ชวี่หน่วนจ้องมาที่เขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นและกะพริบสองครั้งเมื่อเขาไม่พูดอะไร

เธอเม้มริมฝีปากและสงสัยว่าเขาโกรธหรืออะไร เพราะเขาไม่พูดอะไรเลยได้แต่มองเธอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาพูด คำตอบของเขาทำให้เธอตกตะลึง

“เพราะฉันจ่ายค่าห้องนี้แล้ว มันสมเหตุสมผลแล้วที่ฉันจะอยู่ที่นี่” เขาพูดด้วยใบหน้าเฉยเมยซึ่งทำให้เธองุนงง

เธออ้าปาก แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอไม่ได้คาดหวังคำตอบนี้จากเขาเลย

ไม่ใช่เธอเหรอที่เป็นคนป่วย? ต่อให้เขาเป็นคนจ่ายค่าห้องก็ตามมันแปลว่าเขาต้องอยู่ที่นี่เหรอ? มันไม่ใช่ห้องพักในโรงแรม เขาบอกได้ว่าเขาอยากอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเธอหรือรอเลขาของเขา แต่เขาบอกว่าเขาอยากอยู่ที่นี่เพราะเขาจ่ายไปแล้ว? แปลก

ไม่ใช่แม้แต่โรงแรมที่เขาต้องการพักที่นี่เพราะเขาจ่ายไปแล้ว

เธอหัวเราะอย่างเคอะเขินและพูดว่า "ค่ะ ได้ค่ะ คุณสามารถอยู่ที่นี่ตราบเท่าที่คุณต้องการ เพราะยังไงคุณก็เป็นคนจ่ายเงิน"

เธอส่ายหัวเตรียมจะนอน เนื่องจากเธอกินยา เปลือกตาของเธอรู้สึกหนัก

"เป็นอะไร?" ฮันจื่อห่าวสังเกตว่าเธอพยายามจะลุกขึ้น

"เอ่อ? อืม... ฉันอยากเข้าห้องน้ำ" เธอตกใจเมื่อจู่ๆ เขาก็ถามเธอขณะที่เธอกำลังจะลงจากเตียง

" โอ้!" เขายืนขึ้นและเดินไปหาเธอ วางมือข้างหนึ่งไว้บนเอวเธอ และช่วยให้เธอลุกจากเตียงอย่างระมัดระวัง เนื่องจากหลอดคายังติดอยู่กับมือของเธอ เขาไม่ได้จับมือเธอ

ชวี่หน่วนเม้มริมฝีปากของเธอโดยไม่มีเหตุผล เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเขาอยู่ใกล้ขนาดนี้ เธอได้แสดงร่วมกับนักแสดงคู่ชายหรือแม้แต่นักเต้น ความสนิทสนมขนาดนี้ก็ไม่มีอะไร แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเขาอีกครั้ง

ขณะที่เท้าของเธอแตะพื้น เธอรู้สึกไม่มั่นคงและตัวสั่น เธอเสียการทรงตัว แต่เนื่องจากเขาจับเธอไว้ น้ำหนักทั้งหมดของเธอจึงโอนถ่ายไปที่เขา

“ระวัง” เขากอดเธอแน่นแล้วดึงเธอเข้าไปใกล้เขาเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้ม

“ขะ..ขอบคุณค่ะ” เธอพูดตะกุกตะกักเมื่อหน้าแดงเมื่อเธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอใกล้ชิดกับเขามากขึ้น

….

ชวี่หน่วนเม้มริมฝีปากเหลือบมองเขาขณะเตรียมนอนบนเตียง เขาช่วยเธอไปห้องน้ำแล้วกลับมาที่เตียง เธอสามารถเรียกพยาบาลได้ แต่เขายืนยันที่จะช่วยเธอไปห้องน้ำ

“คุณฮันค่ะ?”

“ครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างไม่ใส่ใจ

“คุณเลขาอยู่ที่ไหนค่ะ? หายไปนานเลย” เธอสับสนว่าทำไมเขาไม่กลับมา หลังจากเอานมสตรอว์เบอร์รี่มาแล้ว ฮันจื่อห่าวส่งเขาไปที่ไหนสักแห่งแต่เขาก็ไม่กลับมาตั้งแต่นั้น

เขาถอดเสื้อคลุมแล้ววางไว้บนโซฟาก่อนจะพูดว่า "เขากลับบ้านแล้ว เขาไม่มาอีกแล้ว"

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่หายากมาก เขาไม่เพียงแต่หน้าตาดีแต่ร่างกายของเขายังสมบูรณ์แบบอีกด้วย เธอรู้สึกปากแห้งเพราะเห็นรูปร่างของเขา เธอบอกได้เลยว่ามีกล้ามท้องหกก้อนอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนี้

' อา เจียงเยว่หยุดมัน ไม่ใช่เวลามาเพ้อฝันเกี่ยวกับผู้ชาย' เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้หัวใจที่เต้นรัวของเธอสงบลง

“อย่าบอกนะว่าคุณจะอยู่ที่นี่?” เธอถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นวิธีที่เขาเตรียมจะนอนบนโซฟา

“ทำไม? มีปัญหาอะไร?”

"-_-"

เธอพูดไม่ออกเพราะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากอยู่ที่นี่คืนนี้

เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ไม่ ไม่มีอะไร คุณสามารถอยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่คุณต้องการค่ะ"

เธอไม่ต้องการถามคำถามอื่นกับเขาแล้วเพราะเธอรู้ว่าเขาจะไม่ให้คำตอบที่ต้องการอยู่ดี

…..

วันรุ่งขึ้น เฟิงเถิงมาที่โรงพยาบาลและพาพวกเขาไปที่บ้านของเธอ ฮันจื่อห่าวไม่ได้พูดอะไรเลยในขณะนั้นและนั่งหลังตาในรถตลอดทาง

ชวี่หน่วนอาบน้ำและตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่ถือถ้วยกาแฟอยู่ในมือ เธอกินข้าวเช้าที่โรงพยาบาลแล้ว เธอเลยทำกาแฟให้เธอเท่านั้น

ริมฝีปากของเธอขดขึ้นขณะที่เธอเตรียมรับมือกับการโจมตีครั้งที่สองของเธอ เธอไม่สนใจว่าเธอจะได้รับความมั่งคั่งหรือไม่ เธอสามารถทำมันกลับมาเหมือนเดิมได้ แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้ไอ้เวรนั่นได้ใช้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธอ

เธอชอบที่จะบริจาคทุกอย่างมากกว่าที่จะมอบมันไว้ในมือเขา

ตอนแรกเธอกำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อโอนความมั่งคั่งให้กับชวี่หน่วน แต่ถ้าเธอทำสิ่งนี้จะอธิบายการกระทำได้ยาก ท้ายที่สุด ชวี่หน่วนนั้นก็ไม่มีใครเลย มันคงแปลกถ้าเธอกลายเป็นเศรษฐีในชั่วข้ามคืน และนั่นก็ด้วย ซุปเปอร์สตาร์หมิงเยว่มอบความมั่งคั่งให้เธอ? นี่จะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเกินไป ไม่ว่ายังไง เธอก็คือหมิงเยว่

'แต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้'

“หืม ยังไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเจตจำนงของเธอเลยเหรอ ง่ายมาก งั้นฉันลองวิธีนี้ดู” อย่างที่พูด เธอเริ่มพิมพ์บนแล็ปท็อปขณะฮัมเพลงหนึ่งเพลง