Your Wishlist

Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (nc18+) (บทที่ 30 : กล่องยัดหัว)

Author: L.sunanta

ความรักหลากอารมณ์ที่ดอมดมอยู่กลางดงโรคระบาดโควิด-19 เพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อน แฟนที่ไม่ใช่แฟน งานนี้ไม่มี "กามเทพ" มีแต่ "กามรมณ์" ในกมลสันดาน

จำนวนตอน :

บทที่ 30 : กล่องยัดหัว

  • 19/10/2564

เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ของผู้คนหลากหลายหน่วยยังคงอึกทึก! รอบตัวมั่วซั่วโกลาหลวิ่งกันให้วุ่นจนพีแทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร?! ชุด PPE ปลอดเชื้อสีเขียวกระจายตัวอยู่กลาดเกลื่อน! แล้วก็เป็นความจริงที่ว่าจากที่ซ่อนด้านหลังพุ่มไม้ตรงนี้ สายตากระเทยหนุ่มแทบมองไม่เห็นพลเมืองคนอื่นเลย ทุกคนคงล็อคดาวน์ตัวเองและขังตัวตนหลีกเลี่ยงการติดเชื้อกันหมด ซึ่งขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป สภาวะเสี่ยงสูงจากการโดนจับคงตกเป็นของเขา!

.

“แหงล่ะ! ก็ฉันมันสาวประเภทสองนี่นา.. เช๊อะ!”

ชายหนุ่มพยายามใช้คำที่สุภาพเมื่อพูดกับตัวเอง เขาให้เกียรติเพศสภาพตัวเองเสมอ แม้ตอนนี้เพื่อนร่วมอุดมการณ์จะถูกจับใส่กรง ไม่ต่างจากหมาแลกกาละมังที่เห็นกันตามชนบท

.

“จริงสิคิดออกแล้ว! บริษัท AP เค้ามีแอปพลิเคชั่นด้วยนี่นา! ถ้าเรากดเข้าไปในแอปจะมีสินค้าของบริษัทวางขายแบบออนไลน์ แล้วในโหมดแผนที่ก็จะมีที่ตั้ง shop ต่างๆ อยู่ ที่นั่นมีตู้หน้ากากหยอดเหรียญวางอยู่ด้านหน้าเสมอ”

“โป๊ะเช๊ะ! นี่แหละใช่เลย!”

.

สะบัดต่อคอแทบเคร็ด ประหนึ่งแสงแห่งชัยชนะพุ่งเสยออกมาจากกอไม้ พีดีใจมากพลันชะเง้อคอมองซ้ายแลขวาเช็คว่ายังไม่มีเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจ ก่อนจะควักโทรศัพท์ปาดนิ้วหาแอปพลิเคชั่น

.

ปาดครั้งที่หนึ่งเจอแอป “Line” สัญลักษณ์สีเขียว

.

“ไม่! ยังคุยกับอีแพรวตอนนี้ไม่ได้! เราไม่มีเวลาขนาดนั้น”

.

ปาดครั้งที่สองเจอแอป “เป๋าตึง” สัญลักษณ์สีฟ้าของรัฐบาล

.

“อันนี้ก็ไม่ได้! เงินเยียวยาคงยังไม่เข้า ไหนจะต้องไปแย่งชิงสิทธิ์ประหนึ่งซื้อหวยกับประชาชนคนอื่นอีก ไม่ๆๆ! ไม่เป็นสาระ! ยังไม่ใช่เวลา! หน้ากากกันเชื้อสำคัญกว่ามากกก…!”

.

ปาดครั้งที่สามถึงเจอแอป “AP” สัญลักษณ์สีแดงตัวอักษรสีขาว

.

“นี่แหละ! กดตรงนี้นิดนึงสไลด์หน้าจออีกหน่อยรอโหลดสักครู่.. แล้วพิกัดของเครื่องขายหน้ากากก็จะปรากฏขึ้นมา! จากนั้นเราค่อยย่องไปที่นั่น จัดแจงหาหน้ากากใส่ซะแล้วก็ไปหาอีแพรว จบ! ไม่เห็นจะยาก! หึๆ!”

.

นับเป็นแผนการอันไร้ซึ่งความซับซ้อน เจตนาของพีก็แค่ต้องการจะออกจากพื้นที่โดยไม่ให้ใครรู้ว่าตนเป็นกระเทย เขาซ่อนตัวอยู่ตรงนี้ได้ไม่นาน หน่วยแพทย์เชิงรุกคงกำลังไล่ตามหลังลงมาหลังจากรู้ว่าห้องเด็กบนชั้น 4 เป็นแค่ตัวล่อ! ไหนจะอากาศที่แสนบัดซบนี่อีก ทั้งคราบควันสกปรกทั้งเชื้อไวรัสที่ไม่รู้ว่าจะคร่าชีวิตเขาไปในตอนไหน?!

.

จนในที่สุดแอปก็เริ่มประมวลผล! หน้าจอบนสมาร์ทโฟนจัดแจงพอร์ตจุดบนแผนที่ให้เองโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบว่าเจ้าเครื่องขายหน้ากากที่ตามหา ดั๊นนนน! อยู่ตรงหน้าถัดจากรถขังตัวผู้ต้องหาที่อยู่ด้านหน้านี้เอง!!

.

ความจริงก็คือ.. ตัวถังอันใหญ่โตมโหฬารของตัวรถนั้นได้บดบังทัศนวิสัยเอาไว้หมด พีก็เลยมองไม่เห็น เขาไม่ได้พลาดแต่อย่างใด! ความจำเขายังดีเยี่ยมเพราะจำได้แม่นว่าเคยเห็นเครื่องขายหน้ากากอยู่ตรงมุมตึกแถวนี้! แต่ตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ? เขาจะฝ่ากองกำลังเจ้าหน้าที่เข้าไปได้ยังไงโดยไม่โดนจับ? นี่สิ! โจทย์ยากที่สาวประเภทสองอย่างเขาต้องใช้สมองคิด

.

“ปลอมตัวเป็นหมอ?”

พีรำพึงในใจ

.

ก่อนจะตอบตัวเองอย่างฉับไวว่า..

.

“พ่องมึงสิ!”

“ดูเสื้อผ้าหน้าผมมึงสิ ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด แค่โผล่หัวออกไปขี้คร้านจะโดนจับตั้งแต่แรกเห็น”

“เอาไงดีวะกู? …คิดสิพี…คิดๆๆ!?”

.

ยิ่งนานสถานการณ์ยิ่งวิกฤต เชื้อไวรัสที่แพร่ในอากาศเล่นงานได้ทุกสรรพสิ่งหากไม่มีอุปกรณ์ปกป้อง ทีนี้ลองจินตนาการถึงหน้าโล้นๆ ของกระเทยควายรายนี้ดูสิ เขาติดเชื้อแน่ถ้าไม่รีบ มิหนำซ้ำยังเริ่มไอค๊อกแค๊กๆ ออกมาโดยไม่ตั้งใจ! ส่งผลให้พุ่มไม้กระเพื่อม! ไหนจะเสียงที่ลอดผ่านออกมาอีก เจ้าหน้าที่สืบสวนโรครายหนึ่งจึงเดินปรี่เข้ามาตรวจสอบ

.

“เชี้ยแล้ว! "

“พุทโธ…ธัมโม..สังโฆ…สติพี…สติ…ต้องตั้งสติ..”

.

สายตาลอกแลกฉับไว สมองประเมินผลปรู๊ดปร๊าดราวกับซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ ก่อนที่สุดท้ายนิสิตเภสัชจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด!

.

เอาวะ…เอาก็เอา..ตายเป็นตายโว๊ย!”

“บุกไปแม่งตรงๆ นี่แหละ!”

.

“พรวดดดดดด!!!”

.

ลุกพรวดแหวกกอไม้หน้าอพาร์ทเมนต์ออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย! ด้วยความสัตย์จริงว่าเขาอีโก้สูงเกินกว่าที่จะเก๊กแมนตบตาใครได้! พีรับไม่ไหวหากจะต้องทรยศต่อเพศสภาพของตัวเอง! แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าตัวจะยื่นแขนออกไปให้จับแต่โดยดีหรอกนะ เขาไม่ได้โง่แล้วก็ไม่มีวันให้จับไปเป็นหนุทดลองที่ไหนด้วย!

.

“หยุด! แสดง ID การ์ดด้วยครับ มาทำอะไรตรงนี้มิทราบ?”

เสียงเจ้าหน้าที่พูดผ่านหน้ากากกันแก็สที่ติดมากับชุดยูนิฟอร์มปลอดเชื้อ เขาผายมือขึ้นตั้งเหมือนรูปปั้นปางห้ามญาติ โดยตั้งใจที่จะหยุดพีไว้อย่างชัดเจน

.

ทว่าสิ่งที่พีทำกลับกลายเป็นการไอเข้าใส่! เขาไอค๊อกๆ แค๊กๆ ค๊อกๆ แค๊กๆ สลับกับการแกล้งจามเป็นระยะ พลางรีบสาวเท้าเดินหลบฉากไปในทิศทางอื่น

.

“คุณครับไม่ได้นะครับ!”

.

“แค๊กๆ , แค๊กๆ , ฮัดเช่ย!!!!! , ฮ๊าดดดด..เช๊ยยย!!!!”

.

“อี๋!!!!”

.

น้ำลายยืดเป็นยาง น้ำมูกย้อยแทบจะติดกับฝ่ามือออกมา สารภาพจากใจจริงว่าอุบาทว์ลูกตาโคตรๆ แต่มันก็ได้ผลอย่างชะงักงัน! เมื่อเจ้าหน้าที่รายนั้นถึงกับสปริงตัวหลบ! เขารีบใช้เสปรย์แอลกอฮอล์ที่เหน็บอยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาฉีดพ่นตามตัวพร้อมกับใช้มือปัด

.

ไม่รู้ล่ะ! พีก็เลยอาศัยจังหวะเล็กๆ ตรงนี้รีบวิ่งหลังค่อมๆ ค่อยๆ ย่อง ค่อยๆ โค้งลัดเลาะหลบสายตาผู้คน เพื่ออ้อมรถขนผู้ส่งต้องหาไปสู่ฝั่งตรงข้ามได้สำเร็จ

.

“พรึบ!”

สองฝ่าเท้าประทับลงฟุตบาทฝั่งตรงข้ามเต็มภาคภูมิ

.

“วู่วววววว… ทุลักทุเลจังวะ?!”

“เส้นยาแดงผ่าแปดเลยเรา… แต่ถ้าเทียบกับการห้อยต่องแต่งบนตึก 5 ชั้นแล้วล่ะก็ เท่านี้ถือว่าจิบๆ กระเทยไทยเนเวอร์ดายน์จ๊าาา sorry นะยะถ้าคิดจะจับฉัน…หึๆ”

.

มั่นอกมั่นใจเต็มเปี่ยม ด้วยเพราะตอนนี้ตู้บริการหน้ากากของบริษัท AP ได้มาอยู่ตรงหน้าพีเป็นที่เรียบร้อย แผนการของเขากำลังจะสมบูรณ์ เพียงแค่กดเลือกรูปแบบและลวดลายที่ต้องการ , เลือกขนาดของศีรษะ , เลือกความแน่นของสายรัดใต้คาง , แล้วก็จ่ายเงิน..เท่านี้ก็เรียบร้อย

.

“แกร๊กๆ! ….แกร๊ก..ก…ก..ก!”

.

เครื่องพิมพ์สามมิติภายในกำลังสร้างแบบ พร้อมกันกับเลเซอร์ยิงบาร์โค้ดสีแดงฉานที่ยิงแสงเป็นลำออกมาจากตัวเครื่อง ส่องเข้าไปยังโทรศัพท์ของพี ประหนึ่งรู้ว่าคนอย่างเขาไม่มีเงินเหรียญมากพอจะจ่าย

.

“แหม…กลัวแต่จะไม่ได้เงินนะยะ…บริษัทพ่อแม่เธอนี่มันเขี้ยวลากดินจริงๆ เลยนะมิวท์!”

“เอ้านี่! อยากได้นักก็เอาไปฉันไม่คิดจะโกงหรอก! ฉันแค่พลาดได้กับเพื่อน ฉันไม่เคยแย่งแฟนใครเหมือนเธอนี่ย่ะ!”

.

จับเรื่องนั้นผสมเรื่องนี้มั่วซั่ว! แต่ทันทีที่พียื่นโทรศัพท์ออกไป แสงเลเซอร์ดังกล่าวก็จัดแจงหักเงินออกจากบัญชีพร้อมเพย์ของเขาเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกันกับช่องว่างทรงกลมขนาดเท่ากับศีรษะคนที่เผยอกว้างออกมาจากจุดกึ่งกลางเครื่อง! มีไฟสีเขียวสว่างโพลงปรากฏขึ้น! มันกระพริบวูบวาบรองรับข้อความภาษาอังกฤษที่เขียนว่า “Please insert your head”

.

แล้วหลังจากนั้นพีก็จัดแจงยัดหัวตัวเองเข้าไป! โอ้แม่เจ้า!!! เขาใช้สองมือล็อคตัวเครื่องเอาไว้แน่น ส่วนขาก็ปล่อยลอยดิ้นกะแด่วๆ ไปตามธรรมชาติ , ไม่มีการฝืน , ไม่มีความเจ็บปวด , แค่ท่วงท่ามันดูน่ากลัวไปหน่อยก็เท่านั้นเอง!

.

“ครืดดดด…ด…ด…ด , ครืดดดด...ด...ด…ด”

“ครืดดดด…ด…ด…ด , ครืดดดด...ด...ด…ด”

“ครืดดดด…ด…ด…ด , ครืดดดด...ด...ด…ด”

.

นุ่มเบาเหมือนเข้าสปาร์ ภายในมีแม้กระทั่งเสียงเพลงให้ฟังฆ่าเวลา จนกระทั่ง 3 นาทีถัดมา หัวก็หลุด “บลั๊ว!” ออกมาพร้อมกับกลุ่มควันอันโพยพุ่ง!!!

 

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป