“ฝ่าเท้าเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงขนาด องศาจากการพิมพ์ฟุตปริ้นท์บันทึกการเฉียงได้ที่มุม 37 องศา งุ้มปลายส่วนหน้าหันเข้าด้านใน! เป็นสัญญาณที่ดีที่บ่งชี้ว่าสรีระของพีมีการเปลี่ยนแปลง วันนี้ผมจะพอเท่านี้ก่อน ผมจะส่งลูกเข้านอนในแบบที่คุณทำกับเขาทุกวัน อีกไม่นานนุช…พีเริ่มจะคล้ายคุณขึ้นบ้างแล้ว”

.

“วันที่ 15 มี.ค. ค.ศ. 2000 / กลางวัน / แลปใต้ดินที่บ้าน”

“การลาออกจากบริษัทถือเป็นการตัดสินใจที่ไม่เลวทีเดียว ผมเอางานที่คุณทำค้างไว้กลับมาสานต่อด้วยนะ แล้วก็ให้ช่างมาทำห้องแลปลับไว้ที่ใต้ดินด้วย ผมย้ายสิ่งที่ทำบนดินลงมาไว้ที่นี่แล้ว เสียใจจริงที่คุณไม่ได้อยู่ดู พีไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่หรอกเขาบอกว่ามันน่ากลัว ไม่เหมือนปราสาทบนดินที่มีเจ้าหญิง เขียดเส้นใต้คำว่า “เจ้าหญิง” ทีนุช แล้วบอกผมทีว่าหูผมไม่ได้ฝาด! ค่ำๆ ผมจะลองเช็คคลื่นสมองเขาอีกที ผมว่าตอนนี้จิตใต้สำนึกเขาเริ่มจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว”

.

หยุดเดินลงตรงมุมโต๊ะเครื่องแป้ง แพรวถึงกับชะงัก! ร่างบางของเธอชาไปครึ่งซีก! พลันกระชับไดอารี่ไว้จนแน่น

.

“เดี๋ยวนะ! ฮัลโหล! นี่มันอะไรกัน? ทำไมอ่านแล้วให้อารมณ์เหมือนพ่อกำลังเปลี่ยนพีให้เป็นผู้หญิงเลยอ่ะ!? ดูจากตัวเลขปีที่บันทึกบนสมุด ตอนนั้นพีน่าจะอายุยังไม่ถึง 5 ขวบเลยมั้ง?”

“มันทำได้หรอ..? เปลี่ยนจิตใจคนจากเด็กชายให้กลายเป็นเด็กหญิงด้วยวิทยาศาสตร์?”

“บ้าน่ะ…ไม่น่าเป็นไปได้…? แต่พ่อก็เป็นถึงนักวิจัยจากบริษัท AP เชียวนะ? ไหนจะห้องแลปใต้ดินเบ่อเริ่มเทิ่มตรงนี้อีก แล้วก็ห้องๆ นี้ที่ขังเราเอาไว้ด้วย! ทุกอย่างมันเป็นนวัตกรรมของโลกปัจจุบันซะที่ไหนล่ะแพรวเอ๊ย???”

.

นิสิตสาวพรั่นพรึงกับตัวเองในใจ เธอเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วก็เหงื่อตก

.

“ขอให้เราคิดเพ้อเจ้อไปเองทีเถอะ… เพราะถ้าเป็นงั้นจริงอีพีจะเป็นคนที่น่าสงสารสุดๆ ไปเลย”

.

.

“วันที่ 20 เม.ย. ค.ศ. 2000 / กลางวัน / สนามหญ้าหน้าบ้าน”

“พฤติกรรมพีมีความเปลี่ยนแปลงชัดเจนอย่างมีนัยยะ มีความกระตุ้งกระติ้งมากขึ้น น้ำเสียงเปลี่ยนและเริ่มมีการใช้สรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไป เขาแทนตัวเองว่า “หนู” ให้ได้ยินเป็นครั้งแรก ผลจากการทดลองต่อสภาวะต้านทานแสงแดดจากภายนอกพบว่า.. พีจะวิ่งเข้าร่มในทุกๆ 5 นาที ความรักสวยรักงามแบบผู้หญิงเริ่มมีปรากฏให้เห็น factor ต่างๆ เป็นไปได้ด้วยดี… โครงสร้างยีนคงกำลงแปรสภาพ.. เหลือแค่เติม DNA ของคุณลงไปเท่านั้นนุช! ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย!”

.

“ผมขนข้าวของเครื่องใช้และเสื้อผ้าของคุณลงมาไว้ที่แลปใต้ดินหมดแล้ว ที่นี่จะง่ายสำหรับการควบคุมอุณหภูมิไม่ให้ชิ้นส่วนตัวอย่างเกิดค่า Error! ผมเอาจริงนุช! ผมตัดสินใจแล้ว! ผมจะต้องเปลี่ยนพีให้กลายเป็นคุณให้ได้!!! จะพาชีวิตและจิตวิญญาณของคุณกลับมาในร่างของลูกเรา! พวกคุณเป็นแม่ลูกกัน สายสัมพันธ์ที่แนบแน่นนี่แหละคือกุญแจแห่งความสำเร็จ.. เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะที่รัก”

.

อ่านถึงตรงนี้แพรวก็รีบถอยกราวออกมาจากโต๊ะเครื่องแป้งเป็นการด่วน! เธอเซถลาผ่านราวแขวนเสื้อมากมาย จนกระทั่งสีข้างไปชนเข้ากับตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ข้างเคียง!

.

“โครมมม!!”

.

“โอ๊ย!!! เจ็บๆๆๆ!”

“แต่คงไม่เท่าอีพีอยู่ดี.. เล่าให้ใครฟังคงไม่มีใครเชื่อ.. เพราะตอนนี้เรารู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร! เหตุผลที่ทำไมห้องของคุณนุชตรงนี้ถึงเต็มไปด้วยของใช้ส่วนตัวที่ยังคงใหม่และสะอาด รวมไปถึงที่มาที่ไปของการเป็นตุ๊ดของอีพีด้วย!”

“มันไม่เกี่ยวกับกรรมพันธุ์อะไรเลย , ไม่ใช่สันดานร่านผู้ชายตามธรรมชาติด้วย , แต่เป็นเพราะฝีมือคุณพ่อล้วนๆ! ตาแก่ขี้เมาที่เห็นลูกตัวเองเป็นดั่งมนุษย์ดัดแปลง! , เช๊อะ!!!”

.

แพรวเอี้ยวตัวเดินสวนดงราวแขวนเสื้อย้อนกลับมาที่หน้าประตูอีกครั้ง ระหว่างทางก็ได้ลองสังเกตดูเนื้อผ้าต่างๆ ใหม่อีกที แล้วก็พบว่ามีร่องรอยของการขูดหรือข่วนตามจุดที่เป็นข้อพับต่างๆ อยู่! ทุกตัวโดนหมดในตำแหน่งที่ใกล้เคียงกัน ก็เลยสันนิษฐานเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลยว่า นี่จะต้องเป็นการ “swab” เอาสารพันธุกรรมออกไปทำระยำของคุณพ่อเป็นแน่!

.

“เฮ้อ…!”

“ไหนขออ่านต่อหน่อยซิ… หนูอยู่หน้าประตูแล้วเนี่ยะ! ถ้าทนเรื่องเฮงซวยนี่ไม่ไหว หนูก็จะใช้กำลังพังมันออกไปเอง!”

พูดคนเดียวนี่โคตรจะเก่ง บางทีแพรวอาจะดิ่งกับเรื่องมากเกินไป จนจำไม่ได้แล้วว่าต่อให้กระทุ้งจนไหล่พังประตูมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออก

.

.

“วันที่ 2 พ.ค ค.ศ. 2000 , กลางคืน , ห้องแลปใต้ดิน”

“ก่อนจะเขียนบันทึกหน้านี้ผมคงต้องบอกกับคุณว่าผมรู้สึกผิดหวังสุดๆ .. ผลมันไม่เป็นไปตามที่คิดเลยนุช.. DNA ของคุณกับพีเข้ากันได้ แต่ผมไม่สามารถทำให้มันฟักตัวได้อย่างสมบูรณ์แบบ มีตัวแปรบางอย่างที่ไม่เข้าพวก จากผลลัพธ์ที่คาดหวังว่าจะได้เห็นร่างกายของคุณ งอกเงยขึ้นมาประกบทาบกับร่างของพี สิ่งที่ได้กลับมาดันกลายเป็น เด็กผู้ชายที่มีความคิดความอ่านเป็นผู้หญิง , กระตุ้งกระติ้ง , กลัวแดด , แล้วก็มีอารมณ์ทางเพศต่อผู้ชายทุก 2 นาที”

.

“พีไม่โตขึ้นมาเป็นคุณแต่เขากลายเป็น “กระเทย” ไปแล้วที่รัก! ผมเสียใจอย่างสุดซึ้ง! ผมขอโทษกับความอุบาทว์นี้ที่ทำลงไป… ผมพลาดอีกแล้วนุช! ผิดซ้ำผิดซากพลาดแล้วพลาดอีก! แม้จะพยายามแก้ปัญหาด้วยการดึง DNA ของคุณออก แต่ก็เหมือนจะสายเกินไป! ยีนได้วิวัฒนาการเข้าไปผสานกันในระดับเซลล์แล้ว"

.

“แล้ว..ว..ว..ว ก็ ต้องบอกคุณอีกเรื่องนะที่รัก… ว่าก่อนหน้านี้ผมพยายามจะทำลายพีทิ้งแล้วแต่ก็ทำไม่ลง! ผมได้พัฒนาไวรัสขึ้นมาสูตรหนึ่ง ซึ่งมีประสิทธิภาพสูงออกฤทธิ์เร็วไร้สีไร้กลิ่น หากฉีดเข้าเส้นเลือดก็ไม่ต่างจากยาพิษที่ตายได้โดยที่ตำรวจไม่มีทางหาหลักฐานการฆาตกรรมเจอ แต่เพราะเขาเป็นลูกของเรา! ผมจะฆ่าเขาประหนึ่งหนูทดลองในห้องแลปวิทยาศาสตร์ได้ยังไง! … ดังนั้นเลยต้องทน.. ผมไม่ชอบตุ๊ด! คุณก็รู้!”

.

“ผมน่ะ…”

.

“พรึบ!”

ปิดหน้าไดอารี่ลงโดยไม่อ่านต่ออีกแล้ว

.

ทุกอย่างเฉลยออกมาหมด ว่าต้นตอของเรื่องล้วนมาจากความเห็นแก่ตัวของพ่อ นักวิทยาศาสตร์หนุ่มผู้เสียภรรยาไปจากอุบัติเหตุ และต้องการจะชุบชีวิตคนรักให้กลับขึ้นมาอีกครั้งผ่านทางร่างกายของลูกชายตัวเอง! แต่ดันพลาด! ผลจากความ Error ดังกล่าว ทำให้เด็กชายที่เคยสนุกกับการต่อยมวยชกกระสอบทราย กลายสภาพเป็นสาวประเภทสองกระตุ้งกระติ้ง โดยไม่ได้ตั้งใจจะเป็นแม้แต่นิดเดียว

.

นี่คือเรื่องจริงที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน! เดาว่าแม้แต่พีเองก็ไม่รู้! แล้วแพรวเป็นใครมาจากไหน? เธอฟลุ๊คหรือเทพเจ้าดลใจ? เหตุใดความลับนี้จึงถูกส่งตรงมาถึงมือเธอ?

.

“ฮู่วว…ฉันว่าเรื่องนี้เรื่องใหญ่!”

เป่าปากพรูสีหน้าดูมีความกังวล

.

“ไม่รู้สิ! ถ้าพ่อได้สติแล้วฟื้นขี้นมาฉันว่าฉันโดนจัดการแน่! ห้องของคุณนุชตรงนี้คือห้องเก็บหลักฐานชิ้นสำคัญเลยก็ว่าได้ แล้วที่ข้างนอกนั่น! ตรงบริเวณที่เป็นโซนแลปทดลองก็น่าจะมีหลักฐานชิ้นอื่นๆ อีก ถึงว่าล่ะทำไมถึงต้องมาสร้างไว้ใต้ดิน ที่แท้ก็เอาไว้ทำเรื่องเลวๆ แบบนี้นี่เอง บางทีการที่เราถูกขังอยู่ในนี้ก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่ง เราอาจจะโดนพ่อฆ่าปิดปากเลยก็ได้ ถ้าไม่รีบหนีออกไป!”

.

“ตรึม!!!”

ทุบกำปั้นใส่ประตูสว่างวาบ แสงสีแดงตรงวงกบยังคงเจิดจ้าพุ่งออกมาเป็นกรอบสี่เหลี่ยม

.

“รหัสละ…รหัสอะไรนะ….ฉันอยากได้รหัส!?”

.

.

สาวเจ้ากลับมาคลี่สมุดไดอารี่ดูอีกครั้ง เธอเร่งประมวลความคิดด้วยความรวดเร็ว พยายามเอาเลขทุกตัวที่เห็นในนี้มาเรียงต่อกันเพื่อหา “Simple spreach” บนหลักความน่าจะเป็น! แพรวจะช้าไม่ได้อีกแล้ว! ส่วนจะออกไปได้รึเปล่านั้น ตอนต่อไปคงต้องรอดู…