“ซวนเอ๋อร์...”
ในระยะห่างออกไป เสียงของจุนจื่อซีดังขึ้น
มู่หยุนฉวนมองย้อนกลับไปและเห็นว่าครอบครัวของเขามาถึงแล้ว เขาก็หันกลับไปมองยังทิศทางที่ซูจื่อโม่วิ่งหนีไปอีกครั้ง ร่างของซูจื่อโม่หายไปแล้ว หัวใจของมู่หยุนฉวนเริ่มวิตกในใจลึกๆ
“ซวนเอ๋อร์ เจ้ากำลังจะไปไหน...?”
“พี่ชาย....”
มู่หยุนฉวนหันกลับมาทำเป็นไม่ได้ยินและหายวับไปทันที
“แฮ่ก....ฮ่า....!” ซูจื่อโม่อ้าปาก “โอ้! ฉันเหนื่อยมาก การวิ่งขึ้นเขานี่ฆ่าคนได้จริงๆ มันน่ากลัว นี่คือสุสานใช่ไหม? ตระกูลมู่นี้ไร้มนุษยธรรมจริงๆ! พวกเขาทำเรื่องแต่งงานผีได้ยังไง? มู่หยุนฉวนยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือไง?”
ซูจื่อโม่พึมพำขณะที่นางเดินไปตามถนน นางทั้งงงและสับสนอย่างมาก
ในใจของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าชีวิตเปลี่ยนแปลงเร็วมาก เธอมาอยู่ในจุดนี้ เมื่อเธอคิดว่าในที่สุดวันอันรุ่งโรจน์ของเธอก็จะมาถึง เธอถูกสาดด้วยน้ำเย็นๆ ชะตากรรมของเธอเปลี่ยนไปและเธอก้าวข้ามเวลามาจริงๆ! สิ่งที่น่าทึ่งกว่านั้นคือทั้งหมดที่เธอทุ่มทำงานหนักในชีวิตก่อนหน้านั้น ไม่มีอะไรเหลือเลย
“ซูจื่อโม่! กลับมาเดี๋ยวนี้!”
เสียงมู่หยุนฉวนลอยมาในระยะทางไม่ไกลจากซูจื่อโม่ น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความโกรธ
“กลับไปรึ คิดว่าข้าจะกลับไปกับเจ้า? เจ้าไปเล่นงานแต่งงานผีไร้ยางอายคนเดียวเถอะ อย่าตามข้ามา”
ซูจื่อโม่พูดดังๆ นางไม่ได้หันกลับไปมองเขา แต่นางกลับเร่งฝีเท้า สายฝนทำให้ทั้งตัวของนางเปียกโชก ชุดแต่งงานสีแดงหนัก ทำให้นางวิ่งได้ยาก
“อย่าวิ่งไป มันอันตราย”
มู่หยุนฉวนไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะถูกทอดทิ้งในวันหนึ่ง ถ้าเป็นคนอื่นที่เจอเรื่องแบบนี้ผู้หญิงคนนั้นจะบังคับให้แต่งงานกับนาง แต่ผู้หญิงคนนี้ ซูจื่อโม่ต้องการหนีจากเขา หัวใจของเขาไม่เต็มใจและหงุดหงิดในความภาคภูมิใจของตนเอง ต้องให้นางกลับมาหาเขา
“ซูจื่อโม่ หยุดอยู่ตรงนั้นและกลับมาเดี๋ยวนี้ มันอันตราย”
มู่หยุนฉวนขมวดคิ้วและมองไปที่ซูจื่อโม่ซึ่งกำลังเข้าใกล้หน้าผามากขึ้นเรื่อยๆ เขาห่วงนาง
“อันตราย? ข้าขอบอกท่านว่า คนที่อันตรายที่สุดคือท่าน ท่านมันสัตว์ร้าย ท่านคิดว่าข้าเป็นคนโง่และจะแค่ให้หยุดอยู่นิ่งๆ? ถ้าข้าปล่อยให้ตัวเองถูกจับอีกครั้ง ข้าซูจื่อโม่จะต้องได้รับความอับอาย ถูกหรือไม่?”
ซูจื่อโม่ไม่เชื่อคำพูดของมู่หยุนฉวน แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ นางอยู่ห่างจากหน้าผาเพียงแค่สองเมตรเท่านั้น ท้องฟ้ามืดมิดทำให้การมองเห็นของนางมีจำกัด แม้ว่าจะมีฝ้าผ่าตลอดก็ตาม
“ผู้หญิงงี่เง่า เจ้ากล้าต่อว่าข้า”
มู่หยุนฉวนอยู่ห่างจากซูจื่อโม่เพียงไม่กี่ฟุต เขาได้ยินทุกคำที่นางพูด ทันใดนั้น ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาอยากจะหันกลับและจากไปเสียจริง
“ท่านมันสัตว์ร้าย จำไม่ได้รึว่าท่านเพิ่งทำอะไร ข้าคิดว่าท่านมีปัญหากับสมองเป็นแน่ ท่านป่วยหนัก ท่านจงกลับไปและขอรับการรักษาโดยเร็วที่สุดเถอะ”
“ซูจื่อโม่ นั่นเป็นเพียงอุบัติเหตุ”
มู่หยุนฉวนรีบอธิบาย ถ้าเขาอยู่ในสถานะปกติ เขาจะไม่แม้แต่จะเถียง แต่ซูจื่อโม่คนนี้เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด นางยังทำให้เขาโพล่งคำอธิบายออกมา
“อุบัติเหตุ?” ซูจื่อโม่หันหน้ากลับไปมองที่มู่หยุนฉวน นางไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลย เมื่อหมุนตัว เท้าของนางก็ลื่นไถล “อ๊ะ อ้ายย....!”
เสียงที่น่ากลัวดังขึ้นทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน ตามด้วยเสียงหินที่ไถลร่วงหล่นลงไป สายฟ้าและฟ้าร้องก็หายไปในพริบตา ปล่อยให้เขาได้ยินเพียงเสียงร้องที่ยาวนานและน่ากลัว
