ตัวเลขผู้ติดเชื้อทั่วโลกพุ่งไปมากกว่า 30 ล้านคน แต่ทว่าประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น! เชื้อ covid-19 ธรรมดาเป็นอะไรที่จิ๊บจ๊อยมากเมื่อเทียบกับสายพันธุ์ใหม่อย่าง (New hell) มันคือความอัปรีย์ที่สถาปนาขึ้นจาการมีเพศสัมพันธุ์ของวัยรุ่นหนุ่มสาว และผู้ป่วยหมายเลข 001 ที่หมอพูดถึงคร่าวๆ เมื่อครู่ก็คือ "เปรม" ของเรานี่เอง!

.

หากยังจำกันได้นักศึกษาหนุ่มโดนครุบตัวคาร้านขายยา เขาถูกนำตัวไปกักกันแยกจากผู้ป่วยรายอื่นเพราะเป็นตัวอันตรายที่ไม่มีใครเทียมเทียบ ไวรัสในร่างกายเขาฆ่าได้ทุกอย่างตั้งแต่สากกระบือยันเรือรบ! ขืนใช้วิธีการทั่วไป! หากเชื้อหลุดออกมาได้! บ้านเมืองคงถึงกาลปาวสาน! โรงเรือนกักกันโรคชนิดพิเศษจึงถูกสร้างขึ้นเพื่อตัวแม่อย่างเขาโดยเฉพาะ

.

มันไม่ได้ทำจากอิฐ , ใบไม้ , หรือปูนซีเมนต์ หากแต่ทำขึ้นจากพลาสติกแข็งชนิดโปร่งใสที่แข็งจนทำให้แตกไม่ได้! ความใสดังกล่าวทำให้คนข้างนอกมองเห็นเขา และเขาเองก็มองเห็นคนข้างนอก มันถูกสร้างไว้ ณ ชั้นใต้ดินของโรงพยาบาลในครือ AP ซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นที่จอดรถ ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากดูไกลๆ แล้วคล้ายกับห้องสี่เหลี่ยมลูกเต๋า 4 X 4 ใสๆ ที่ยัดคน 1 คนเข้าไปได้พอดิบพอดี

.

ณ ตรงนี้ไม่มีใครเลย! เปรมถูกลอยแพรให้โดดเดี่ยวอย่างชัดเจน ชนิดที่แม้แต่รถสักคันก็โดนเคลียร์ออกจนโล่ง! ผู้ป่วยคนอื่นๆ ล้วนถูกกักกันไว้ชั้นบน แล้วก็มีบางส่วนที่กระจายตัวอยู่ตามโรงพยาบาลต่างๆ เปรมก็เลยค่อนข้างที่จะเหงามาก

.

"โอ๊ย... เจ็บแขนชะมัด ปวดไปถึงไหล่เลยอ่ะ.. จริงไหมนะ? ที่หมอบอกว่าเลือดของเราสามารถช่วยให้คนอื่นหายจากโควิดได้? "

เอียงคอยักไหล่ก่อนจะจุ่มก้นลงบนเตียงนอนส่วนตัว

.

เปรมพูดกับตัวเองสลับกับการก้มมองรอยเข็มน้ำเกลือบนแขนที่โดนเจาะซะเละเทะ

.

"ซีดดดดดด...ไหนจะอสุจิที่รีดออกไปจากดุ้นเราอีก! ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเป็นเรื่องของการรักษาเชื้อสายพันธุ์ใหม่ แต่ตอนนี้เรารู้สึกไม่ดีเอาซะเลย! ปวดหัวมากๆ ปวดตรงนั้นตรงนี้! ปวดไปหมดทั้งตัว! , อูยยยยยยยย! "

ลำตัวพับงอคุดคู้ สะบัดขาดิ้นทุรนทุรายเจ็บปวดอยู่บนเตียง

.

สอดคล้องกันกับสิ่งที่หมอบอกในตอนก่อนหน้านี้ ว่าการสกัดแอนติบอดี้เป็นกระบวนการที่ทรมานตัวต้นแบบมาก!!! อวัยวะในร่างกายจะด้อยประสิทธิภาพลงเรื่อยๆ จนถึงขั้นพิการในท้ายที่สุด! และบางทีสำหรับผู้ป่วยหมายเลข 001 อย่างเปรมแล้วล่ะก็ องคชาติของเขาก็อาจจะเป็นอวัยวะลำดับแรกที่เสื่อมสภาพลงก็เป็นได้

.

เขากรีดร้องอยู่ในห้องพลาสติกอย่างน่าสงสาร จากด้านนอกเหล่าคุณหมอมองเห็นทุกอย่าง แต่ก็ไม่มีใครแคร์เขาเลย สาเหตุก็เพราะพวกหมอกำลังจดจ่ออยู่กับผลการทดลอง ว่าประสิทธิผลของแอนติบอดี้ที่สกัดมาจากเลือดของเปรมนั้นจะใช้ฆ่าเชื้อโควิดให้แก่ผู้ป่วยรายอื่นได้หรือไม่?

.

ผลคืออาจจะ “ได้” หรือ “ไม่ได้” เพราะสารสกัดยังไม่พอ มันน้อยเกินกว่าที่ผู้ป่วยรายอื่นจะแสดงอาการให้ประจักษ์เห็น ร่างกายของเปรมจึงจำเป็นจะต้องได้รับการสกัดแอนติบอดี้ต่ออีกครั้ง ทั้งๆ ที่เขาเองก็เพิ่งจะได้นอนพักไปหยกๆ

.

จึงตกเป็นหน้าที่ของนางพยาบาลสาวหุ่นสะบึมคนหนึ่ง เธอถือถาดเหล็กซึ่งมีอุปกรณ์คล้ายหลอดแก้วยาวๆ ใสๆ วางอยู่ด้านบน เดินตรงไปที่ห้องพลาสติกปลอดเชื้อของเปรมโดยลำพัง

.

เธอเคาะผนังเรียกเขาเล็กน้อย พลางบอกให้เปรมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมายืนตรงพื้นที่ส่วนหน้าที่มีสัญลักษณ์สี่เหลี่ยมสีแดงกาไว้บนพื้น! ถาดเหล็กถูกวางลงบนชั้นวางของด้านข้าง ก่อนที่ต่อมาคุณพยาบาลจะใช้มือสองข้างที่ว่าง สอดเข้าไปในถุงมือยางเวอร์ชั่นยาวเหยียดที่เชื่อมติดอยู่กับผนังของห้องพลาสติก มันเป็นอุปกรณ์ชนิดพิเศษที่จะทำให้เธอสัมผัสกับผู้ติดเชื้อได้โดยที่ตัวเองยังคงปลอดภัย

.

เปรมก็เลยตกใจ! และแปลกใจในพฤติกรรม!

.

"เดี๋ยวๆๆ! "

"นี่คุณคิดจะทำอะไร? คุณเห็นรึเปล่าว่าสภาพผมตอนนี้เป็นยังไง ผมยังไม่ได้พักเลยนะ! ผมยังเจ็บอยู่เลยด้วยคุณพยาบาล!”

.

ผู้ป่วยหมายเลข 001 ยื่นแขนโชว์หลักฐานประกอบการพิจารณา แต่หารู้ไม่ว่านั่นกลับทำให้งานของเจ้าหน้าที่ง่ายลงไปเยอะ เขาโดนถุงมือยางจับซะอยู่หมัด!!!

.

"หมับ! "

.

ก่อนที่ต่อมาคุณพยาบาลจะพูดแทรกขึ้นว่า

.

"เห็นสิคะ! แต่ข่าวดีคือฉันจะไม่เอามากเท่าเดิมหรอก คุณหมอเขากำชับมาแล้ว ทนแค่แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ"

เธอยิ้มผ่านแววตา ส่วนปากนั้นซ่อนอยู่ใต้หน้ากาก N95 ดูไม่ออกเลยว่าผู้ช่วยแพทย์นางนี้จะคิดเช่นนั้นจริงหรือไม่?

.

ชั่วเสี้ยวอึดใจองคชาติห่อเหี่ยวของเปรมก็โดนจัดการ! พยาบาลสาวจัดแจงรวบมันผ่านถุงมือยาง แล้วดึงย้อนทางสวนออกมาผ่านรูโบว๋ของผนังห้องพลาสติก! เกิดเป็นภาพของจู๋ที่ติดคาอยู่กับรูผนัง! ลำตัวเปรมแอ่นกระเท่เร่ค้างเติ่ง เขาพยายามเบือนหน้าหนีในความอัปรีย์ซ้ำซากที่บังเกิด ตามติดมาด้วยความแคล่วคล่องของนางพยาบาล ที่เอี้ยวตัวไปหยิบหลอดแก้วทรงกระบอกบนชั้นวาง มาสวมเข้าดุ้นแทนที่ถุงมือ!

.

"ฟุบ!!! "

.

เกิดเป็นสภาวะสูญญากาศเกิดขึ้น! หลอดทรงใสดังกล่าวทำปฏิกิริยากับองคชาติอันเหี่ยวเฉา ทำให้จู๋โดนดูดอย่างรุนแรงและค่อยๆ แข็งขึ้นได้เองแม้จะไม่มีอารมณ์

.

.

30 นาทีผ่านไป

.

ต้องบอกเลยว่าที่รอดมาได้ล้วนเพราะกรรมเก่าที่เกิดจากการสำส่อนล้วนๆ เปรมแทบจะไม่เหลือความเป็นคน ปากแห้ง , ผิวซีด , หมดเรี่ยวหมดแรง บ่งบอกว่าเจ้าตัวแม่งไม่ไหวแล้ว สกัดแอนติบอดี้ห่าเหวอะไรล่ะ มันน่าจะถูกเรียกหยาบๆ ว่า “การช่วยตัวเองผ่านการใช้อุปกรณ์” ซะมากกว่า!

.

พยาบาลได้ของที่ต้องการ เธอผละตัวออกไปพร้อมกับสารสกัดในถาด พลางปล่อยให้เปรมได้พักผ่อน

.

“แฮ่กๆ , แฮ่กๆ , แฮ่กๆ "

"ดีนะที่หัวไว… ถ้าเราไม่คิดถึงมิวท์กับแพรวไว้เสริมแข็งล่ะก็ ไอ้เครื่องเวรนั่นคงฉีกจู๋เราเป็นชิ้นๆ แน่

"แฮ่กๆ , แฮ่กๆ , แฮ่กๆ , เฮ้อ….ไม่ไหวแล้ว…เหนื่อย..ย…ย…ย..ย”

.

เปรมทิ้งท้ายไว้แบบนั้น ก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆ สไลด์ตัวลงสลบฟุบคาพื้น โดยที่ยังไม่ได้ใส่แม้แต่กางเกง