“ไม่!” มู่หยุนฉวนร้องตะโกนก้อง ดวงตาของเขามีร่อยรอยของความตกใจ “โธ่เว้ย ซูจื่อโม่ ซูจื่อโม่.....!”
มู่หยุนฉวนยืนอยู่บนขอบหน้าผาและตะโกนลั่น ดวงตาของเขาจ้องมองลงไปที่หน้าผา แต่เขาไม่เห็นร่างของซูจื่อโม่ มู่หยุนฉวนกำหมัดแน่น นางตกลงไปบนหน้าผา เขาแค่โกรธและโมโหจนลืมเตือนนาง
“ซวนเอ๋อร์ เจ้ากำลังทำอะไร? ทำไมเจ้าไม่กลับบ้าน? เจ้าเพิ่งฟื้น เจ้าไม่รู้รึว่าแม่ของเจ้าเป็นห่างมากแค่ไหน?”
เสียงของจุนจื่อซีทั้งฟังดูตื่นเต้นและติดกังวล คำสาปถูกทำลายแล้ว ไม่มีอะไรจะทำให้นางมีความสุขได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว
มู่หยุนฮั่นบุตรชายคนเล็กและน้องชายของมู่หยูเฟิงและมู่หยุนฉวน มองพี่ชายของเขาอย่างแปลกประหลาด ผู้ที่ไม่พูดอะไร
เสื้อคลุมสีขาวของมู่หยุนฮั่นเปียก เขามีรูปร่างแตกต่างจากมู่หยุนฉวนในสามพี่น้อง พี่น้องมู่ทั้งสามคนได้รับการยอมรับว่าเป็นชายหนุ่มรูปงาม
มู่หยุนฮั่นเป็นคนใจกว้างและมีอารมณ์ขัน เขามีหลายวิธีในการหาเพื่อนและทำให้ครอบครัวมีความสุข เขายังชอบช่วยเหลือคนอื่นในการแก้ปัญหาของพวกเขาอีกด้วย ผู้คนจำนวนมากรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับเขา
“พี่ใหญ่ ข้าเพิ่งได้ยินท่านเรียกชื่อของซูจื่อโม่ ร้ายแรง....”
มู่หยุนฮั่นมองไปที่ขอบหน้าผาและคิ้วขมวด
“นางตกลงไปจากหน้าผา”
มู่หยุนฉวนหันกลับมามองบิดามารดาของเขาด้วยสายตาเย็นชา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้
“ท่านแม่ ท่านพ่อ นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไร?”
เสียงของเขามีร่องรอยของความโกรธเข้มลึก ซึ่งทำให้จุนจื่อซีตกใจมาก แม้ว่ามู่หยุนฉวนจะเย็นชา เขาไม่เคยโกรธนาง
“ซวนเอ๋อร์ ความคิดของเจ้าคืออันใด? มารดาและบิดาของเจ้าทำสิ่งนี้เพื่อช่วยเจ้า! คำสาปนั้นสำเร็จแล้ว เจ้านอนไม่หลับ เมื่อเจ้าตายลง เรารีบให้นักพรตเต๋ามาและทำการแต่งงานผีเพื่อทำลายคำสาปนั้น ตอนนี้เจ้าหายดีแล้ว ไม่ใช่รึ?”
“แต่ ท่านไม่สามารถใช้คนมีชีวิต....!”
“มีชีวิต พี่ใหญ่ เป็นไปได้อย่างไร? ข้าพาซูจื่อโม่มาที่นี่ด้วยตัวข้าเอง ซูจื่อโม่คือสูญเปล่าแล้ว นางยังไม่ถึงขั้นแรกของการมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ ณ ตอนนั้น แพทย์ระบุว่านางสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เมื่อนางถูกนำบรรจุลงในโลงศพ นางไม่มีลมหายใจแล้ว ท่านจะพูดว่านางยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”
คราวนี้ แม้แต่มู่หยุนฉวนก็งงงวย มู่หยุนฮั่นแสดงท่าทางที่เหมาะสม เขาจะไม่โกหก เขาและซูจื่อโม่ทั้งคู่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เกิดอะไรขึ้น?
“นางยังไม่ตาย นาง……”
“เป็นอะไรไป? ซวนเอ๋อร์?”
มู่หยูเฟิงยังรู้สึกแปลก ๆ เขาเห็นศพของซูจื่อโม่ เขาแน่ใจว่าก่อนที่พวกเขาจะใส่นางลงในโลง นางไม่มีลมหายใจแล้ว แล้วนางจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?
“หยุนฮั่นกลับไปและจัดคนลงไปที่หน้าผาทันที ตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ข้าอยากเห็นร่างของนาง”
มู่หยุนฉวนไม่สามารถยอมรับได้ ผู้หญิงคนนั้นตายแบบนั้นและพวกเขาก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ทว่า......? มู่หยุนฉวนส่ายหน้าและไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เมื่อเขาจำได้ว่าซูจื่อโม่เรียกเขาว่าสัตว์ร้ายหัวใจของเขาก็เศร้าซึม
“ขอรับ พี่ใหญ่”
มู่หยุนฮั่นไม่ได้พูดอะไรอีก เขารู้ว่าพี่ใหญ่ของเขาทำสิ่งที่มีความหมายเท่านั้น
“ซวนเอ๋อร์ ถ้านางตกลงไปจากหน้าผา ไม่มีโอกาสที่นางจะรอดชีวิต นางเป็นคนที่น่าสงสารมาก วันนี้เมื่อ
จินเถียนยกเลิกงานหมั้นกับนางที่ถนน นางพุ่งตัวไปที่ประตูทางเข้าตระกูลของพวกเขาฆ่าตัวตาย และเพราะนางไม่สามารถมีชีวิตได้ นางไม่ยินดีกลับไปที่บ้านของครอบครัวนาง นี่อาจเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับนาง”
จุนจื่อซียังมีความรู้สึกผิดอยู่ในใจหลังจากที่พูดและทำทุกอย่าง.....
ซูจื่อโม่หมั้นกับองค์ชายสาม จุนหลินเถียน? เรื่องนี้ มู่หยุนฉวนไม่เคยรับรู้มัน แต่ถึงกระนั้นเขาพูดว่า “ไม่ว่านางจะเป็นใครในสายตาคนอื่น ซูจื่อโม่ที่ข้าพบในคืนนี้จะต้องถูกค้นหาให้พบ ข้าอยากพบนางถ้านางยังมีชีวิตอยู่ ข้าอยากเห็นร่างของนางถ้านางตาย....”
