านี้ก็ถอยกลับในทันที

หลินเสี่ยวอุ้มเด็กและจดจ่ออยู่กับคำพูดในใจของเธอ

‘เข้า’

เกิดแสงเจิดจ้าพุ่งเข้าตาของเธอจากถนนที่มืดถูกทอดทิ้งไว้ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่ม  แม้ว่าแสงสว่างในสถานที่นี้จะสลัวเล็กน้อยและมีหมอกในตอนนี้

เธอรีบพาเด็กไปที่ริมทะเลสาบและวางเธอลงบนพื้น หลังจากนั้นเธอจ้องมองที่หญ้าใกล้ทะเลสาบและพบกับใบเรียวยาวที่กว้างเป็นพิเศษ เด็ดมันออกมา

ถัดไปเธอม้วนเป็นช่องนำมันไปตักน้ำจากทะเลสาบและวางมันเบาๆที่ริมฝีปากปิดสนิทของเด็กน้อย เธอจับกรามของเด็กบีบมือเบาๆ

ปากของเด็กเปิดออกและเธอก็ค่อยๆเทน้ำลงไปเบาๆ

เธอรู้ว่าเด็กห้าขวบคนนี้ชื่อหลิงหลิง และเป็นลูกสาวของชายคนนั้น