บนหลังคาของคลังสินค้า ชายคนหนึ่งสูงเกินหกฟุตสวมเสื้อผ้าลายพรางของทหารยืนอยู่ตรงขอบหลังคา เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิด

ในเวลานี้ชายร่างสูงอีกคนในชุดลายพรางทหารเดินขึ้นไป หันหน้ามองไปรอบๆ แล้วเดินตรงไปที่ชายคนที่ยืนบนหลังคา

“ฉันรู้ว่านายต้องอยู่ที่นี่  ฉันรู้ว่านายกังวลเกี่ยวกับหลิงหลิง แต่นายไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันแล้ว นายควรลงไปและพักสักครู่  อย่าทำลายตัวเองก่อนที่จะพบเธอ!”  ชายร่างสูงถอนหายใจและพูดว่า

“นานแล้ว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลิงหลิงยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า! ฉันจะนอนได้ยังไง?  มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด  ฉันประมาท  และฉันก็ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นพาหลิงหลิงออกไป” ใบหน้าที่หล่อเหลาของ อู่เฉิงเย่วหน้าตาหม่นหมอง  ดวงตาที่สวยงามของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เสียใจ ความเจ็บปวดและความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะฆ่า

เสี่ยวหยุนหลงตบไหล่เล้วพูดว่า  “ไม่ต้องกังวล! เชื้อพันธุ์ที่เย่วปลูกในร่างของหลิงหลิงนั้นไม่ตาย ซึ่งหมายความว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ เราจะพยายามหาเธอให้หนักขึ้นและเราจะพาเธอกลับมาอย่างแน่นอน”

หน้าของอู่เฉิงเย่วเปลี่ยนไปเมื่อความตั้งใจที่จะฆ่าคนให้ตายเต็มใบหน้าของเขา เส้นเลือดดำปูดนูนขึ้นบนหน้าผากขณะที่เขากัดฟันพูดจนสันกรามขึ้นเป็นสัน “ฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นให้ได้! หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหลิงหลิง  ฉันจะฉีกผู้หญิงคนนั้นออกเป็นชิ้นๆ!”

ในโลกที่ล่มสลายนี้ ความน่าสะพรึงกลัวเช่นการข่มขืน และการรุมโทรมมักเกิดขึ้นกับผู้หญิง  หลังจาก..ผู้หญิงหายากเกินไปและผู้ชายบางคนมักจะหันไปใช้กำลังกับผู้หญิง เมื่อพวกเขาไม่มีหนทางที่จะระบายความปรารถนา  นอกจากนี้ ในโลกยุคนี้ อำนาจเป็นหลักการที่แท้จริงเช่นเดียวกับเป็นกฎหมายเฉพาะของโลกนี้ก็ว่าได้ ผู้คนพึ่งพาความดุร้ายของพวกเขาที่จะพูดเพื่อตัวเอง

อย่างไรก็ตามเขาถูกผู้หญิงข่มขืน....

ยิ่งอู่เฉิงเย่วคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ความปรารถนาในการสังหารของเขายิ่งแข็งแกร่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม  เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เขาอยากจะฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆนั้นถูกซอมบี้กินไปแล้ว และอีกวิญญาณหนึ่งได้ยึดร่างของเธอแล้วกลับมามีชีวิตเหมือนซอมบี้

“ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ไปไหนไกล  ตราบใดที่เธอยังอยู่ในเมืองนี้เราจะพบเธอ” เสี่ยวหยุนหลงกล่าว

ในเวลาเดียวกันในอีกด้านหนึ่งของเมืองหลินเสี่ยวกำลังค้นหาความทรงจำในหัวของเธอขณะที่มุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ถูกซ่อนอยู่โดยเจ้าของร่างคนก่อน

ในไม่ช้าเธอก็มาถึงห้องเย็นเก็บของที่ทรุดโทรม  เธอแนบหน้าของเธอไว้ที่ประตูเพื่อสัมผัสกับสิ่งที่อยู่ภายใน แต่ไม่รู้สึกอะไรเลย

ห้องเย็นนี้ใช้สำหรับแช่แข็งเนื้อสัตว์  เนื่องจากการขาดไฟฟ้า มันถูกทิ้งร้างตั้งแต่ยุคหลังวันสิ้นโลกเริ่มขึ้น อย่างไรก็ตามอาคารนี้แข็งแรงเป็นพิเศษ  ซอมบี้ธรรมดาทั่วไปจะไม่สามารถเจาะประตูเหล็กหนาของมันได้

แม้กระทั่งลมยังเข้าไม่ได้ ช่องภายในทั้งหมดโล่งและพื้นที่ภายในไม่เล็ก  แต่หลินเสี่ยวยังคงกังวลว่าเด็กหญิงตัวเล็ก อาจเสียชีวิตจากการหายใจไม่ออก  หลังจากหลายวันผ่านไปตั้งแต่ถูกซ่อนไว้ที่นี่

ยืนอยู่หน้าห้องเย็น  เธอมองไปที่ล็อคประตูและขมวดคิ้วซอมบี้เข้าด้วยกันขณะที่เธอก้มหัวลงและเริ่มคลำหากระเป๋าของเธอ  เธอลูบผ่านกระเป๋าทั้งหมดของเธอ แต่ไม่พบกุญแจ  ดังนั้น เธอจะเปิดประตูได้อย่างไร?

เธอควรทำอย่างไร? เธอไม่สามารถเปิดประตูโดยไม่มีกุญแจได้!

เธอได้รับความกังวลเมื่อเธอทำวงหมุนสองสามรอบตรงนั้น ไม่สนใจซอมบี้ตัวอื่นซึ่งเดินสะดุด

ซอมบี้พวกนี้ดูน่ากลัวมากในเวลากลางคืน  แต่เมื่อคุ้นเคยกับรูปลักษณ์ของพวกเขา จะพบว่าไม่มีอะไรน่ากลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาไม่เป็นอันตรายต่อตัวเองอีกต่อไป

หลินเสี่ยวสร้างวงกลมขึ้นมาสองวงจากนั้นมองกรงเล็บสีดำของเธอซึ่งเป็นเงาเย็นและกลับมาที่ประตูหนานั่น  เธอสงสัยว่าจะบังคับให้ประตูเปิดด้วยกรงเล็บของเธอได้หรือไม่ แล้วกรงเล็บของเธอจะถูกทำลายหรือไม่?

ไม่มีคนธรรมดาที่ไหนเปิดประตูได้โดยไม่ใช้กุญแจ  แต่เธอไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?

เธอยกมือขึ้นและพยายามสอดปลายเล็บเข้าไปในช่องเล็กๆ แต่พวกมันแน่นมาก!

เธอถูและแทง บิดนิ้วมือของเธอ...ในที่สุดเธอก็สามารถจับขอบประตูด้วยกรงเล็บของเธอ  แต่ไม่สามารถดึงความแข็งแกร่งของเธอออกมาได้

หลังจากดิ้นรนซักพักเธอก็ล้มตัวลงบนพื้น   เกาหัวของเธออย่างหงุดหงิดด้วยกรงเล็บของเธอด้วยความขุ่นมัว

เธอสามารถทำอะไรได้? เธอไม่สามารถเปิดประตูได้และอาคารก็ไม่มีหน้าต่างหรือช่องเปิดอื่นๆเลย

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงข้อความภายในหัวของเธอ

“ที่นี่ ด้วยวิธีนี้! เราต้องหาเด็กก่อน!”

นี่เป็นข้อความที่ชัดเจนและเป้าหมายของมันก็ชัดเจน

‘มีคนกำลังมา!’ หลินเสี่ยวยืนขึ้นทันทีและพุ่งเข้าไปในห้องมืดผ่านประตูที่เปิดอยู่ด้านข้าง ซ่อนตัวอยู่ที่นั่น

ในไม่ช้าเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

“ผู้หญิงคนนั้นเคยมาที่นี่เหรอ?”

“ฉันบังเอิญเห็นเธอเดินมาทางนี้  ฉันไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่าเธอซ่อนเด็กที่นี่หรือไม่”

“ เราค้นหาตามสถานที่ต่างๆมากมาย    หญิงสำส่อนนั่นซ่อนเด็กไว้ที่ไหน?”

“เธอฆ่าเด็กไปแล้วไหม?”

“ไม่! ฉันได้รับข้อความบอกว่าเด็กยังไม่ตาย นายไม่เห็นเหรอว่าอู่เฉิงเย่วยังคงพยายามตามหาเธออยู่”

“แต่....”

“ไม่ ‘แต่อะไรทั้งนั้น’  ก่อนอื่นเรามาหากันว่าสถานที่ใดในพื้นที่นี้สามารถซ่อนคนได้”

หลินเสี่ยวซ่อนตัวอยู่ในความมืดขณะจ้องมองคนทั้งสามด้วยดวงตาสีเข้มของเธอซึ่งไม่เหมือนกับดวงตาของคนทั่วไป

มันคือพวกเขา  พลังพิเศษสามคนนั้นที่ฆ่าลวี่เถียนหยี่ตาย

หลินเสี่ยวมองทั้งสามคนหลบซอมบี้ที่เข้ามาใกล้พวกเขาอย่างต่อเนื่อง  ในขณะเดียวกันพวกเขาดูเหมือนจะมองหาบางสิ่งบางอย่าง

เธอไม่ได้คาดหวังว่าคนเหล่านี้ต้องการเด็กหญิงตัวน้อยด้วยเช่นกัน และเธอไม่มีทางที่จะค้นหาสิ่งที่พวกเขาต้องการเด็กหญิงไปเพื่อ

สามคนนี้ดูไม่เหมือนคนดี

พวกเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย  เธอรู้ว่าคนใดคนหนึ่งในนั้นแข็งแกร่งกว่าเธอ และเธอจะไม่มีโอกาสตีพวกเขาเลย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงซ่อนตัวอย่างเงียบๆ

เธอมองทั้งสามเข้าไปใกล้กับห้องเย็นที่ล็อคซ่อนเด็กน้อย

“เอ๊ะ? นี่คือห้องเย็นเก็บของ!”  เหลียงไช่หยวนกล่าวขณะที่ชี้ไปที่ห้องเย็นที่หลินเสี่ยวยืนอยู่ข้างหน้าครู่ก่อน

หลินหยงพูดว่า “ตู้เย็นนี้เหมาะสำหรับการซ่อนคน  ซอมบี้ไม่สามารถเจาะเข้าไปได้”

“งั้นผู้หญิงคนนั้นซ่อนเด็กไว้ที่นี่ได้ไหม?” ฮุ่ยหงซีถาม

ทั้งสามมองแลกเปลี่ยนความรู้สึกว่ามันเป็นไปได้สูง

“มาเข้าไปข้างในเพื่อค้นหากันเถอะ”  หลินหยงพูดชวน

ขณะที่เขากำลังพูดเขายกมือขึ้นมาแล้วเปลวไฟลุกพรึบขึ้นมาจากนั้นเขาหมุนฝ่ามือไปรอบๆ แล้วอัดเปลวไฟไปที่ล็อคประตู

หลินเสี่ยวมองดูพวกเขาอย่างเงียบๆ  คนสองคนที่อายุน้อยกว่ายืนหันหลังให้ประตูห้องเย็นหันหน้าเข้าหาซอมบี้ด้านนอก  พวกเขาฆ่าซอมบี้ทุกตัวที่เข้าหา  เพื่อหยุดยั้งซอมบี้ตัวอื่นไม่ให้ทำแบบเดียวกัน ในขณะเดียวกันชายวัยกลางคนที่อยู่หน้าประตูกำลังทำอะไรบางอย่างกับที่ล็อคประตู

ผ่านไปสิบนาทีแล้ว  เมื่อคนทั้งสามอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น พวกเขาเริ่มดึงดูดซอมบี้มากขึ้นเรื่อยๆ

“คว๊าาาาวส์...คว๊าาาาวส์...คว๊าาาาวส์...คว๊าาาาวส์...” ซอมบี้แยกเขี้ยวและใช้กรงเล็บของมันพุ่งเข้าหาทั้งสามคน  แต่จบลงด้วยการถูกแทงด้วยผลึกน้ำแข็งแหลมคมของเหลียงไช่หยวนหรือบางตัวหัวขาดลอยกระเด็นปลิวว่อนจากกรงเล็บของฮุ่ยหงส์ซี

อย่างไรก็ตามเมื่อซอมบี้รวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ ในบริเวณนี้ ทั้งสองก็ตกอยู่ในวงล้อมทำอะไรไม่ได้มาก แต่ตั้งใจจะถามหลินหยงว่าทำเสร็จยัง พร้อมก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว

ที่ประตูล็อคแน่นหนานั้นบิดงออย่างประหลาดราวกับว่ามันถูกละลายด้วยอุณหภูมิสูง

ปังงง!

หลินหยงเล็งและอัดหมัดหนักๆลงตรงล็อคประตูที่บิดเบี้ยว  เมื่อถึงเวลานั้นประตูก็แตกและมีรอยแยก

หลินเสี่ยวสบถในใจเมื่อเห็นว่าทั้งสามคนเปิดประตูได้ เธอไม่สามารถให้พวกเขาได้เด็กไปเพราะเธอรู้สึกถึงความตั้งใจชั่วร้ายที่มีต่อเด็ก เด็กอาจตายในมือพวกเขา

อย่างไรก็ตามเธอคนเดียวไม่สามารถปะทะกับพวกเขาโดยตรง  เธอทำอะไรได้?

เมื่อมองดูซอมบี้ที่ล้อมรอบประตูห้องเย็นเธอก็เกิดเพียงความคิดเดียวในใจ

ถ้าเพียงซอมบี้พวกนี้จู่โจมพร้อมกันเข้าหาสามคน! ‘โจมตี’ ทั้งหมดโจมตี’ เธอตะโกนก้องในหัว