EPISODE : 13 เราเลิกกันแล้ว

"เรามาลองชิมแล้วให้คะแนนกันนะครับ สิบถึงร้อย ใครคะแนนเยอะกว่าคนนั้นชนะ" ผมมองน้องที่ดูจะตื่นเต้นกับการชนะในครั้งนี้แต่ผมเองก็อยากจะชนะเหมือนกัน 

"ครับ งั้นรักเริ่มก่อนครับ" น้องหยิบช้อนขึ้นมา ผมเพียงมองเพราะลุ้นเหมือนกันว่ารสมือตัวเองจะถูกปากน้องหรือเปล่า "จะกินแล้วนะครับ อ้าม" เจ้าแก้มขาวเคี้ยวอย่างอร่อย ผมเห็นแล้วเกิดรู้สึกหิวขึ้นมาบ้างเพราะน้องกินเหมือนอร่อยมาก

"ตาพี่แล้ว ป้อนให้หน่อยสิครับมือข้างซ้ายพี่ไม่ถนัด" คนกำลังฟินหันมองผมด้วยสายตาเหวี่ยง อยากบอกเจ้าตัวเหลือเกินว่ามันน่ารักเวลาน้องชักสีหน้าใส่ 

"พี่นี่เรื่องมากจังเลย อ้าปากเลยครับ" ผมขำแต่ก็ยอมอ้าปากเพื่อให้น้องป้อนแต่โดยดี น้องตักข้าวกินอีกคำ เชื่อแล้วว่าหิวหรือฝีมือผมอร่อยถูกปากนะ แอบลุ้นเหมือนกัน 

"ต่อไปไข่ม้วนของรักนะ ให้พี่เบียร์ชิมก่อนเลยรับรองอร่อยเหาะ" น้องดูภูมิใจนำเสนอมาก ผมกลืนข้าวลงคอ

"ป้อนครับ" ผมบอกเจ้าตัว น้องทำเสียงฮึดฮัดเล็กน้อยคงเพราะไม่ชอบที่ถูกผมสั่งบ่อย ผมรู้แต่กลับชอบและอยากแกล้งให้น้องงอนใส่บ่อย เจ้าตัวตักไข่ม้วนคำโตเหมือนแกล้งผมคืน

"รู้แล้วครับ อ้าปากกว้าง ๆ ไข่ม้วนสูตรน้องเจ้ารักมาแล้ว อ้ามมม" ผมเพิ่งได้ลองลิ้มรสฝีมือไข่ม้วนของน้องครั้งแรก มันนุ่มหอมและไม่หวานมากยิ่งได้กินกับข้าวผัดของผมยิ่งเข้าคู่กัน จานข้าวถูกน้องขยับไปอยู่ใกล้เจ้าตัว

"เดี๋ยวรักกินต่อให้หมดเอง อืมม อร่อยมาก ข้าวผัดพี่เบียร์สู้ไข่ม้วนของรักไม่ได้สักนิด" น้องเล่นกินข้าวแล้วไม่ยอมแบ่งกันอีก ผมก็อดกิน ได้แต่นั่งพิงเก้าอี้อยู่เงียบ ๆ เห็นเม็ดข้าวติดอยู่ริมฝีปากผมก็เอื้อมมือไปหยิบมันมากินแทน น้องดูตกใจไปชั่วขณะนี่ผมทำให้น้องตกใจเหรอ

"กินคนเดียว ขี้โกงนะเรา" ผมเทน้ำใส่แก้ว น้องหยิบมาดื่มทันที ไม่รู้จะรีบกินไปทำไมผมไม่ได้แย่งกินเลย  

"ก็พี่เบียร์ไม่ได้หิวนี่ครับ" จนเมื่อทานเสร็จเรียบร้อยแล้วให้คะแนนกันและกัน น้องวางช้อนพร้อมรับฟังคะแนนที่ให้กันและกัน "จะให้รักให้คะแนนก่อนไหมครับ" 

"ครับ ข้าวผัดฝีมือพี่เราให้คะแนนความอร่อยกี่คะแนนครับ" ผมถามขึ้นน้องตอบแบบไม่ต้องครุ่นคิดสักนิด

"รสชาติอาหารดี ข้าวก็ผัดไม่แห้งและข้าวนุ่มมากด้วย งั้นรักให้พี่เบียร์สิบเต็มร้อยก็แล้วกันครับ"

"โห" เด็กขี้แกล้งหัวเราะเพราะอยากเอาชนะ ผมแกล้งยอมแพ้เพราะได้คะแนนน้อยเกินกว่าที่คาดหวัง "ไว้วันหลังพี่จะทำอาหารสุดฝีมือให้ชิม"

"ตั้งตารอเลยครับ แล้วคะแนนไข่ม้วนของรักล่ะครับ" พอถึงตาตัวเอง น้องก็ดูคาดหวังมาก ผมวิจารณ์อาหารให้ฟังพร้อมให้คะแนนที่ทำเอาน้องตกใจ

"เป็นไข่ม้วนที่อร่อยที่สุดเท่าที่พี่เคยกินมา พี่ให้คะแนนเกินร้อยเลยครับ" 

"เอาจริงหรือครับ รักนึกว่าพี่เบียร์จะแกล้งลดคะแนนเหมือนรักซะอีก" ผมรู้อยู่แล้วว่าน้อแกล้งแค่ยอมไปแค่นั้นเอง

"พี่จะลดคะแนนทำไม อาหารฝีมือน้องหนูอร่อยมากพี่ก็ต้องให้คะแนนตามความจริง" คนฟังรู้สึกเหลิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอใจกับคำชมของผม ชักอยากจะเข้าครัวฝึกทำอาหารอื่นให้น้องได้ลองชิมอีกหลายเมนู

"ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่ารักชนะนะครับ"

"ครับ" ผมพยักหน้า 

"เย่ ดีเลยครับ รักจะกลับไปคิดก่อนว่าจะใช้ตั๋วแบบไหนดี ล้างจานกันเถอะครับ" ได้เห็นน้องยิ้มผมก็ดีใจ เราสองคนยืนเถียงกันระหว่างล้างจานเกี่ยวกับการหากุญแจมาไขกุญแจมือ สุดท้ายผมก็ต้องบอกน้องไปตามตรงว่ากุญแจมีเพียงแต่เราต้องคุยกันก่อน น้องก็เถียงไม่ยอมแต่ผมขอเวลาคุยเพื่อคุยกันเรื่องที่ผมกำลังสงสัย ขอร้องอยู่นานว่าน้องก็ยอมแต่โดยดี

เราสองคนเดินมานั่งบริเวณห้องนั่งเล่น ผมหยิบกุญแจมาแล้วเพื่อให้น้องได้สบายใจ น้องนั่งลงนั่งบนโซฟาสีหน้าบ่งบอกชัดถึงความกังวล

"พี่เบียร์อยากรู้เรื่องอะไรก็ถามมาได้เลยครับ"

ก๊อก ๆ ๆ 

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ผมกับน้องมองหน้ากันเพราะสงสัยว่าเช้าขนาดนี้จะมีใครมาหาในเมื่อผมไม่ได้นัดใคร น้องยอมลุกขึ้นเพื่อเดินไปเปิดประตูพร้อมกับผม แต่พอมองผ่านช่องตาแมวที่ประตูแล้วผมก็ได้แต่ถอนหายใจ

เบลล์ เธอมาหาผมอีกแล้ว

"ใครมาเหรอครับ" ผมเกาหัวตัวเอง น้องขมวดคิ้วสงสัยที่ผมไม่ยอมบอก ร่างเล็กขยับมาดูด้วยตัวเอง น้องหันมาหาผมด้วยสีหน้าตกใจยิ่งกว่า "แฟนพี่เบียร์มาหาหนิครับ แล้วเราจะทำยังไงกันดีครับ"

"หือ" ผมไม่เข้าใจว่าน้องกำลังเข้าใจอะไรผิดเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับเบลล์

"ใครเป็นแฟนพี่นะครับ" ผมถาม

"พี่เบลล์ไงครับแฟนพี่เบียร์ แล้วเราอยู่ในสภาพนี้เราจะเอายังไงกันดีครับ" ผมมองเจ้าตัวน้อยที่ตื่นตูมเกินเหตุ ผมยกยิ้มมุมปาก พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมช่วงนี้ถึงได้ชอบหลบหน้าผม คิดว่าส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเรื่องผมกับเบลล์

ผมขยับชิดใกล้ใบหน้าน้อง เห็นดวงตาหวั่นแล้วใจผมกระตุกแปลก ๆ ก่อนจะเลื่อนหน้าไปกระซิบข้าง ๆ หูให้น้องได้รับรู้ความจริง

"พี่กับเบลล์เราเลิกกันไปนานแล้ว มีแต่เธอที่อยากจะคืนดีกัน ความจริงพี่โสดนะครับน้องหนู"