EPISODE : 14 ข่าวลือเรื่องของเรา

"แล้วพี่เบียร์จะมาบอกรักทำไมล่ะครับ" ปฏิกิริยาของน้องดูน่าเอ็นดู ทั้งที่ตัวแดงแก้มแดงแล้วยังจะปากแข็ง เรื่องที่น้องชอบผมและเข้าใจผิดเรื่องผมกับเบลล์ ผมรับรู้และกำลังแก้ไขความเข้าใจผิดให้น้องอยู่

เมื่อผมไม่เปิดประตูออกไปเสียงข้างนอกห้องก็เงียบลง ผมคงต้องบอกยามแล้วว่าต้องไปห้ามเธอมาหาผมอีก ก็ไม่ได้อยากใจร้ายแต่เบลล์ทำตัวเองทั้งนั้น 

"ก็มีเด็กบางคนเข้าใจผิดนี่ครับพี่เลยต้องอธิบายให้เข้าใจ" น้องไม่กล้าสบตาผม ซ้ำยังแสดงออกผ่านสีหน้าได้ชัดว่ากำลังเก็บซ่อนอารมณ์มากมายไว้ ยิ่งเห็นแก้มแดงนั่นก็ยิ่งอยากแกล้ง 

"เข้าใจ เข้าใจว่าอะไรครับ" น้องยังไม่ยอมรับ ผมอยากขำท่าทีของเจ้าตัว ทำไมผมถึงได้มองว่าน่ารักนะ น้องไม่ได้ผลักผมออกห่างผมก็ยังคงยืนใกล้ 

"ก็เข้าใจว่าพี่กับเบลล์ไม่ได้คบกัน เราเลิกกันไปนานแล้ว เธอคอยตื้อจะกลับมาคบกันใหม่แต่พี่ขอปฏิเสธ" ผมบอกความจริงเรื่องของผมให้น้องได้รู้ ถึงจะเป็นคนที่มีผู้หญิงมาอยู่รอบตัวบ่อยแต่จริง ๆ แล้วผมไม่มีใครที่คบหากันแบบจริงจัง ยกเว้นเบลล์ที่เคยคบหาด้วยตอนมัธยมแต่เราก็เลิกรากันไปเพราะเธอเลือกจะทิ้งผม

ขนาดเข้ามหาลัยเดียวกันเธอก็ไม่ได้มีท่าทีจะสนใจผม แต่แปลกที่ช่วงหลังมานี้เธอบอกจะขอคืนดีกัน ผมเคยลองให้โอกาสกลับมาคบกับเธอแต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกกับเธอเหมือนตอนเด็ก ทั้งที่บอกเธอตั้งหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ยังไม่ยอมเข้าใจ  

"จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอครับ" ก็เห็นน้องเงียบอยู่นานผมเลยถามขึ้น น้องกรอกตามองไปทั่วเพราะไม่กล้าสบตากับผม มันน่ารักไปแล้ว แค่น้องขยับนิดเดียวทุกอย่างก็ดูน่ารักไปหมด ดูท่าแล้วผมคงชอบน้องเข้าแล้ว

"ให้พูดเรื่องอะไรครับ รักไม่เห็นจะรู้เลยว่าต้องพูดอะไร ก็ในเมื่อเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับรักสักหน่อย" น้องพูดเสียงสั่น เห็นแล้วนึกถึงเวลาเจอกับน้องแรก ๆ ผมไม่ได้รู้สึกไปเองว่าน้องชอบมองและชอบมาอยู่ใกล้แล้วชอบทำตัวแปลก ๆ คิดว่าน่าจะมาจากอาการตื่นเต้นจนไม่รู้จะทำตัวยังไง

"อือ พี่เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับน้องหนู" น้องต่อยหน้าอกผมเพื่อให้ถอยห่าง วันนี้แกล้งแค่นี้ก็พอ ได้เห็นแก้มแดงแล้วก็ชื่นใจ ผมเพิ่งรู้ว่าเวลาอยู่ใกล้กับน้องแล้วเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับน้องที่ผมเห็นเคยมันมีเยอะมากดูเหมือนว่าน้องมาอยู่ในสายตาผมตลอดเวลาแค่ผมไม่เคยได้ขยับไปทำความรู้จักกันแค่นั้น

"พี่เบียร์ เอากุญแจมาไขเลยครับ" น้องแบมือขอกุญแจอีกรอบ ผมล้วงกระเป๋ากางเกงก็โล่งใจที่กุญแจยังอยู่ เพราะถ้าหายไปน้องคงได้โวยวายทุบหลังผมหักแน่

"แต่เรายังไม่ได้คุยเรื่องของเราเลยนะครับ" ผมอยากเคลียร์กับน้องให้เข้าใจตรงกัน มีเรื่องที่น้องต้องแน่ใจมากกว่าที่จะคิดเองฝ่ายเดียว ร่างเล็กดูเลิกลั่กมาก ไม่รู้จะตื่นตูมอะไรนักหนาแต่มันน่ารัก

"เรื่องของเราไม่มี๊ ไม่มีอะไรสักหน่อยครับ"

"เสียงสูงเชียวนะ ฮ่า ๆ" ผมขำจริง ๆ ท่าทีของน้องนอกจากปล่อยความน่ารักแล้วยังปล่อยความสุขออกมาตลอด เวลาอยู่ใกล้ผมเลยพลอยมีความสุขตาม เห็นผมขำเจ้าตัวก็ตีหน้ายุ่งแสดงความไม่พอใจ สำหรับผมแล้วมองยังไงก็ยังน่ารัก

"ก็แล้วพี่เบียร์จะอยากคุยเรื่องอะไรครับ" ผมเชยคางน้องให้หันหน้าสบตากัน สบตาผมแปปเดียวน้องก็ชอบหลบตา ไม่รู้ว่าเขินหรือกลัวผม

"ก็เรื่องที่น้องหนูบอกว่าจะเลิกรักพี่แล้ว เรื่องนั้นน่ะเราไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้นะ จะชอบจะรักพี่อย่างเดิมก็ได้เดี๋ยวพี่ขยับไปทำความรู้จักเราเอง" อย่างน้อยก็ต้องลองดู ผมก็อยากเข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่ยอมปล่อยเด็กคนนี้ไปหากเป็นคนอื่นมาสารภาพรักแล้วบอกจะขอเลิกรักผมก็คงเฉย ๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอเป็นน้องพูดแล้วมันทำให้ผมรู้สึกแปลก ผมยังอยากอยู่ในสายตาน้องเหมือนที่ผ่านมา

"ล้อเล่นกันอยู่ใช่ไหมครับเนี่ย" น้องดูจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง แค่รู้สึกว่าถ้าเป็นคนนี้แล้วผมจะลองให้โอกาสตัวเองได้ทำความรู้จักกับน้องมากขึ้น 

"เกี่ยวกับความรักพี่จริงจังครับ" เพราะถ้าน้องคือความรักที่ผมกำลังตามหา ผมก็ไม่อยากปล่อยน้องให้จากไปไกล เราสองคนคงต้องเรียนรู้และทำความรู้จักกันมากขึ้น ผมบอกความรู้สึกออกไปให้รับรู้แล้วหวังว่าน้องจะตอบรับความรู้สึกของผม

"พี่เบียร์ชอบรักหรือครับ" น้องถามได้ตรงประเด็นดี ผมหลุบตาลงเพื่อหาคำอธิบาย ในตอนนี้ผมยังไม่มีความรู้สึกรักให้น้องหรอกมันมีเพียงความรู้สึกดี อยู่ใกล้แล้วผมมีความสุขนะ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

"ตอนนี้ยังครับแต่พี่สนใจและอยากทำความรู้จักกับเรามากกว่าครับ" บอกไปแล้วน้องก็นิ่งงัน กะพริบตาถี่ ผมตอบตามความรู้สึกของตัวเองไปแล้วน้องจะเข้าใจที่ผมสื่อออกไปไหม 

"รักอยากกลับคอนโดแล้วครับ ใกล้จะเข้าเรียนวิชาที่สองด้วย" ผมเข้าใจว่าน้องมีเรียนดังนั้นเรื่องของเราก็เอาไว้คุยหลังจากนี้ก็ได้ ผมจะรอคำตอบจากน้อง อยากรู้ว่าเจ้าตัวจะให้โอกาสผมได้ทำความรู้จักไหม

"ครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ" ผมขออนุญาตระหว่างที่หยิบกุญแจเพื่อไขให้กุญแจมือของเราออกจากกัน ต้องขอบคุณของขวัญวันเกิดจากไอ้เพื่อนที่มันซื้อให้ ผมไม่เคยได้ใช้สักครั้งเลย เมื่อคืนก็ตกใจที่น้องเอามาใส่มือเราสองคนแต่พอเป็นแบบนี้แล้ว ผมว่าผมควรขอบคุณไอ้เพื่อนซะแล้ว

"ขอบคุณครับ" 

"นี่คอนโดเราเหรอครับ" ผมยังตื่นเต้นและทำตัวไม่ถูกเพราะคำพูดของพี่เบียร์ที่พูดไว้ก่อนหน้าที่พวกเราจะออกมา พี่เบียร์ขับไปยังที่จอดรถและจอดลงอย่างนิ่มนวล ผมไม่กล้าสบตากับพี่เบียร์อีก เรื่องที่พี่เบียร์บอกมันคือเรื่องจริงใช่ไหม ผมไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม

"ครับ พี่เบียร์รอข้างล่างก่อนนะครับรักขอเวลาสิบนาทีแล้วจะรีบลงมา" ผมอยากหายตัวไปเหลือเกิน เพราะพี่เบียร์ไม่มีคาบเรียนเลยอาสาจะไปส่งผมถึงมหาลัย ตัวผมก็ไม่กล้าปฏิเสธด้วย

"ตั้งสิบนาทีพี่ขอเข้าไปรอที่ห้องเราไม่ดีกว่าเหรอครับ" พี่เบียร์พูดอย่างนั้นผมลังเลเล็กน้อยแต่ให้รอตั้งสิบนาที ก็คงรบกวนเวลาของพี่เบียร์ 

"พี่นี่เรื่องมากจังเลยครับ" ผมแกล้งพูดกลบเกลื่อนความเขิน "จะไปก็รีบออกมาเลยครับ" พี่เบียร์ยิ้มกว้างทันที ผมลงจากรถแล้วรอร่างสูงลงจากรถเพื่อเดินขึ้นไปยังห้องของผม เหงื่อเริ่มเต็มบนฝ่ามือเพราะความตื่นเต้น ผมคิดต่าง ๆ นานาว่าห้องผมรกแค่ไหนเพราะไม่ได้ทำความสะอาดตั้งแต่วันก่อน ขึ้นลิฟต์มาด้วยกันพี่เบียร์ก็ชวนคุยผมก็ตอบบ้าง ผมยืนตื่นเต้นอยู่หน้าประตูห้องตัวเองเป็นครั้งแรก 

"เชิญครับ" เปิดประตูให้พี่เบียร์ได้เข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูผมมองไปยังห้องรอบข้าง โชคดีที่เพื่อนรักทั้งสองไม่ได้ออกมาหากันไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รู้จะตอบคำถามเพื่อนยังไง 

"ห้องกว้างใช้ได้" คนตัวสูงเอ่ยชมระหว่างที่กำลังสำรวจห้องผม 

"เชิญสำรวจได้ตามสบายเลยครับรักขออาบน้ำแต่งตัวก่อน" ระหว่างผมกำลังรีบอาบน้ำ พี่เบียร์ก็นั่งเล่นมือถือที่นอกระเบียง ผมออกมาแล้วแต่งตัวอย่างไว ปากก็คุยกับพี่เบียร์ตลอด พี่เบียร์สั่งให้ผมอย่าลืมอุปกรณ์การเรียนใส่ไว้ในกระเป๋าให้ครบอย่ารีบร้อนจนเมื่อพร้อมสำหรับไปเรียนผมจึงได้ชวนพี่เบียร์ให้รีบไปส่ง

เพราะความรีบมากแล้วเกือบจะเดินหกล้มตลอด พี่เบียร์ถึงบอกให้ผมช้าลงหน่อย ยังไงก็ได้เข้าคาบบ่ายอยู่ดี รีบไปตอนนี้ก็แค่เรียนคาบสุดท้ายได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พี่เบียร์มาส่งผมถึงตึกเรียนอย่างปลอดภัยและเอ่ยขอบคุณแล้วรีบไปยังห้องเรียน อย่างน้อยมาสายก็ดีกว่าขาดเรียน เพ้นส์จองที่ให้ผมไว้แล้วเมื่อรู้ว่าพี่เบียร์มาส่งเพื่อนก็ล้อทางสายตา ผมตั้งสมาธิและตั่งใจเรียนจนหมดคาบ

"มีข่าวดีเหรอรัก"

"ไม่ต้องมาแซว เลกเชอร์คาบเช้าขอยืมมาลอกหน่อยรักจะเขียนให้เสร็จก่อนคาบบ่าย" เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ระหว่างที่เพ้นส์สั่งอาหารผมก็นั่งลอกเลกเชอร์เพื่อนอย่างตั้งใจ โชคดีที่เพ้นส์อัดวิดีโอตอนอาจารย์สอนมาให้ด้วยผมสามารถเปิดเรียนทบทวนด้วยตนเองได้อีกด้วย เพื่อนคนนี้รอบคอบที่สุด

"แล้วเมื่อคืนถึงไหนแล้วรัก" เพ้นส์ยังคงถามอีก ผมเลี่ยงไม่ตอบ

"ถึงไหน อะไรเล่า รักไม่มีสมาธิจะจดแล้ว" เพื่อนหัวเราะแล้วขอตัวเดินไปสั่งน้ำปั่น ผมยังคงมีสมาธิจดเลทเชอร์เพ้นส์ก็เดินกลับมา ซ้ำยังแซวผมอีก เพื่อนคนนี้ก็แซวเก่ง

"ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนกุ๊กกิ๊กกันจนขี้เกียจมาเรียนเช้าหรือเปล่าครับคุณรสิน" เพ้นส์ถามด้วยสีหน้าขี้เล่น ผมเอาปากกาในมือเคาะหน้าผากเพื่อนอย่างเบามือ

"คุณพัทธนันท์ก็ช่างจินตนาการจังเลยนะครับ เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง รักขอจดวิชาอาจารย์เพียงดาวก่อน" ผมจำเป็นต้องหยุดความอยากรู้ของเพื่อน 

"ครับผม" เพ้นส์หยิบมือถือขึ้นมาระหว่างที่ต้องรอผมจด ผมเงยหน้ามองเพื่อนอีก กลัวเพ้นส์จะเหงาที่ตัวเองเอาแต่ก้มหน้าเขียน

"อดใจรออีกนิดเดียวนะครับจดใกล้หมดแล้ว เดี๋ยวเพื่อนเล่าครับ" เพ้นส์หัวเราะดัง ผมเงยหน้ามาหลังจากที่เขียนเลทเชอร์เสร็จก็พบว่าอาหารเที่ยงพร้อมสำหรับการกินที่บริการโดยเพื่อนแสนใจดีอย่างเพ้นส์ 

"เสร็จละ คาบเช้าทำไมอาจารย์ดาวให้จดเยอะจัง" ผมบ่นระหว่างหยิบสมุดใส่กระเป๋า เพ้นส์ก็หยิบสมุดเลทเชอร์คืนใส่กระเป๋าตัวเองเหมือนกัน เสียงข้อความจากมือถือของผมดัง ผมเลยอดไม่ได้ที่จะเปิดดู 

รักไปนอนห้องพี่เบียร์อีกแล้วเหรอ

มันเกิดอะไรขึ้น

แชร์วิดีโอ

แล้ววิดีโอนี่มันแปลว่าอะไร

วันนี้แพร์มีเรียนเช้า ตอนบ่ายว่างไหมมาเจอกันหน่อย

ไอ้รัก สรุปมึงกับพี่เบียร์คบกันหรือไง

ทำไมออกสื่อโดยไม่บอกกูสักคำวะ

ผมสับสนงงงวยไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนรักทั้งสองบอก พอกดวิดีโอที่ลูกแพร์แชร์เข้ามาถึงได้รู้ว่าเป็นวิดีโอตอนที่ผมกำลังทำาหารเช้าในห้องพี่เบียร์ แต่ทำไมพี่เบียร์ถึงได้โพสต์ลงในเฟสบุ๊คแถมยังลงเป็นสาธารณะด้วย แบบนี้ผมก็ตายน่ะซิเพื่อนรักทั้งสองได้เค้นปากผมแน่ 

"รัก พี่เบียร์โพสต์ขนาดนี้ คือตกลงคบหากันแล้วเหรอ" ผมเงยหน้ามองเพ้นส์ที่โชว์วิดีโอเดียวกับที่ผมดู จะให้ผมตอบเพื่อนยังไงก็เรายังไม่ได้คบกันด้วยซ้ำนะ แล้วไอ้พี่เบียร์ทำอะไรทำไมไม่บอกกันบ้างเลย

ผมจะร้องไห้แล้วนะไอ้พี่เบียร์บ้า