ม่านควันจางหายไปคล้ายลมหมอก ทุกอย่างขาวโพลนประหนึ่งชายหนุ่มหญิงสาวที่สมสู่กันจนถึงจุดสุดยอด ทว่ากับตอนนี้มันกลับไม่ใช่แบบนั้น พีกระเสือกกระสนดึงหัวตัวเองออกมาจากเครื่อง ฝ่าเท้าของเขาประทับแนบกับพื้นคอนกรีตฟุตบาทได้อย่างมั่นคง แม้จะมึนหัวอยู่หน่อยๆ

.

ทัศนวิสัยค่อยๆ ปรับชัดขึ้นทีละเล็กละน้อย ในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First person) ด้านในหน้ากากแบบครอบแก้วจะมีตัวเลขแสดงค่าความเข้มข้นของโอโซนอยู่ตรงมุมบนด้านขวา ซึ่งจะแทนค่าความบริสุทธิ์ด้วยเฉดสี และตอนนี้มันก็เป็นสีฟ้าน้ำทะเล! บ่งบอกว่าภายในหน้ากากทรงหมวกกันน็อคอันนี้คือสะอาดโคตรๆ! เชื้อโรคสักตัวก็เข้ามาไม่ได้! เสียอย่างเดียวตรงที่มีกำหนดระยะเวลา ที่ใต้ค่าโอโซนที่กล่าวมาดันมีตัวเลขเวลานับถอยหลังเอาไว้ด้วย!

.

“ติ๊ก , ติ๊ก , ติ๊ก , ติ๊ก , ติ๊ก”

.

“ฟืดดดดด…ด….ด…ด…ด , ฮืดดด…ด…ด…ด , ฮาดดด…ด…ด…ด”

พีเร่งสูดลมหายใจโดยพลัน กระบังลมขยายประหนึ่งเขื่อนรัชประภาที่รับน้ำป่าไหลหลากจากยอดเขาตะนาวศรี

.

“เช๊อะ! นี่แหละธุรกิจ.. นี่แหละโลกแห่งทุนนิยม.. ถ้าใช้ซ้ำได้บริษัท AP ก็คงไม่รวยระเบิดระเบ้อขนาดนี้ ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ เลยมิวท์ รวยขนาดนี้ทำไมถึงทำกับแฟนเพื่อนได้น๊าาาา…ฉันล่ะอยากจะรู้… ชิ!”

คิดในใจไปพลาง โดยไม่ฉุดคิดสักนิดว่าตัวเองก็เพิ่งผ่านการมีเพศสัมพันธ์กับเพื่อนมาหยกๆ พลันอ้าปากงับเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปให้ได้เยอะๆ

.

ด้วยความสัตย์จริงว่านาทีนี้พีไม่จำเป็นต้องรีบอีกแล้ว เพราะทันทีที่ใส่หน้ากากครอบแก้วอันนี้ได้เขาก็ไม่ตกเป็นเป้าสายตาของใครอีกต่อไป กระเทยควายกลายเป็นเพียงชายคนหนึ่ง รูปร่างอย่างเงา , ทรวดทรงอย่างเขา , ถ้าไม่ใช่คนที่รู้จักกันจริงๆ หรือเพื่อนสนิทที่พลาดได้กันแล้วละก็.. คงมองไม่ออกหรอกว่าเขาคือหนึ่งในสาวประเภทสอง!

.

ความสยองกึ่งลุ้นระทึกจึงหายไปในพริบตา พีเดินเตร็ดเตร่ได้อย่างชิวขา โดยที่ทีมแพทย์ต่างๆ นาๆ ไม่สนใจเขาเลย บรรยากาศรอบตัวดูดีขึ้นอย่างแจ่มชัด ทว่าเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ก็ยังคงอยู่ พีมองทะลุหน้ากากครอบแก้วออกมาก็ยังเห็นกระเทยไทยอีกหลายคนโดนกระชากขึ้นรถ! มีการกระทบกระทั่งให้เห็นดาษดื่น! มีการลงไม้ลงมือด้วยตะข่ายดักสัตว์ , ปืนช็อตไฟฟ้า , ไม้กระบอง , สารพัดความรุนแรง แต่ก็ไม่แคล้ว! เพราะส่วนมากจะเป็นเจ้าหน้าที่ที่โดนกระเทยต่อยเอาซะมากกว่า!

.

“อั๊ยย่ะ..ใช่! ๆ มันต้องอย่างเง้เซ้! , ทำไมก่อนหน้านี้เราไม่คิดจะสู้น๊าาา!?”

เชยคางครุ่นคิด พลันจ้วงเท้าออกเดินตะหงิดๆ ตามคอนเซ็บเดิมคือการออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน

.

“แต่ก็ช่างมันเหอะ! ยังไงซะเราก็ต้องรีบติดต่ออีแพรว ไม่รู้ป่านนี้จะลงแดงตายรึยัง ข้อความเป็นพันที่มันส่งมาเหมือนมันจะเป็นห่วงเรามากแฮะ…”

“หืม..ม..ม..”

“ไหนดูซิ…มีอะไรบ้าง?”

.

กระเทยหนุ่มหลุบสายตาลงมองจอ มุมมองผ่านหน้ากากครอบแก้วนับว่าเป็นอะไรที่ลำบากเอาการ แต่ครั้นจะถอดมันออกก็ใช่เหตุ สอดคล้องกับการที่ตัวเลขโอโซนบนมุมขวาที่ลดลงเรื่อยๆ บวกกับนาฬิกาจับเวลาที่ก็เดินติ๊กๆ ไม่ยอมหยุด! ประเดประดังหลายอย่างรวมกัน ทำให้พีตัดสินใจออกวิ่งมันซะดื้อๆ

.

“ไม่ไหวอ่ะกว่าจะอ่านหมดอากาศคงเป็นศูนย์… ฉันว่าฉันวิ่งไปหามุมเงียบๆ โทยคุยกับมันเลยดีกว่า.. อย่างน้อยก็แจ้งมันหน่อยว่าเราปลอดภัยแล้วไม่ต้องเป็นห่วง!”

.

คิดได้ดังนั้นฝ่าเท้าก็โรมรัน กำโทรศัพท์ในมือไว้ให้มั่น จนกระทั่งผ่านไป 5 นาที พีก็มาหยุดลง ณ ซอกตึกแคบๆ แห่งหนึ่ง สองฟากฝั่งเงียบสนิทมีเพียงฝาหนังกับหมาตัวหนึ่ง แล้วก็ถังขยะใบโตที่ปิดกั้นบังสายตาคนนอกเอาไว้ ไม่รอช้าพีจัดแจงต่อสายหาเพื่อนสาวทันที

.

“ตู๊ดดดดดดดด… , ตู๊ดดดดดดดด… , ตู๊ดดดดดดดด….”

เสียงสัญญาณดังยังไม่ถึงสามที ฝั่งโน้นก็กดรับ

.

“กึก”

.

/อีพี! , อีเหี้ย!!! , มึงเป็นไงบ้าง? , มึงอยู่ไหน?! , เค้าทำอะไรมึงรึเปล่า???!! , กูเห็นคนโดนจับเป็นร้อยเลย??!! /

.

/เฮ๊ยมึงใจเย็นก่อน…กูปลอดภัยดี พูดช้าๆ หน่อย/

.

/จะช้าได้ไง! กูโทรหามึงมึงแม่งปิดเครื่องใส่กูอ่ะ! กูก็นึกว่ามึงกำลังแย่!! /

.

/อ่า…ก็เกือบแย่จริงๆ นั่นแหละ/

.

/แล้วข้อความทำไมไม่ตอบมิทราบ จากข้อความสุดท้ายจนถึงตอนนี้แม่งเป็น 10 นาที คนเค้าเป็นห่วงนะเว๊ย! กูไม่เหลือใครแล้วนะพี… กูมีมึงแค่คนเดียวอีบ้า! ../

.

/เฮ๊ย! กูก็ปลอดภัยแล้วไงถึงได้โทรมาบอกเนี่ยะ.. มึงอย่าพูดงั้นสิกูจะร้องไห้ /

/แต่จริงของมึงวะแพรว! หมอพวกนั้นแม่งตั้งใจจะเล่นงานกระเทยกับทอมชัวร์ๆ กูรู้สึกได้/

.

/หมาแมวมันก็ไม่เว้นเหอะ! ไม่อยากจะโม้!! /

.

/เหี้ย!!! จริงดิ? /

.

/เออ…กูเห็นกับตา! กูถึงได้พยายามจะช่วยมึงนักหนาไง! แต่ปัญญากูก็มีแค่นี้! กูพยายามจะโทรหาเพื่อนหาครูบาอาจารย์แล้วแต่ก็ไม่เหลือใครอยู่ในกรุงเทพเลย พอจะติดต่อหาตำรวจข้าราชการก็ไปอยู่ข้างโน้นหมด เผินๆ จะซวยทำให้มึงโดนจับตัวเร็วขึ้น! กูทำเพื่อมึงจริงๆ นะ ขนาดยาคุมกำเนิดของกูๆ ยังไม่แคร์เลย! /

.

/โถ…อีแพรวผู้น่าสงสาร/

.

/นี่มึงประชดเหรอ? /

.

/เปล่าๆ! แค่อยากให้มึงผ่อนคลายลง.. เอาเป็นว่ามึงหยุดช่วยกูได้แล้วนะ ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว! ด้วยมันสมองอันชาญฉลาดของกูทำให้กูหลุดออกมาจากสถานการณ์วิกฤตได้ กูใส่หน้ากากครอบแก้วไว้แล้วด้วย ไม่มีใครรู้หรอกว่าตัวตนที่แท้จริงของกูเป็นใคร! มึงไม่ต้องห่วงนะแพรว.. ไม่หายาคุมกินซะ! ชักช้าประเดี๋ยวกูจะกลายเป็นพ่อเด็ก.. ลูกมึงคงไม่อยากเป็นทาซานที่ถูกเลี้ยงโดยคิงคองใช่ไหม..? /

.

/อีเวร… ยังมีอารมณ์มาแดกดันอีก คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง/

.

/เหอะๆ …ตอนนี้กูอยู่มุมถนนบล็อค 12 มึงอยู่ไหนกูจะเข้าไปหา? /

.

จบคำพูดนี้จู่ๆ ก็เหมือนสัญญาณจะถูกคลื่นแซก เสียงจากปลายสายขาดหายเป็นช่วงๆ พีได้ยินแพรวไม่ชัดเจนจนเขาต้องยกสมาร์ทโฟนออกจากหูแล้วสะบัดๆ พลางเดินออกไปจากซอกตึกเพื่อรับสัญญาณใหม่

.

/เฮ้! ว่าไงล่ะ! ได้ยินกูไหมเนี่ยะ!? ทำไมเงียบไปล่ะแพรว…เฮ้!!! /

.

“ครืดดดดด..ด…ด..ด , ครืดดดดดด…ด…ด…ด , ซ่าาาาาาาาา , ซู่!!! , ซ่าาาาาาาาา”

.

/พี? /

/พูดไปมึงต้องไม่เชื่อกูแน่/

สัญญาณกลับมาแล้ว แต่น้ำเสียงแพรวเหมือนไม่ปกติ มันแผ่วเบาอย่างแปลกประหลาด คล้ายกับคนที่ทำความผิดแล้วขาดความมั่นใจ

.

/อะไร?! , มึงอยู่ที่ไหนบอกมาเร็ววว!! /

.

/เอิ่ม..ม…ม คือ/

/ก็กูติดต่อใครไม่ได้.. ตำรวจก็ช่วยไม่ได้.. มิวท์ก็ไม่ถูกกัน.. กูไม่เห็นใครเลยที่จะช่วยมึงได้นอกจาก../

/พะ…/

.

/แพรว! อยากบอกนะว่ามึง? /

.

/อืม..ม..ม กูอยู่หน้าบ้านมึง กูมาตามพ่อมึงไปช่วย แล้วกูก็กดออดไปแล้วด้วย/

.

/เย็ดแม่ง! …ชิบหายแล้ว!!! /

/เค้าเมารึเปล่า?! /

.

/ไม่รู้สิ..แต่ฟังเสียงจากเครื่องอินเตอร์คอมหน้าบ้านแล้ว ก็อ้อแอ้อยู่.. /

/ฮัลโหล! , พี! , พี! , อีพี! , มึงฟังกูอยู่เปล่า? เสียงอะไรอ่ะดังตุบๆ! /

.

“ตุบ , ตุบ , ตุบ , ตุบ , ตุบ , ตุบ”

จะเสียงอะไรซะอีกล่ะนอกจากเสียงฝีตีนของพี ที่ต้องออกวิ่งเป็นการด่วนอีกครั้ง เขาแทบไม่อยากจะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเด็กสาวหุ่นเซี้ยะมาอยู่ต่อหน้าบิดาผู้เมามายในรสวิสกี้

.

.

/มึงรีบออกจากบ้านกูเดี๋ยวนี้อีแพรว!!! , เร็วววว!!!! /

/กูกำลังหารถแว๊นเข้าไป , กูขอร้องล่ะรีบออกจากบ้านกูให้เร็วที่สุดเลยนะ!!! /

.

ตะคอกใส่จอคอแทบพัง อะไรที่ทำให้พ่อน่ากลัวขนาดนั้น พีทำเหมือนวิกฤตการณ์ได้ย้ายข้างไปเล่นงานแพรวซะแล้ว