3 วันแห่งการสลบไสล กว่าจะฟื้นขึ้นมาได้อะไรต่อมิอะไรก็แทบจะไม่เหมือนเก่า เจนิสต้องใช้ทุกสรรพกำลังที่เธอมีกว่าจะปรับให้ทุกอย่างกลับเข้ารูปเข้ารอย วิลเลจขับเคลื่อนไปข้างหน้าได้แล้ว แต่กลับกลายเป็นสภาวะจิตใจเธอเสียอีก ที่ค่อนข้างจะเปราะบางราวกับจะร้าวเป็นเสี่ยง มันคือความเงี่ยนอันเกี่ยวกับฮอร์โมนทางเพศ ในวัยแห่งการเจริญพันธุ์ที่เพศสัมพันธ์คือจุดสูงสุด เมื่อรู้ว่าอยู่ใกล้กับคนที่ใช่เธอยิ่งต้องการจะไปให้ถึง..

.

3 วันผ่านไปนับตั้งแต่เจอมิวท์ครั้งล่าสุด ไม่ใช่สิ! บวกวันนี้ด้วยแม่งก็ล่วงเลยเข้าสู่วันที่ 5 เข้าไปแล้ว! ข้อมูลในมือมีอยู่น้อยนิด ทิศไหนองศาไหนก็ไม่รู้? รู้แต่เพียงว่ามิวท์จากไปพร้อมกับฮ.บนฟากฟ้า แล้วก็น่าจะแลนด์ดิ้งลงจอด ณ ที่ไหนสักแห่งเพื่อปกปิดตัวตนและซ่อนตัวจากสังคมรอบข้าง ภารกิจนี้จึงยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร มันต้องใช้มากกว่า "ทอม ครูส" เพราะนี่คือสิบ "มิชชั่นอิมพอสซิเบิล" ที่มัดรวมกันเลยทีเดียว!

.

ซ้ำร้ายที่งานนี้ต้องฉายเดี่ยว บอกไปก็อายปากหากเจนิสจะพูดกับพวกพี่ๆว่าเธอกำลังก้าวเท้าตามเสียงของติ่งหี เธอไม่ได้มาลาดตระเวนเพื่อช่วยคนที่พลัดหลง , ไม่ได้แบกตระกร้ามาเก็บของป่า , แล้วก็ไม่ได้มาเก็บปลอกกระสุนไปรีไซเคิล หากแต่เนียนออกมาตามหาคนที่เชื่อว่าน่าะเป็น Poppy Love เป็นรักแรกในหัวใจและรักสุดท้ายของชีวิต

.

"รู้อย่างงี้แล้วฉันจะพูดออกไปได้ยังไงเล่า! ทำคนเดียวก็ไม่เห็นเป็นไรนี่?! แต่ไหนแต่ไรมาก็มีแต่คนคอยช่วยอยู่ตลอด กับเที่ยวนี้ที่เป็นเรื่องส่วนตัวของตัวเอง ฉันก็ต้องลงมือทำเองสิมันถึงจะถูก!"

.

เจนิสเดินอยู่ในตำแหน่งหลังสุดปิดท้ายขบวน มีรุ่นพี่เดินนำหน้าจำนวน 9 ชีวิต แต่ละคนถือปืนกล MP5 พร้อมตับกระสุนที่เหน็บติดตัวมาเต็มพิกัด พวกเขาพร้อมเข้าปะทะเต็มที่หากเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น ในขณะที่ในมือเจนิสนั้นมีเพียงปืนหน้าไม้ไทยประดิษฐ์กับลูกดอกอาบยาสลบไว้ป้องกันตัว ด้วยเพราะระบบจากคลังอาวุธที่เซฟข้อมูลหนล่าสุดของเธอเอาไว้ก่อนหน้า ปืนก็ยิงไม่เป็นระเบิดก็ใช้ไม่ได้ ดีสุดคือเท่านี้! ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้มีดปอกแตง เพราะระบบอาจจะแสกนพบความอ้อนแอ้นของหุ่นเธอ จนคิดว่าเหมาะกับงานในครัวมากกว่าจะไปสู้รบข้างนอกก็ได้

.

แต่เธอก็หาได้ใส่ใจ! เพราะยังไงซะภารกิจลาดตระเวนนี่ก็แค่เรื่องลวงหลอก ถ้าไม่ใช่เพราะพี่มิวท์อันเป็นที่รัก เธอก็คงจะไม่มีปฏิกิริยาอะไร เผินๆจะเฝ้าอยู่แต่ในวิลเลจด้วยซ้ำ!

.

"หนูต้องเอาสิ่งนี้ไปบอกพี่ให้ได้ค่ะ.. พี่อาจจะไม่ต้องตายตอนนี้ มันยังมีวิธียื้อชีวิตจากการติดเชื้ออยู่.. ขอแค่หาพี่ให้เจอก่อนก็พอพี่มิวท์"

เจนิสคิดในใจ ระหว่างที่ขาก้าวเดินตามไปตาสองข้างกลับแฉลบออกด้านข้างแทบจะตลอดเวลา!

.

.

ตัดภาพข้ามฟากไปยังอีกฝั่งของภูเขา สุพรรณบุรีมีอุทยานแห่งชาติอยู่แห่งเดียวคืออุทยานแห่งชาตุพุเตย และเทือกเขาที่พาดผ่านตรงนี้ก็มีชื่อเรียกแสนเท่ห์ว่า "ยอดเขาเทวดา" มันเคยเป็นแหล่งท่องเที่ยวสุดฮิต มีทะเลหมอกขาวละลานตา มีจุดกลางเตนท์ แต่ทว่าสภาพปัจจุบันก็คงจะไม่ต้องสืบ! เพราะเละเป็นโจ๊กไม่เหลือชิ้นดี!

.

ต้นไม้ใบหญ้าโดนโควิดเล่นงานกันถ้วนหน้า แม้แต่โขดหินหรือหน้าผามันก็กัดเซาะไปได้หมด บริเวณนี้จึงรกร้างผู้คนและอยู่ห่างไกลจากตัววิลเลจมากกว่า 4 กิโลเมตร ไกลพอที่จะไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ก็มีลานหินที่กว้างพอสำหรับให้ฮ. ลงจอดได้ มิวท์กับพลขับจึงยึดจุดนี้เป็นที่พักชั่วคราวมาตั้งแต่คืนแรก จวบจนปัจจุบันก็ 5 วันผ่านไปแล้ว ไปดูกันเถอะว่าภายใน ฮ. จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?

.

.

"งั่ม...งั่ม....งั่ม....ซ๊วบบ...ซ๊วบบบ...!"

.

"งั่ม! , งั่มม! , งั่ม!! , งั่ม!!! , ซ๊วบบบ!!"

.

"เฮือกกกกกก!"

"แฮ่กๆ..แฮ่กๆ...แฮ่กๆ...อีกแล้วเหรอเนี่ยะ! เราเผลอทำแบบนี้ลงไปอีกแล้ว!"

.

มิวท์ที่นั่งคร่อมทับร่างของนักบินอยู่ผงกหัวขึ้นจากซอกคออันเหวอะหวะของเขา! มุมปากเธอเปรอะเลอะคราบเลือด! แก้มแดงที่เคยผ่องใสบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความแดงฉานของสายโลหิต! ผมเพ่ากระเซอะกระเซิงนัยต์ตาแดงก่ำขดเส้นเลือดไต่ยึกยือสยดสยอง มิหนำซ้ำปลายนิ้วก็ยังเริ่มงอกแหลมออกมาเป็นกงเล็บ!

.

2 ร่างกายขย่มข่มทับกันอยู่บนที่นั่งคนขับ ด้านหน้าเป็นแป้นคอโทรลเลอร์ของเฮลิคอปเตอร์ และอาการของมิวท์เองก็คือก้าวแรกของการกลายร่างอย่างชัดเจน! ซึ่งเธอเองก็รู้! ถึงได้พยายามจะต่อต้านมันอย่างสุดกำลัง สาวเจ้าลงทุนแม้กระทั่งใช้สองมือเปล่าๆ บีบลงที่ลำคอตัวเองเพื่อให้ขาดอากาศหายใจ..

.

"หมับ!!!"

.

"อ๊ากกกกก...ก...ก...ก..ก , อ่าาาาาา"

"อึก..ก..กๆ"

"เฮือออกกกก!"

.

"อ่าาาา , แฮ่ก! , แฮ่ก! , แฮ่ก!ๆ"

"กลับมาแล้ว...! กลับมาเป็นคนได้หน่อยนึงก็ยังดี....! , แฮ่ก..ก...กๆ"

"พี่คะ..พี่ยังอยู่รึเปล่า? เป็นอะไรมากไหมอ่ะ?! อย่าบอกนะว่าตายแล้วอ่ะ?!"

"หนูขอโทษพี่ , หนูขอโทษนะ!!"

.

แววตาสวยกลับมาเปร่งประกายเฉกเช่นคนปกติ สติสตังค์มิวท์กลับคืนมาหมดและเธอก็เป็นห่วงนักบินของเธอจับใจ ความจริงของเรื่องนี้ก็คือมิวท์อาการกำเริมแบบนี้มาตลอด 5 วัน เธอหิวเป็นพักๆ และทุกครั้งที่ท้องร้องปีศาจที่สิงอยู่ในตัวมันก็จะตะกุยตะกายออกมาราวกับเห็นช่อง เชื้อโควิดในตัวเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น มันค่อยๆเปลี่ยนร่างมิวท์จากภายในทีละนิดทีละหน่อย แล้วก็เป็นครั้งนี้แหละที่เธอสูญเสียตัวตนไปแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ต่างอะไรจากเปรมที่เห็นกันครั้งล่าสุด!

.

เธอถึงกับเผลอพลั้งมือฆ่าพลขับตาย! แถมยังมิวายลากศพเขามากินเพื่อประทังความหิว! มีหลักฐานเป็นเศษชิ้นเนื้อกับครึ่งหนึ่งของลูกตาศพที่ยังคงเคี้ยวตุ้ยๆ อยู่ในปาก

.

"อึก...ก...ก..ก"

.

ไม่ถ่มทิ้งแต่เลือกที่ฝืนกลืนมันลงไป มิวท์หิวจนยากที่จะปฏิเสธมัน เธอไม่เหลือคราบของคุณหนูผู้มีเมตตาธรรมเลยสักนิด เสื้อผ้าขมุกขมัวมอมแมม หน้าผมก็ดูไม่ได้ เธอพลิกตัวลงจากร่างอันไร้วิญญาณของศพมานอนหงายอยู่บนเบาะนั่งด้านข้าง ก่อนจะยกมือเรียวที่เล็บหดสั้นกลับลงมาแล้ว หงายขึ้นก่ายหน้าผาก

.

เกิดเป็นเงาสะท้อนบนกระจกหน้าเฮลิคอปเตอร์ ที่ฉายภาพลักษณ์อันสุดอนาถให้เจ้าตัวได้เห็น ก่อนที่มิวท์จะพูดกับตัวเองออกมาเบาๆ

.

"เวลาของเราคงใกล้หมดลงแล้วสินะ... เรามาถึงขั้นที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว"

"ขอพักแป๊บนึง..เสร็จแล้วจะลุกไปล็อคประตู เราจะขังตัวเองไว้ในนี้จะได้ไม่ต้องออกไปเข่นฆ่าคนอื่น"

.

สาวเจ้าผินหน้าไปทางศพที่โดนแหวกหน้าอกเหวอะหวะ..

.

"เฮ้อ...!"

"สงสารก็แต่พี่นักบิน... หนูก็บอกพี่แล้วว่ามันไม่เวิร์คพี่ก็ไม่ยอมเชื่อ.."

"จะต้านเชื้อด้วยวิธีนั้น.. เห็นทีจะมีแต่พี่เปรมที่โดนดัดแปลงในห้องแลปเท่านั้นแหละถึงจะทำได้"

.

มิวท์เศร้าสลดลงโดยพลัน เธอเริ่มจะหลั่งน้ำตาร่ำไห้ เพราะรู้ว่าลึกๆแล้วตัวเองก็มีส่วนผิด เนื่องจากเธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าร่วมประเวณีกับคนอื่นที่ไม่ใช่เปรม เชื้อโควิดในตัวจะชะลอการฟักตัวลงได้หรือไม่? จากบนเบาะนั่งในเฮลิคอปเตอร์ หญิงสาวจึงเร่ิมนึกย้อนไปถึงภาพเหตุการณ์เมื่อ 5 วันก่อน ในวันที่เธอไปส่งผู้รอดชีวิตทุกคนไว้ที่วิลเลจ แล้วก็ตัดสินใจนำ ฮ. บินจากมาแบบไม่บอกใคร..

.

.

บนเครื่องมีแค่มิวท์กับพลขับรายนี้ที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง คำสั่งของมิวท์คือบินไปที่ไหนก็ได้ให้ไกลจากวิลเลจที่สุด แต่โชคร้ายที่น้ำมันในเครื่องดันบินมาได้ไกลเพียงแค่ 4 กิโล เลยต้องลงจอดบนลานหินที่ยอดเขาเทวดาอย่างที่เห็น แน่นอนว่าทั้งคู่ต่างรู้ว่ากันและกันติดเชื้อ! สังเกตจากที่พลขับรายนี้ไม่เคยลงจากเครื่องมาแต่ไหนแต่ไร และเขาก็ใส่หน้ากากครอบแก้วไว้ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้เชื้อแพร่ไปสู่คนอื่น มิวท์เองก็ทราบเรื่องนี้ดี ด้วยเหตุนี้การบิน ฮ. มาจอดที่นี่จึงไม่ต่างอะไรจากภารกิจสุดท้าย ที่พร้อมจะตายไปด้วยกันโดยไม่ต้องให้ผู้อื่นเดือดร้อน

.

"ฟับ , ฟับ , ฟับ , ฟับ....บ , ฟั...บ...บ..บ...บ , ฟึบบบ ..บ..บ..บ..บ..บ.."

.

ใบพัดฮ. หยุดหมุนและเครื่องยนต์ดับสนิท สองคนนั่งแน่นิ่งอยู่บนห้องควบคุม ภายนอกหน้าต่างเต็มไปด้วยต้นไม้และโขดหินที่แห้งแล้งสีน้ำตาลไหม้ ไม่มีความโรแมนติกใดๆเลย ทั้งเหงา , ทั้งเศร้า , แล้วก็เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน

.

พลขับถอดหน้ากากครอบแก้วออก (เพราะมันไม่จำเป็น!)

.

"กึก!!!"

(ฟู่......!!!)

.

"จบภารกิจแล้วครับคุณมิวท์.. เอาไงกันต่อดีครับ?"

เขาโผหน้าหันมาถามเธอ

.

"เฮ้อ..อ..อ..อ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ นึกว่าจะไปได้ไกลกว่านี้ซะอีกแต่ได้แค่นี้ก็โอเคแล้วล่ะ ขอบคุณพี่มากนะที่ช่วยฟังคำขอร้องของหนู"

มิวท์พูดด้วยน้ำเสียงอันโศกเศร้า แม้หน้าตาเธอจะทำเป็นยิ้มแต่มันก็ดูเฟคจนดูออกได้ไม่ยาก

.

"หนูมันขี้ขลาดเองพี่.. ที่ไม่กล้าแม้แต่จะฆ่าตัวตาย..!"

"น่าจะยืมปืนมาสักกระบอกแล้วลั่นกระสุนซะ!"

.

"ไม่ครับ! , ไม่ๆๆ!"

"อย่าพูดแบบนั้นเลย! ขนาดผมเป็นผู้ชายก็ยังไม่กล้า! ก่อนหน้านี้หัวหน้าหน่วยพยายามจะยัดปืนให้ผมใช้ แต่ผมก็ปฏิเสธมาตลอดเพราะยึดมั่นเสมอว่าตัวเองเป็นแค่พลขับเครื่องบิน"

"ผมต่างหากครับที่ขี้ขลาดไม่ใช่คุณมิว์หรอก! แล้วมันก็จะเป็นบาปติดตัวเราด้วยถัาเราเลือกที่จะหนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย"

.

มิวท์ที่เงียบอยู่แล้วก็เลยยิ่งเงียบลงไปใหญ่ พวกเขามีแต่ความเว้ิงว้างที่ถาโถมให้แก่กัน บรรยากาศดูทึมเทาอึดอัดในห้องโดยสารที่ไม่แคบนัก แต่ด้วยความไม่รู้ว่าจะทำอะไรเลยทำให้มิวท์เกิดสมาธิขึ้นมา! มันทำให้เธอคิดถึงความสัมพันธ์ที่เธอเคยมีกับเปรม ทำให้เธอคิดออกว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอรอดตายมาได้ยังไงตั้งหลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะดุ้นควยของเปรมที่สอดเข้ามากระแทกกลีบร่องของเธอ อาจจะฟังดูอุบาทว์ไปสักหน่อยแต่ "อสุจินี่ไงที่ทำให้เธอยังรอด!"

.

ด้วยความสัตย์จริงว่ามิวท์รู้เรื่องนี้ดีกว่าเจนิสซะอีก! เธอโดนมาแล้วเธอเสียวมาแล้ว! การมาของเจนิสจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็นเพราะพระแม่แห่งการเย็ดต้านเชื้อที่แท้จริง ก็คือมิวท์ผู้นี้นี่เอง! เธอแค่ไม่เคยลองกับผู้ติดเชื้อรายอื่นนอกจากเปรมที่เป็นแฟนของเพื่อน มิวท์ก็เลยลองหันไปมองหน้าพี่พลขับดูพร้อมกับเปรยขึ้น..

.

"พี่คะ..พี่มีแฟนหรือมีครอบครัวไหมคะ?"

.

"ผมหรอ?!.. ไม่มีหรอกครับ! ทหารรับจ้างอย่างพวกเราไม่นิยมมีพันธะ พวกเรารับทำภารกิจอย่างเดียว นี่ผมยังคิดว่าโชคดีอยู่เลยนะที่ติดเชื้อแล้วไม่ต้องมีใครต้องมาเป็นห่วง.."

.

"เหรอคะ.. อืม.. ถ้างั้นถ้าหนูบอกว่าหนูมีภารกิจให้พี่ทำอีกอย่างพี่จะโอเคไหมอ่ะ.. แต่บอกไว้ก่อนว่างานนี้ไม่มีเงินโอนให้นะ ทำฟรีแต่ดีต่อใจ"

.

แน่นอนว่าเขาพยักหน้า ทั้งยังแทบจะพลิกตะแคงข้างหันมาสบตากับมิวท์เลยทีเดียว

.

"ก็เอาสิครับ! ไหนๆก็ต้องตายด้วยกันอยู่แล้ว ผมไม่สนใจเงินหรอกก็ดีกว่านั่งอยู่เปล่าๆ"

.

แล้วมิวท์ก็เร่ิมเล่าในสิ่งที่เธอเคยทำให้เขาฟัง เล่าแบบละเอียดยิบเพราะมีเวลาถมเถ มิหนำซ้ำประเด็นที่รอดผ่านไรฟันก็เต็มไปด้วยความหวังที่อาจจะทำให้ทั้งคู่ยังมีชีวิตรอดต่อไปได้อีกสักระยะอีกต่างหาก..

.

"เป็นไงบ้างพี่.. พี่จะลองเอากับหนูดูไหม?"

.

"อุ๊ย!! , ว๊ายยยยย!!!"

"อย่าเร็วนักสิคะหนูตกใจหมด!"

.

"พรืดดด!!!"

.

เร็วดุจสายฟ้าฟาด! สมกับเป็นหน่วยทหารรับจ้างที่ทำงานในยามที่คนหลับใหล พี่พลขับจู่โจมมิวท์ในเสี้ยวอึดใจเขาอุ้มตัวเธอขึ้นมาจากเบาะข้างคนขับ แล้วจับเหวี่ยงกระชากจนร่างบางไปนาบคาอยู่กับแผงคอนโทรลในท่าโก่งโค้ง จังหวะนั้นจึงเขยื้อนร่างหนาเข้ามาประกบบั้นท้าย จัดแจงปลดเข็มขัดปลดซิบกางเกง ถีบกางเกงในลงแล้วใช้ไอ้จ้อนที่ยังคงหลับใหลถูเข้าใส่ร่องตูดของมิวท์

.

"ทำไมจะไม่รับทำล่ะครับ... นี่น่ะคุณหนูมิวท์แห่งบริษัท AP เชียวนะ! ไม่มีใครไม่อยากเย็ดคุณหรอกคุณมิวท์!"

"อ่าาาาาา...., ซีดดดดด.... , ขอให้มันเวิร์คทีเถอะ"

"ถ้าเราไม่ตายผมจะเก็บเรื่องที่เราเอากันวันนี้ไว้เป็นความลับ"

.

มิวท์ซีดริมฝีปาก เธอชำเลืองสายตามามองด้านหลัง พลางกระซิบพูดกับเขา

.

"แต่ต้องแข็งกว่านี้อีกพี่....อืมมมมม...ต้องใหญ่กว่านี้ถึงจะเท่ากับของพี่เปรม.."

"ไม่งั้นอาจจะไม่ได้ผล..."

.

มิวท์พยายามช่วย กลายเป็นเธอเองซะอีกที่แอ่นร่องตูดขึ้นลงส่ายวนไปรอบๆ ให้หน้าสัมผัสของควยคลุกเค้ากับแก้มก้น จนมันชักจะเวิร์คขึ้นทุกที! แท่งควยเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มจะร้อนและปลุกความเร่าร้อนให้มิวท์เริ่มมีอารมณ์ จนท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจดึงกางเกงในของตัวเองลงให้ติดห้อยต่องแต่งอยู่ที่ข้อเท้า..

.

"เยสสสสส....คุณมิวท์หุ่นโคตรเอ๊กซ์เลยครับ!!! , ซีดดดดดด!!!"

"ผมยังไม่แหย่เข้าไปหรอก ต้องบิวท์ผมอีกหน่อย ถ้าเจอคนที่ใช่ควยผมจะใหญ่ได้กว่านี้!"

.

"เพลี้ยะ!"

.

"อ๊อยยย!!!"

.

ตบแก้มก้นไปหนึ่งที ต่อด้วยการสอดมือเอื้อมลงไปเค้นหน้าอก เม็ดหัวถันดันแข็งทะลุยกทรงจนฟินกันไปทั้งคู่ อวบอูมของมิวท์แน่นกระชับมือมาก มันทั้งอุ่นแล้วก็นิ่มแถมยังกระเพื่อมขึ้นลงไปตามจังหวะการโน้มตัว พี่พลขับอดใจไม่ไหวแล้ว! เขาหมั่นเขี้ยวจนต้องซบหน้าลงไปที่หลังคอเธอ เขาสูดดมกลิ่นหอมของหญิงสาว สลับกับการลงลิ้นเลียไล่วนไปถึงใบหู