ซูจื่อโม่ไม่ได้ยินความหมายของนางได้อย่างไร? นางรู้จุดประสงค์ภายในใจของนาง นางมอง หลิงชิวซุยอย่างดุเดือด วันนี้ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะขายหน้านาง แล้วนางจะเป็นเพื่อนร่วมเล่นกับนาง
เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ดุร้ายของซูจื่อโม่ หลิงชิวซุยก็ตัวสั่น ตาของนางทำให้นางตัวสั่นจริงๆ เหรอ? หลิงชิวซุยสงบจิตใจของนางและพยายามอย่างหนักที่จะรักษารอยยิ้มบนใบหน้าของนาง
“แค่สองล้านเหรียญเงิน?” ซูจื่อโม่มองไปที่หลิงชิวซุยอย่างตลกขบขัน หญิงสาวผู้ไม่มีมโนธรรมและใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบากของบิดามารดาของนางไปอย่างง่ายดาย มีความกล้าที่จะพูดอวดเป็นเรื่องใหญ่โต “คุณหนูหลิงไม่ให้ความใส่ใจกับเงินหลายล้าน ท่านจึงตัดสินใจซื้อหญ้าสีเงิน ส่วนอาการป่วยของลูกสาวข้า ข้าแน่ใจว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหนูหลิง”
น้ำเสียงที่ไม่แยแสของนาง แต่สงบและไม่เร่งรีบทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาได้
รอยยิ้มของหลิงชิวซุยเริ่มแข็งทื่อในทันที ทำไมนางถึงไม่สนใจล่ะ? นางคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะทำทุกอย่างเพื่อลูกสาวของนาง แต่ตอนนี้… …
“นายท่านหมิงเยว่ เหลือเพียงหญ้าเงินสามชิ้นในปีนี้ นายท่านหมิงเยว่ต้องการยอมแพ้จริงหรือ? หรือนายท่านหมิงเยว่มีตั๋วเงินไม่เพียงพอหรือไม่?”
หลิงชิวซุยมองไปที่ซูจื่อโม่ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของนาง มันเป็นอย่างหลัง ถ้าซูจื่อโม่นำตั๋วเงินมามากพอ นางจะซื้อหญ้าเงินสามใบนี้อย่างแน่นอน
เจ้าต้องการที่จะเป็นศูนย์กลางของความสนใจ? แล้วข้าจะให้เจ้ารับมันมากพอเลย ซูจื่อโม่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้มีเจตนาดี
“ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูหลิงเป็นคู่หมั้นของเจ้าเมืองหยุน ท่านมาประมูลในโรงประมูลใครจะกล้าเสนอราคาสูงกว่าท่านเล่า? คนส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่ที่นี่พึ่งพาเมืองหยุนเพื่อเลี้ยงดูตนเอง”
หากเป็นหลิงชิวซุยที่พูดคำเหล่านั้น ผู้คนจะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ความหมายก็เปลี่ยนไปเมื่อออกมาจากปากของซูจื่อโม่
ในทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของหลิงชิวซุยก็แข็งทื่อ ร่างกายของนางก็สั่นด้วยความตกใจ สิ่งต่าง ๆ จะแตกต่างจากที่นางจินตนาการได้อย่างไร?
ผู้คนในโรงประมูลต่างเริ่มคุยกัน เรื่องนี้อาจกลายเป็นปัญหาใหญ่ หากหลิงชิวซุยจงใจขึ้นราคา ตระกูลมู่ก็จะสูญเสียศรัทธาของผู้คน
“พี่ใหญ่ ดูเหมือนว่าสิ่งต่าง ๆ จะพัฒนาแตกต่างจากที่เราคาดไว้ ข้าจะลงไปดู”
“มารอดูกัน” มู่หยุนซวนอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเกลียดเขามากแค่ไหน
"พี่ใหญ่… …"
มู่หยุนฮั่นต้องการที่จะเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ทันใดนั้น เขาเห็นแม่และน้องสาวของเขาเดินไปทางหลิงชิวซุย
“พี่ใหญ่ นั่นท่านแม่กับเยว่เอ๋อ”
“พวกเขามาร่วมสนุกกันไหม?” ดวงตาของมู่หยุนซวนกลายเป็นเย็นชา ความเย็นในดวงตาของเขาเพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหยุดนิ่ง
“นายท่านหมิงเยว่ ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
ดวงตาของหลิงชิวซุยเบิกกว้างด้วยความตกใจ จิตใจของนางวุ่นวาย นางไม่เข้าใจน้ำหนักของคำพูดของนางได้อย่างไร? มู่หยุนซวนอยู่บนชั้นสอง ถ้าวันนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ นางก็จะไม่มีจุดจบที่ดี นางจะกลายเป็นแค่ตัวตลกเท่านั้น ตอนนี้หลิงชิวซุยรู้สึกกังวลมาก
“คุณหนูหลิง มันไม่ชัดเจนหรือ?”
ซูจื่อโม่มองหลิงชิวซุยอย่างโง่เขลา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา ผู้หญิงคนนี้น่าจะทำให้นางเป็นตัวตลก!
Chapter 46: ความอัปยศอดสู (Part 2)
เนื่องจากเด็กถูกกล่าวถึง ซูจื่อหยุนไม่สามารถนั่งนิ่งได้ หลิงชิวซุยเป็นภรรยาในอนาคตของเจ้าเมืองหยุน มันเป็นเรื่องดีที่จะช่วยเหลือนาง มันเป็นเรื่องดีที่จะผูกมิตรกับนาง
“นายท่านหมิงเยว่ เมื่อท่านตั้งรกรากในเมืองหลวงของแคว้นฮ่าวเยว่ ท่านพาลูกสามคนมาด้วย ทุกคนต่างก็สงสัย ใครเป็นพ่อของเด็กเหล่านั้น?”
เมื่อซูจื่อหยุนพูดขึ้นใบหน้าที่หล่อเหลาของจุนหลินเถียนก็มืดลงทันที และทั้งร่างของเขาก็ปล่อยพลังประหลาดออกมา ดวงตาที่เฉียบคมของเขากวาดไปทางซูจื่อหยุน
คำพูดอย่างกะทันหันของซูจื่อหยุนทำให้ความสนใจของทุกคนเปลี่ยนไปทันที เมื่อเทียบกับหลิงชิวซุยภรรยาในอนาคตของนายท่านแห่งเมืองหยุน พวกเขาสนใจนายท่านของคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่มากขึ้น
“คุณหนูซูจื่อหยุนฉกคู่หมั้นของพี่สาวของนางเองและไม่มองหาศพของพี่สาวของนางเลย นายท่านหมิงเยว่ผู้นี้กำลังสงสัยว่าคุณหนูซูจื่อหยุนสามารถนอนหลับในช่วงค่ำคืนได้อย่างสบายใจหรือไม่?
นางต้องการทำให้นางอับอาย แล้วนางต้องมีความสามารถในการทำเช่นนี้ ผู้หญิงคนนี้ เพียงเพราะนางปล่อยให้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขสักสองสามวัน นางลืมไปว่าฟ้าต่ำแผ่นดินสูงแค่ไหนอีกแล้ว
เมื่อคำพูดของซูจื่อโม่ลดลง ซูจื่อหยุนก็ตกใจ โกรธและอับอาย สิ่งที่ทำให้นางตกใจคือ ผู้หญิงคนนี้กล้านำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดต่อหน้าองค์ชายสามและผู้คนมากมาย สิ่งที่ทำให้นางโกรธคือนางรู้สึกเหมือนถูกผู้หญิงคนนี้เล่นผ่านฝ่ามือของนาง ทำให้นางไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้
“ต้องทำให้ตัวเองเสียหน้าด้วยหรือไง?”
จุนหลินเถียนกล่าวอย่างใจเย็น หลังจากการเผชิญหน้าหลายครั้ง เขาตระหนักว่าผู้หญิงคนนี้ไม่กลัวอะไรเลย แม้ว่าเขาจะโหดร้าย แต่นางก็โหดร้ายกว่าเขามาก
“ฝ่า ฝ่าบาท”
ร่างกายของซูจื่อหยุนสั่น สายตาของผู้คนรอบตัวนางและการโต้เถียงที่ไร้สาระของพวกเขาทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกแทงที่ด้านหลัง ไม่มีใครพยายามเข้าใจความเจ็บปวดในใจของนาง เรื่องนี้กลายเป็นรอยเปื้อนที่ไม่อาจลบเลือนไปตลอดชีวิตของนาง แต่ถึงกระนั้น นางก็ยังรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านาง
ครู่ต่อมา ทหารองค์รักษ์ก็รีบไปหาจุนหลินเถียน หลังจากที่องค์รักษ์กระซิบคำไม่กี่คำจุนหลินเถียนก็ตกตะลึงและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
จุนหลินเถียนลุกขึ้นทันที โดยไม่คำนึงถึงซูจื่อหยุน เขาหายตัวไปอย่างรวดเร็วจากโรงประมูล
“ฝ่าบาท” ซูจื่อหยุนตามไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าจุนหลินเถียน นางไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นตลกในเวลานี้
ซูจื่อโม่ยิ้มอย่างเย็นชา จุนหลินเถียน เจ้าคงจะยุ่งอยู่ซักพัก
“พี่ใหญ่ จุนหลินเถียนดูเหมือนจะพบอะไรบางอย่าง ตอนนี้เขาดูกังวลและโกรธมาก”
“สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เจ้าช่วยไปเอาหญ้าเงินสามใบนั้นมา พรุ่งนี้เราจะไปเยี่ยมชมคฤหาสน์ภูเขาหมิงเยว่”
“พี่ใหญ่ เราเพียงไปเยี่ยม ทำไมเราต้องเอาหญ้าสีเงินไปด้วย?”
มู่หยุนหานยิ่งไม่เข้าใจพี่ใหญ่ของเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“เอาไปด้วย เจ้าไปด้วยความตั้งใจที่จะให้ความร่วมมือ” น้ำเสียงของมู่หยุนซวนเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“ขอรับพี่ใหญ่” มู่หยุนฮั่นพยักหน้าและไม่เถียงอีกต่อไป
“ผู้หญิงคนนี้ ชื่อเสียงของครอบครัวเราดีมาหลายร้อยปีแล้ว แม้ว่าชิงซุยจะเป็นลูกสะใภ้ของครอบครัวเราในอนาคต แต่นางก็มีจิตใจที่ดี นางมาร่วมงานกับเราเพื่อร่วมสนุก ไม่มีอะไรผิดปกติกับเรื่องนั้น ถูกไหม”
จินจื่อซีกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาของนางมองไปที่ซูจื่อโม่อย่างเย็นชาและดูถูก
“พวกเราผู้ต่ำต้อยคารวะองค์หญิงใหญ่เพค่ะ”
เมื่อจินจื่อซีเปิดปากของนาง ทุกคนก็ลุกขึ้นและโค้งคำนับนางด้วยความเคารพ คำพูดของนางแสดงความกดดันอย่างลึกซึ้ง แม้ว่านางจะแต่งงานมาหลายปีแล้ว แต่คนนอกก็ยังเรียกนางว่าองค์หญิงใหญ่
