ความอุ่นอันเกินพอดีทวีค่าจนกลายเป็นความร้อน แอร์คอนิชั่นเสียงอื้ออึงมิอาจอำพลางดวงตะวันที่กำลังเฉิดฉายสายโด่ง แสงสีทองสาดสะท้อนรูผ้าม่านแยงเข้าดวงตาเล็กหยี มิวท์ใช้สันมือขยี้มันสองสามทีก่อนจะสะลึมสะลือขึ้นมาพร้อมกับรอยจ้ำกึ่งช้ำตามลำตัวเต็มไปหมด!

.

"อ๊าาาาาา....เมื่อยชะมัด.."

เธอว่า.. พลันทดร่างเปลือยของตนเองขึ้นค้ำกับหัวเตียงในท่านั่งพิง

.

ความจริงก็คือความจริง!ว่าตอนนี้เปรมไม่อยู่เสียแล้ว!เขาน่าจะไสหัวออกจากห้องเชือดแห่งนี้ไปตั้งแต่ช่วงตี 4 กว่าๆ ซึ่งเป็นห้วงเวลาแห่งการหลุดพ้นจากมาตรการเคอร์ฟิวส์ของทางภาครัฐ ไม่มีการจูบลาใดๆ ซื้อผ้าก็ปล่อยกระจุยกระจายไว้ แม้แต่สาวเจ้าที่ยอมนอนให้ขืนใจก็ยังมิแยแส

.

เหี้ยจริงอะไรจริง!บอกตามตรงว่าในใจมิวท์นั้นแสนจะเจ็บปวด หล่อนวางมือลงบนเนินอกตัวเองกระทั่งสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่ยังคงตื่นเต้น "ถูกฟันแล้วทิ้งรึเปล่านะ?" , "เขาจะรับผิดชอบเรารึเปล่า?" , "เราจะทำหน้ายังไงถ้าต้องอยู่ต่อหน้าพืแล้วก็แพรว?" สารพัดความกังวลถาโถมเข้ามาใส่!ทั้งๆที่ตัวเธอเองก็เป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่เผลอตัวเผลอใจให้กับคนที่แอบชอบ "นี่หรือคือการตอบแทนของคนที่รักและไว้ใจ..♫" เพลงเก่าของวงไมโครถึงกับดังขึ้นมาในหัว

.

"พี่เปรมคะ...!"

มือเรียวเลื่อนลงมายังที่นอนด้านข้าง คุณพระช่วย!มันยังมีรอยบุ๋มจากร่างกายเขาอยู่เลย ความอุ่นของคราบเหงื่อไคลได้ทิ้งหลักฐานไว้ถึงพร้อม

.

"มิวค์คิดถึงพี่.."

.

"ฟุบบบบ!!!"

.

สาวเจ้าซุกหน้าลงไปใกล้เธอสูดดมกลิ่นกายของเขาไว้จนชุ่มปอด เพราะมีความเป็นไปได้สูงเหลือเกินว่านี่อาจจะเป็นการร่วมรักกันครั้งแรกและครั้งเดียวระหว่างเขากับเธอ

.

จนกระทั่งผลาญเวลาไปครู่ใหญ่ มิวท์ถึงได้ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับผ้าห่มผืนหนาที่คลุมทับร่างอันเปลือยเปล่าเอาไว้พอหลวมๆ

.

"เฮ้อ...!"

"คงทำอะไรไม่ได้นอกจาก Move On สินะ!เป็นเมียเขาแล้วแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ยัยมิวท์เอ๊ย!"

"เก็บเสื้อผ้าแล้วอาบน้ำดีกว่า คิดซะว่าทำบุญทำทาน!แม้มันจะเป็นเซ็กส์ครั้งแรกในชีวิตของเราก็เถอะ! "

.

ร่างบางก้มตัวเอื้อมเก็บเสื้อผ้าในที่เกิดเหตุไปเรื่อยๆ ไล่มาตั้งแต่ปลายเตียงจนมาถึงหน้าห้อง ด้วยความสัตย์จริงว่าในหัวนั้นขาวโพลนไปหมด เธอไม่ได้แข็งแกร่งดั่งคำพูดเลยแม้แต่น้อย แถมยังแทบจะจำกิริยาท่าทางขณะร่วมรักกับเปรมไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!

ฤทธิ์แห่งแอลกอฮอล์ผนวกรวมเข้ากับความกระสันซ่าน ทำให้มิวท์นั้นจำได้แค่ว่าได้ปลดปล่อยทุกอย่างออกไปตามที่หัวใจปรารถนา เธอเหนื่อยแทบขาดใจแต่ก็สะใจอยู่ในที ดังจะเห็นได้จากยกทรงสีชมพูที่พาดอยู่บนขอบประตู , เสื้อยืดตัวบางกองอยู่บนโซฟา , ส่วนกางเกงในตัวเก่งนั้นกระเด็นขึ้นไปขึงอยู่บนเตาแก็ส!

.

"ยึ๊ย!! , ให้ตายสิ!!!"

"ซีดดดดดด!!!นี่ฉันทำอะไรกับพี่เค้าไปบ้างเนี่ย!!!ทำไมถึงได้เละเทะขนาดนี้นะเรา?!"

"....?"

"เอ๋?!...แล้วนี่มันอะไรกัน???"

"ในถังขยะหน้าห้องนี่มัน?!!"

.

ตกใจนมกระเพื่อม!สองมือแทบจะหลุดออกจากผ้าห่มที่ใช้ปิดกันโป๊ เมื่อสองตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นบางสิ่งในถังขยะ เธอค่อยๆย่อตัวลงพลันล้วงมือลงไปหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะพบว่าสิ่งนั้นคือ "ก้อนกระดาษชำระที่หุ้มเศษถุงยางอนามัยเอาไว้"

.

"อี๋!!!ไม่ใช่ก้อนเดียวด้วย นี่เราจัดกับพี่เขาหนักขนาดนี้เชียวหรอ?"

"ตายๆๆ!!...รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น!!แต่ก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้างล่ะนะ... อย่างน้อยเราก็ไม่ท้องแน่ๆ"

"ฮู่วววววว....."

.

นิสิตสาวเป่าปากพ่นลมหายใจพรูด้วยความโล่งอก เธอไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว แค่ประคองตัวเองเอาไว้อย่าให้แพรวกับพีรู้เรื่องนี้เป็นอันขาด!รูดซิบปากให้สนิท!ใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่อุดมไปด้วยโรคระบาดแบบนี้ต่อไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น เท่านี้ก็เรียบร้อย!อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด!ซึ่งถ้าเปรมมาขอเปิดเมมเบอร์กับเธออีกรอบเธอก็จะให้เขา แต่แค่ต้องหาที่ทางและเวลาให้เหมาะกว่านี้สักหน่อยก็เท่านั้นเอง

.

.

หลายวันผ่านไป

.

.

จู่ๆ คุณหมอผู้ได้รับมอบหมายให้เป็นโฆษกรัฐบาลก็ได้ออกแถลงการณ์ด่วน!มันเป็นวันมหาวิปโยคหรือไรก็ไม่รู้ เพราะปกติแล้วหน้าตี่ๆใส่แว่นของแกจะปรากฏบนจอก็แค่ตอนหัวค่ำก่อนข่าวพระราชสำนักเท่านั้น สิ่งนี้จึงตีความได้ว่าสถานการณ์ covid - 19 ในรอบวันน่าจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ในรายงานแจ้งว่าอัตราผู้ติดเชื้อมีตัวเลขสูงขึ้นอย่างก้าวกระโดด!โรงพยาบาลเริ่มจะรับมือไม่ไหว เตียงคนไข้และห้องปลอดเชื้อไม่เพียงพอ ลุกลามบานปลายไปถึงขั้นสถานีอนามัยและคลินิคเวชกรรมต่างๆ ที่ต้องเข้ามาช่วยแบกรับภาระ

.

"เรากำลังเข้าสู่สภาวะวิกฤต!การแพร่เชื้อกระจายตัวเป็นวงกว้างในสถานที่สาธารณะและสถานบันเทิง ผู้ติดเชื้อส่วนใหญ่มีอายุ 18 - 25 ปี ซึ่งอยู่ในช่วงวัยรุ่น!จากแต่ก่อนที่จะเป็นเด็กและผู้สูงอายุ"

"ผู้ติดเชื้อรายล่าสุดที่เสียชีวิตเป็นชายไทยอายุ 19 ปี อาชีพพนักงานบาร์โฮส มีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยงมั่วสุมทางเพศโดยไม่เว้นระยะห่าง จากการชันสูตรพลิกศพพบเชื้อ covid -19 ในกระแสเลือดปริมาณเล็กน้อย แต่พบในเซลล์สืบพันธุ์หรืออสุจิเป็นจำนวนมหาศาล!"

"ข่าวร้ายคือ!เชื้อชุดนี้เป็นคนละตัวกับที่เราเคยพบมา มันเป็นเชื้อที่ไม่เหมือนกับที่ประเทศจีนหรือในยุโรป หากแต่เป็นการแยกสาย DNA ผ่านการออสโมซิสทรานซิสชั่น ปรับโครโมโซมคู่ที่ 32 จับคู่กับพันธะโควาเร้นท์ที่บิดเบี้ยว ทำให้ตัวเชื้อเกิดกลายพันธ์ุกลายเป็น RHA ประจุบวก"

"กล่าวโดยสรุปง่ายๆ คือ เชื้อ covid - 19 ในไทยมีการกลายพันธุ์โดยสมบูรณ์!มันมีชีวิตอยู่ได้ยาวนานขึ้นในสารคัดหลั่ง , น้ำกาม , เสปิร์ม , อสุจิ , และมีอันตรายถึงชีวิต!!!เป็นประเภทเชื้อที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่โลกนี้เคยมีมา และตอนนี้เราก็ยังไม่มีวัคซีนใดๆ ที่จะใช้กำจัดมัน"

"ศคบ.จึงขอเรียนย้ำกับประชาชนทุกคนว่า... กรุณาหลีกเลี่ยงการมีเพศสัมพันธ์ทุกชนิด ไม่ว่าจะรูปแบบใด ชาย & ชาย , หญิง & หญิง , ชายกับหญิง หรือรักร่วมเพศ!การเว้นระยะห่างยังเป็นเรื่องสำคัญ การ์ดอย่างตก!อย่าลืมนะครับว่าถุงยางอนามัยอาจใช้ป้องกัน HIV ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่มันป้องกันเชื้อ covid - 19 ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย!"

.

จบประกาศอันยาวเหยียดลงแต่เพียงเท่านี้ หน้าจอทีวีดับฟับ!ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายที่ร้อยวันพันปีเปรมจะดูทีวีกับเขาสักครั้ง เขาได้ยินข้อความเหล่านี้เต็มสองรูหูพลันพินิจพิเคราะห์ถึงไลฟ์สไตล์ของตัวเอง... อายุ 21 ถือว่าเข้าเกณฑ์!พฤติกรรมใกล้ชิดกับผู้คนก็ไปมาหาสู่คนนั้นคนนี้อยู่บ่อยๆ!ยิ่งเรื่องสำคัญที่สุดอย่างการมีเซ็กส์นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง!

.

"เย็ดแม่ง!"

อุทานซะดังลั่นทั้งที่ความจริงควรจะอุทานว่า "เย็ดมิวท์" ซะมากกว่า!

.

เปรมถึงกับกุลีกุจอรีบคว้าสมาร์ทโฟนเป็นการด่วน เหงื่อเริ่มแตก!หน้าเริ่มซีด!คิดอะไรไม่ออกก็เลยเลือกที่จะปิดหน้าร้านขายยาลงไปก่อน ประตูเหล็กหน้าร้านถูกดึงลงมาเสียงดัง

.

"ครืดดดดดดดด!"

.

เป็นเสียงดังก้องสั่นสะท้านปลุกจิตวิญญาณให้หวั่นไหวจิตตก เนื่องด้วยเจ้าตัวนั้นรู้อยู่แก่ใจว่าหลายวันก่อนเพิ่งไปทำอะไรมา!เขาได้รับการไหว้วานให้ดูแลร้านยาแห่งนี้แบบชั่วคราวไปพลางก่อน เนื่องจากญาติที่เป็นเจ้าของกิจการดันกลัวการระบาดมากจนต้องหนีออกจากกทม.ไป เหลือไว้ก็แต่เขาที่ยังคงทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ซึ่งตอนนี้เห็นจะไม่ซะแล้ว!

.

"อะไรกัน!? , คงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกมั้ง!"

ชายหนุ่มพยายามคิดบวก

.

"โทรเช็คมิวท์หน่อยดีกว่า?เพราะหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย.. เธออาจจะยังไม่รู้ข่าวนี้?"

.

เปรมนั่งย่อตัวลงตรงหลังเคาท์เตอร์ เขาตื่นกลัวจนยืนไม่อยู่แต่ก็ยังพยายามจะเรียกสติให้กลับคืนมา พลางคิดย้อนถึงลีลาร้อนสวาทที่ประเคนใส่ฝ่ายหญิง ฉุดคิดถึงเสี้ยววินาทีที่ถลกถุงยางออกจากน้องชายอันแล้วอันเล่า ก่ อนจะทิ้งพวกมันลงถังขยะแบบไม่แยแส

.

"เสร็จไปสี่น้ำ!? , แล้วไหนจะที่แตกใส่บนร่างกายมิวท์อีก! , ชิบหายแล้วกู! , เวรๆๆๆ!!!เวรแท้ๆ!!"

.

ขยี้หัวยึกยือ!หมดกันสภาพเดือนคณะสุดหล่อประธานหอผู้หน้าตาดี บุคลิกตอนนี้เปรมไม่ต่างจากไอ้ขี้ยาหุ่นก้างที่ใช้เคาท์เตอร์ขายยาบดบังทัศนวิสัย

.

เขาเครียดกับเรื่องนี้มากจริงๆ ทั้งพูดคนเดียวทั้งบ่นคนเดียวอยู่ในร้านประหนึ่งขังตัวเองไว้ไร้ซึ่งทางออก ดูทรงแล้วมันคงจะช่วยเขาไม่ได้สักเท่าไหร่นัก เพราะอีกไม่กี่นาทีให้หลังเขาก็ได้ยินเสียงไซเรนของรถพยาบาลที่ดังแทรกขึ้นมาจากในละแวก

.

"วี้...หว่อ!....วี้....หว่อ!....วี้....หว่อ!....วี้...หว่อ!"

.

"เหี้ย!เรื่องอะไรอีกล่ะคราวนี้!อย่าบอกนะว่าเชื้อมันลามเข้ามาถึงในมหาลัยแล้ว!!สาธุ...ให้กูหลอนไปเองทีเถอะ!"

.

พูดไม่พูดเปล่าอ่าวโอ้ไปก็ดูจะไม่มีประโยชน์ คิดได้ดังนั้นร่างหนาจึงได้ตัดสินใจวิ่งถลันขึ้นไปยังดาดฟ้าของตัวตึก อาคารพาณิชย์แห่งนี้มีความสูงสามชั้น เป็นตึกประจำตระกูลที่บริหารงานโดยครือญาติของเปรม ชั้นสามเป็นดาดฟ้า , ชั้นสองเป็นที่พักอาศัย , ส่วนข้างล่างเปิดเป็นร้านยาเล็กๆไว้ให้บริการ

.

มันตั้งตระหง่านอยู่ห่างจากประตูมหาวิทยาลัยเพียงแค่ไม่กี่ 10 เมตร มีกลุ่มลูกค้าเป้าหมายเป็นประชาชนในละแวกและบรรดาเด็กนักเรียน เรียกได้ว่าอยู่ในย่านชุมชนอันเป็นพื้นที่โซนแดงที่ภาครัฐเฝ้าระวังเป็นพิเศษ ข้างกันประกอบไปด้วยตึกแถวลักษณะเดียวกันอีกหลายคูหา ส่วนมากเปิดเป็นร้านค้าร้านอาหารไว้สำหรับให้นิสิตนักศึกษาได้เข้ามาใช้ แต่ทว่าตอนนี้เกินกว่าครึ่งก็ได้ปิดให้บริการไปหมดแล้ว

.

เปรมอยู่บนดาดฟ้าตึกฝั่งตัวเอง จากมุมนี้เขามองเห็นเหตุการณ์ข้างล่างได้อย่างชัดเจน เลยทำให้รู้ว่าต้นตอของเสียงไซเรนมาจากตึกฝั่งตรงข้ามที่เปิดเป็นร้านตัดผม

.

"เชี้ยะ!จริงดิ!?"

"น้าร้านตัดผมตายแล้วววว!"

"คุณพระช่วย!!"

.

จากที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่แล้ววินาทีนี้แม่งเป็นอะไรที่ขาวโพลนยิ่งกว่ากระดาษขาวทาแป้งมองเล่ยะ!ดวงตาไม่เคยโกหกใคร!เปรมเห็นกลุ่มบุคคลใส่ชุดคลุมปลอดเชื้อพร้อมกับถังออกซิเจนประมาณ 5 - 6 คนวิ่งกรูกันลงไปจากรถพยาบาล พวกเขาวิ่งเข้าไปในร้านตัดผม ขณะที่ด้านนอกยังมีเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งคอยพ่นน้ำยาฆ่าเชื้อใส่ถนน , ฟุตบาท , และบริเวณรอบๆตึกอยู่ตลอดเวลา

.

สักพักพวกเขาก็กลับออกมาพร้อมกับเตียงสนามและร่างอันไร้วิญญาณของคุณน้าร้านตัดผม ชายคนดังกล่าวเป็นอะไรที่จำได้แม่นเพราะเปรมเคยกินดื่มกับแกอยู่บ่อยๆ ศพถูกพ่นด้วยยาฆ่าเชื้อก่อนจะจับยัดใส่ถุงห่อศพ ซีนหนาแน่นพลันนำขึ้นรถตู้อีกคันที่เพิ่งวิ่งเข้ามาสมทบ กิจกรรมทุกอย่างเกิดขึ้นภายในระยะเวลาอันกระชั้นชิด ไฟไซเรนที่หมุนติ้วดับๆติดๆย้อมบรรยากาศโพล้เพล้ให้แลดูหม่นเศร้าน่ากลัว...

.

ยัง!ยังไม่จบแค่นั้นเพราะอีกไม่กี่วินาทีให้หลัง ศพอีกศพก็ถูกหามออกมาด้วย!คราวนี้เป็นศพของภรรยา!ร่างของหญิงสาววัยกลางคนหงิกงอราวกับถูกไฟสุม!ไม่ดำ! , ไม่ไหม้! , เสื้อผ้าอยู่ครบ!ทว่าสิ่งที่เปรมเห็นกลับเป็นอาการเกร็งชักน้ำลายฟูมปากที่เขาเองก็ได้แต่คาดเดาว่า.. อาจจะเป็นผลพวงมาจากเชื้อโควิทสายพันธุ์ใหม่

มันคงเล่นงานระบบปราสาทจนผู้ติดเชื้อคงร่างกายไว้ไม่อยู่!สมองส่วน Cerebellum Pons คงโดนกินยับ!ผ่าเข้าไปในไขกระดูกคงมีแต่ซากเกล็ดเลือดที่โดนฤทธิ์เชื้อกลืนกินเอาไป เปรมทั้งกลัวแล้วก็ตัวสั่นพฤติการณ์เช่นนี้เป็นไปได้สูงเหลือเกินว่าน้าทั้งสองอาจจะมีอะไรกันตามประสาผัวเมีย แล้วลงเอยด้วยการเป็นศพ..

.

"เอื๊อกกก! , ไม่ไหวแฮะ! , เราต้องรีบโทรหามิวท์… รีบเตือนให้เธอรู้!"

.

"ติ๊ด , ติ๊ด , ติ๊ด , ติ๊ด ,"

ปาดนิ้วกดสมาร์ทโฟนแบบผิดๆถูกๆ พร้อมกันนั้นเสียงของดอกยางรถพยาบาลก็ได้บดกับพื้นถนนเคลื่อนตัวออกไป เสียงดัง "เอี๊ยดดดดด!" ดังสนั่น

.

เปรมชะเง้อคอมองลงไปเขาเห็นเจ้าหน้าที่ 3 นาย กำลังช่วยกันพ่นยาฆ่าเชื้อเก็บรายละเอียดเป็นขั้นตอนสุดท้าย

.

"ตุ๊ดดดดดดดด , ตุ๊ดดดดดดดดด , ตุ๊ดดดดดดดด"

.

"กรอดดดด!!"

"เวรเอ๊ย!ทำไมไม่รับสายล่ะมิวท์.. นี่มันเรื่องใหญ่นะ!"

.

บางทีเธออาจจะโกรธอยู่ก็ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ถ้าเห็นว่าเป็นเบอร์เปรมเธอจะรีบกดรับเลยด้วยซ้ำ กลายเป็นความร้อนใจที่ถาโถมเข้าใส่อดีตผัวคืนไปเหมือนกัน

.

"แม่ง!ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วหรอกนะ!ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนฆ่าเธอหรอกนะมิวท์! "

"มันต้องมีวิธีสิ... วิธีที่จะพิสูจน์ว่าเราไม่ได้ติดเชื้อ... หรือไม่ก็วิธีที่จะป้องกันไม่ให้เราเป็น!!"

.

กัดกรามกรอดครุ่นคิดมือยังคงกำสมาร์ทโฟนเอาไว้แน่น ขณะที่สองขานั้นจ้วงเท้าลงบันไดมาด้วยความเร็วสูง จู่ๆเปรมก็เหมือนจะคิดอะไรดีๆออก!เจ้าตัวน่าจะใช้ความเป็นนักศึกษาคณะเภสัชฯได้คุ้มค่าขึ้นบ้างแล้ว ผนวกรวมเข้ากับการเป็นถึงลูกหลานของบริษัทผลิตยายักษ์ใหญ่ ที่ตอนนี้ดันมีร้านยาทั้งร้านไว้ในกำมือ การจะหยิบจับอะไรก็เลยง่ายโดยไม่ต้องมีผู้ตรวจสอบ

.

" ยังไงเราก็ไม่ยอมป่วยหรอก! , ขอเอาเกียรติของร้านยานี้เป็นเดิมพันเลย! "

.

"กูต้องรอด!!!กูต้องไม่ติดเชื้อ!!! , ฮึ๊ยยยยย!!!"