ซูจื่อโม่ขมวดคิ้ว  ดูเหมือนปัญหาอื่นกำลังจะเกิดขึ้น

“นายท่านหมิงเยว่  เมื่อเร็ว ๆ นี้การกระทำของท่านแพร่กระจายและก่อให้เกิดความโกลาหลบนท้องถนน  อันที่จริง  องค์หญิงองค์นี้ก็อยากรู้อยากเห็นเช่นกัน  ใครเป็นบิดาลูก ๆ ของท่าน?  ผู้หญิงที่มีลูกสามคนต้องดูแลกิจการครอบครัวขนาดใหญ่เช่นนี้  มันต้องไม่ใช่เรื่องง่าย”

คำพูดของจุนจื่อซี  ย้ายนหัวข้อไปยังซูจื่อโม่อีกครั้ง

“ฮึ่ม!”  ซูจื่อโม่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา  แต่ในใจนางเศร้าเล็กน้อย  นางรู้ดีว่าเมื่อนางปรากฏตัวในเมืองหลวงแล้ว  มันจะเป็นอันตรายต่อลูกทั้งสามของนาง  แต่นางต้องปล่อยให้พวกเขาเรียนรู้ที่จะเผชิญกับความจริง

ซูจื่อโม่มองไปที่จุนจื่อซีและพูดในใจว่า ‘พ่อของลูก ๆ สามคนของข้าคือลูกชายท่านไง  แต่ท่านจะไม่มีวันรู้เรื่องนี้’

“องค์หญิงใหญ่ต้องการพบสามีผู้ล่วงลับของข้าหรือเจ้าค่ะ?  น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิตในคืนวันแต่งงานของเรา  ฝ่าบาท  องค์หญิงใหญ่ไม่สามารถมองเห็นเขาได้”

ภายในหัวใจของซูจื่อโม่  พ่อของลูกๆ ของนางได้ตายไปนานแล้ว  เมื่อนางคิดถึงเรื่องนี้  นางสามารถเผชิญคำถามของลูกๆ ได้อย่างใจเย็น

"ตาย"  จุนจื่อซีไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำตอบดังกล่าว  ในขณะนั้น  นางมองที่ซูจื่อโม่ด้วยความตกใจ

“เขาตายจริงหรือ?”  เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ  ซึ่งทำให้คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะหลีกหนี

ฝูงชนถอยกลับโดยอัตโนมัติ  เพราะร่างที่กล้าหาญทำให้พวกเขาหวาดกลัว

มู่หยุนซวนก้าวไปข้างหน้าและจ้องมองที่ซูจื่อโม่  ดวงตาที่ลึกล้ำของเขามองดูนางและไม่ปล่อยอารมณ์ใด ๆ  ในดวงตาของนาง  ราวกับว่าเขาต้องการที่จะเห็นผ่านนาง

หลิงชิวซุยมองไปที่ซูจื่อโม่ด้วยความอิจฉาริษยา  มู่หยุนซวนไม่เคยมองนาง  แต่เขามองไปที่ผู้หญิงคนนี้ซึ่งมีสามีแล้ว  หัวใจของนางจึงเต็มไปด้วยความโกรธ

ซูจื่อโม่ขมวดคิ้ว  ไอ้บ้านี่มาจากไหน?

แต่แล้วนางก็ทำให้จิตใจของนางสงบลงอย่างรวดเร็ว  นี่คือฐานที่มั่นของตระกูลมู่  ก็ไม่แปลกที่เขาจะมาที่นี่

“เขาตายจริงหรือ?”  มู่หยุนซวนเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของคนอื่นและถามอีกครั้ง

“แล้วมันเป็นอะไร?  ใต้เท้าสนใจสามีที่ตายไปแล้วของข้าด้วยหรือ?”

ต่อให้โกหกทั้งๆ ที่เปิดตากว้าง  นางก็จะไม่บอกใครว่าลูกๆ ของนางเป็นของตระกูลมู่

“ใช่  ใต้เท้าคนนี้สนใจเขามาก  แม้ว่าเขาจะตายไปแล้ว  แต่ใต้เท้าคนนี้ก็อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร?”

มู่หยุนซวนหัวเราะเยาะ  เขาเกือบจะแน่ใจว่านางคือซูจื่อโม่  มีเพียงซูจื่อโม่เท่านั้นที่กล้าพูดกับเขาแบบนี้  ดวงตาที่เฉยเมยภายใต้หน้ากากนั้น  เขายังคงจำวันนั้นได้  มันดูเหมือนเดิม  ถ้านางเป็นซูจื่อโม่จริงๆ ลูกสามคนนั้น… .. น่าจะเป็นของเขา

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้  หัวใจของเขาก็พองโตด้วยความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้  มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน  ความคาดหมายและความสุขอาบไปทั้งร่างของเขา

“นายท่านมู่  ท่านไม่ควรสร้างปัญหาให้มากกว่านี้  นายท่านหมิงเยว่เป็นเพื่อนของข้า  โปรดไว้หน้าข้าด้วย”

มู่หรงเส้าเฟิง  ซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีขาว  ดูสง่างามและโดดเด่นมาก  เขาดึงดูดความสนใจของทุกคนได้อย่างรวดเร็ว

เขามองไปที่มู่หยุนซวนด้วยความสงสัย  ทำไมมู่หยุนซวนถึงสนใจสิ่งของของซูจื่อโม่

มู่หรงเส้าเฟิงไม่เห็นซูจื่อโม่ทำอะไรไม่ถูกในฝูงชน  รูปลักษณ์ของนางดูแข็งแกร่ง  แต่ในความเป็นจริง  นางกลืนกินความขมขื่นทั้งหมดไว้ที่ตัวนางเท่านั้น

Chapter 47: เขาตายแล้วจริงหรือ? (Part 2)

“ข้าก็สงสัย  เมื่อไหร่ท่านจะออกมาพบข้า”

สำหรับมู่หรงเส้าเฟิงที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน  ซูจื่อโม่ไม่ได้แปลกใจเลย  ในวันที่ซูซินแอบออกไปข้างนอก  นางรู้อยู่แล้วว่ามู่หรงเส้าเฟิงมาถึงเมืองหลวงของอาณาจักรห่าวเยว่แล้ว

“ข้าอยากไปหาเจ้าในอีกสักสองสามวัน  ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่”

มู่หรงเส้าเฟิงยิ้มอย่างสง่างาม  ทุกการเคลื่อนไหวของเขาดึงดูดทุกคน

มู่หยุนซวนรู้ว่าพวกเขารู้จักกันเป็นอย่างดี  แต่ถึงกระนั้น  เขาก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉา  แม้ว่าเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน  แต่เขารู้ว่าสิ่งที่เขารู้สึกตอนนี้คือความหึงหวง

“ท่านมาทันเวลาพอดี!  ข้ายังวางแผนที่จะพบท่านและพูดคุยเกี่ยวกับกิจการค้าขาย  ใครคนหนึ่งจะส่งตัวอย่างให้ท่านที่โรงเตี๊ยมพรุ่งนี้เช้า  หลังจากที่ได้เห็นแล้ว  ข้าหวังว่าเราจะได้ร่วมมือกัน”

มีเพียงซูจื่อโม่เท่านั้นที่จะกล้าพูดเรื่องความร่วมมือทางธุรกิจต่อหน้าคนอื่น

แต่ในวินาทีต่อมา  ชิงเหลียนก็รีบเข้ามากระซิบบางคำในหูของซูจื่อโม่

หลังจากฟังแล้ว  ซูจื่อโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่มู่หรงเส้าเฟิง  จากนั้นกล่าวว่า  “เส้าเฟิง  ข้ามีเรื่องอื่นที่ต้องทำ ข้าขอตัวลาไปก่อน”

เมื่อนางพูดจบ  ซูจื่อโม่และเหอหยุนถิงก็จากไปอย่างรวดเร็ว

และหลายคนที่รู้จักตัวตนของมู่หรงเส้าเฟิงก็ตกใจ  หลังจากได้ยินซูจื่อโม่เรียกองค์ชายด้วยชื่อของเขาโดยตรง

****

“หยุนฟาน ตอนนี้เรามีเหตุผลที่จะไปที่คฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่แล้ว  พี่ชายของข้ารู้จักนายท่านหมิงเยว่”  มู่หริงชิงเฉินกล่าวด้วยเสียงเบา  อย่างเงียบ ๆ

“ไปเองเถอะอย่าอ้างผู้อื่น!  เจ้าไม่ได้บอกว่าการฝึกฝนของบุตรชายของนางมาถึงขั้นที่ 6 ของช่วงเวลาจินซวนแล้ว  ไม่ใช่หรือ?  ข้าอยู่ในระยะที่ 5 ของจินซวนเท่านั้น  ข้าไม่มีแผนจะตายด้วยน้ำมือของเด็กอายุ 5 ขวบหรอกนะ”  มู่หยุนฟานพูดด้วยความโกรธ

“เจ้าไร้ประโยชน์  เจ้ากลัวแม้กระทั่งเด็กห้าขวบ”

“แล้วทำไมเจ้าไม่ไปเปรียบเทียบกับเขาล่ะ?  เจ้าสองคนอยู่ในระดับเดียวกันนิ”

ทั้งสองเริ่มทะเลาะกันโดยไม่คำนึงถึงการปรากฏตัวของคนอื่น

“คุยกับใต้เท้านิ”  หลังจากพูดคำเหล่านั้นแล้ว  มู่หยุนซวนก็หันหลังและขึ้นไปชั้นบน

มู่หรงเส้าเฟิง  คำนับจุนจื่อซีแล้วตามไป

******

ในห้อง  ทั้งสองรอคนอื่นๆเพื่อพูดคุยกัน

ด้านนอกประตู  มู่หยุนฮั่น  มู่หยุนฟาน และ มู่หรงชิงเฉินกำลังเกาะติดกับประตู  พวกเขาอยากรู้อยากเห็นมาก  พวกเขาอยากได้ยินนิดนึงก็ยังดี

“หยุนซวน  แม้ว่าองค์ชายองค์นี้จะพบท่านเพียงครั้งเดียว  แต่องค์ชายคนนี้รู้สึกเหมือนว่าเรารู้จักกันมานานแล้ว”

เมื่อเห็นมู่หยุนซวนยังคงอยู่ในความเงียบ  มู่หรงเส้าเฟิงต้องใช้ความคิดในการเป็นคนเริ่มพูดคุย

"นางชื่ออะไร?"

มู่หยุนซวนเรียกมู่หรงเส้าเฟิงให้มาไม่ใช่เพื่อระลึกถึงอดีต  แต่ให้รู้จักตัวตนของนายท่านหมิงเยว่  เขาไม่เคยกระตือรือร้นที่จะรู้ถึงตัวตนของบุคคลใดมาก่อน  เขายอมรับว่าในใจเขาไม่สามารถปล่อยผ่านผู้หญิงคนนั้นไปได้

“องค์ชายองค์นี้ไม่รู้ว่านางเป็นใคร!  ครอบครัวของท่านมีอิทธิพลมากครอบคลุมในทั้งสี่แคว้น”

มู่หรงเส้าเฟิงกล่าวโดยไม่ลังเล  เขาไม่ได้มองตาของมู่หยุนซวน  แต่เขาเล่นกับฝาถ้วยในมือในขณะที่เดาความคิดของมู่หยุนซวน

“นางเพิ่งปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้”

“ไม่มีความลับนิรันดร์ในโลกนี้  ใต้เท้าคนนี้จะรู้ว่าสิ่งที่ต้องการจะรู้เขาจะรู้ในที่สุด  ใต้เท้าคนนี้รู้อยู่ในใจด้วยว่าเขาไม่มีวันได้คำตอบจากฝ่าบาท”